Vísir - 28.05.1958, Blaðsíða 10

ICL
VISIB
Miðvikudaginn 28. maí. 1958
CATHERINE GASKIIM.

FDÐUR S I N 5
33
Þau horfou á hana meðan hún tók töskuna og hanzkana.
— Eg ætla að fara áður en Desmond kemur heim. Honum
finnst eg ef til vill vera vanþakklát — en eg ætla ekki að hitta
regluþjónninn. Eg geri ráð fyrir, að hún sé góð vinkona ykkar.
— Já, sagði Desmond.
— Því miður hef eg slæmar fréttir að færa. Hún varð undir
strætisvagni við London Bridge. Eg var sendur samkvæmt
heimilisfangi, sem fannst í vasa hennar, en þar var enginn
heima, svo að eg fór hingað.
— Er hún lifandi? spurði Desmond.
— Já, enn þá, en læknarnir halda, aö- hún eigi okki langt
eftir.
Chris var kominn frarn og stóð við hlið Mauru..Desmond sneri
sér að honum og sagði:
— Chris! Viltu klæða þig í flýti. Eg vil, að þú ijomij' ív.eð mér.
Desmond sneri sér aftur að lögregluþj óninum.
— í hvaða spítala er hún?
— Gurys-sjúkrahúsi. Það var ekifS á hana sunnan við brúna,
rétt hjá spítalanum. Við erum með lögreglubíl héi 'úti fyrir.
Þeir .sögðu í sjúkrahúsinu, að hún ætti ekki lang- ' eftir.
— Hvenær skeði þetta? ' • '
— Þao var komið með hana í spítalann fyrir klúkkutíma síðan.
Það var hringt í mína stöð. Eg fór til Great Portlánd Street.
Þar var mér sagt, að maður frú Se.adleys hefði ekki verið þar um
tíma. Svo sagði dyravörðurinn mér, að þér og fjölskylda yðar
Á KVÖLDVÖKUNNI
>11111
hann framar. Hann hefur verið svo vingjarnlegur í allan vetur
og mér þykir vænt um, að hægt er að halda honum utan við, kaemuS þangað i heimsókn. Eg hélt ef til vill að þið....
Lyfsalinn brýndi röddina og
áminnnti viðskiptavininn um
að reykja ekki í lyfjabúðinni.
En eg keypti vindilinn hér.
— Það skiptir engu máli,
sagði lyfsalinn einbeittur. —
Við seljum laxerolíu hér- líka,
en það er algerlega bannað að
neyta hennar hér inni!
Sjúkrastofa: Samkomustað-
ur kunningja sjúklingsins.
Viltu sjá hvar eg var
þetta.
Hún gekk fram gólfið og þegar hún var stödd í dyrunum,
sagði hún, án þess að snúa sér við:
— Verið þið sæl.
Þau hlustuðu á fótatak hennar meðan hún gekk niður stigann.
Svo heyrðu þau, að hliðinu var lokaö. Maura. ímyndaði sér, að
hún heyrði fótatak, en hún vissi, að það gat ekki verið. Svo
settist hún og horði inn í arininn með spenntar greipar. Hún
mælti ekki orð við Tom og hreyfði sig ekki fyrr en Desmond
kom heim.
Fjórði kafli.
Maura klæddi sig úr eins og utan við sig, fór í morgunslopp
og lagði sig út af. Þaö var hljótt í húsinu og henni fannst
hún vera einmana. Klukkan tifaði og birtan frá leslampanum
var skær. Umferðin á götunni var minni. Umferðin minnkaði á
götunni. Hún beið eftir því, að umferðin þagnaði alveg. En hún
liafði gleymt því, að það var rigning. Síðustu klukkutímana
hafði verið éljaveður og rigningin lamdi gluggana eins og hagl.
Hún minnist þess, að hún hafði séð regndropana glitra á hári
Desmonds, þegar hann kom inn. Þegar hann var búinn að
heilsa Tom, stóð hann í miðju herberginu, fyrirmannlegur í
smoking sínum og rjéður í kinnum af vininu, sem hann hafði
drukkið, og hann spurði um heimsókn Irene.
Hún hafði boðið þeim góða nótt og skilið þá eftir eina. Des-
monds fór upp í sitt herbergi og stuttu síðar varð hljótt í húsinu.
Meðan Maura hlustaði á sinn eigin andardrátt, minntist hún
kjökurs Irene, þegar hún var að byrja að gráta. Maura reyndi
• að forðast að hugsa um það, en henni tókst það ekki. Það var
jafnómögulegt og að slökkva á lampanum og sofna.
Hún leit í kringum sig á bjarta veggina. Ennþá hljómaði í
eyrum hennar frásögnin um alþýðuskólann og stúlkuna, sem
ekki hafði lært að búast í loðfeld og skart i Moreton í Georgia
og þess vegna var aðeins hægt að mynda hana í baðmullar-
fötum í New York. Maura engdist í rúminu og reyndi aö hrinda
frá sér þessum hugsunum. í þögninni heyrðist allt í einu hvell
hringing dyrabjöllunnar niðri.
Hún snaraðist strax á fætur og gekk fram að stigabrúninni.
Desmond kom út úr svefnherbergi sínu og hnýtti lindann á
morgunsloppnum sínum. Hann hallaði sér fram yfir stigariðið
eins og hún og bæði þögðu. Þau heyrðu fótatak Simpsons í for-
dyrinu og því næst mannamál. Desmond gekk niður stigann.
Maura gekk á eftir.
Hún stóð á neðsta þrepinu og horfði á litla hópinn — föður
sinn, lögregluþjón og Simpson.
— Hvað er að, pabbi? spurði hún.
Þegar þau sneru sér við og horfðu á hana, voru þau náföl.
— Já, auðvitaö, sagði Desmond. — Það var alveg rétt af yður bólusett’ spurði hún hann um
að koma hingað. Eg þarf aðeins að fá fáeinar mínútur til að leið °g bifreiðin leið áfram.
klæða mig.
Hann lagði af stað upp stigann.
— Sir Desmond!
Hann sneri sér við.
— Hvaö viljið þér?
— Það er viðvíkjandi manni frú Sedleys. Vitið þér, hvar eg
get náð í hann?
Desmond snarstanzaði.
— Nei, það hef eg ekki hugmynd um. Þér getið reynt að
hringja i ritstjórn Financial Times. Og hann á kunningja í
ameríska sendiráðinu.
Hann hlt áfram þangað til Maura hrópaði:
— Bíddu, eg veit, hvert á að hringja.
— Hvar er hann? spurði DeDsmond hvasst.
— Hann er hjá Willa í Krónhirtinum. Irene sagði mér þaö.
Desmond flýtti sér' fram hjá henni.
— í guðs bænum hringdu þá í hann.
En þótt hann væri að flýta sér, stóö hann kyrr og horfði á lg haun skyldi haga söluferð,
hana meðan hún gekk inn í vinnuherbergið. ,Serni 1 amundan vai, og gekk
Hún gekk að símanum í vinnuherberginu og fékk samband. svo angt 1 ^V1 efrn’ naum_
_ Willa! Það er Maura sem talar. nokkurri mínútu óráð-
statan
— Viltu koma skilaboðum til Johnnies? _
_ Já I „Þu ferð með lestinni kl. 7
— Segðu honum, að það hafi orðið slys. Irene henti slys hér m01gni og kemul á ákv01°-
í London. Læknarnir segja, að hún eigi ekki langt eftir, svo að unaista um kk 9. Þa6
— Já, það væri gaman.
— Það var þarna í öðru húsi
frá horninu, þar hefur Jósafat
lækningastofu.
★
— Það var ekki annað á bak
við bros hans en tennurnar. —
J. L.
Ekkja nokkur mælti fyrir um
áletrun á legstein látins eigin-
manns síns:
Hvíl í friði — þar til eg kem.
★
Afskiptasamur skrifstofu-
stjóri var að gefa ungum sölu-
manni leiðbeiningar um, hvern-
hánn verður að koma svo fljótt sem unnt er.
— Þetta er hræðilegt, sagði Willa. Það er bezt, að þú talir
við hann. Bíddu í símanum, eg skal ná í hann.
— Það tekur of langa tíma. Hann má engan tíma missa. Segðu
honum, að hún sé í Guys-sjúkrahúsi.
— Já, eg heyri. En vertu svo væn að tala við hann sjálf.
— Nei, eg get það ekki. Sendu hann bara af stað' svo fljótt
sem hægt er.
Hún hringdi af og gekk inn í fordyrið. Desmond og Chris voru
á leið niður stigann. Simson hélt á frökkum þeirra.
— Farðu og hátta'ðu, Maura, sagði Desmond. Reyndu að sofa i
ofurlítið. Það er tilgangslaust, að þú sért að vaka. Við komum
ef til vill ekki aftur fyrri en tii moi'gunverðar. Hann tók og setti
hann á sig — flýttu þér, Chris.
Chris, sem hafði staðið við dyrnar, sagði:
— Við sjáumst seinna, Maura.
Simpson lokaði dyrunum.
— Get eg sótt nokkuð handa yður, ungfrú Maura? spurði hann.
— Nei.þakk.
— Þetta er hræðilegt slys, ungfrú Maura. Og frú Sedley, sem
— Það er viðvíkjandi'frú Sedley, herra Desmond, sagði lög-j var hérna fyrir örfáum klukkutímur.

E. R. Burroughs
-TARIAW-
2G2ÍI
Þegar Tarzan og Jim
Biggims brutust inn í íveru-
stað Tawi drottningar varð
hún forviða og hrópaði:
„Jim, þú ert þá Jifandi!" —
Jim tók utan um stúlkuna
og fagnaði henni. „Já, svo
sannarlega." „Kcmið, flýtið
ykkur. Við verðum að kom-
ast sem fyrst héðan út og
leika á verðina, til þess að
komast
Tarzan.
fram hjá,“ sagði
er í
lagi að þú fáir þér kaffibolla,
en sjáðu til þess að þú verðir
kominn upp í leigubifreið, til
þess að halda áfram ferðinni,
ekki síðar en klukkan tíu mín-
útur yfir 9. Þá nærðu til Smith
& Smith’s kl. hálftíu. Þú sendir
mér svo skeyti, ef eitthvað fer
öðruvísi en gera má ráð fyrir.
Mundu það — eg vil fá að vita
Isamstundis, ef nokkrir minnstu
erfðileikar verða á vegi þínum?
Um kl. 9.30 næsta morgun
fékk skrifstofustjórinn svo-
hljóðandi skeyti: Enginn rjómi
á járnbrautarstöðinni. — Hvað
á eg að gera?
★
Slátrari einn hafði gert eink-
ar góð viðskipti dag nokkurn
og var því léttur í lund, þegar
hann sveiflaði síðasta kjúkl-
ingnum á vogina. — Þessi verð-
ur á 30 krónur, sagði hann við
viðskiptavininn, sem beið fyrir
framan búðarborðið.
— Það er eiginlega full lítið,
sagði konan. — Eigið þér ekki
annan dálítið stærri?
Slátrarinn var skjótráður,
stakk kjúklingnum inn í ís-
skápinn aftur, dokaði við and-
artak, en tók hann síðan út aft-
ur. — Þessi, sagði hann glaður
; bragði, — kemur til með að
kc'ta 38.
K Dnan hikaði um stund, en
sagði síðan: — Nú veit eg
hvað. L'g kaupi bara báða!
★
Ekkert er eins erfitt fyrir
eina konu, að komast að nið-
urstöðu meo og það, hvenær
hún eigi að j ta, að hún sé orð-
in fertug.