Vísir - 09.06.1958, Blaðsíða 10

HL
VISIB
Mánudaginn- 9. júm.1953
CATHERIIXIE GASKIN.
jt)ótti!r
FDÐUR S!NS
41
á vegi þeirra. Á stöku stað sáust menn í dyrum úti og nokkrir
voru á ferð á veginum í gegnvotum frökkum og regnið draup
af höttum þeirra. En flestar hurðir voru lokaðar. Mauru fannst
hún vera mjög einmana.
— Áttu sígarettu, Tom? spurði hún.
Hann fór ofan i vasa sinn og tók upp sígarettur og vindla-
kveikjara.
— Viltu kveikja mér í einni líka?
— Kveikjarinn var ekki í lagi. Gerald, sem sat í aftursætinu,
tók upp eldspýtnastokk.
— Eg vildi, að eg hefði farið heim, sagði hann. — Mig langar
ekki til að fara til Drumknock. Og i svona veðri.... hélt hann
áfram með eymdarlegri rödd.
— Eg veit ekki, hvernig þú hefðir átt að geta haínað boð-
ínu, sagði Tom. Sheelagh er indæiis stúlka. Eg vildi, að það
hefðu verið peningaverðlaun fyrir veðreiðarnar, en ekki bikar.
Henni hefði ekki veitt af peningum til að kaupa sér ofurlítið af
fatnaði. Eg veit ekki, hvernig fer, þegar Margaret deyr.
— Eg hef ekki séð frú Margaret lengi, sagði Tom. — Síðast
þegar eg sá' hana var það í böði liennar, þegar Harry var að
fara í herþjónustuna. Manstu eftir því? Eg kom þangað í orlofi
á síðustu stundu. Hún vildi, að Harry og Sheelagh giftu sig þá.
— Það vildum við öll, Tom, nema þau sjálf. Þau sögðust vilja
bíða. Þau voru ekki einu sinni trúlofuð opinberlega. Eg held,
að Sheelagh sjái eftir því nú. En hún er ekki nema tuttugu og
sjö ára — jafngömul og Harry var — og hún giftir sig sennilega,
þegar móðir hennar deyr.
— Hvernig líður henni nú? spurði Tom.
— Margaret? Það er sjaldan talað um hana. Stundum er hún
jsvo veik, að hún getur ekki tekið á móti fólki — hún vill ekki
fá heimsókn, þegar hún er í rúminu. Læknarnir þora ekki að
skera hana upp, þú skilur. Hjartað er bilað. Eg held, að hún
eigi ekki langt eftir. Sheelagh sagði mér frá meininu fyrir meira
'en ári síðan. Eg kenni í brjósti um hana.
— Slíkt og þvílíkt kemur fyrir fólk eins og Sheelagh — hún
hefur viðnámsþrek og er nógu hugrökk til að taka því.
— En eitt er víst, sagði Gerald. — Hún er gerð úr öðrum
málmi en faðir hennar.
Maura, sem hlustaði á samtalið, varð fyrir vonbrigðum, þegar
hún sá, að þau nálguðust Drumknock og samræðurnar hættu,
þegar þau komu að húsinu. Hún mundi óljóst eftir föður Shee-
laghs. Hann hafði verið vingjarnlegur í málrómi og komið stöku
sinnum til Rathbeg. En, sem sagt hún var að miklu leyti búin
að gleyma honum og hún skildi ekki, hvers vegna það var heppi-
legt, að hún var ekki lík honum.
Bíll Sheelaghs stóð fyrir framan dyrnar. Hún hlaut að hafa
ekið hratt til að komast á undan beim, hugsaði Maura. Magur
þjónn kom með regnhlíf og Sheelagh stóð í dyrunum. Hún var
í tweedfötum, sem fóru henni mjög vel, en þau voru orðin
nokkuð gömul, að því er Mauru sýndist.
— Móðir mín biður ykkur að hafa sig afsakaða. sagði Shee-
lagh um leið og hún vísaði þeim inn í salinn. — En hún hélt
þó að hún mundi geta tekið á móti ykkur, þegar eg fór að heim-
an í morgun.
| — Hvemig líðm- henni?
— Henni liður ekki vel, Tom. Hún hefur miklar þrautir. Hún
hefur áreiðanlega breytzt mikið síðan þú sást hana síðast.
— Já, við vorum að tala um það í bílnum áðan. Það var rétt
áður en Harry fór.
— Já, sagði hún.
Svipur hennar var órólegur og það var ekki auövelt að sjá
hvort þjáning bjó í svipnum eða ekki. En hún var snögg í hreyf-
ingum, þegar hún sneri sér við og hringdi til að fá teið inn og
það kom dálítið upp um hana.
Maura hallaði sér aftur á bak í stólnum og litaðist um í hvítu
herberginu, þar sem var hátt tii lofts og hún áleit, að það hlytu
að vera að minnsta kosti fimmtán ár síðan hún hafði verið þar.
Herbergið var vissulega mjög fallegt, en þó var það ekki eins
skrautlegt og það hafði verið áður fyrri. Sennilega hafði skort
peninga til að halda því við. Það hafði undarleg áhrif á mann að
vita, að þetta herbergi notaði aðeins ungfrúin og móðir hennar,
sem alltaf var í rúminu. Kvikasilfrið var farið að flosna af
speglunum, en logaöi glatt á arninum. Allt um það hafði maður
það á vitundinni, að húsið væri hérumbil autt. Tveir veiði-
hundar hnipruðu sig saman fyrir framan arininn. Þeir voru
dapurlegir í rigningunni.
Maura vakti upp í huga sínum þær fátæklegu minningar, sem
hún átti um Drumknock. Þar hafði oft verið glatt á hjalla, jafn-
vel hávaöasamt. Hún minntist þess, að hún hafði leikið tennis
þar og þar hafði verið margt flók — gestir frá Englandi og kon-
urnar höfðu verið vel klæddar. Siðan þetta var hafði styrjöld
geysað, hugsað hún, og frú Margaret var að því komin að deyja.
En þetta hvorttveggja var þó ekki fullkomin skýring á breyt-
ingunni, sem orðið hafði. Hún hafði á vitundinni, að eitthvað
hefði glatazt. Ef til vill var það lát föðursins og Harry’s. Hún
mundi ekki, hvernig móðir Sheelaghs leit út, nema hún var há-
vaxinn, eins og dóttirinn og að hún var skozk. Mauru langaði til
að sjá frú Margareti aftur. En það var ekki hægt. Hún hafði
aldrei verið mjög kunnug á Drumknock. Fyrir fjórtán árum hafði
engin á þessum stað, nema ef til vill faðir Sheelagli’s veitt henni
athygli. Og hún hafði þá verið bæði ung og feimin.
Hún hlustaði á glamrið í skeiðum og bollum og virti fyrir sér
veiðihundana, sem komu til að snikja sér kökubita. Sheelagh
og Tom töluðu saman og nefndu nöfn á fólki, sem þau höfðu
hitt í Collhaven. Maura varð þess vör, að Tom naut sín vel á
Hafið f>ór nokkurn tíma reynf að enda góða máltíð
með nokkrum ostbitum? Osiur er ekki aðeins svo
Ijúffcngur, að matrhenn taka hann fram fyrir aðra
tyllirótti, heldur er hollusta hans mjög mikil Saensko
heilbrigðisyfirvöldin hafa t.d gefið (aau ráð I barátt*
unni gegn tannsjúkdómum, að gott sé að „enda
máltíð með osti. sykurlausu brauði og smjöri
- Látib ostinn aldrei vanta á matborðiðf -

E. R. Burroughs
■TARIAN'
2« 3 7
Kulp heyrðist hlægja sigri
, hrósandi, þegar hann hljóp
inn í skóginn. „Hann hlær
ekki lengi, ógnir skógarins
munu fljótlega kæfa þennan
hlátur,“ sagði Harzan. Eftir
stundarkorn féllu dverg-
arnir að fótum Tawi drottn-
ingar sinnar og vottuðu
henni hollustu.
Rebbi skaut
veiðimann.
Óvenjulegt slys varð á
Kornwallskaga í Bretlanði
í sl. viku. Tvítugur bóndi
var á refaveiðum og kom
skoti á yrðling, sem gat þó
forðað sér í greni sitt. Veiði-
maðurinn rak byssuskeftið
ofan í grenið til að hrekja
rebba jþaðan, en allt í einu
bljóp skot úr byssunni og í
veiðimanninn. Nærstaddir
menn komu honum til lijálp-
ar, og er þeir drógu byssuna
úr greninu, fylgdi yrðling-
urinn með, dauður og fastur
í gikknum með annan fótinn.
Umræðu um Túnis
enn frestað.
Öryggisráð S.Þ. tekur 18. júní
fyrir árekstrana milli Frakka
og Túnismanna.
Fulltrúi Frakklands óskaði
eftir þessu, til þess að aðilar í
deilunni gætu ræðzt við, og
fulltrúi Túnis féllst á það, en
bætti því við, að það væri hin
varanlega dvöl fransks herliðs
í Túnis, sem um mætti kenna öll
vandræðin.
>3:wnkölliifr
^Cojiieún^)
n
GEVAFOTO
LÆKjARTORGi
M
.F,
Málflutningsskrifstofa
MAGNÚS THORLACIUS
hæstaréttarlögmaður.
Aðalstræti 9. Sími 11875.
Þróttur og þrek
tii starfaog Seiks í
SÖL GRJÓNUM
Ungir og aldnir fá krafta og þo!
mad ncyzlu heilsusamlegra og
natnnd'SÓLGRJÓNA, hafragrjó-
na sem eru glóðuðog smásöxuð.
Bordið þau á hverjum morgni og
þér fáið eggjahvítuefni.kalk.fosfór
og jirn. auk B-fjörefna, allt nauð-
syníeg efni líkamanum, þýðingar*
mikil fyrir heil-
suna og fyrir ,-------------
s:.irfsþrekið og J borðið
sr-3: ísgleðina.
ri SOL:
r\ i i
' GRjÓN I
sem auka þrótc I
oj þrek, J