Vísir - 05.07.1958, Qupperneq 7

Laugardaginn 5. júlí 1958.
VfSIB
7
í sumar hafa veiðzt um 200 selir
aðallega á fjórum bæjum.
Yefðin eykst þar með hverju ári.
Ai’.stur í Þjórsárósum eykst selveiði með hverju árinu sem
líður og hefur aldrei verið meiri en nú í vor. Hér á eftir er sagt
frá veiðiför austur þangað og baráttu skyttunnar við selinn.
— Ef þú vilt sjá selveiði, að taskan með öllum hlífðar-
skaltu fara austur í Þjórsárósa. fötunum hafði gleymzt í
Þar hefir stundum verið líf í Reykjavík í óðagotinu við að
tuskunum í vor og sjaldan komast af stað. Eg var á inni-
jafngóð veiði þar sem einmitt sfeónum mínum kiæddur
nú. Hugsaðu málið! Svo skellti þunnri skyrtu og hattlaus. Og
Stefán sýsluskrifari Árnesinga alltaf hélt hann áfram að
á mig símanum og eg tók að rigna.
hugsa málið. j
Selveiði hafði eg aldrei séð Mikill leiðangur.
á ævinni. Selir eru öðruvísi en — Jæja, það er bezt að við
•aðrar skepnur og vafalaust tökum Ingimar gróðurhúsa-
fróðlegt að sjá með eigin aug- bónda í Fagrahvammi með
þegar Tómas bóndi sagði, að
það væri svo sem hægt ac
reyna að skreppa austur á ána
úr því að við værum komnir,
en það myndi sennilega ekk:
bera neinn árangur. Selur væri
aldrei veiddur í rigningu.
Og nú var að ráða áhöfnina.
Jón sonur Tómasar bónda var
ráðin skytta, Jón Sturluson,
sambýlismaður Tómasar, var
ráðinn skipstjóri, Stefán sýslu-
skrifari löggiltur eftirlitsmað-
ur, Pétur Kidson áhorfandi og
loks undirritaður sem kjafta-
skúmur og barlest. Fleiri kom-
ust ekki í skipið.
Áður en lagt var til sjós út
á ána, aumkaðist húsfreyjan á
bænum yfir mig, færði mig úr
i inniskónum í klofhá stígvél, í
vaxkápu og annan tiiheyrandi
I sjófatnað, svo að nú var eg fær
Mergð af sel.
Heiman af hlaðinu á Fljóts-
hólum sáum við selakös miklal
um hvernig þeir eru veiddir. okkur austur og vökvum líka , ^
Eg tók upp símann. — Eg kem í honum úr því eg er dæmdur S s,1°'
ef ekki rignir sagði eg. til þess að blotna inn að skinni,
— Nei, komdu alveg sérstak- sagði eg við Pétur.
lega ef rignir, því það er aldrei — Mér lízt ekkert á ykkur,
betra að veiða sel en einmitt sagði Ingimar eftir að við höfð-
þá. sagði Stefán. Svo var sam- um rennt þaí í hlaðið og borið UPPÍ á sandrifi úti í miðri ánni
talinu lokið. upp erindið við hann. Það er^11 áin þarna er eins og heill
Eg var að hugsa um hvað allt fullt af veiðiþjófum hvar, fjörður á breidd, á að gizka
eg yrði veðurheppinn. Sól og sem farið er og eg fer ekki með 4—5 kílómetrar milli bakka.
bjartviðri allt vorið, aldrei ykkur nema í lögreglufylgd.; Og þarna lá selatorfan, langt
j frá landi, sennilega 20—30
stykki og baðaði sig — ekki í
sólskininu — heldur rigning-
unni.
( — Stundum eru þarna miklu
' fleiri selir. Þeir hafa sézt á
öðru hundraðinu í einu úti í
ánni, sögðu heimamenn. — Og|
þá er nú buslugangur þegar
: styggð kemur að þeim og þeir
jsteypa sér til sunds.
— Það verður þá hægt að
skjóta eitthvað af sel í dag, úr
því að þeir eru svona margir
þarna. j
— Þetta er allt fullorðinn
selur og hann skjótum við ekki,
sagði Tórnas bóndi. Við skjót-
um aðeins kópana því að önn-
ur selskinn eru verðlaus.
— En hvað fáið þið fyrir
kópaskinnin. !
Þeir f«!a"ar. Jón Sturlv.son og Jén Tómasson með veiðina á miíli
sín. Lengi tókst selnum að villa veiðimönnunum sýn, en var
samt unninn að lokum.
— Og hvað veiðið þið marga ar sig ekki, skinnin eru nær
kópa á ári? verðlaus.
— Fer eftir ýmsu. Veiðinl
hefir aukizt síðustu árin, aðal- Kjötinu fleygt.
lega eftir að selurinn var
flæmdur úr Ölfusárósum.
Laxveiðibændur töldu selinn
Jón Tómasson miðar á selinn. Nafni.hans Sturluson situr við
stýrið. Þannig liaga veiðimenn sér hegar selur er í sigti.
Gott verð.
— Við fáum 340 krónur fyr-
ir fyrsta flokks skinn, og sam-
kvæmt bjargráðalögunum nýju
vonúmst við til að fá 80% út-
flutningsuppbætur á þau eða
Lomið skúr úr lofti svo heitið Þið eruð vissir með, að veiða í
,gæti. Auk þess spáði Veður- landhelgi.
stofan glampandi sólskini dag- | Og Ingimar varð ekki þokað
inn eítir. En þá fór mér ekki að fyrr en sýslumaður Árnesinga
lítast á blikuna, enda liðu ekki j hafðf lofað að koma með og
margar mínútur frá veður- | minnstu munaði, að letigarðs-
spánni og þar til bliku dró á stjórinn á Litla-Hrauni yrði
loft. Og daginn eftir var kom-j fenginn, til þess að hafa allt
ið úrfellis veður frá morgni til öryggi í lagi. í stað hans feng-
kvölds. j um við sýsluskrifarann á Sel-
Eg, sem naumást hafði kom- fossi, Stefán Þorsteinsson, og'hátt á 6. hundrað krónur fyrir
ið út undir bert löft í allt vor, loks grimman veiðihund. Að því hvert skinn.
átti að fara á selveiðar í þessu búnu var haldið af stað.
veðri! |
Sjálfsagt að skella skuldinni K«ið frá Fljótshólum.
á Stefán. Hann bar ábyrgð á Fljótshólar í Gaulvérjabæj-
þessu öllu saman. Svo tíndi eg arhreppi var áfangastaðurinn.
saman sjóhatt, vettlinga, þykka Þar skyldi ráðín áhöfn á sel-
peysu, klofhá gúmmístígvél og veiðiskipið og síðan lagt þaðan
sjóstakk og stakk niður í tösku. úr höfn enda eru Fljótshólar
Þá var eg albúinn til ferðar, mesti selveiðibærinn við Þjórsá
hringdi í vin minn Pétur Kid- Þegar við hittum Tóma:
son og bað hann að skutla mér Tómasson, annan bóndann í
austur yfir fjall, eg ætlaði að Fljótshólum, spurði hann hvað
veiða sel — og það væri við værum að erinda í kolvit-
aldrei eins gott að veiða sel eins |lausu veðri. Selur væri aldrei
og í grenjandi úrhellis rign- veiddur í rigningu og það væri
bezt fyrir okkur að snúa heim
aftur. Við gætum komið ein-
hverntíma þegar sólin skini.
Það var allt annað en hýrt
augnaráð, sem eg senai Stefáni
sýsluskrifara, sem hafði gabb-
að mig út í óveðrið og tálið
mér trú um, að þeim mun betra
Iværi að veiða sel, sem meira
vágest og flæmdu hann burt úr matur?
ósnum, og nú hefir hann flutt
sig hingað í Þjórsá.
— Eyðileggur hann þá ekki
laxveiðina í Þjórsá?
— Eg held, sagði Tómas, að
það sé þjóðsaga ein að selurinn'
flæmi laxinn burt. Hérna ert
reyndar lítil laxveiði í Þjórsá
nema á einum bæ, Urriðafossi,
en bóndinn þar fullyrðir, að
laxveiði hafi aukizt þar að
sama skapi, sem selnum hefir
fjölgað í ánni. Svipaða sögu
hafa gamlir laxveiðimenn sagt1
mér iáður frá öðrum veiðiám
og sjálfur hefi eg aldrei orðið
var við fiskbein í selsmaga né
neitt það sem bendi í þá átt að
selurinn éti lax.
— Á hvaða tíma er laxveiðin
aðallega?
— Nær eingöngu frá því í
8. viku sumars og nokkuð fram
eftlr júní. Úr því veiðum við lít-
ið sem ekkert. Og núna erum við
í raun og veru hættir. Stund-
um kemur fyrir, að við skjót-
um útsel á haustin. En það borg
— En kjötið?
— Við fleygjum því.
— Er það ekki sæmilegur
— Það fannst okkur eldra
fólkinu, og í gamla daga var
Framh. á 2. síðu.
Stundum bera bátsverjar fleiri
feng úr býtum hcldur en sel. A
ánni syndir urmull af veiSi-
bjölluungum eg áðu.r en beir
verða fleygir geta bátarnir
rennt upp að þeim oy bátsverj-
ar tekið bá með höndunum. Hér
sjáið þið einn slíkan.
ingu. Þess vegna hafði eg valið
þennan dag.
Pétur, sem var sannfærður
um, að þvílíkt steypiregn
myndi aldrei framar koma á
sumrinu, vildi endilega gera
mér þennan greiða úr því að
það þyrfti endilega rigningu til
selveiða.
Þegar við komum austur í J rigndi. Eg var kominn að þv?
Hveragerði uppgötvaði eg það að segja eitthvað ljótt, og það
mér til ólýsanlegrar angistar, meira en lítið — en hætti því
Þjórsárósar úr flugsýn. Myndin
afan ósa hennar. E” tvö oí>ndrif
röst mikil, þar
gefur nokkuð til kynna hvíJ.ík heliarbreidd er á Þjórsá fyrir
ska«a fram sit bmru meer:u við útf'-llið o" er þar oft straum-
sem mætist úthafið og mesta jökulelfa íslamls.
selveiðiior 1 Þjor§aro§a,