Vísir - 09.07.1958, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 9. júlí 1958
VÍSIK

Jennifer Ames:
«
e
SAGA UM
SEKT □□ ÁSTIR
m
^vwvvvvvvvvvvvtt'vvvvvwvvv
mumMrmmmmmrm'mJrmm*m«mmm~''mmí
rúwww
J
,,Sælir,“ sagði Nancy, en Clark tók fast í höndina á henni.
Hana verkjaði í fingurna, en samt þótti henni handtakið gott.
Þáu fóru inn í bíl Freds og hann renndi af stað án þess að
þau segðuor-ð. Þögnin fór að verða ógeðfelld, en loks sagði Fred:
„Ótrúlegur frekjudallur, þessi náungi,“ sagði hann. „Reynir
að hanga á okkur! Við viljum ekki hafa neitt föruneyti, þegar
\ið ætlum að skemmta okkur. Ég býst ekki við að Val hafi
neitt gaman af að fá hann sem gest, hversu mikinn áhuga
sem hann hefur fyrir forngripum. Ég er hræddur um, að þetta
sá hálígerður lubbi.“
„Það finnst mér alls ekki,“ sagði Nancy.
„Jæja, ætlarðu að taka svari hans? Þú hlýtur að hafa gefið
honum undir fótinn, — annars mundi hann ekki gera sig svona
heimakominn."
„Kannske leiðist honum einveran.“
„Hvað kemur okkur það við? En meðal annara orða — það
er komið skeyti til þín. Það er ekki mér að kenna að ég veit
livað í því stendur. Póstmaðurinn var að skrifa það þegar ég
kom inn.“ Símskeytið var velkt, eins og hann hefði bögglað
það í bræði.
„Get fengið vikufrí, ef hœgt er að útvega herbergi. Clementine.“
„Úr því að þú hefur lesið það, þarf ég varla að segja þér
hvað í því stendur,“ sagði hún þurrlega.
„Nei, þetta verður auðsjánlega eins og sunnudagsferð hjá þér.
Allir vinir þínir frá London hópast hingað, að viðbættum þess-
um, sem þú fannst í áætlunarbílnum.“
„Fred!“
Hann beit á vörina og brosti til hennar sneypulegur. „Fyrir-
gefðu, Nan, ég veit að ég haga mér eins og dóni. En ég sagði þér
að ég vildi hafa þig fyrir mig þessa daga.“
Það var komið fram á varirnar á henni að spyrja hvort það
væri vegna þess, sem hann vildi endilega heimsækja Meg, en hún
stillti sig um það. „Þú hefur mig fyrir sjálfan þig eins mikið og
þú villt,“ sagði hún. „Allir hinir skipta engu máli.“
Hann sveigði inn á mjóann hliðarveg og von bráðar óku þau
gsgnum stórt járnhlið miili trjáa og blómabeða upp að undurfag-
urri höll frá 18. öld. Tveir fuglahundar komu hlaupandi á móti
þeim og dingluðu rófunni, og von bráðar kom Meg út sjálf í
ljósgulum nýpressuðum langbrókum og ermastuttri peysu. Hún
lieilsaði þeim með miklum tilburðum og fagnaðarlátum og sagði
þeim að von bráðar kæmi hópur af fólki og að hún ætlaöi að
veita kampavín. — „Ekkert á betur við á fallegum sólskinsvegi i
sveitinni. Celia Rockaway ætlaði að koma með þennan lögreglu-
fulltrúa frá Jamaica og stjúpi Freds ætlaði að koma líka. Hvað
getur lokkað hann hingað, nema ef það væri ungfrú Grey? Hann
kærir sig ekkert um að sjá okkur hin.“ Hún leit til Nancy, og það
var ósvífni í augnaráðinu.
Þetta hlaut að vera sagt í gamni, hugsaði Nancy með sér, en
samt kom einhver óttablandinn andúð upp í henni. Fleira ungt
fólk var væntanlegt, þar á meðal Oxfordstúdentinn Adrian, sem
kom á mótorhjóli.
Og svo var Celia Rockaway með Clark. Hann hafði haft buxna-
skifti og var kominn -í fallegar flúnelsbrækur, en var í opinni
sportskyrtu með sterku litafiúri.
„Þetta er tíásamleg skyrta, sagði Meg undii-eins og hún kom
auga á hann. — Þér verðið að gefa mér þessa skyrtu þegar þér
farið aftur til paradísareyjunnar yðar, þar sem svörtu karlarnir
labba um með köríurnar á höfðinu.
Clark brosti þolinmóður. „Einu sinni sendi ég strák á pósthúsið
eftir frímerki," sagði liann, „og þegar hann kom aftur hafði hann
írímerkið á höfðinu og stein ofan á því, svo að það skyldi ekki
fjúka. En myndirnar á skyrtunni minni hef ég teiknað sjálfur,
ef satt skal segja“. Hann brosti eins og hann.væri að henda gam-
an að sjálfum sér og allt kvenfólkið æpti af hrifningu.
„Herra Jones er frábær listamaður,“ sagði Celia. „Eg lief séð
myndirnar hans frá Jamaica, þær eru töfrandi. Hafið þér ekki
neifct af þeim með yður í ferðinni?"
„Jú, ég hef nokkrar uppi í kofa, en ekki margar, vegna þess
að ég kom fljúgandi. Ungfrú Grey veit hve ómeðfærilegur farang-
urinn minn er stundum.“ Hann brosti með hriíningu til Nancy.
„Nancy og herra Jones virðast eiga ýms leyndarmál saman,“j
k KVÖLDVÖKUNNl
I!
— Og hvert er svo álit yðar
á geimferðum? spurði blaða-
maðurinn.
— Eg verð að biðja jrður um
að hafa mig afsakaðan í þetta
sagöi Fred súr.
„Herra Jones er ekki aðeins listamaður, hann er lögreglumaður
líka,“ skaut Celia inn í.
„Er hann virkilega lögreglumaður? Er það satt?“ hrópuðu döm-
urnar og í sömu andránni kom Valentine inn í stofnua og heilsaði hugsa neitt!
húsfreyjunni og hinu fólkinu. „Hvað eruð þið að tala um lögreglu-
mann? Hefur eitthvað komið fyrir?“
„Herra Jones er í lögreglunni,“ sagði Celia Rockaway. „Og nær-
vera hans er trygging fyrir því, að við þurfum ekkert að óttast.
Enginn þorir að myrða okkur þegar hann er nærstaddur."
„Góða Celia mín,“ sagði Valentine hlæjandi, „ég vissi ekki til
að hér væri neinn nærri, sem langaði til að myrða ykkur.“
„Vitanlega hefur fólk mestu ánægju af að myrða nágranna
sína,“ sagði Celia. „Hvaða gaman ætli sé að því að myrða fólk,
sem maður þekkir ekki neitt. Eins og kemur fvrir í áætlunarbíl-
unum.“
„Eða i járnbrautunum,“ skaut Clark Jones fram í. Nancy fannst
verða hljótt í bili, en líklega var það ímyndun.
„Eg held að ég hafi ekki verið kynntur fyrir nýja gestinum
þínum, Meg,“ sagði Valentine.
„Afsakaðu hve léleg húsmóðir ég er. Þetta er herra Clark
Jones — herra Valentine.“ Þótt einkennilegt væri tókust þeir ekki
í hendur.
„Eg get hugsað mér að þér hafið heyrt mín getið áður,“ sagði
Clark Jones.
„Jones? Jones? Það eru svo margir sem heita Jones, þér afsakið
að ég segi það,“ sagði Valentine og brosti fcil að draga úr ókurteis-
inni.
skipti, svaraði stjórnmálamað-
urinn og yppti öxlum. — Eg
þarf að fara að halda ræðu og
má því ekki vera að því að
Biðjið allsstaðar um þessar vinsælu tegundir:
SINALCO
« SPUR COLA
ENGIFERÖL (GINGER ALE)
APPELSÍN
SÓDAVATN
MALTEXTRAKT
PILSNER
BJÓR
rlVÍTÖL
H.F. Öígerðm Igfli Skaliagnmsson
Sími 1-13-89.
'k
— Konan mín hefir dvalið á
baðströndinni í mánuð, og þú
ættir bara að sjá hvað hún er
orðin dökk.
— O, blessaður, minnstu ekki
á það. Þú hefðir bara átt að sjá
hvað mín varð skuggaleg, þeg-
ar eg neitaði að fallast á að hún
færi þangað líka.
★
I Melbourne tók nýlega lög-
reglumaður einn fram brauð-
pakkann sinn og hugðist gæða
sér á samlokunum. Það reynd-
ist þó nokkrum vandkvæðum
bundið, því í stað steikarinn-
ar, fann hann bréfspjald frá
konu sinni, þar sem hún sagðist
hafa viljað minna hann á af-
mælisdaginn sinn. Ja, flest er
nú tekið til bi'agðs!
E- R. Burroughs
TARZAIM
Tarzan gekk rakleitt yfir um tveimur
’.il Pomeroys og sagði við Colee-ánni?
hann: Þú manst eftir þess-
mönnum hjá
„Ég fann lík þeirra í
frumskóginum,“ hreytti
Pomeroy út úr sér.
„Ó, já, þeir ögruðu mér,
og ég neyddist til að skjóta
þá í sjálfsvörn.“
Refaveðar -
Framh. af 1. síðu.
einnig með tilliti til fyrri
reynslu: Það er bjárgföst skoð-
un mín, að með sama áfram-
haldi mætti útrýma refum á
Reykjanesfjallgahði, eins og
gert var fyrir 50—60 árum, en
þá var beitt sömu aðferðum.
Þó vil eg taka fram, að eg tel
grenjavinnslum enn þyngri á
metunum en eitrunina, en þó
verði að beita báðum aðferð-
unum til þess að ná fullum
árangri.
í
Minkar.
Tíðindamaðurinn spurði
Tryggva einnig um minka, en
hann kvað minkaeyðinguna
fyrir utan sitt vei'ksvið. Hann-
sagði þó tíðindamaixninum frá
dæmi um það, sem staðfestir
það, cem veiðistjóri drap á ný-
J.ega í x'iðtali hér í blaðinu, að
fullsannað er, að minkur
leggst á sauðfé. Kvað Tryggvi
lamb hafa vei'ið flækt niður í
jlæk nálægt minkabæli og al-
veg áugljóst, að minkurihn
hefði banað lambinu.
Tíðindamaðurinn notaði tæki
færið o'g spúroi Tryggva um
sprettu og heyskapr.rhorfur,
— Spretta er nokkúð mis-
jöfn og' sláttur í þan... veginn
að hefjast á bæjuni, sera lágfc
liggja, en é þeim sem hærra
liggjan er exiki nægilega sprott
| ið enn, en grasi'ffir n'ú ,vel fram,
hrnðsnrettur, en nokkur uggup'
er í mönnum vegna óburi’kanna,
og þar sem fyrgt var slegið er
taða að byrja að hrekjast. Von
manna er þó, að ekki hafi
1 brugðið til langvarandi ó-
; þurrka. , jgfjJSai
1 Vísir þakkar viðtalið.