Vísir - 26.07.1958, Qupperneq 7

taugardaginn 26. júlí 1958
V I S I R
1
la-ugardagsBaga
Jjfanieá (^aireíi
Glfli HfTJAI.
Einhver kirkjuklukkan sló 7.
Það var allt kyrrt og deyfðar-
legt í City. John Downs leit í
kringum sig á skrifst., sem ann-
ars var mannlaus og stakk gler-
augunum sínum í hylkið. Svo
skellti hann aftur möppunni með
skjölunum, sem hann hafði verið
að vinna úr og sneri sér við í
áttina til fatahengisins.
Engin regnhlíf! Það tók hann
nokkrar sekúndur að sannfæra
sig um að regnhlífin væri ekki á
sínum stað, en samt þreifaði
hann betur fyrir sér. Loks varð
honum það ljóst, að hann mundi
hafa skilið hana eftir í lestinni
um moi-guninn.
Honum var hugsað til Muriel,
konunnar sinnar og það færðist
vandræðalegt bros yfir varir
hans. Hann hafði nefnilega
gleymt tveimur regnhlífum í lest
jnni og hvoruga fengið aftur.
Þegar hann gleymdi seinni regn-
hiífinni hafði hún sagt stríðnis-
lega: — Hvernig væri það ef þú
fengir þér atvinnu í hringleika-
húsi sem undramaðurinn, sem
man allt? Hann sá sér þann kost-
inn vænstan að flýja út í garðs-
hornið undan stríðnisglettum
hennar.
John tók hattinn af hillunni.
Um leið opnaðist hurðin hægt og
tveir menn gengu inn í skrifstoí-
una..
Hann spurði hikandi og óró-
legur:
— Hvað viljið þið hingað?
Hann háfði ætlað að segja
þetta með myndugri röddu, en
hún bí'ást honum og þetta varð
eins og skrækur.
Maðurinn steig nokkur ski-ef
fram. þarna sá Johan gamla pen-
ingaskápinn. Það voru 50.000 kr.
í honum.
— Hvar eru lyklarnir?
Hinn maðurinn greip nú um
I úlnliðinn á John og sneri upp á
handlegginn og spennti hann aft-
ur fyrir bak.
| John sortnaði fyrir augum og
nú herti maðurinn að. Það var
eins og hnífsstunga í öxlina.
Hann verkjaði í allan líkamann
og stundi.
— Lyklana!
I Sársaukinn ætlaði að gera út
af við hann. Einu sinni hafði
einn strákurinn í skólanum snú-
ið svona upp á höndina á honum
]og þvingað hann til að kyssa
grassvörðinn. Hann náði sér ald-
rei eftir þá skömm, alla sina
skólatíð.
Hann fann hvernig handlegg-
urinn lamaðist.
Eg veit ekki hvar lyklarnir
eru. Sársaukinn var að verða ó-
bærilegur, en svo heyrði hann
sjálfan sig segja: — í skrifborð-
inu í hinu herbei'ginu. 1 efstu
skúffunni. í veskinu, sem liggur
þar.. .
Það var ein af þessum undar-
legu venjum Benthams að geyma
lykilinn þai’na á daginn. Á kvöld-
in tók annað hvort hann eða
John lykilinn með sér.
Þégar maðurinn slepti takinu
á úlnliðnum, komu tárin fram í
augun á John. Maðurinn með
hattinn hljóp inn i herbergið.
John studdi sig við borðið og
reyndi að gera sér grein fyrir
því sem nú kæmi. Muriel mundi
vera orðin óróleg og maturinn
yi-ði kaldur....
Maðurinn kom æðandi fram
aftur.
— Þú lýgur, öskraði hann. Það
eru engir lyklar í veskinu í skúff-
unni!
John sá manninn kreppa hnef-
ann og höggið buldi á kjálkan-
um á honum. Hann féll á gólfið.
Hann fann hvernig hann valt
á hrygginn og nú horfði hann
upp á stóiana og borðið. Menn-
irnir lutu yíir hann. Um leið og
hann féll á gólfið hafði hann
fundið til sársauka í mjöðminni
eins og eitthvað hart hefði orðið
undir honum. Hann gerði sér
ekki'ljóst hvað það hefði verið.
En nú rann það allt í einu upp
fyrir honum. Það voru iyklarnir
— í rassvasanum.
John hafði lokað peninga-
skápnum áður en Bentham íór
og stungið lyklunum i vasann
og gleymt að láta þá aftur á sinn
stað — hann var alveg búinn að
gleyma þessu.
Mennirnir ógnuðu honum. —
Lyklana! Undir eins — annars
ske tu fá að sjá hnífinn aftur.
— Forstjórinn hlýtur að hafa
tekið þá með sér, sagði hann.
Hann beið þess að þeir tækju
aftur upp hniíinn, en þá hringdi
síminn. Hringingin var eins og
neyðarkail i kyrðinni.
Mennirnir snerust á hæl og
John hlustaði í oívæni. Har.n
vissi hver þetta var. Auðvitað
var það Muriel. Hún var að vita
hvort hann væri enn þá á skrif-
stofunni. Hún ætlaði náttúrlega
að segja honum að steikin væri
farin að brenna í ofninum....
Áður en hann vissi af sagði
hann: Það.. þetta er forstjórinn.
Ef hann fær ekkert svar. .. .
Maðurinn með hattinn greip
fram í: Stattu upp! Hinn maður-
inn dró John upp úr gólfinu.
— Svaraðu! Segðu að allt sé í
lagi. Segðu að þú sért að leggja
af stað. Maðurinn tók upp heyrn-
artólið og hélt þvi að John.
John dró djúpt andann. Svo
öskraði hann í símann:
HJÁLP! LÖGREGLUNA!
Það síðasta sem hann mundi
var hvernig brast í símatólinu,
þegar það skail á enninu á hon-
um.
Muriel beygði sig niður að hon-
um, þegar hann vaknaði. Hann
lá í sjúkrahúsrúminu, það var
svalt og bjart þarna — öli þessi
hvitu rúm. Það hélt einhver um
höndina á honum. Það var Muri-
el og hún hvíslaði:
— John, ástin mín. Guði sé
iof að þú ert vaknaður... .
Bentham var þarna líka. Hátt
og snjallt sagði hann:
— Þú ert búinn að segja alla
söguna. Þú sagðir það allt saman
á meðan þú varst í óráðinu og
hálfmeðvitundarlaus. Þú stóðst
þig eins og hetja.
— Hvaða vitleysa, sagði John,
1 ruglaður.
— Þú varst með lyklana í vas-
anum ailan timann, þó að þú
Isegðir þeim alltaf að þeir væru
i skrifborðsskúffunni minni. Það
var meiri kjarkurinn, John. Eg
get ekki þakkað þér nógsamlega.
— Elsku John minn. Þeir liand
jleggsbrutu þig, sagði Muriel
aumkunarlega.
Það færðist værð yfir John.
Þessi reynslustund var liðin.
Hann hafði gugnað fyrst, en í
seinni lotunni hafði hann staðið
sig.
Hann fór að hugsa um það, að
iþað gæti stundum verið gott að
jhafa lélegt minni, og þá mundi
hann lika eftir regnhlifinni.
— Eg gleymdi regnhlífinni
minni í lestinni, Muriel, sagði
hann vandræðalega.
Þetta hafði undarlega mikil á-
lirif á konuna hans — hún fór
að gráta.
— Veslings John minn, skældi
hún.
Þetta var þá allt í lagi. Hann
leit á Bentham og sagði með
myndugri röddu:
-— Þú vilt kanske vera svo
góður og fara á skrifstofuna fyr-
ir tapað og fundið og vitja um
regnhlífina mína? sagði hann og
það var eins og hann væri að
gefa forstjóranum fyrirskipanir.
Bentham brást undarlega við.
Hann leit á þennan nýja John
Downs:
— Aðvitað, gamli heiðurskail-
inn, sagði hann. Eg skal gera allt
sem þú biður mig um.
j Og svo sneri John DoWns sér
til veggjar og sofnaði vært.
Tjarnarbíó:
Glugsahreinsariitn
Þetta er brezk gamanmynd
og fer skopleikarinn heims-
frægi Norman Wisdom mefS
aðalhlutverkið.
Kvikmyndin er ýkjulaust
talin með hlægilegustu skop-
og háðmyndum, sem gerðar
hafa verið, en það er á „snobb-
um“ í aðalstétt, sem háðið
einkum bitnar. Normann er af
mörgum talinn einn af þremur
beztu 3 skopleikurum frá því
kvikmyndir komu til sögunnar,.
— hinir eru Chaplin og Buster
Keaton. — Kvikmyndin er vel’
gerð og öllum hlutverkum gerð
góð skil. Ágæt ný fréttamynd
er sýnd, þvi að hún sýnir m.a.
athugendur S. Þj. að störfum-
í Libanon, götubardaga í
Beirut o. fl. 1-
l'iíi
Annar maðurinn -— með natt-
inn — varð fyrir svörum: — Við
erum i •einkaerindum — sagði
hann ísmeygilega og gekk til
hans yfir að skrifborðinu. Borð-
ið hans Johns stóð í einu horn-
inu á skrifstofunni og þar vanir
hann störf sín sem einskonar sam
biand af skrifstoíustjóra og vara-
forstjóra. Hann var farinn að
svitna i lófunum og það var kom
' ið eitthvert máttieysi í fæíurna.
— Út rreð ykkur! æpti hann.
Hann teygoi fram handlegginn
eftir símanum. í sama vetfangi
heyrði hann lágan sraell og sá
ao langur iinífur biikaoi við nef-
ið á honum.
John hafði oft reynt að gera
sér í hugariund hvei nig hann
rnundi bregðast við ef hann Ienti
í klónum á innhrotsþjófum. Nú
vissi hann það.
Það var þessi hugleysistilfinn-
ing, alveg eins og þegar Muriel
ávítaði hann fyrir einhvern
kiaufaskapinn eða þegar George
Bentham, hinn almáttugi for-
stjóri hreytti út úr sér fyrirskip-
■tmurri. Hann vissi nú að hann
var hugleysingi.
Maður, sem sfóð hjá símanum
hvæsti: ■— Hvar eru lyklarnir að
peningaskápnum? Röddin var
hás og gróf.
Það kom einhver þrái upp i
John. Hann vildi ekki láta- sig.
— Eg veit það ekki, hvísiaði
hann.
Mlanstu eftir þessu

„Big Inch“ olíuleiðslan frá olíulind-
unum í Texas að strönd Atlantshafsins
var lögð árið 1943, til þess að greiða
fyrir olíuflutningum til hernaðarþarfa
Bandaríkjamanna og samherja þeirra í
síðari heimsstyrjöldinni. Þótti hún ein-
stætt afrek á sviði verklegra fram-
kvæmda. Leiðslan lá yfir níu ríki, 30
fljót og 200 ár auk átta fjallgarða. Ilún
var 24 þuml. í bvermál og um 2000 km.
löng, en þrátt fyrir það tókst að full-
gera hana á skemmri tíma en einu ári.
f dag er „Big Inch“ ásamt fleiri Ieiðslum
notuð í hágu handarísks iðnaðar, til
flutnings á margskonar olíutegundum,
er hann notar.
Hollenzka húsmóðirin Fanny Blank-
ers-Koen vann sigur í þrem hlaupum
á Olympíuleikunum í London 1948 og
átti auk þess sinn þátt í því að tryggja
hollenzku sveitinni sigur í 4x100 metra
boðhlaupi kvenna. Á myndinni hér að
ofan sézt liún slíta snúruna í boðlilaup-
inu rétt á undan ungfrú Nissen frá
Danmörku. Fanny var þrítug, móðir
tveggja barna, hegar þetta átti sér stað;
og ávann sér fádæma hylli allra er
fylgdust með Icikunum. Stærsti íþrótta-
sigur sinn vann hún svo árið 1951, er
hún sigraði í öllum greinum fimmtar-
þrautar kvcnna í keppni, sem haldin var
í Eern í Svisslandi í ágústmánuði.
Kóreustríðið er mönnum enn í ferskir
minni og hér sjást nokkrir þeirra 22
þús. kínverskra og norður-kórenskra
fanga, sem afneituðu komniúnismamim.
Var þcssi mynd af þeim tckin í janúar
1954 við komu þeirra til Inchonhafnar
í Kóreu. Kommúnistar kröfðust bess, aft
mönnunum yrði skilað aftur og drógu
vopnahlésviðræður á lar.ginn í meira en
tvö ár. Sameinuðu þjóðirnar lögðust
gegn því, að nokkur yrði skyldaður til
þess að snúa heirn til föðurlands síns.
gegn eigin vilja. Samkvæmt vopnalilés-
samningnum 27. iúlí 1953 fjallaði sér-
stök nefnd um mál þeirra o" voru þeir
látnir lausir sex mánuðuin síðar.