Alþýðublaðið - 09.01.1958, Blaðsíða 8

i
Alþýðublaðið
Fimmtudagur 9. janúar 1958
Leiðir allra, sem ætla að
kaupa eða selja
B í L
Uggja til okkar
Bílasalan
Klapparstíg 37. Simi 19032
önnumst allskonar vatns-
og hitalagnir.
Hifalagnir s.f.
Símar: 33712 og 12899.
Húsnæðis-
miðlunin,
Vitastíg 8 A.
Sími 16265.
Sparið auglýsingar og
hlaup. Leitið til okkar, ef
þér hafið húsnæði til
leigu eða ef yður vantar
húsnæði.
KAUPUM
prjóratuskur og vað-
malstuskur
hæsta verði.
Álafoss,
Þingholtstræti 2.
Sigurður Ólason
Hæstaréttarlögmaðui
Austurstræti 14.
Sími 15535.
Viðtalst 3—6 e. h.
Miisningarspjöld
D. A. S.
fást hjá Happdrætti DAS,
Vesturveri, sími 17757 —
Veiðarfæraverzl. Verðanda,
-sími 13786 — Sjómannafé
lagi Reykjavíkur, sími 11915
— Jónasi Bergmann, Háteigs
vegi 52, sími 14784 — Bóka
verzl. Fróða, Leifsgötu 4,
sími 12037 — Ólafi Jóhanns
synl, Rauðagerði 15, sími
33096 — Nesbúð, Nesvegi 29
----Guðm. Andréssyni gull
smið, Laugavegi 50, sími
13769 — í Hafnarfirði í Póst
húsinu, sími 50267.
og
Krtsfján Eiríhsson
hæstarcttar- og héraðs
dómslögmenn.
Málflutningur, innheimta,
samningagerðir, fasteigna
og skipasala.
Laugaveg 27. Sími 1-14-53.
Samúðarkort
Slysavamafélag Islands
kaupa flestir. Fást hjá slysa
vamadeildum um land allt.
í Reykjavík £ Hanny ’ðaverzl
uninni í Bankastr. 6, Verzl.
Gunnþórunnar Halldórsdótt
ur og í skrifstofu félagsins, -
Grófin 1. Afgreidd í síma
14897. Héitið á Slysavarnafé
lagið. — Það bregst ekki. —

LEIGUBÍLAR
Bifréiðastöðin Bæjarleiðú
Sími 33-500
—0----------
Síminn er 2-24-40
Borgarbílastöðin
Bifreiðastöð Steindórs
Sírni 1-15-80
—o—
Bifreiðastöð Reykjavíkm
Sími 1-17-20
SENDIBÍLAR
Nýja sendibílastöðin
Sími 2-40-90
Sendibílastöðin Þröstur
Sími 2-21-75
NÝ HÁRGREIÐSLA.
í nýjum tízkublöðum er bor-
ist hafa, er getið um nýja línu
í hárgreiðslu en þessi lína er að
eftir henni á konan að vera ó-
greidd.
Hárgreiðslumeistarar norður-
landa hafa alltaf á hverjum vetri
verið að reyna að berja það inn
í viðskiptavini sína, að sam-
kvæmt nýjustu Parísartízku
ætti að klippa hárið enn styttra,
en næsta vetur á u’ndan, Það
vakti því ekki undrun svo fárra
þegar eftir öðrum leiðum var
kunngjört frá París að nú væri
tími hinna löngu hártízku lið-
inn, og þá var um leið boðuð
hin nýja lína, ógreidda tízkan.
egar litið er aftur tií 1950—
’54, munu víst flestir liér heima
minnast þess að fjöldinn allur
af ungum stúlkum gekk með
stuttklippt og undantekningar-
iítið ógreitt hár, svo að hér ætti
þá þegar að vera komin remsla
á þessa nýju línu og segja lá
að hún hafi á sínum tíma verið
geysivinsæl og á að öllum Iik-
indum eftir að verða það aftur.
Annars er þessi lína á ensku
kölluð „Free Flow“, eða flögr-
andi frjálst. Ekki var henni gef-
ið nafn á sínum tíma ,en þá var
rétt að byrja að lcomast í tízku
að gefa hverri nýrri tízkuhug-
dettu sérheiti.
Þá var meðal upphafsmannna
þessarar greiðslu þekkt stúlka í
Frakklandi, sem stundum hefir
verið kölluð dýrlingur hins ó-
mögulega. En hún var í svo rík-
um mæli aðdáandi efnishyggju
og raunsæistsefnu, að jafnvel
það að gaíiga með hár sem þyrfti
að klippa, var af og frá.
Þessi hugmynd hennar náði
brátt vinsældum og varð út-
breidd í 2—3 ár, en það snjall-
asta við þetta var, að vesalings
konan hafði aldrei haft í huga,
að orð hc-nnar eða yfirlýsingar
hvað hárgreiðslu snerti, kæmi
til með að hafa váranleg áhrií
á samferðafólkið. Hún ætlaði að
flytja því, annan og merkari
boðskap, en nú er sá boðskapur
að mestu gleymdur, nema hjá
einstaka heimspekingum, sem
urðu hissa í bili, en hárgreiðslan
skýtur nú enn upp kollinum og
á sennilega eftir að gera það
öðru hvoru, svo lengi sém kon-
um vex hár.
Það eru svo út af fyrir sig
mikil þægindi að því fýrir hár-
greiðslustofurnar að geta tekið
upp aftur og aftur gamiar
greiðsiur, því að þegar þær
komast í' tízkú í seinna skiptið,
kunna allár með þær að fara.,
Aðeins væri ákjósanlegt að
sleppt yrði löngum og röngum-
fræðilegum skýringum á því af;
hverju tízkan hnéigist í þessa,
átt, auk þ'ess s.ein sleppt yrði
að gefá t. d. þsssári greiðslu
nokkurt rfýtí' nafn, sem alls ekki
á við, því að þetta er sama
greiðslan og var í tízku fyrir
nokkrum árum, jafnt þó liún sé-
nú heitin „Free Flow“.
EITT merkilegasta ríki ver-
aldar er munkalýðveldið Athos
yzt á Khalhidikeskaganuni, um
það bil 130 kílómetra frá Saló-
niki. Þar hafa munkarnir háft
griðland frá því á 10. öld, og
jafnvél allir soldánar Tyrkja-
veldis virtu sjálfstíéði þeÍTra og
blönduðu sér ekki í mál þeirra.
Blómgaðist þarna auðugt menn
ingarlíf um allar miðaldir. -—
Söfnuðust þangað margir dýr-
gripir býzantiskrar listar, fjol-
mörg handrit og skjöl.
Því rniður eyðilagðist mikill
hluti safnsins í frelsisstríði
Grikkja 1821—29. Tyrkirræntu
og brenndu á Athos eins og
annars staðar, rifu niður perga
mentshandrit og notuðu í skot-
hylki, fluttu burt myndir og
skildu allt eftir í rústum. En
klaustrið reis upp á ný og eru
þar nú á fimmta þúsund raunk-
ar, er skipta tímanum milli
starfs og bænagerðar.
í fyrravor dvaldí danski kvik
myndatökumaðurinn Ulrik Uhr
skov meðal munkanna á Athos
urn tveggja mánaða skeið, og
tók kvikmyndir af lífi þeirra
og starfi. Er hann fyrsti mað-
urinn, sem þangað kemur í
beim tilgangi. Hann ritaði ný-
lega grein um dvöl sína þar, og
kemst þar svo að orði meðal
annars:
Það er ekki hlaupið að því að
komast inn yfir landamæri
munkalýðveldisins Athos. Eng-
ir bílaveeir liggja yfir hinar
bröttu fiallaskriður og hrika-
legu gljúfur, sem margskefa
skagann. Múldýr er eina farar-
tækið, sem kemur að notum í
bessu hrikalega landslagi. Á
landamærunum var og yfir-
heyrður tímum saman af fiór-
um munkum úr æðsta ráði regl
unnar. Að lokúm varð ég að af-
klæðást til sönnunar því að ég
væri ekki kvenmaður í karl-
mannsklæðum. Konum er sem
kurinugt er stranglega banriað
að koma inn á landsvæði munk-
Munkiu’ í Athos.
anna. Eitt ákvæði í munkaregl
unum frá 1016 hljóðar svo: Svo
mögulegt sé að stofna ríki frið-
ar, eindrægni og rósemdar skal
hverri kvenlegri veru meinað-
ur aðgangur til Athos. Ekkert
skegglaust andlit skal nokkurn
tíma voga sér yfir landamerki
vor.
Að lokum fékk ég þó leyfi
hjá munkunum að ferðast með
al hinna tuttugu og tveggja
klaustra ríkisins. Landslag er
þarna mjög stórbrotið. Víðáttu
miklir eikar- og furuskógar
bekja neðri hlíðar fjallanna en
hrikalegir fjallatindar gnæfa
yfir. Villisvín og gazellur skjót
ast um skógana, og vængbreið-
ir ernir þjóta með ofsahraða
milii tinda. Vegir eru engir,
utari stígar, sem munkarnir
hafa berfættir troðið um alda-
raðir. Munkarnir ferðast alltaf
með staf og berja honum kring
um sig á göngunni. Er það gert
til að styggja burt höggorma,
semi úir og grúir af alls staðar.
Á Athos er notað býzantíska
tímatalið og átti það ekki hvað
minnstan þátt í því að mér
fannst ég vera kominn á aðra.
plárietu, þarna eru á fimmta
þúsund munkar, á öilumi aldri,
þeir yngstu 16 ára og þjóna
beir eldri munkunum til borðs.
Hvert klaustur er sjálfstæð
stofnun, með sérstakar þjón-
ustureglur og einrátt yfir fjár-
málum sínum. Ég hélt til í
klaustri kínóbíta, sem er hvað
strangast um guðsþjónustur og
bænagjörð. Liggja munkar þess
á bæn átta stundir í senn dag
hvern. Þeir kalla til bæna á
bann hátt að berja lurk í eik-
arbút. Andrúmsloftið er mett-
að fornri tíð, óraunvérulegt og
framandi. Og þó var ég þar svo
lengi, að ég varð vitni að af-
brýðismorðum, en þeim er ekki
refsað með dauðadómi, heldur
með brottrekstri úr munkarík-
inu.
Tekjur hafa munkarnir aðal-
lega af skógarhöggi. Flytja þeir
viðinn á múldýrum og sjálfum
sér til landamæranna, þar sem
timburkaupmenn taka við hon-
urn. Annars eru munkarnir
nokkurn veginn sjálfum sér
nógir um mat. Vínrækt er all-
mikil, og er kátlegt að sjá
munkana koma rogandi með
vínber á öxlinni. Minntu þeir
mig á lifandi vínauglýsingar.
Lík eru grafin í jörðu og geymd
Framhald á 4. síðu,