Alþýðublaðið - 11.02.1958, Síða 7

■’lmð'jwdaguF 11. febráar 1958
&lþý9ubla313
7

Sumtwdagur.
---------ERINDI Trausía
Einarssonar prófessors um
stjörnugeiniinn, seni hann
flutti í útvarpið í dag, var
prýðilegt. Það var alþýðlegt,
Ijóst í framsetningi og frá-
sögn og skipulega flutt. Ef
^ til vill má segja. að bið hafi
■ verið hi&lzt tii laiigt' til flutn-
ings í einu lagi, en fáir hygg
ég þó hafi hætt að hlusta,
sem á annað borð voru byrj-
aðir. Það er prýðilegt að fá
slík erindi flutt í útvarp.
Annars er kannski rétt að
segja það hér í le’ðinni, að
útvarpið hefur ekki verið
sérlega vel heppnað í vetur,
fólk er yfirleitt ekki ánægt
með það. Allt hefur sínar
orsakir og vera má, að dag-
skrárstjórn- finni nægar af-
sakanir, en það er almanna-
rómur nú um útvarpið, að
betur megi, ef duga skal. Ég
hef alltaf verið allstöðugur
útvarpshlustandi. en í vetur
hef ég ekki verið baulsætúm
við útvarpið. Talar bað vafa
laust sínu máli. FÞiri hafa
sömu sögu að segja. Yana-
festu og stöðnunar .,-v^
of í útvai'pinu, og allt af lít-
ið gert af i'áðamönnum út-
varpsins til að skapa fjöl-
breytni og nýjungar.
Mámidagur. ■
---------Ég hitti sérfræð-
ing minn í heimspólitíkinni,
Kalla á kvistinum, upp úr
hádeginu. Hann var í sjö-
unda himni. „Loksins, loks-
ins“, sagði hann, „hefur
þeim í vestrinu tekizt að
koma tungli út í g°iminn.
Hver fæst um það. þótt það
sé aflangt og skrýt’ð í lögun,
aðalatriðið er að sjálfsögðu
að láta ekki Rússana veru
aði égeina
eina um háloftin!“ „Já,“
sváraði ég. ,það er svo sem
áffætt að þeir stó"u rífist um
háloftin. Kannski gleyma
þeir bá á meðan einhvex-ju
af r;frildinu um neðri bvggð
ii', Sámt er Búlganin enn bá
gVrífo hinum til,44 „Þsti
er sko allt í lagi,“ saffði
Kelli. „Harin skrifar og vill
pi-v; „+oT,r,'kisrá*'hc'rnfund
til undirhúnings fundi hinna
æðstu. Nú, hinir segia, að
þqð °é c'5Ofsagt að hafa ut-
anríklsráðherrafund. S’m’na
genffur betta lon og don,
annar seffir 'fjall hinn seg'r
■ fiarq. off hver étnr s’tt. En
beir ern bó alltaf að skrifast
^ n<t v>ní^ oó
sýnast, er sýningin þó alltént
£5Ícít,r,^,',M T'Tqrfrí'
lá+a sína spekinga ræða
?>°ir
b^ilr^iki^ e<pcríqt
snw vp! .A^ars
h'vlr? esCt /hojr
qíiw>^v> o5^úípÍ\í Q0
í Hp9c*u "^hhi sínu hAtt vísir
v^m. Á b^ssu
o***»iri
séu oft ^otuð sitt á Vro* n'u
A. m. k. stakk
micr { óvm. er
eiK-ff >>w-,-»'oag0p'fv> j pyj
ko^^t v0**^ v'°inrú
foctri r’^irctö^j. Gr
covv, o pí'^fo'prSi^ ------------- á
jApofo jso'cf^í Faori.
55fr'fpv>CC0O VlOffnr hpUTl
botrin*í fyrir Moggann hér
um árið.
Þriðj udagur.
-----— Ég skrapp suður
í Kópavog í dag. Vegurinn
er svo að segja ófær í Foss-
vogsbrekkunni, gjóta við
gjótu og hola við holu. Þessi
vegarkafli spillist jafnan
fyrst, malbikið springur og
molnar þarna upp oft á ári.
Undanfarið hefur mjög
reynt á malbikaða vegi,
menn hafa orðið að aka eftir
þeim auðum á snjókeðjum,
en það tætir upp slitlagið.
Annars er það um Hafnar-
fjarðarveginn að segja, að
hann er allt of mjór. Hin gíf-
urlega umferð kemur á svo
lít.ið slitlag, að vegurinn er
aldrei til friðs. Þetta mun
vera f jölfarnasti vegur lands
ins, en hann er þó sjaldan
góður allur. Einhver kaflinn
er venjulega hættulegur, ef
þá ekki er verið að vinna í
honum. Allan veginn. þai'í
að breikka um helming, svo
að brautirnar verði tvær og
einstefnuakstur um hvora.
Þá yrði álagið hæfilegt.
En hvað sem þ°=su við-
kemur í lengd, er Fossvogs-
brekkan hættuleg farartækj
um í bráð. hve lengi sem það
nú verður.
Miðvikudagur.
--------Glerdýrin í Iðnó
eru prýðilegt leikrit, og er
sýningin öll Leikfélaginu til
sóma. Tennessee Williams er
mjög glöggskvggn á mann-
legar kenndir og kunnátta
hans í bvggingu leikrits
skeikar ekki. jafnvel ekki
hér, bar sem hann teflir þó
á tæpt vað. Mér þóttu leik-
arar vfirleitt levsa verk sitt
vel af hendi. bótt á betra
megi að sjálfsögðu alltaf
kiósa. Er ég ekki frá því, að
herzlumun hafi víða vantað
til bess að allt í leiknum
kæmi fullkomlega til skila,
sérstaklpffa hin hárnákvæm-
ari blæbrigði. En hver sýn-
ing er líka oft sérstök fvrir
siff 02’ má vera. að þessi hafi
ekki verið sú bezta.
Fkki kunni ég alltaf við
TT.o.1 cí^-j 'V c,] óttur. Q-p1 |)6
finnst mér hún leika ágæt-
lega. En s+unditm var pins
og hún hefði slæxn áhrif á
miff fvrír leikheildina og
samræmið. Það er alltaf
vandrafað í leikriti, sem er
^^rfínt eff næmt ot
Glerdýrn. Eins fcem-uv
maðuF alltaf pfcjin
ryiyndir rn^ð sér bpd.qy r^að-
ur hcfur Fsið Ie;kritið áður.
En bessf s'ónmff er ágætis
framlag til leikhú=menntar-
innar, og er það sannarlega
bakkarvert.
Fimmtudav'Tr.
---------Ég sat vfþ* kaffi-
bo!;e með viv>i T*ri*HXIT> á VPÍt
invahúsi í dag. Við röbbuð-
um saman um alla. heima og
g°ima. Loks fórum v5ð að
ta1a nm. frarnko*v,u manna
off bát+nlaff. Þar kom niður
vÍDin” ^PÍnri
saffðl: „Mér fp'Fur aldrei jlla
v’ð menn. sem enx hr°inir
off beiniv f orðj o<í a+höfn.
iafviTrol trAff hnír séi, allkald
j — í STrri'*nm qCT rpoí +>rojnt Út
Úr nokabornjnu. Mér fa11a
v’+Ttíflvr’r \roroX í ffeð. Ég
fékk enn eina sönnúri fvrir
bessu núna ré+f áðan. Það er
b°zt éff se.ffi bér bá sögu. svo
þú skiijir hvað ég meina, í
gær var ég beðinn að taka
þátt í smávegis félagsstofn-
un. Þetta var svo sem ekk-
ert merkilegt, en ég dróst á
að fara bar í einhverja und-
irbú ni ngsstj órn eða nefnd. í
dag yar ég svo kallaður á
fund til að taka þátt í þessu.
Fundur var byraður, þegar
ég mætti, svo ég smokraði
mér óskön lempilega í sætí
og kinkaði aðeins kolli tíl
manna, enda var þetta fá-
mennur hópur. Þá tók einn
viðstaddra sig sérstaklega út
úr og heilsaði mér með
handabandi alveg upp úr
þurru. Mér kom þetta alveg
á óvart, þar sem ég þekki
manninn ekki. neitt oa hef
enda enga löngun til að
b°kkia +■ '"*n. En sí*>or á fund
mnœ fékk ég skýringu a
ymxiieik mannsins. Hann var
kominn á fund’nn í þeim
ráðna hug að annar en ég
yrði í þessari stjórnarnefnu.
Ég hló með sjálfum mér, því
að tilefnið var svo lítilfiör-
legt. Kveðia mannsins hafði
sem sagt verið eins konar
júdasarkveðja. Álit mitt á
honum minnkaði stórum. og
var það þó ekki mikið fyx*ir.
Þai’na var einn júdasinn á
fsrð, og ég fékk enn einu
sinni sönnun á því, hvað mér
falla þeir iúdasar illa í geð.“
Ég er eiginlega alveg á
sama máli og þessi vinur
minn. Mér þótti þetta samt
of virðulegt heiti á fram-
komu mannsins. Á góðri og
gildri reykvísku heitir svona
framkoma smáskítmennska.
FösíiuVagur.
---------Miklir eru ltuld-
arnir, sannkallaður' vetur
þessa daga. Það er annars
afleitt að vera á ferð fótgang
andi um borgina, sveliabunk
arnir eru svo mikb'r oe hálir
á gangstéttunum. Fólk freist
ast til að eanga eftir akbraut
um, svo iiiar eru gangstétt-
a1* víða vf’ríerðar. Þ°tta er
alveg afleitt. Það væri full
gc+—?ÍT t.n ■u’i kosía einhvern
sérfræð'inffinn til að f'nna
upp' eitthvert „apparat“ til
að mylja ísixxn af ganestétt-
unum, svo fólk burfi ekki að
hrekiast út á akbraxxtir fyi*-
ir farartækin. þegar það
gengur um bor.ffina.
Ég ók um M:klubraxxtina í
dag. Hún er eins og vei*sti
hrenpsvegur í svcit, snió-
þæfingur á henni og djúp
hjólför. Þess háttar h-’efir
aRs ekki aðalakbraut í höf-
uðborginní. Það er enau lík-
ara en Miklabrautin sé á all-
an hátt rítthvert vandræða-
barn bæiaryfirvaldanna.
Lauffardaffju'.
---------Ég gleymdi alveg
að Itrí+a bað í vasabókina á
viðeiffandi stað. að einn dag-
inn, beffar éff gekk um Lækj
artorg ■<rar bar nrédik'>ri að
s°ffia lýðnum til svndanna.
Mér bótti betta áffa°t ný-
lunda. Hef^i é.e veríð fx-étta-
maðut’. h°fði ég dókað við
og skrifað um bett.a frétt.
Hann s+óð bai'na brr+>öfðað-
u.r í kuldanum o» fltxtti mál
si+t. nf m°sta skönxng=skap.
En hann ■'rantaði alv°e kas=a.
Hann s+óð alls ekki unp úr
bi'önginni. Ilann b»rf endi-
lega að fá kassa. Leikpi'édik-
HIN yndislega Anna Kash-
fi, eiginkona kvikmyndaleik-
arans Marlon Brando, hafð:
nýiega tal við enskan blaða-
mann um líf þeirra hjóna.
Það er í fyrsta sinni, sem
hún hefur tal af blaðamanni
eftir að þau gengu í hjóna-
band í október síðastliðnum.
Þetta hjónaband þsirra kom
mjög á óvart og hefur verið
mikið skrifað um það í heims-
blöðunum. Allt frá því að
Brandohjónin snéru heim úr
brúðkaupsferð sinni hafa kom
izt á krrík sögur um það, að
samkomulagið væri ekki gott
miFi þeirra hióna. Það hefur
verið safft, að Brando færi
burf um helgar.
Anna sagði blaðamamiinuxn,
að þessar söffusagnir væru
ekki sannar. Húxx sagði einn-
ig, að samkomulagið væri hið
bezta, og að þau ættu von á
barni í júlí, sem mundi auka
enn meir á hamingju þeirra.
Hin dökku augu hennar voru
döpur, er hún sagði: „Eg vona
að fólk 1áti okkur í friði. Eg
hef heyi't margar sögur um ó-
samlyndi okkar hjóna, en það
ei*u aðems sögusagnir. Við
erum mjög hamingjusöm. Og
nú er við eieum von á bai’nx,
ei’um við að leita að húsi, sem
hefur færi'i stiga. En það er
líka annað, sem við verðum að
fá, off það er — friður.“
mmm wmmmmœmmmmmmmmmm

FRANSKT RAUNSÆI.
FRAKKAR hafa löngum ver
ið mikrír einstaklingshyggju-
menn og vilja hslzt puða hver
í sínu iiorni. í landönu er ein
smásöluvex'zlun , á hyerjar . 10,
fjöskyldúr, en í Svíþjóð og'
ari á kassa á Lækiartorgi er
eins og hluti af Reykjavík,
eins konar stofnun, maður
ólst upp við það. Nýir pré-
dikarar eiffa ekki að brjóta
hefðina, þeir eiga að hafa
kassa.
Og nú er Hermann búinn
að svara vini vorum Búlgan-
in. Svarið er bara skipulegt
og rösklegt, eins og Skag-
firðingi og glímumanni sæm
ir. Það er enginn kotbónda-
bragur á því, enda hafa þeir
skagfirzku bændurnir fengið
orð fyrir að vera menn fyrir
sinn hatt.
8,—-2.—’58.
Vöggur.

Bandaríkju:num er hlxx.tfþ/lið
ein á mcti átján. Frönsk stjórn
arvöld eiga líka auðveldara
með að varoa áhyggjum sjnum
á herðar hins óbreytta borgai’a
en nokkur önnur stjóniarvöld
í heiminum.
Þegar borgararrir í París
kvarta yfir skortinum á bíla-
stæðum. ypptir lögreglustjór-
inn öxlum off seffir: Lát.ið þá
bíða fjóra tíma í umferðar-
hnút þá skilja þcir bílana eftir
heima hjá sér næst.. Almenn-
ingi stendur ’xka alveg á sama
h verni g f j ár má lar áðh | :anu m
tekst að láta báða enda mæt-
ast á fjárlögunum. Þegar boi’g
aranum dettur j hug að spara,
forðast hann eins og heitan
eldi.nn að leggja peningana sína
í banka, en stingur skildingun
um í sokk og geymir undir
koddanum. Ef menn treysta
ekki þjóðbankanum, hafa þeir
heldur ekkert traust á hluta-
bréfum. Þennan hátt á spari
fjársöfnun kaPa hagfræðmgar
thesa (hringauðgun). Og þegar
Fraxnhald á 8. síðu.