Forvitin rauð - 01.12.1980, Síða 7

1
atvinnulífinu Konur í atvinnulífinu
atvinnulífinu Konur í atvinnulífinu
Konur í atvinnulífinu Konur í atvinnulífinu Konur í atvinnu
Konur í atvinnulífinu Konur í atvinnulífinu Konur í atvinnu
Ekki framtíðarvinna að telja
annarra manna peninga
Viðtal við 24 ára
bankagjaldkera.
Gift og barnlaus.
Et>rvitin rauð: Af hvsrju
valdirðu þetta starf?
- Ég var iteð gagnfræða-
próf úr verslunardeild
og fannst bankinn ágæt-
ur staður til að nýta
þá msnntun á. Ég hafði
reyndar ætlað að halda
áfram í skóla og var^
byrjuð í 5.bekk gaggó og
stefndi á tækniskólann,
en útaf veikindum og
spítalavist missti ég
mikið úr námi og var
ráðlagt að salta námið
fram S næsta haust. Og
þá sótti ég um starf í
einu af útibúum Lands-
bankans og fékk það um
leið. Síðan æxlaðist
það ýmissa hluta vegna
þannig að ég hélt áfram
að vinna. Bæði vandist
maður á að vera fjárhags-
lega sjálfstæður og aó
geta leyft sér ýmislegt
sem ekki er hægt £ skóla
og svo breyttust fjöl-
skylduaðstæður þannig
að fjölskyldan gat ekki
stutt mig fjárhagslega
til náms.
Ég var fljótlega fast-
ráðin og er nú búin að.
vinna hér á sjöunda ár.
Porvitin rauð: Hvemig
eru heimilishagir þlnir?
- Ég er gift og bamlaus.
Maðurinn minn hefur, ný-
lega lokið náskólaprófi
og vinnur nú sem frarn-
haldsskólakennari. Við
skiptum vinnunni heima
fyrir jafnt á milli okk-
ar. Jfeðan hann var £
skólanum sá hann rrest-
megnis um heimilið þv£
þá vann ég fullan vinnu-
dag auk þess sem ég var
£ öldungadeildinni £
M.H. En nú vinn ég hálf-
an daginn, en stefni að
þv£ að helga mig náminu
eingöngu og láta hann
sjá fyrir mér.
Fbrvitin rauð; Breytti
það einhverju ef þið
eignuðust bam?
- Ég get ekki séð að
bameignir ættu að breyta
einhverju £ sairbandi við
jafnréttið okkar á milli.
Að- stúdentsprófi m£nu
loknu stefnum við bæði á
franhaldsnám erlendis og
við erum bæói ákveðin £
þv£ að ef við eignuntet
bam að haga náminu
þannig að við gætum bæði
hugsað jafnt um það. Vió
erum bæói jafnréttissinn-
ar og sammála um þessa
hluti.
Fbrvitin rauð: Hiemig
eru launakjörin £ bank-
anum?
- Það er samið við hvem
einstakan þegar hann
byrjar og þá er farið
aftir menntun og fyrri
störfum. Slðan hækkar
maður um eitt þrep á
ári upp að 3.þrepi £ 7.
flokki, en hámark er að
það taki fiitm ár. Eftir
þaó hakkar maður ekki
nema maður fái stöðuhækk-
un. En £ raun og \eru
hækka margir mun örar,
sérstaklega karlmenn, og
það fer þá aóallega
eftir þv£ hvaó maður er
duglegur að kr£a sér út
launahakkun. Karlmenn
cpta selt sig mun dýrar
en kanur, þar sem minna
frantooó er af þeim.
Yfirboðaramir, sem
flestir eru karlmann,
vilja gera allt sem þeir
gsta til að halda £ þá
og rckstyðja það með
þv£ að þeir vilji reyna
aó stuðla að jöfnu hlut-
falli kynjanna á vinnu-
stöðunum. En ég held
að I rauninni séu þeir
bara að tryggja sér að
karlmenn gangi £ þeirra
stöður þegar þeir fara
frá. Og þv£ geta karl-
menn alltaf tryggt sér
kauphækkun 'neð þvi að
hóta að segja upp og fá
sér annað starf. En
þetta dugir ekki konum,
þv£ nóg franboð er af
þeim miðað við eftir-
15
Fólk var hrætt við að fara upp í bflinn
Viðtal við
strœtisvagnabílstjóra.
Gift og áfjögur börn,
26, 25, 17 og 11 ára.
- Ekki datt mér i hug þeg-
ar ég tók bilprófið að ég
ætti eftir að hafa atvinnu
af þessu. Ég fór ekki að
vinna úti fyrr en elstu
stelpurnar voru orðnar 12
ára eða ég kalla það ekki
að vinna úti þó ég hafi
gripið i vinnu i nokkrar
vikur yfir sumarmánuóina
hér áður þegar þær vom
i sveitinni. Það var ekki
fyrr en við fluttum til
Reykjavikur að ég fór að
stunda vinnu jafnframt
heimilinu, það var svo dýrt
að eignast ibúð i Reykjavik.
Ég tók svo meiraprófið 1976
Það stóð þannig á að ég
hafði mögulefka á að kcmast
að hjá Strætisvögnunum ef
ég hefói prófið. Og strax
og ég hafði tekið það
byrjaði ég i afleysingum
hjá þeim. Þá vom konur
byrjaðar að keyra og ég
hugsaði með mér; "Úr þvi
þær geta þetta, hlýt ég aó
geta það lika". í byrjun
hugsaói ég mér þetta aóeins
sem sumarvinnu. Það rikti
lika viss vantrú á að við
konurnar gætum keyrt yfir
veturinn, það væri svo
erfitt. En ég vildi nú
ekki alveg trúa því. Og nú
er ég búin að vera fastráð-
in hjá vögnunum i eitt ár.
Ástæðan fyrir þvi aó ég
réði mig i fasta vinnu var
i og með sú að ég var túin
að eyðileggja öll okkar
sumarfri, frá þvi við flutt-
um til Reykjavikur, meó
vinnu. Og svo vantaði okk-
ur peninga.
- Maðurinn minn keyrir lika
hjá vögnunum. Ætti hann að
vinna fyrir okkur einn
myndi það kosta hann cmælda
aukavinnu ef kaupió hans
ætti að gera meira en rétt
að duga fyrir nauðþurftum.
Enda eru margir hjá vögnun-
um sem taka allar 'þær auka-
vaktir sem þeir geta fengið.
Skattarnir veróa hins vegar
minni, þegar einungis annað
hjónanna vinnur utan heim-
ilis. En mér fannst það
talsverð viðbrigði aó vera
oróin fastráðin og vita að
upp frá þvi yrði ég alltaf
að mæta. Þá veróur maður
að vinna heimilisstorfin
öðru visi. Á meðan ég var
i afleysingunum, þá urdir-
bjó ég mig, gekk frá ýmsum
hlutum áður en ég fór að
vinna, og lét ýmislegt biða
þar til ég var hætt. Nú er
ekki lengur hægt aó segja ;
’ég geri þetta bara þegar ég
hætti." Það verður aö vinna
heimilisstörfin j.afnt og
þétt. En ég á mjög góð
böm og ágætan eiginmann,
það hjálpast allir að með
verkin. Ég geri eins mikið
og ég get, en siðan sjá þau
um afganginn. Svo erum við
svo heppin að sonur okkar
san er 17 ára er mjög heima-
kær. Við getum alltaf
treyst á aö hann sé heima
upp á yngstu stelpuna aó
gera. Og þar að auki eigum
við indælis nágranna ef
eittiivaó sérstakt kanur upp
á. Svo við erum ekkert á
flæðiskeri stödd.
- Fyrst þegar ég byrjaði að
keyra varð ég vör við að
fólk var hrætt vió að fara
upp i bilinn hjá mér. Ég
man eitt sinn þegar ég var
á leió 10, að upp£ Árbæ
kan fullorðin kona upp i
bilinn. Henni brá heldur
betur i brún þegar hún sá að
það var kvenmaður san sat
undir stýri og var að þvi
kanin að fara út úr bilnum
aftur. Hún sagði mér frá
þvi aó nokkru áður hefði
hún ekki þorað aó fara i
strætó með ungri konu san
þá vann hjá vögnunum.
"Þetta var bara barn", sagði
gamla konan. En hún tók
áhættuna af þvi ég var ekki
komung og þegar við kaium
niður á Hlanm kan hún til
min og sagðist bara ekkert
hafa verið hræid á leiðinni.
Ég hef sjálfsagt vandað mig
einhver ósköp. En þetta er
löngu liðin tið og ég finn
ekkert fyrir þvi lengur að
fólki'þyki éitthvað öðruvisi
að kcna keyri strastisvagn
en karlmaður. Og við njót-
um einnig sanu launakjara
og karlmennimir.
- Mér þykir gaman i vinnunni
þegar ég er kamin á staðinn.
Hins vegar finnst mér alltaf
leióinlegt að fara i vinn-
una. Það gerast þar bæði
skemmtilegir hlutir og leið-
inlegir eins og gengur. Ég
varð eitt sinn fyrir þvi á -
leió 2 að það kam til min
kona og spurði mig hvenær
bankamir lokuðu. Ég gat
ekki upplýst hana um það
og hún ákvað á stundinni að
það væri örugglega búið aö
loka þeim, og hellti sér
yfir mig, vegna þess hve ég
væri sein. Við vorum á
leiðinni niður Laugaveginn
og umferðin var mjög mikil.
Hún fór með vagninum alla
leið út á Grarda, bara til
þess að lesa yfir mér.
Þetta gekk svo langt að
hinir farþegamir voru fam-
ir að taka upp hanskann
fyrir mig. Þaó voru orðnar
umræóur um þetta i bilnum.
En hún lét sig hafa það að
keyra með mér tilbaka aftur.
- Við hjónin erum svo hepp-
in aó vera á sanu vaktinni,
þá eigum vió scmu frivaktir
og sanu fridaga. Þetta er
hreinlega liðlegheitum
yfirmannanna að þakka.
Eitt sinn vorum við á sitt
hvorri vaktinni. Þá hitt-
umst við litió, ég kan heím
þegar hann var á leiðinni
út og öfugt. Það er kannski
ágætis fyrirkanulag þegar
13