Morgunblaðið - 29.03.1914, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
685
Sannar sag'nir af
Titanic.
Eftir
Archibald Gracie ofursta.
x. kapítuli.
Síðasti daqurinn.
Af því að eg er eini karlmaður-
inn, sem nú er á lífi af farþegum
þeim, sem stóðu á þiljum Titanics
meðan björgunarbátunum var skotið
fyrir borð með konum og börnum,
þá finst mér það skylda min, að geta
um hetjudáð allra þeirra, er á skipi
voru. Fyrst og fremst á eg þar við
samferðamenn mína, sem stóðu ró-
legir á þilfari, þangað til bátarnir með
konum, börnum og ræðurum höfðu
lagt frá borði, og sukku síðan í sæ
með skipinu, fimtán eða 20 minútum
síðar, með þeirri góðu samvizku, að
hafa fórnað lífi sínu til þess að bjarga
þeim, sem minni máttar voru.
Þá vil eg og minnast á annan
stýrimann, Lighttoller, og menn hans,
sem intu skyldu sina af höndum,
eins og engin hætta væri á ferðum.
Og að siðustu minnist eg á konurnar,
sem ekki mátti á sjá hinn minsta
hræðsluvott eða vanstillingar, þegar
þetta skelfilega slys vildi til.
Eg geri mér í hugarlund, að þeir
af lesendum minum, sem vanir eru
að heyra sögur af áhrifamiklum æfin-
týrum og svaðilförum, muni taka
fegins höndum við frásögunni af
þeirri hetjudáð, sem fólkið á Titanic
sýndi, Bera mér til þess forréttindi
og sorgleg skylda að segja söguna.
Eg mun að mestu leyti segja frá
því, sem eg sjálfur heyrði, sá og
gerði á þessari ógleymanlegu »fyrstu<
ferð Titanics, sem endaði með því,
að skipið sökk i sæ kl. hérumbil 2,22
að morgni hins 15. april 1912, og
Knýttir hnefar.
13 Saga stórglæpamannsins,
eftir
Övre Richter Frich.
Framh.
Hann var að hugsa um þetta
meðan hann gekk heim í hægðum
sínum. Hann hafði nú valið það
að kasta sér út í óveður lífsins —
og þótti vænt um að finna storma
geðshræringanna leika um höfuð sér.
Hann var eitt af þessum óhamingju-
sömu hamingjubörnum, sem þjást
af þörfinni til að svifta sig hinni
ótæmandi auðnuþrá, sem bersti brjóst-
um þeirra. Það er hið ótakmarkaða
táp, sem gerir suma menn ruglaða,
en aðra að mannhöturum. Þeir eru
áhangendur Zorathrust og sækjast
mest eftir ófriði og glæpum, alveg
eins og fiðriidið sækist eftir ljósinu,
sem síðar brennir það upp til agna.
Hann staðnæmdist skyndilega.
Fyrir framan dyr hans stóð maður
nokkur og gægðist inn í milli riml-
anna i hliðinu og athugaði nákvæm-
var það mánudagur. Þá hafði skipið
litlu fyr rekist á isjaka, á eða í nánd
við 410 36” norður breiddar og 500
14” vestur lengdar, norðarlega í At-
lanzhafi. Fórust þar 1490 menn.
Á sunnudagsmorgun 14. apríl, hafði
þetta aðdáanlega skip, hið fullkomn-
asta sem hugvit mannsins hafði látið
gera, brunað í hálft fjórða dægur
yfir spegilsléttan sjóinn. Altaf var
á blæja logn, frá því er skipið lagði af
stað frá Southampton, og voru engin
merki þess að skipast mundi veður
i lofti.
Skipstjóri hafði á hverjum degi
aukið skriðinn á skipinu og spáð þvi,
að þessi fyrsta ferð Titanics mundi
verða hin hraðasta, sem farin hefði
verið yfir Atlanzhaf, ef veðrið héldist
óbreytt. Engum datt í hug að hræð-
ast óvættir norðurhafanna sem lágu
í vegi fyrir skipinu og söktu því á
svipstundu.
14. apríl að kvöldi, var okkur sagt,
að skipið hefði siglt 546 enskar míl-
ur um daginn og að næsta dag mundi
það fara enn hraðara.
Siðar um kvöldið gaus upp sá kvitt-
ur og barst mér til eyrna, að Titanic
hefði fengið loftskeyti frá öðrum
skipum, sem vöruðu yfirmennina við
ísjökum og íshröngli, sem væri á
leiðinni. Þótti mörgum sennilegt
að svo væri, þvi altaf kólnaði í veðri.
En þrátt fyrir það urðum við ekki
vör við að skipið hægði á sér, og
vélarnar gengu með sama hraða og
áður.
Gamlir sjómenn hafa siðan sagt
mér, að aldrei hafi verið jafnmikill
is á þessum slóðum um þetta leyti
árs.
Skemtanir þær og þægindi, sem
vér nutum i þessari fljótandi höll,
virtist mörgum og þar á meðal mér
sjálfum, spá óheilkvænlega fyrir því.
Manni virtist skipið alt of vel úr
garði gert og viðhafnarmikið, og hlyti
lega lásinn. Það var lágur maður
og herðibreiður í síðri kápu, með
köflótta enska húfu á höfði.
VI.
Maðurinn Jrá Arqentínu.
Götuljósin vörpuðu daufum bjarma
á andlit mannsins. Það var rautt
og þrútið, en hendurnar voru ein-
kennilega litlar og hvítar.
Honum varð ekkert hverft við
þegar Fjeld gekk að honum, en
hneigði sig kurteislega.
— Þér eruð vist dr. Fjeld, mælti
hinn ókunni maður á þýzku, en
framburðurinn bar þess þó ljóst
vitni, að maðurinn hafði alið aldur
sinn hjá suðrænni þjóðum. Þér
fyrirgefið þó eg standi hér fyrir
hliðum yðar og virði fyrir mér
þennan einkennilega lás. Eg er sem
sé sérfræðingur i þeirri grein. En
það er ekki eingöngu lásinn, sem
vekur undrun mina, þótt — — —
— Þér fyrirgefið þótt eg trufli
yður, mælti Fjeld á þýzku. Eg er
læknir, og þér komið hér síðla til
húsa. Er það vegna sjúklings eða
með því að vekja reiði hins himneska
almættis. Einn af merkustu farþeg-
unum, Mr. Charles M. Hays, forstj.
kanadisku járnbrautanna, hóf fyrstur
máls á þessu hugboði vorn. Hann
var að íhuga hvernig gistihallirnar
meðfram nýrri járnbrautarálmu skyldu
útbúnar. Gafst honum ágætt tæki-
færi á Titanic til að athuga það óhóf
og þann munað, er menn sækjast
svo mjcg eftir. En þessi var spá
hans, og rættist hún fáum stundum
síðar, er hann beið bana ásamt mörg-
um hundruðum manns:
»Wbite Star, Cunard og Hamburg-
Amerika félögin neyta nú allra bragða
hvort um sig til þess að verða fremst
i flokki að því er óhóf snertir. En
þess mun skamt að bíða, að afleið-
ing þess verði hið hræðilegasta sjó-
slys sem sögur geta um«.
Eg hefi farið margar férðir yfir
Atlantzhaf og þá ætíð haft það fyrir
fasta reglu að hreyfa mig eins mikið
á degi hverjum og mér hefir verið
unt. En eg vék.frá þessari reglu á
Titanic og naut meira bókalesturs
og samræða. Mér fanst næstum
þvi að eg væri í strandferða sumar-
leyfi og nyti allra þæginda þess —
því ekkert minti mig á það að eg
væri úti á hinu ólgufulla Atlanzhafi.
Vér urðum næstum því ekki varir
við hreyfingar skipsins og vélaskrölt-
ið, hvorki í sölunum né á þilfari.
En eg hafði ákveðið að byrja æfing-
ar á sunnudaginn á knattleikasviðinu,
leikfimissalnum, sundlauginni, o. s.
frv. Reis eg þann dag snemma úr
rekkju og æfði mig fyrst i Tennis-
leik og fekk mér síðan bað í sund-
lauginni. Aldrei hefi eg fengið eins
gott bað. Volgur sjórinn hresti lik-
ama minn og styrkti. En hversu
mjög mundi ánægja mín hafa verið
skerð, ef eg hefði haft hugmynd um
það að þetta væri nær mitt siðasta
bað og að eg mundi þurfa að neyta
sundkunnáttu í 28 stiga köldum*
sæ áður en næsti dagur risi.
Mér finst það ekki lengra siðan
en í gær að eg átti tal við skipverja
þá, er stjórnuðu þessum skemtunum.
Knattleikarinn F. Wright, var Eng-
lendingur og líktist mjög ýmsum
öðrum mönnum sem eg hefi séð
og leikið knattleik við, sem er
uppáhalds leikur minn. Eg hefi
hvergi heyrt minst á hann í frásög-
unum um stysið og því gríp eg
tækifærið til þess að segja frá hon-
um og síðustu æfistundum hans.
Frh.
*) Frostmarkið á Fahrenheit er
32 stig.
Palladómar.
Eftir Hrajn.
Hann er vænn að vallarsýn,
vakur í gangi og digur,
geltir, urrar, ýlfrar, hrín,
æði snöfurligur.
¥
Hárið litlaust, hýr á kinn,
hár í kvennagrúa,
megi hann opna munninn sinnr
má hann galli spúa.
y
Kjálkabreiður, vaxinn vel,
vikótt sýnist enni,
klumsa og »játsa«, þýtt með þel,
þykir tftumenni. —
iSrœnar Baunir
trá Beauvais
eru ljúffengastar!
— Nei, alls ekki mælti maðurinn
kumpánalega. Eg er einn af fuglum
himinsins, og komi eg seint, þá er
það ekki mér að kenna. Það er
lögreglan sem hefir tafið mig. —
Eíí varð að sýna þeim öll min
fingraför og svara ótal spurningum
— viðvíkjandi bankaþjófnaðinum —
rödd hans var höst og ósveigjanleg
—, sem hefir gert marga góða
menn æra og vitstola. En eg hafði
öll mín skilríki vel út búin. Þó
skal eg segja yður það, að eg slapp
ekki fyrir góðmensku eina, því eg
tala slæma norsku, og er hún ólík
norsku Ibsens. — — — En eg
hefi lesið margt og mikið í dag i
blöðunum. — Eg hefi aldrei lesið
eins mörg fréttablöð. —
— Því miður skil eg ekki ástæð-
ur yðar fyrir þessari ræðu, mælti
Fjeld. Eg veit ekki enn, hvert tak-
mark þér hafið sett yður, og banka-
ránið er mér alveg úr minni liðið.
— Haldið þér það ? spurði hinn
og lagði áherzlu á orðin. Eg er
alls ekki á sama máli. — Eg heiti
Mario Heredia — verkfræðingur og
verzlunarerindreki. — Eg verzla með
stál. Eg á það tilviljun einni að
þakka að eg veit að Erko vinur
minn er hér í bænum og að hann
á heima hjá yður. Mér þætti mjög
vænt um, ef að eg gæti hitt hann
í kvöld. Það er mjög áríðandi
bæði fyrir hann — og yður.
Röddin var hás en þó heyrðist
hótunamiður í henni um leið og
orðin voru sögð. En Fjeld lét það
lítið á sig fá------—
— Vinir Erkos eru mínir vinir,
mælti hann brosandi. Gerið svo
vel og gangið innan dyra. Erko er
kominn í rúmið, en eg ímynda mér
að hann veiti hverjum þeim manni
viðtal, sem hyggur á fund hans. —
Erko sat inni í svefnherbergi
sínu, þegar Fjeld kom þangað.
— Það biður maður hér niðri,
hvíslaði Fjeld. — Hann kveðst heita
Mario Heredia.
Erko stökk á fætur.
— Mario Heredia, tautaði hann
og skalf í honum röddin.
— Já, mælti Fjeld, og hann
grunar okkur um bankaránið. Er
hann hættulegur — féniðingur,
glæframaður eða---------?
— Hann er djöfuHinn sjálfur,
.mælti Erko og skalf á beinunum.