Morgunblaðið - 20.06.1915, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
Rokstad skálinn
í Hamrahlíð er til söla með mjög gócfu verði. Semjið
sem tyrst við eigandann
Emil Rokstad, Bjaraalandi.
4 háseta
vantar. Ennfremur
1 formann og 4 stúlkor.
Menn snúi sér til Jólx. Norðfjörð úrsmiðs
Bankastræti 12.
BEBCENS I0TF0MTHHC
Nætur, Sildarnætur, Tilbúnar Stangarnætur, Snerpe-
nætur fyrir kópsíld, síld, makríl.
Fisknetjagarn, úr nissneskum, frönskum og ítölskum hampi.
Færi, Lóðarfæri, Kaðlar.
Öngultaumar, Segldukar, Presenningsdúkar — tilbúnar
Presenningar.
Sírænar Baunir
frá Beauvais
erw Ijúffengastar.
Þrætuefnið.
Eftir Louis Rouband.
Eg var settur dómari í Iitlu þorpi
i Suður-Frakklandi. Kom þar fyrir
einkennilegt mál, sem eg var alveg
i vandræðum með og minti mig
ósjálfrátt á biblíuna, Salómon og
konurnar tvær, sem báðar þóttust
eiga sama barnið.
Tvær gamlar piparmeyjar, Julia
Sirombroie og Valentine Exbrayat
höfðu um langan aldur búið saman
í litlu húsi, sem var þakið vinviði
og vafningsviði. A hverjum degi
gengu þær saman eftir helztu götu
borgarinnar. Þær voru ætið i svört-
um kjólum og höfðu afgamla hatta
bundna niður fyrir hökuna. Eigi
töluðu þær orð saman, en trítluðu
hvor við annarar hlið og á undan
þeim hljóp lítill hrokkinhærður
hundur.
Liltu eftir aðfeg var kominn þang-
að frétti eg það að gömlu pipar-
ttieyjarnar væru svarnir óvinir. En
nvernig stóð á því að þær gengu
satnan á hverjumj degi ? Hvernig
stóð á því að þær bjuggu saman f
Það kvað svo ramt að óvináttu
þeirra, að þær töluðust aldrei við.
Beauvais
Leverpostej
er bezt.
Þær settu á sig fýlusvip, og ólu
upp i sér óvináttu og hatur.
A hverju kvöldi lögðu þær hund-
inn sinn, Black, til hvildar í bezta
hægindastólnum í stofunni, og eftir
það hveikti Júlía á kerti og gekk
upp stigann. í efstu tröppunni sneri
hún sér við og rétti ljósið að Valen-
tine svo hún gæti kveikt á sinu
kerti og svo gengu þær hvor til
sins svefnherbergis, án þess að virða
hina viðlits, og svo sváfu þær fram
á dag.
Þannig hafði það gengið i þrjú
ár.
Óvinátta þeirra reis út af Black,
sem báðar elskuðu etns og sitt
eigið líf og það var hundinum að
þakka, eða kenna, að þær héldu
áfram sambúðinni — hvorug þeirra
mátti af honum sjá.
Black þótti jafn vænt um þær
báðar og hjarta hans — það var gott.
Augu hans voru blíð og við-
kvæmnisleg eins og titt er um
uppáhaldshunda og hann vissi ekk-
ert um hatrið milli þeirra Juliu og
Valentine. En þrátt fyrir alla þá
reglusemi, sem hann hafði sýnt í
þrjú ár, brá hann þó einu sinni út
af venjunni og það atvik varð til
þess að jafnvægið, sem áður hafði
OFNA og ELDAVÉLAB
allskonar, frá hinni alþektu verksmiðju
„De forenede Jérnstöborier Svendborg".
--------Miklap byrgðis? fyrirliggjandi — —
Utvega ofna af cllum gerðum og eins
Miðstöðvar-hitavélar.
Laura Nielsen
(Joh. Hansens Enke)
Austurstræti 1.
StríösvátryggingaF
taka þessi félög að sér:
Geniorsikrings-Aktieselskabet „Skaudinavia"
„Danske Genforsikring A.s".
Forsikringsaktieselskabet „lYational".
Vátryggingarskírteini gefin út hér.
Aðalumboðsmaður
Captain Carl Trolle.
Mikið úrvai af rammalistum
I
kom með Vestu á Laugaveg 1.
— lnnrömmun fljótt og vel af hendi leyst. —
Þar fást einnig beztar tækifærisgjafir, svo sem myndir i
ramma og rammalausar, myndastyttur o. fl.
Alt ðheyrt ódýrt. Komið og reynið.
verið milli piparmeyjanna, ibx út
um þiífur.
Einn góðan veðurdag hafði Black
vaknað venju fremur snemma. Hafði
hann gerst óþolinmóður og labbað
upp á loft. Krafsaði hann þar í
hurðirnar á svefnberbergjum pipar-
meyjanna og af því Valentine var
svefnstyggari en Julia, vaknaði hiin
við þruskið og tók hundinn upp í
rúmið til sin.
Menn geta nú getið því nærri,
hvert uppþot hefir af þessu orðið.
Þegar Júlía vaknaði um morgun-
inn og fann ekki Black i stofunni,
gekk hún upp á loftið aftur, og
varð þess þá fljótt áskynja, hver svik
voru i tafli.
Nokkrum vikum siðar stefndi hún
svo Valentine fyrir dómarann.
Eg man enn eftir því eins og
það hefði gerst í gær, þegar þær
komu til mín, skrækhljóða og óða-
mála. Þær samkjöftuðu fyrst í stað
svo mjög, að eg varð að biðja ákær-
anda að skýra mér frá málavöxtum.
j— Já, nií skuluð þér heyra sög-
una, herra dómari, mælti hvin. Við
búum saman, jungfrúin þarna og
eg, en við höfum ákveðið að skilja.
Eftir daginn í dag hefi eg leigt mér
húsnæði í Ráðhúsgötu og hún ætlar
að eiga heima í Stórugötu. Við
höfum orðið ásáttar um það að
skifta húsgögnunum jafnt, því þau
höfum við keypt í félagi. En eg
krefst þess að fá Black, sem okkur
var gefinn fyrir átta árum.
— Okkur báðum, gall Valentine
fram í.
— Já, báðum, samsinti Julia, en
við getum ekki skift hundinum á
milli okkar og eg a að eiga hann
vegna þess að eg er eldri.
Eg vildi nii fá nánari upplýsingar
um hundinn og spurði því:
— Hver gaf ykkur hundinn?
— Garðyrkjumaðurinn.
Nii var kallað á garðyrkjumann-
inn. Hann kom og sneri gamla
hattinum sinum óaflátanlega (nilli
handanna.
— Hverjum hafið þér gefið hund-
inn?
— Jungfrúnum.
— Já, en hvorri þeirra?
Hann 'hélt höndunum kyrrum eitt
andartak, en svo fór hann aftur að
velta hattiuum. Þó svaraði hann
engu og eg endurtók þess vegna
spurninguna.
Maðurinn var gætinn og einfald-
ur og endurtók því svar sitt, að
hann hefði gefið jungfrúnum hund-
inn.
Þá kom mér i hug dómur Saló-