Morgunblaðið - 20.06.1915, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
S
Rokstad skálinn
í Hamrahlíð er til sölu með mjög góðu verði. Semjið
sem lyrst við eigandann
Emil Rokstad, Bjarmalandi.
/
4 háseta
vantar. Ennfremur
1 formann og 4 stúlkur.
Menn snúi sér til Jóll. Norðfjöirð úrsmiðs
Bankastræti 12.
BERGBNS NOTFORRETNINE
Nætur, Sildarnætur, Tilbúnar Stangarnætur, Snerpe-
nætur fyrir kópsíld, síld, makríl.
Fisknetjagarn, úr rússneskum, frönskum og ítölskum hampi.
Færi, Lóðarfæri, Kaðlar.
Öngultaumar, Segldukar, Presenningsdúkar — tilbúnar
Presenningar.
éirœnar Saunir
trá Beauvais
eru ljúffengastar.
Beauvais
Leverpcstej
er bezt.
OFNA og ELDAVÉLAR
aliskonar, frá hinni alþektu verksmiðju
„De forenede Jérnstöberier Svendborg“.
— — Miklar byrgðir fyrirliggjandi — —
Utvega ofna af cllum gerðum og eins
Miðstöðvar-hitavélar.
Laura Nielsen
(]oh. Hansens Enke)
Austurstræti 1.
Stríösvátryggingar
taka þessi félög að sér:
Gentorsikrings-Aktieselskabet „Skaudinavia".
„Danske Genforsikring A.s“.
Forsikringsaktieselskabet „ISTational".
Vátryggingarskírteini gefin út hér.
Aðaiumboðsmaðor captain Carl Trolle.
Mikið úrval af rammalistum
I
kom með Vestu á Laugaveg 1.
— lnnrömmun fljótt og vel af hendi leyst. —
Þar fást einnig beztar tækifærisgjafir, svo sem myndir í
ramma og rammalausar, myndastyttur o. fl.
Alt óheyrt ódýrt. Komið og reynið.
Þrætuefnið.
Eftir Louis Roubaud.
Eg var settur dómari í litlu þorpi
i Suður-Frakklandi. Kom þar fyrir
einkennilegt mál, sem eg var alveg
í vandræðum með og minti mig
ósjálfrátt á biblíuna, Salómon og
konurnar tvær, sem báðar þóttust
eiga sama barnið.
Tvær gamlar piparmeyjar, Julia
Sirombroie og Valentine Exbrayat
höfðu um langan aldur búið saman
í litlu húsi, sem var þakið vinviði
Og vafningsviði. A hverjum degi
gengu þær saman eftir helztu götu
borgarinnar. Þær voru ætíð í svört-
um kjólum og höfðu afgamla hatta
bundna niður fyrir hökuna. Eigi
töluðu þær orð saman, en trítluðu
hvor við annarar hlið og á undan
þeim hljóp litill hrokkinhærður
hundur.
Liltu eftir að|eg var kominn þang-
að frétti eg það að gömlu pipar-
meyjarnar væru svarnir óvinir. En
hvernig stóð á því að þær gengu
saman á hverjumj degi ? Hvernig
stóð á því að þær bjuggu saman ?
Það kvað svo ramt að óvináttu
Þeirra, að þær töluðust aldrei við.
Þær settu á sig fýlusvip, og ólu
upp í sér óvináttu og hatur.
A hverju kvöldi lögðu þær hund-
inn sinn, Black, til hvíldar i bezta
hægindastólnum í stofunni, og eftir
það hveikti Júlía á kerti og gekk
upp stigann. í efstu tröppunni sneri
hún sér við og rétti ljósið að Valen-
tine svo hún gæti kveikt á sínu
kerti og svo gengu þær hvor til
síns svefnherbergis, án þess að virða
hina viðlits, og svo sváfu þær fram
á dag.
Þannig hafði það gengið í þrjú
ár.
Óvinátta þeirra reis út af Black,
sem báðar elskuðu eins og sitt
eigið líf og það var hundinum að
þakka, eða kenna, að þær héldu
áfram sambúðinni — hvorug þeirra
mátti af honum sjá.
Black þótti jafn vænt um þær
báðar og hjarta hans — það var gott.
Augu hans voru blíð og við-
kvæmnisleg eins og títt er um
uppáhaldshunda og hann vissi ekk-
ert um hatrið milli þeirra Juliu og
Valentine. En þrátt fyrir alla þá
reglusemi, sem hann haíði sýnt í
þrjú ár, brá hann þó einu sinni út
af venjunni og það atvik varð til
þess að jafnvægið, sem áður hafði
verið milli piparmeyjanna, fó,r út
um þúfur.
Einn góðan veðurdag hafði Black
vaknað venju fremur snemma. Hafði
hann gerst óþolinmóður og labbað
upp á loft. Krafsaði hann þar í
hurðirnar á svefnherbergjum pipar-
meyjanna og af því Valentine var
svefnstyggari en Julia, vaknaði hún
við þruskið og tók hundiun upp í
rúmið til sin.
Menn geta nú getið því nærri,
hvert uppþot hefir af þessu orðið.
Þegar Júlía vaknaði um morgun-
inn og fann ekki Black í stofunni,
gekk hún upp á loftið aftur, og
varð þess þá fljótt áskynja, hver svik
voru i tafli.
Nokkrum vikum siðar stefndi hún
svo Valentine fyrir dómarann.
Eg man enn eftir því eins og
það hefði gerst í gær, þegar þær
komu til mín, skrækhljóða og óða-
mála. Þær samkjöftuðu fyrst í stað
svo mjög, að eg varð að biðja ákær-
anda að skýra mér frá málavöxtum.
— Já, nú skuluð þér heyra sög-
una, herra dómari, mælti hún. Við
búum saman, jungfrúin þarna og
eg, en við höfum ákveðið að skilja.
Eftir daginn í dag hefi eg leigt mér
húsnæði í Ráðhúsgötu og hún ætlar
að eiga heima í Stórugötu. Við
höfum orðið ásáttar um það að
skifta húsgögnunum jafnt, því þau
höfum við keypt í félagi. En eg
krefst þess að fá Black, sem okkur
var gefinn fyrir átta árum.
— Okkur báðum, gall Valentine
fram i.
— Já, báðum, samsinti Julia, en
við getum ekki skift hundinum á
milli okkar og eg á að eiga hann
vegna þess að eg er eldri.
Eg vildi nú fá nánari upplýsingar
um hundinn og spurði þvi:
— Hver gaf ykkur hundinn ?
— Garðyrkjumaðurinn.
Nú var kallað á garðyrkjumann-
inn. Hann kom og sneri gamla
hattinum sinum óaflátanlega milli
handanna.
— Hverjum hafið þér gefið hund-
inn?
— Jungfrúnum.
— Já, en hvorri þeirra?
Hann 'hélt höndunum kyrrum eitt
andartak, en svo fór hann aftur að
velta hattiuum. Þó svaraði hann
engu og eg endurtók þess vegna
spurninguna.
Maðurinn var gætinn og einfald-
ur og endurtók þvi svar sitt, að
hann hefði gefið jungfrúnum hund-
inn.
Þá kom mér í hug dómur Saló-