Morgunblaðið - 24.12.1919, Qupperneq 12

12
MORGUNBLAÐIÐ
koma,að svartar fliksurfóru að bera
fyrir augu hans, og honum sýndist
allur vegurinn, alla leið upp að
Haddingahæ, vera þakinn af stór-
um, þungum, akandi vögnum.
Svo sagði hann, eða tautaði öllu
keldur við sjálfan sig þessa spurn-
ingu:
„Og hvernig getur það verið, að
þér viljið annað veifið hamla því
að við finnumst, en hitt veifið
leggja á ráð að við hittumstf'
Hún svaraði ekki strax, en hann
heyrði, að hún hreyfði sig frá dyrun
um, sem hún hafði staðið á verði
við. Og þegar hann sneri sér við,
stóð hún fast hjá honum. Andlit
hennar var nú fullkomlega rólegt,
jafnvel kæruleysislega tómlegt. Hún
straub hendinni yfir ennið og sagði:
„Hafið þér ekki heyrt, herra Lár-
us frá Steinbæ, hvernig ástatt er hér
Eg hélt, að það væri alkunnugt
kringum alt Króksvatn“.
Lárus horfði á andlit hennar, og
honum fanst hann sjá ís-skorpu yfir
botnlausu, bJámy^u vatni. Vegna
þess að hann var ungur maður og
gat fundið til ákaft, skyndilega og
mikið, en ekki dýpst inn í sál sína,
braust hræðsla og meðaumkun fram
í tilfinningum hans, augun fyltust
af tárum og varirnar tiltruðu í
gráti. En ungfrú Elisa hóf hönd
sína eins og til varúðar og sagði:
„Eg vil ekki að þér hræðist há-
leik minn eins og allir aðrir. Nei,
ekki í dag. Því í dag gef eg yður
rétt til að skoða mig sem jafningja
yðar.“
Og hún lét höndina síga svo að
hún straukst niður með kinn hans,
út af öxlinni og niður handlegginn
og loks tók hún hönd hans og sagði:
„Við skulum fara út í trjágarð-
inn, herra Lárus frá Steinbæ, það-
an höfum við útsjón yfir veginn, og
eg þarf enn að tala margt við
blómin mín“.
þau leiddust út í trjágarðinn,
reikuðu milli grasivaxinna stíga og
þistla og þymirósa.
Og dagurinn leið.
Ungfrú Elisa sagði:
„petta er síðasti dagurinn minn
á Ilillnahorni. Eg dvel ekki lengur
hér. Er það ekki sorglegt, herra
Lárus frá Steinbæ?“
„Hversvegna dveljið þér ekki
lengur hér ?‘ ‘ spurði ungi maðurinn
annarshugar og starði á veginn frá
Haddingabæ.
Hún svaraði:
„Fólkið hérna í kring um mig
þolir ekki hátign mína, herra Lár-
us frá Steinbæ, það er þraut mín.Og
þó hefi eg gert alt sem eg hefi getað
til þess að dylja það. Eg hef lifað
huldu höfði. Eg hef bitið á jaxlinn.
Eg hef ekki æpt til nokkurs manns,
fyr en í dag“.
„Á morgun kemur fjárhaldsmað-
ur minn og tveir menn með honum.
herra Lárus frá Steinbæ. Þeir
eiga að flytja mig í mjög stórt
hús. Þar er mjög lítið herbergi.
Það er útbúið á minu kostnað.
Menn hafa ábyrgst mér fullkomna
hirð og fullkomin sjálfstæðisrétt-
indi. Eg missi að eins það, að tala
við blóm mín, og-------“
Hún leit á hann og hló.
„— og að sjá yður ríða til Vatns-
brúar.“
Lárus frá Steinbæ stundi og
sagði:
„Eg ríð þangað líklega aldrei
framar.' ‘
„Ef til vill til Vatnsbrúar, ef til
vill að Brekku, ef til vill til ein-
hvers af hinum sjötíu og sjö bæjum,
þar sem hamingjan grær eins og ill-
gresi. Eg kalla hamingjuna illgresi,
herra Lárus frá Steinbæ, eg geng á
henni og fyrirlít hana. Aldrei er
hamingjan hátignarfull. En þér er-
uð hamingjusamur, og af yður ljóm-
ar sú birta, sem eg horfi hrifin á.“
„petta er síðasti dagurinn minn,
og eg vissi að þér munduð koma.
Pví engin manneskja er svo tígin,
svo heilög, að guð gefi henni ekki
einn hamingjudag eða eina stund.
Nú er minn tími. Eg vil að þér seg-
ið mér um alt, sem fylgir hamingj-
unni. Er eg falleg? Er eg góð?
Hafið þér þráð mig? Er högg af
hönd minni ástaratlot? Er eg lífið
eða dauðinn? Er eg hjarta yðar?
Viljið þér að eg opni slagæðina
þarna — þér skiljið mig — með
tönnum mínum? Munduð þér lifa,
ef eg lifði,deyja,ef eg dæji? HeyriS
þér, svona veit eg mikið um ham-
ingjuna. En segið mér nú annað og
meira. Vaknið þér á nóttunni,
vegna þess að eg vakna ? Hustið þér
á skóhljóð mitt, þegar eg er hundrað
mílur burtu? Berið þér við hjarta
yðar visið lauf, sem fallið hefir úr
hönd minni ? Sjáið þér mig í draum-
um yðar? Þér vitið, að þegar alt er
myrkt og eyðilegt, þá standið þér
skyndilega hjá mér, svo geislandi
bjartur, að hjarta mitt verður
þangt, þungt af hamingju.“
Hún þagnaði, áttaði sig og sagði
í breyttum rómi, meðan einhver
hræðslueldur blakti í augum henn-
ar:
„Herra Lárus frá Steinbæ, þér
eigið ekki að segja neitt af þessu,
ekki eitt orð. Þér eigið að eins að
sitja við hlið mér. Hljótt. En svo
nærri, að eg heyri andardrátt y.ðar
og hjartslátt. Það er fullkomnað.
pá heyri eg alt, það sem hátign
mín hefir varnað mér að heyra. pví
enn þá hefir enginn maður dirfst
að segja mér, að eg væri elskuð.
Nú vil eg heyra alt, sem eg hefi
ekki heyrt og mun aldrei heyra.
Hljótt, elskaði, og kom nær mér.“
Svo leið dagurinn í Hillnahorns-
trjágarði. Hreinn, bjartur og hljóð-
vr leið hamingjudagurinn frá
austri til vesturs og speglaði sjálf-
an sig í Króksvatninu.
Ungfrú Elísa sagði:
„Þér eruð svo glaður, hamingju-
leitandi, að þér þrýstið höndum
saman og spyrjið : ,Með hverju hefi
eg gert mig verðugan þessarar ham-
ingju.‘ Þá skuluð þér minnast þess,
að þér hafið gefið mér hamingju-
dag yðar — fórnað honum á altari
þrauta minna.“
Á sama augnahliki stóð hún ein
og studdist við björkina og barðist
við grát, sem hvorki vildi koma eða
fara.
Lárus frá Steinbæ stökk út á veg-
inn. Frá Iladdingjahæðinni kom
tvent ríðandi. Það var frú Vera og
fylgdarmaður hennar. Lárus frá
Steinbæ stansaði við vegarbrúnina
með hattinn í hendinni. En þegar
hún lézt ekki sjá hann, hrópaði
hann nafn hennar. Hún stansaði.
Hann spurði, hvert ferðinni væri
lieitið. Hún svaraði:
„Eg er á leiðinni að mæta mann-
inum mínum, sem er að koma frá
borginni. Hann hefir verið að heim-
an allan daginn og tíminn varð mér
langur.“
pá stökk Lárus frá Steinbæ að
hesti hennar og greip um beislis-
taumana. En hún sló hann yfir
hendur og andlit með keyri sínu og
reið áleiðis að mæta manni sínum,
Anton Lund.
Lárus gekk aftur til ungfrú Elísu,
sem enn stóð við björkina og rakti
hvítar rákir úr berki hennar. Hann
spurði hana, hvers vegna hún hefði
svikið hann.
Hún spurði:
„Hver eruð þér? Hví dirfist þér
að tala til mín?“
Ilann spurði hana, hvort hún
þekti sig ekki.
Hún svaraði óðara:
„Jú, þér eruð sá, sem geislandi
birta skín af, svo þó eg hefði verið
blind, hefði eg fundið yður í svarta-
myrkri. En nú og eftir þessa stund,
er eg fangi Guðs og enginn maður
hefir rétt til að yrða á mig Gæfan
fylgi yður, herra hamingjuleit-
andi.“
Hún beygði höfuðið og gekk með
tignarlegu látbragði heim að hús-
inu.
Lárus frá Steinbæ sté aftur á bak
hesti sínum og stefndi heim að lágu
og gráu húsinu sínu. Við vegarskift-
in hjá Frætjörn mætti hann Vatns-
brúanragninum. par sat herra An-
ton og Vera við hlið hans. En það
var svo dimt, að hann sá andlit
hennar eins og lítið, dauft skin. Frú
Vera gat ef til vill greint axlabreiða,
vel vaxna reiðmanninn. En háa enn-
ið, glaðkviku æskuaugun og koss-
þvrsta munninn hefir hún áreiðan-
lega ekki séð.
J. B. þýddi.
Nýkomið:
HAMOND RITVJELAR. „Bygðar
öðruvísi en hinar“. Skrifa öll
tungumál og allar leturteg-
undir á eina og sömu vél.
Vigta aðeins 5 kg. í leðurhylki
fyrir ferðalög. Ereu endingar-
beztar allra ritvéla. Vanta ekk-
ert sem aðrar ritvélar hafa en
eru ótal kostum búnar fram-
yfir þær. Skifta um leturteg-
und á svipstundu. S'krifa ávalt
sjálfkrafa jafn þungt.
G. EIRÍKSS, Reykjavík.
Einkasali á íslandi.
Nordisk
LiYSforsikrings A|s, af 1897.
Líf try ggi n g ar
Aðalumboðsmaður fyrir ísland:
Gunnar Egilson
Hafnarstræti 15. Tals. 608.
<3* ^Duus cfl'óðitó
Hafnarstræti.
Nýkomið:
Gólfteppi. Divanteppi.
Matrósaföt,
Stórtreyjnr (frakkar).
Nýkomið:
EXCELSIOR Diktieráhöld og ait
þeim tilheyrandi. Spara hrað-
ritara og gera yður hægt um að
svara bréfum yðar flótt og a
hvaða stundu sem hentugust er.
Vinna kauplaust og nákvæmt.
G. EIRÍKSS, Reykjavík
Einkasali á íslandi.
V. Ó. A.
Simi 149
Eg er aftnr kominn í samband við
Klæðaverksmiðjn Cbr. Jnnckers, sem
mörgnm er að góðu kunn yrir s n
haldgoöu og ódýru ullardúka.
»Prnfurc til sýnis.
Ull og prjónaðar ullartuakur keypt
ar háu verBI.
Flnnb. J. Arnda^I, Hafnarfirði
Frímerki,
brúknð, kanpi eg hán verði. — Veð-r
skrá ókeypis.
Sig. Pálmiwon
Hvammstanga.