Morgunblaðið - 24.12.1922, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÖ
6
moira og meira vart í kvæíum lians.
Hoiuim verður það sýnilega með
liverju ári ljúfara, að geta lagt líf
og velferð og öll sín áluigamál í
líknarhendur álmáttugs guðs. Og
sem „voikur og vesall maður' ‘ veit
liann sig náðarpurfa. En um burð-
armagn þessarar trúar lians get jeg
ekki dæmt, til þess var jeg honum
ekki nógu Jamnugur, eða hve hald-
góð stoð hún reyndist honum á bar-
áttuárnnum þyngstu. Guð einn veit
þaö, — tiann sem lagði rauna og
þjáningabyrgöina þungu á herðar
lionum og vafalaust hefir liaft sinn
ákveðna tilgang með því. Honum,
sem ræöur öllu og ræður vel af rík-
dómi gæsku sinnar, honum og náö-
arvaröveislu hans felum vjer öndu
lians.
Náöarhiminn guðs er stór — ó-
endanlega miklu stærri en liugur
fær gripið. Kærleikshaf guös er
djúpt — óendanlega miklu dýpra
en vjer fáum skynjað. Látiö þetta
vera liuggun yðar, þjer öll, sem lijer
eigið um sárt að binda og berið sorg
í hjarta. Látiö þetta vera huggun
yöar, þjer háaldraða og margrevnda
móöir, sém reyiia uröuð svo margt
mæðuáfallið í lífi yðar og nú síðast
þetta aö horfa á eftir þessum syni
yðar ofan í gröfina, — lionum er
yðin' var svo innilega lijartfólginn
og líka umii yður svo lieitt. Jeg
geng aö því vísu, aú mörg hafi móð
urbænin stígið upp frá lijarta yöar
fyrir honum, bæöi þá er alt Ijek
honum#í lyndi, og eins þá er dróg
fyrir hamingjusólina. Guð gefi yð-
ur líka þá öruggu vissu trúarinnar
í hjarta yðar, aö þær bænir liafi
verið heyröar og alt hafi nú snúist
honum til fagnaöar og friðar á
landi endursamfundanna viö áður
horfna ástvini, þar sem engin synd
er framar til og enginn harmur eða
kvöl. Og þessa sömu huggun gefi
guð náðarinnar einnig yður öllum
Værstöddum börnum hans, svo og
fjarstöddu dótturinni og fósturdótt-
urinni, ásamt öllum öðrumástvinum
lians bæði nær og fjær. Þjer þekkiö
s.jálf miklu betur en jeg þann inni-
lega kærleika, sem hann bar til yð-
ar og hversu hann var valdnn <rg
sofinu allur í því að efla hag yöar
sein best hann gat, meðau hann
mátti sín nokkurs. Guð hlessi yður
allar endurminningarnar um hann
frá liðnu dögunum. Þegar þjer nú
kveðjiö liann hjer í dag hinstu
kveöjunni, þá gleöji yður tilhugs-
un þess, að þjer eruð ekki ein um
að kveðja hann, heldur stendur þar
öll hin íslenska þjóð með yður, árn-
andi honum naðar af guöi og þakk-
andi honum fyrir alt, það, er hann
vann og alt það, er hann vildi þjóö
vorri til gæfu og gengis.
()g nú kveður hann alla ástvini
sína, elskaða móður og ástfólgin
börn, tengdasyni, bræöur, mága og
* frændur, og aöra vini og þar ekki
síst hana, sem svo frábærlega stund-
aði liann í liinni löngu legu, - hann
kveður yður öll í kærleika og inni-
legu þakklæti og hann kveður alla
hina íslensku þjóö, árnandi lienni
gæfu og gengis um alla ókomna
tíma.
Innan skamms heimtar hin myrka
mold og móðurskaut jarðar dáiö
hold. En vjer, sem eftir stöndum
göngum senn inn til fagnaðarhátíð-
ar guðs barna, og fæðingarhátíðar
hins mikla vinar syndarans, sem
opnað hefir oss náðarhiminn guös.
Vjer viljum því kveöja hinn látna
bróðúr vorn að síöustu með.þeirri
ósk, að guö af náð sinni gefi hon-
um fyrir sakir Jesú ’Krists, gleði-
Hannes Hafstein
Sungið við útför hans i dómkirkjunni 22. des. 1922.
Er þjóð vor þig skal kveðja,
hún þakkar starfið góða,
að livetja, gagna, gleðja,
'þjer, garpur starfs og ljóða.
Hún man þig þrunginn þori
og þrótti’ á æsku-vori
Þótt langir tímar líði,
Ijóðskáldið gleymist ei.
Þig þjóð á þingi dáði,
hinn þreki gædda sterka.
Þú unnir ættarláði
og æsktir stórra verka.
Þú 'hvattir drótt að dáðum
með dirfsku’, en hollum ráðum.
Hjá frónskum lýð hinn frækni
foringinn glevmist ei.
I sai með góðum svanua
ménn síst þjer munu gleyma;
með ást og alúð sauna
þar átti gleöin heima.
Þá ljek þjer alt í lyndi
og lifið var þjer yndi.
Þið höfðuð viua 'hylii.
Heimilið muna þeir.
Svo kom hún, sorgin sára,
og sæludögum eyddi,
og stuudin trega’ og tára,
er táp og fjörið deyddi.
Og þinn var kraftur þrotinn,
þinn þrekni vængur brotinn.
Það vakti harm að heyra:
Höfðinginn liggur sár.
Nú heill fil himiulanda
þú heldur stríðið eftir,
með vona-vængi þanda,
sem verða’ ei framar heftir.
Sem svanur svíf þú veginn
mót sólu, lausnum feginn.
Prá ættjörð fylgja ómar:
Alvaldur blessi þig!
Þ. G.
Jó.lal jóö.
Heiður er drottins himinn.
Sveiflast sólna brimiö.
\ ítt og breitt um bláan geimiiin
breiðist stjörnu-limið.
Jöröu gista jólin.
Ilækkar lieilög sólin,
myrkur í sál og myrkur á foldu
missir veldisstólinn.
Hvað er brekka’ án blóma ?
Ueilög kirkja’ án hljóma?
Hvað er ár án helgrar nætur
himindýröar-ljóma 5
Fæðing barnsins blíða
sveipar á sorgir tíöa
geislabliki og gleðidýrö,
er glampar hátt og víða.
— Jólaljósin ljóma.
Kirkjuklukkur hljóma,
barnaraddir blessun guðs
og hoöskap enduróina.
Grátinn verður glaður,
kætist mæöu-maður.
Geislaskrauti ’ og skini ljósa
skrýðist sjerhver staður.
Hvað er brekka án blóma?
viö gleðigeisla bjarta.
Víkur burt úr vitund manna
vetrarnóttin svarta.
Heilög fró og friður
hnígur af himni niður.
Ljúfur og stoltur, lá’r og hár
til litla barnsins biður.
Hátt skal hugur líöa,
bjarta vegu og víða.
Uti um geiminn æskufagrir
englar drottins bíða.
Jöröu gista jólin.
Hækkar heilög sólin,
mvrkur í sál og myrkur á foldu
missir veldisstólinn.
J.
lcg jó) á ljóssins landi, þar sem
læknast sár og þverra þrár og
þorna tár! Já, guö gefi oss ölliun
gléðileg jól í Jesú uafni. Amen.

tandiö helga
leifl til aerusalem.
Eftir Ebbe Kornerup.
Lestin frá Cairo, er fer til Jerú-
salem, er komin til Ludd. Það
ev eingöngu tjaldbær, reistur
handa euskum hermönnum, og síð-
an bættist A’ið liinn venjulegi tjald-
bær innfæddra manna. Því um
leið og hermennirnir voru komnir,
var eitthvað að gera fyrir Gyð-
inga og Araba, og þeir þyrptust
saman eins og flugur. Beduinar,
(Sýrleudingar, Hinduar, Negrar,
Arabar, Gyðingar, Núbíumenn og
Grikkir hafa safnast saman hjer
í Ludd og búa í langri, breiðri
eyöimerkurgötu. Tjald við tjald.
Skúr við skúr. Svo einfaldar bygg
reynf gasið, en gríman hefir bjarg
ið lífi þeirra.
\’ið köfum gegnum sandinnyfir
að tjöldum Arabanna og borðum
þar lirísgrjón með viðarolíu og
saltaðar hnotur með vatni.
Frá Ludd er farið inn í landið
mót vestri, en þó ofurlítið til
suðurs. En teinarnir l’ggja í stór-
Um bugðum altaf upp á við. Land-
ið verður meir og meir hæðótt og
dregst svo smátt og smátt saman í
fjöll.
Engin liggja umhverfis eius og
reitir umluktir varuargörðum. Við
jnrnbrautarteinana spretta Ar-
kantus, þyrnijurtin, sem Grikkir
notuðu tl fyrinnyndar við skreyt-
ingu á joniska súlu musterinu.
Fjallgarðar kggja í löngum röð-
um millj djúpra dala, og langt
fyrir neðan er farvegur þornaðrar
elfar og sjest liann vel í öllum
bugðum og bogum. Það er stór-
fengleg náttúra hjer, eyðileg og
öræfatóm, og minnir á Spán eða
Zaragozadaliim. Og þetta er hjer-
að sem minnir á biblíumyndir
Dorés. Þessi sólglit niður í 4al-
inn, þessir berghjallar, þessar guæf
andí, suarbröttu klappir og þessir
elfardalir. Doré! Svartar geitur
hoppa um klappirnar. Geitahirð-
irinn, einmana barn, er runuinn
saman við þessa áhrifamiklu nátt-
úru. Haiui gætir geita sinna nú
eins og á dögum Krists. Hinn
góði hirðir.
Stöðugt liggja teinarnir milli
evðilegra fjalla. Alpafjólur og
hvítar laukjurt’r, ljósar Margar-
ítur og bláar fjólur eru einu
blómstrandi jurtirnar, sem hjer
gróa. Með fram þornaðri elfunni
standa strjál olíuviðartrje, Isáð
ai' náttúrunni sjálfri, þegar vatn-
ið bar fræin með sjer. Það sjest
glögt, hvern’g fljótið hefir í bugð-
um jetið sig inn í klappirnar og
þvegið djúpar skorur í fjallið og
jafnframt hríslast yfir tangann
hinum megin. Jarðfræðingi mundi
þykja þetta merkilegt hjerað. —
Ejöllunum er skift í lög. Hjer
eru auk þess eðlileg höll í fjöll-
unUm eins og á Færeyjum. Og á
löngu svæði liggja þessir bekkir
og stólar jafnhliða ánni. Alt í
einu hefir svo einhver jarðskjálft-
imi kollvarpað þessum hlutföllum
og stungið klöppunum á höfuðið
niður í gapandi jörðina.
Við nýja bugðu á veginum sjest
Jerúsalem. Múrinn, hvítu turn-
arnir koma í ljós, en bak við þá
blár himin.
ingar sem unt er. Alveg eins og
í borguin eftir jarðskjálfta.
Ekki langt lijer frá vaxa dökk
cyprusviðartrje, Ticus di India,
appelsínutrje og sítrónrunnar. —
Menn fá 4 geysistórar appelsínur
fyrir 1 pjastur.
lljer skiftir maöur um lest til
Jesúsalem. Það er að segja sje
maður ekki í liraðlestinni. En sje
maður í lienni s-itur maður róleg-
ur og skiftir aðeins um spor.
Jeg drekk te með hermömium
j þcim, er jeg hitti. Við erum í
Khaki og berum allir töskur. Þðir
' komast að raun um það, að task-
! an mín er gastaska eins og þeir
(nefna hana. Jeg hafði keypt hana
(af tilviljun á götu í Cairo af
Araba. Hún er með tveimur hólf-
um; annað er fyrir gasið, hitt
fyrir grímuna. Þeir hafa allir
Jenisalem!
Sólin ljómar. Við staðnæmumst
i Jerúsalem. Það er því líkara að
við komum til sveitaþorps en
borgar.
Járnbrautarstöðin liggur til allr
ar liamingju ' nokkurn spöl frá
borginni — til þess að vanlielga
ekki svo he'lagan stað. Við göng-
um út á rykugan þjóðveg. Þar
standa raðir af t víeykisvöguum,
og eru ökumennirnir arabiskir. —
lljer er enginn Austurlandahávaði,
engin óp, enginn vs og þys. Alt
er svo rólegt og hljótt.
Fjelagar mínir og jeg göngum
upp í Jérúsalem eftir sniðvegi,
upp brattan bakka og komumst
ioks upp á toppinn. Þar stendur
Jerúsalem, á milli okkar og henu-
ar er aðeins djúp gjá. Hugsurn
okkur þegar pílagrímar voru til
forna komn’r svo nærri borginni,
að þeir stöðu hjer á bakkanuin,
þar sem nú er hollenfek vindmylla,
þá munu þeir hafa beygt knje sín ‘