Morgunblaðið - 24.12.1924, Síða 10

10
M o Tt n TT N Tí T, A n T«
Húsmæður!
biðjid kaupmaan
yðav* utn
bSandaða jayakaffið
í V* o* kg pokum
f'á
Kaffibrenslu
O. Johnson & Kaaber.
Undir jól.
Hngleiðing á einkafundi nokkurra !
guðfræðLsstúdenta 19. des. 1924.
Eftir
stud. theoL Ólaf Ólafsson
frá Vestra-Greldingaholti.

HEY.
Þeir sem hafa talað við okkur um útvegun á útlendu heyi i jan-
úar, ættu að tala við okkur ekki siöar en um áramót.
Eggert Kristjánsson & Co.
Hafnarstræti 15. Sími 1317
Milierk oo leikoiiger
eftlr
Eggert RR. Laxdal
verða til sýnis i Goodtemplarahúsinu annan jóladag og næatu
daga kl. 11-3.
Munið
Jólasamkomur HjAlpræðishersins. 1.
jóladag kl. 11, kl. 4 og kl. 8.
2. jóladag kl. 4 og kl. 8.
Ókeypis aðgangnr!
og ofar heimsins sól“ og jcg' er
engill þinn í nótt.
Jeg reikaði um hálflaufgað kjarr-
ið og þrestirnir vöknnðu og vipp-
nöu sjer til flugs í leifturhröðum
sveiflum og nú hófust söngvar yi'ir
björkunum. Jeg kastaði mjer niður
í grösugum hvammi og fór að tala
við drottinn.
Þú ert voldugur og óumneðilegur,
og jeg, sem er ekki annað en and-
varp frá duftinu, hefi þegið dýr-
legar gjafir af þjer; allir mmtt.ir
sálar minnar eru þegnir af þjer!
Drottinn minn, lof mjer að lifa þjer
og deyja þjer! Jeg vil gera stór-
virki og inna af höndum ógleym-
ímlegar dáðir, til dýrðar þjer, sem
•gafst. mjer máttu! Drottinn minn, i trraHinu og finn, að jag hefi sofið.
mitt ætlar að springa af því að það
er svo ríkt!
Di-ottinn, ef þú kallar mig til að
yfirvúrna borgir, sjá, þá er jeg hjer!
Ef það er vilji þinn, að jeg boði
m&nnkyninu nýjan sannleik, sjá, jeg!
I
er hjer! Ef jeg á að þola píslar-j
Viftti og brenna yfir haigum eldi, i
þá kalla þú, sjá, þjónn þinn heyr-
ir, sjá, hann er hjer!
Guð minn, guð minn, láttu mig
aldrei vita neitt og aldrei læra neitt
nema það, að þú ert voldugur og
heilagur, lát þú öll öfl veru mimi-j
ar hverfa inn í vilja þinn, inn í
þína dýrð, aimætti þitt!
Alvaldi guð, þú skynjar hjarta-
slög mín .... finnur hve barmur
Tninn svellur .... jeg þrái ekkert
nema, þig .... þig ....
bíú hljóðnar þrastasöngiu-inn aft-
ur og lengur bærist ei neitt í hinni
djúpu óttukýrð en döggvar íalla.
Jeg þrý-sti vitiun mínum niður í
grasið, niður í jörðina, þaðan sem
jeg á smæð mína, en himinn drott-
ins míns hvelí'Lst yfir mig, ómælis-
víður. Hve ljúft að minnast þess-
arar ruetur við brjóst móður.jarð-
arinnar, undir himni drottins míns!
Löngu oftir sólris sest jeg upp í
hve krafturinn ólgar í líkama mín-
:um, hve sál mín er gagntekin af
þjer, sem gafst mjer máttu! Jeg
get spyrnt við himinhvolfinu með
hvirfli mínum! Kærleiki þinn fyll-
ír sál mína svo að hjarta rnitt elskar
allan heiminn og jeg segi við alt
.sem lifir: bróðir minn, systir mín!
komið hjer npp að brjósti mjer, því
að hjarta mitt er svo ríkt! Hjarta
Nú kvaka allir fuglar. Himininn er
bjartur og heiður, landið eins og
kiyfifca.rifíheimur í dögginni, loftið
höfugt af bjarkarangan. H\úlík tign,
hvílíkur ósnortinn hreinleiki yfir
þessu morgunsári! Veröldin er eins
og jómfrúrhvíla.
Kæru fjelagsbræður 1
í gærkvöldi sat jeg þögull í
sæti mínu heima, og fór að hugsaj
um, hvað jeg ætti að fiiina til að j
lesa hjer hjá okkur í k-öld, það
or vekja mætti hug okkar allra og
nndirbúa hann undir hátíðina, sem
fer *í hönd. Mjer varð litið á
Krists-mynd, er hangir á veggnnm
tyrir ofan riámið mitt, og virti
hana betur fyrir mjer en nokkru
shird áður. Jesús stendur þar í
Ijósljóma, með krossinn að haki
sjer. -— Jú, þama var ver!:efnið,
hvernig sem mjer tækist að fara
með það. petta átti jeg að lesa.
Alt líf Jesú, frá fæðingu hans í
jötunni til dauða hans á krossin-
nm, blast.i þá við mjer, hetur en
nokkru sinni áður, er jeg virti
myndina fyrir mjer. Ljósljóminn
samrýmdist fæðingu hans, en
krossinn dauða hans.
pegar við erum uú, kæru vínii>
komnir hjer saman í kvöld, með
jólahug og jólavonir, þá leiðir af
sjálfu sjer, að hugur okkar fyllist
og jolaendurminningum.Yið minn-
umst þess, hversu jólanóttin bar
af öllum stundum æsku okkav,
heima í fiiðurhósum, að ljösljóma
og friði og gleði. Og andrúmslcít-
ið var fult af kærleika. Við vorum
hugfangnir og þóttumst standa
við jötuna í Betlehem og lúta þar
niður að nýfæddum sveini, vöfð-
um reifum og hjúpuðum dýrðar-
Ijóma. Og við hcyrðum lesin orð-
in: „Yður er frelsari fæddur“. Og
við heyrðum sunginn sálmrnn, og
sungum líka með: „í Betlehem er
barn oss fætt“. F.yrir innri vitund
okkar og sálarsýn var myrkríð
horfið úr heiminnm og syndinnr
svift, burt. Bjarmann frá guðsriki
lagði um alla jörðina, inn á hvert
heimili, okkar eigin heimili, inn
í sál okkar. Við fundum og skild-
um þá, að við værum gnðs, böm,
að við værum „systkin hans“, sem
hvíldi í jötunni, hreinn og syndlaus.
Ef til vill höfum rið þá, betnr en
nokkurn tíma síðan, fundið hvers
virði það var, að okkur var „frels-
ari fæddur“. Ef til vill hefir sál
okkar aldrei fylst svo heilagrí
lotning sem þá, og nmmæli. hans, ’
er við þá hyltum, jafnvel sannast
þá best á okkur, að „slíkra er
guðsríkið“. En þó verður að kanii
ast við það, að við í barnslegri
einfeldni sánm þá ekki nema aðra
hliðina. á hnossi gnðsríkisgæðanr.a.
Við sáum nðeins björtn 'hliðína:
ljásljómann, gleðina, friðinn, kær-
leikann. En við sáum ekki —
krossinn. Síðan erum við þó farn
ir að vitkast það, að Jesús \ar
ekki faMÍdnr til þess að verða
eftirlætisbam, mælt á mælikvarða
þessa heim.s h'imingju. Lj.minn
skein að vísu ávalt um ásýnd lians,
enda var hjarta hans sífelt hjá
guði. En vislcona, þroskann, tign-
ina og signrinn hlaut hann í gegn
um haráttu við heim, sem ekkí
skildi hann, og fyrir trúleik við
hugsjónir, sem hann fann sig
knúðan til að framkvæma, og fyr-
iv þjáningar og dauða, er ekki
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Björn Kristjánsson.
\l
GLEÐILEGRA JÓLA
óskar öllum við.skiftavinum sínum
Bókaversíun Þór. B. Þorlákssoirar.

GLEÐILEG JÓL!
Egiíl Jaeobsen.
B
B
-Q
GLEÐILEGRA JÓLA
óskum við ölhrm vorum
viðskiftavinum.
Fálkinn.
Ð
fengu þo'kað honum af sannleiks-
iirantinni.
Kæru vinir mínir! Nú er sú t>íð
liðin hjá, að við sjenm lítil börn
heima hjá pabba og mömmu um jóh
in, með jólakertið í hendinni og
syngja okkar sálma. Og nú er sú
breyting á orðin, að við skDjum
betur nú en þá, að skuggi fylgb"
hverju ljósi. En eigum við ekkó
samt að bera ljós í hendi og eig
um við ekki samt að syngja
sálma? Eigum við ekki að með-
taka svo mikið af Ijósi, aö við get-
um látið það lýsa fyjir öðrrnn, að
við fáum sjálfir orðið ljósgjafar?
Eigum við ekki að lýsa þeim, er
enn sitja í myrkri, þeim er enn
ekki hafa levft geislunom frá náð-
arsól guðs að verma hja.rta sitt?
Eigum við gkki að bera Ijósin
okkar inn í afkymana og fylgsnán,
svo að það verði bert, er þar
fer fram, til að hindra það, ef
dimman hæfir því best, en til uð
hjálpa því við, ef að ljó.sskortur
ætlar að valda því dauða? Eigum
við ekki að lýsa mönnunum gegn
um hin dimmu göng auðsýkinnar,
öfundsýkinnar og siðspillingarinn-
ar, er þeir byggja sjer ? Og eigum
við ekki umfrarn alt að leiða
mennina út úr fangeJsnm þröng-
sýninnar og lýsa þeim út á hina
sólriku braut sannleikselskrmnar
og drengskaparins? Og eigum við
ekki að syngja — syngja dýrð
guðs og elsku guðs inn í marms-
hjörtun? Og eignm við ekki að
syngja, þótt við vitum okkur
eina ? —- Og eigum við ekki að
vera eins og vorfnglinn, sem í
hljóðleika nætur syngur fyrir
sjálfrrm sjer um dýrð guðs, en
hefir oft fleiri tilheyrendur ea
hann gi-unar? Munum, að bak við-
vegginn. som vamar okknr við-
sýnís, kann að leynast margur
áheyrandinn, sem fær er um að
r»<ta söng okkar, þótt byrjen iur
sjenm. Munum, að Tíf okkar a.
alt að verða óslitinn lofsöngur um