Morgunblaðið - 31.12.1928, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
«
«
«
GLEÐILEGT NÍÁR!
Þökk fyrir viðskiftin á liðna árinu.
F. A. Kerff.
G LEÐILEGS NÝÁRS
óskar öllum viðskiftavinum sínum
Verslunin Liverpool.

GLEÐILEGT NÝÁR!
Þökk fyrir viðskiftin á
liðna árinu.
Kaffibrensla Reykjavíkur.

Bókarfregn.
Á Skipalóni. Freysteinn Gunn-
arsson þýddi. Bókaverslun
Arsæls Arnasonar, Reykja-
vík, 1928.
Með þessari bók bætist íslensk-
um lesendum sjötta bókin eftir
Jón Sveinsson í þýðingu Frey-
steins Gunnarssonar. Frá því að
Nonni kom út árið 1922, hefir hver
bókin rekið aðra, aðeins eitt ár
fallið úr, Borgin við sundið(1923),
Sólskmsdagur (1924), Nonni og
Manni (1925), Æfintýri úr Eyjum
(1927) og loks hin nýja bók, Á
Skipalóni, í ár. Allar liinar eldri
bækur háfa fengið góðar viðtökur
og það að maklegleikum. Þær eru
allar bráð'skemtilega hollur lestur
handa börnum og unglingum og
fullorðnir geta einnig lesið þær
með fylstu ánægju. Þar við bætist
að þýðingin á öllum bókunum er
mjög lipur og einkar smekkleg og
frágangur þeirra hinn besti. Það
er því eðlilegt, að þær hafi átt
vinsældum að fagna, og ef hægt
hefði verið að selja þær við lægra
verði, myndu þær vafalaust hafa
komist inn á svo að segja hvert
heimili. Erlendis eru bækur Jóns
Sveinssonar mjög mikið lesnar, og
líklega er enginn íslenskur rithöf-
undur víðkunnari en hann, þeirra
er nú lifa.
í hinni nýju bók eru fimm sög-
ur: Jólaheimsókn á Skipalóni,
Sijuagsveiðm, Glæfrareið, Fyrstu
mm
GLEÐILEGS NÝÁRS
óskar öllum viðskiftavinum sínum
C. Behrens.
50

GLEÐILEGT NÝÁR!
Þökk fyrir viðskiftin á liðna árinu.
Ásgarður.

GLEÐILEGS NÝÁRS
óskar öllum viðskiftavinum sínum
Vöruhúsið.
•••••••••••••••••••••••••••••••<
GLEÐILEGS NÝÁRS
óskar öllum viðskiftavinum sínum
Sláturfjelag Suðurlands.
m

„Drabbari'*.
Jósep fór enn að tala um veðrið,
hve loftið væri þungbúið og þar
fram eftir götum.
En Gregory sat við sinn keip.
Þangað til bróðir hans loksins
hafði lofað því að leggja af stað
samdægurs, og eins fljótt og hann
gætí orðið ferðbúinn.
Þegar þetta var loksins klapp-
að og klárt fór Jósep frá bróður
sínum, bölvandi í huganum allri
armæðu þeirri og erfiði er Stew-
art bakaði honum.
Gregory varð eftir í stofimni
þar sem þeir höfðu matast. Hann
helti muskatell í glas, skældi sig
allan í framan um leið og drakk
— í þeim svifum, er hann setti
glasið frá sjer á borðið, opnuðust
dyrnar og á þröskuldinum stóð
ung stúlka, á að giska um tvítugt.
Gregory horfði á hið rjóða, ung-
lega andlit og brúnu hárlokkana,
er liðuðust um vangana. Hann
fann til þess hve montinn hann var
af stúlkunni og hann hugsaði með
sjálfum sjer, að bróðir hans hefði
á rjettu að standa, að bessi stúlka
bæri það ekki utan á sjer', að hún
væri trúlofuð mirmi, sem farið
hefði í stríðið og væri ekki kom-
inn aftur, því hún var glaðværðin
og kátínan sjálf.
— Því situr þú þama svona
lúpulegur, sagði hún og frændi
segist vera að leggja upp í lang-
ferð.
Gregory datt í hug að grafast
nú fyrir hvernig henni væri inn-
anbrjósts.
— Kenneth — sagði hann al-
vömgefinn á svip, og horfði um
leið á stúlkuna. Brosið hvarf af
vörum hennar, og alvara færðist
yfir andlit hennar. En Gregory
varð ekki var við neinn ótta eða
eftirvæntning í svip stúlkunnar.
— Hvað með Kenneth, sagði hún
og gekk til Gregory.
— Ekkert — alls ekkert, það' er
einmitt hluturinn, enginn veit neitt
um hann, og nú er kominn tími til
þess að vita hvað honum líður.
—• Heldurðu, að nokkuð hafi
komið fyrir?
vinimir mínir dönsku og Bemsku-
heimkynni mitt. Fjalla þær allar
um viðburði frá bernskuárum höf-
undar meðan hann var hjer heima
á íslandi. Ekki koma fram neinar
nýjar hliðar á höfundinum í þess-
ari bók, en frásagnarsnildin er hin.
sama, sem í þeim eldri. Og það
hvílir bjart heiði yfir bernsku-
minningum öldungsins og ættlandi
hans í öllum sögunum. Þess vegna
eru þær aðlaðandi og ánægjuríkur
lestur handa ungum og gömlum.
G. J.
Frámunalega vandræðaleg
grein birtist í Alþýðublaðinu í
fyrradag út af frumhlaupi
Dagsbrúnarmanna, er þeir stöðv
uðu vinnu við þjóðleikhúsgrunn-
inn. Fyrst birt viðtal við verka-
mennina er unnu við grunninn,
síðan er frásögn þeirra rengd á
ýmsa lund og út úr henni snúið,
og komist m. a. að þeirri niður-
stöðu, að rjettmætt hafi verið
að hrekja mennina frá vinnunni
við þjóðleikhúsið vegna þess að
þeir tóku að sjer lága ákvæðis-
vinnu við Landspítalann.
Ekki reynir blaðið að afsaka
það, að þeir Dagsbrúnarbroddar
gangast fyrir vinnustöðvuninni,
án þess að rannsaka mál verka-
mannanna enda verður slíkt
vart afsakað. Framkoman öll er
svo flönsleg, að jafnvel Tíma-
ritstjórinn hneykslast á henni.
— Gregory hikaði við svarið.
Svo sagði hann:
— Við vonum að ekkert slæmt
hafi komið fyrir, lambið mitt. Það
getur verið að hann hafi verið' tek-
nn höndum. Seinast frjettum við
til hans í Worcester, en það er nú
rúm vika síðan að orustan stóð
þar. En skyldi hann hafa verið
handtekinn þá hefir Jósep nóg ráð
til þess að fá hann lausan.
Cynthia andvarpaði og gekk
fram að glugga.
— Veslings Kenneth, mælti hún
lágt. Ef til vill er hann særður.
— Við fáum nú bráðum að vita
það, svaraði hann dapurlega. —
Hann hafð'i enn orðið fyrir von-
brigðum. í staðinn fyrir það, að
hann bjóst við að hún mundi verða
niðurbeygð af sorg, þá vorkendi
hún aðeins unnusta sínum. Og ekki
tók betra við er hún fór að tala
um trjen niðri í garðinum, á næsta
augnabliki. Hann langaði til að
álasa henni fyrir það hvað hún
væri kærulaus um hag tilvonandi
bónda síns, en hann gerð'i það þó
ekki. En hann ákvað það, að væri
Kenneth lifandi, þá skyldi hún
giftast honum. Hún hafði fram að
þessu verið hlýðin og tilleiðanleg.
Hún hafði verið mjög vingjarnleg
við Kenneth, og Gregory taldi eng-
an efa á að hún mundi verða alveg
eins við hann, þegar Jósef kæmi
nú heim með hann aftur. Bara að
Kenneth hefði nú ekki fallið' hjá
Worcester! Jæja, þá var það þó
lán í óláni að híín mundi ekki taka
sjer fall hans mjög nærri.
— Það er dimt yfir, pabbi,
mælti Cynthia úti við gluggann.
Aumingja frændi, hann fær lík-
lega vont veður á leiðinni.
___ Það gleður mig, að einhver
hefir þó meðaumkun með veslings
frænda, mælti Jósef. Hann kom
inn í sama bili. Þessum veslings
frænda, sem hann faðir þinn rekur
út í vitlaust veður til þess að leita
að slæpingnum, sem á að vera
kærasti dóttur hans.
Cynthia brosti.
— Þú ert hugrakkur, frændi
minn, sagði hún.
— Já, já, jeg skal reyna að'
finna þrjótinn, svo að þú grátir
Hiiiiiiimimnmiiiiiiiiiimmiiniiiiiiiiimiiiiiiimiiiimiuiiit^
= =3
| GLEÐILEGS NÝÁRS |
H óskar öllum viðskiftavinum H
sínum. 5
Versl. Þörf.
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiimmi
•••••••••••••••••••••••••
• GLEÐILEGT NÝÁR!
•
I ’Þökk fyrir viðskiftin á
• liðna árinu.
^ Sigurþór Jónsson,
: úrsmiður.
l|iuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiimiiiiiiiimiiumiiii[|
| GLEÐILEGT NÝÁR! |
= =
1 Þökk fyrir viðskiftin á ||
liðna árinu.
= S
Tóbakshúsið.
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiuumiiiiuiuiniminiiiiuiiiiiuuuiuuii
jiiuiuiiiiiiiiiiiiimmimuuuimimmiiinimiimmunmiii|
I GLEÐILEGS NÝÁRS 1
= a
i _ 3
= óskar öllum viðskiftavinum g
3 sínum.
S 3
Fatabúðin.
= a
ÍiiiiiniiiiiiiiiimumuiuitiimiminimmnininmimBuiiif
ekki úr þjer fögru augun þín.
Gregory leit illum augum til
bróður síns, og gekk fast að hon-
um.
—• Er hún ekki alveg dauS-
drepin? spurði Jósef, en Gregory
svaraði honum ekki.
Hálfri stundu seinna stiklaði
Jósef í söðulinn. Svo leit hann á
yngri bróður sinn, benti á dóttur
hans og klappaði svo hestinum á
hálsinn.
— Jæja, nú leggjum við á stað,
sagði hann við' klárinn, þú sjerð að
okkur báðum er alvara.
— Jeg vona, mælti Gregory, að
þú komir ekki svo, að þú hafir
ekki drenginn með þjer.
Jósef ypti öxlum, svo kvaddi
hann og reið á stað.
XII.
Það var seinni hluta næsta dags.
Gregory Ashburn stóð úti á tröpp-
um hússins og naut góða veðurs-
ins. Heyrði hann þá alt í einu jó-
dyn, er nálgaðist. Hann sneri sjer
við, til þess að huga að komu-
manni. Fyrst datt honum bróðir
sinn í hug, síðan Kenneth, er kynni
að vera þarna á ferð. Hann hafði
fljótt veður af tveim ríðandi mönn
um, er komu eftir trjágöngunum.
Og fyrst þeir voru tveir á ferð,
var hann viss um, að það væri
ekki Jósef.
Meðan hann beið þarna, kom
Cýnthia og staðnæmdist við hlið
hans. Hún gat sjer þess til, að
hann væri þarna að vonast eftir
Kenneth, og játaði hann því.
Nú komu ferðamennirnir upp að
höllinni, og sá þá heimafólkið, að
þarna voru komnir tveir mjög illa
útleiknir ferðalangar. Annar var
eins og vesæll „púritani“ ásýndum
með beiglaðan hatt á höfði í ryk-
ugri, svartri yfirhöfn. En hinn var
í rauðri úlpu, sem lagði niður yf-
ir stórt sverð, er hann bar við hlið.
sjer, með gráan barðastóran hatt,
og var á hattbarðinu fjöður ein
mikil, sem veifaðist og dinglaði.
En hattinn bar maðurinn úti í
vanganum, og var yfirleitt eins
slarkaralegur og kæruleysislegur
og frekast var unt, og var því
undarlegt að sjá hann í fylgd með,