Morgunblaðið - 21.12.1933, Blaðsíða 12

12
MOJRGUNBLAÐIÐ
Áður en þ jer
endanlega ákveðið jólagjöfina ættuð þjer að líta á úrvalið hjá
okkur af konfekt-skrautöskjum, vindhun og reykjarpípum. —
Róma.
Laugaveg 8.
Olympía?*1
Fallegar
og ódýrar vetrarkápur, einnig
fallegir dagkjólar og samkvæm-
iskjólar.
Sigurður Ouðmunflsson.
Laugaveg 35. Sími 4278.
Hinn mikli þjóðvegur
í Mexíkó.
Innan fárra mánaða verður
fullgerður hinn mikli þjóðveg-
ur sem verið er að leggja frá
Laredo í Texas í Bandaríkjum,
alla leið suður til Mexico City,
höfuðborgar Mexico, en þjóð-
vegur þes^i verður um 800
enskar mílur á lengd, og ligg-
ur víða um sjerkennilega fögur
hjeruð, enda er búist við, að
hann verði afar mikið notaður
af ferðamönnum, einkanlega
muni Bandaríkjamenn nota
hann mikið til bifreiðaferða til
Mexico. — Kunnur amerískur
blaðamaður, William G. Shep-
herd, sem á ófriðarárunum var
styrjaldarfregnritari tímaritsins
Colliers Weekly, hefir fyrir
skömmu skrifað skemtilegar
blaðagreinar um fyrirtæki
þetta og hjeruð þau, sem hann
liggur um. Undir eins og kem-
ur suður fyrir Rio Grande, sem
skilur Mexico frá Bandaríkjum,
segir Shepherd, mun ameríska
!ferðamanninum, sem fer þessa
:Ieið, finnast að hann sje kom-
! inn í undraland, svo .fagurt
,og sjerkennilegt sje á þessum
Islóðum. „Þessi þjóðvegur Mexi-
| cobúa er í rauninni jafnframt
!nokkurs konar gjöf til þeirra,
sem byggja Norður-Ameríku“,
segir Shepherd, „og hann er
hluti hins mikla þjóðvegar, er
á að ná alla leið frá Kanada
suður Bandaríkin og Mexico
og eftir endilangri Mið-Ame-
ríku til Suður-Ameríku, um
lönd tólf þjóða“. — „Þegar
frá Laredo er farið, liggur veg-
urinn í þráðbeinni línu 45 míl-
ur enskar og mun hvergi í heim
inum vera slíkur vegur sem
þessi jafnlanga leið, án þess
nokkur bugða sje á. Þegar kom
ið er suður fyrir Monterry fer
landið hækkandi og þar sem
hæst er, liggur vegurinn í 8600
feta hæð yfir sjávarflöt. Yfir-
borð vegarins er ekki alls stað-
ar steypt, en vegurinn er hvar-
vetna breiður og góður“. (UP
—FB.)
"vÉIÍII
Hertoginn af Guise.
Konungssinnarnir frönsku
hafa viðurkent Jean hertoga af
Guise sem ríkiserfingja þar, ef
Frakkland skyldi aftur gert að
| keisararíki. Nýlega gaf hann út
! ávarp til þjóðarinnar um það,
| að hverri þjóð sje það nauðsyn-
legt að hafa einveldi. Hann sjest
hjer á myndinni til hægri.
Hverfur handaband úr sögunni?
f ítalska blaðinu ,Corriera dellal
Sera“, er meðal annars komist
þannig að orði í grein einni: Og þá
munu nútímamenn, að dæmi fasistií
láta af hinni heimskulegu og sóða
legu venju að kveðjast með handa
bandi. — Parísarblaðið Notre
Temps tekur efni þetta Hka til
meðferðar og segir í greinarstúf
að lýðræðisríkin hafi orðið þrælar
þessa óskiljanlega kveðjnmáta. —
Höf. greinarinnar mælir með því,
að menn taki heldur upp kveðju-
Vatnsvsitan.
LOKUN!
W
Fimmtndaginn 21. þ. m. iverdnr
--- MWT”-- «BBÉ!
lokað fyrir vatoið f þeim hlnta anstnr-
hæfar, snnnan Langavegar og vestan
Hringbrantar, sem venjnlega verðnr
ekkl fyrir vatnsskorti.
Lokað verðnr frá kl. 2-5 e. h.
Takið ekki vatn frá að áþðrin!
Þennan tfma verðnr reynt að
koma vatni npp á Skélavðrðnhæðina.
Ibnar þar ern beðnir að athnga að vatns-
kanar sjen ekki stððngt opnir.
Reykjavik, 20. áes. 1933.
BæjarverkfræðingDr.
hátt fasista. Hann segir fyrir sig! að hún s.je sj'erstakl’ega karl-
að sjer finnist það beinlínis óvið- í mannleg’-
kunnanlegt að þurfa að taka í Litasamræmi.
hendina á fólki. Hann lýkur máli j Stórt verslunarhús í Chicago-
sínu með því, að segja, að hann auglýsti þannig: 50 ranðliærðar
dáist að kveðju fasista, ekki að! afgreiðslustúlkur geta fengið at-
eins af því að hún sje auðveld j vinnu í „Bláa erninum'1'. A. v. á-
framkvæmda, heldur og af þvílo. s. fi-v.
Grand-Hótel. 6.
sagði Kringelein. „Yfirforstjórinn okkar, Preysing,
til dæmis, férðast eitthvað á hverju ári. Nýlega var
hann í St. Moritz. í fyrra um páskaleytið með alla
fjölskylduna á Capri. Það hlýtur að vera stórkost-
legt. . . “.
„Eruð þér heimilisfaðir?“ spurði Otternschlag
læknir og lagði frá sér blaðið. Kringelein hugsaði
sig um eitt augnabiik og svaraði.: „Nei“.
„Nei“ endurtók Otternschlag, og orðin urðu í
munni hans, eins og einhver ór.júfanleg skipun.
fyr en í maímánuði“, tautaði hann, og Kringelein
„Það kvað vera svo falleg borg“.
Otternschlag, sem rétt í þessu bili hafði sýnt inni-
l^gan áhuga, virtist nú vera að sofna. Hann fekk
oft á dag þessi máttleysisköst, sem hann gat ekki
varist nema með skaðlegum meðulum, sesn. hann
neytti í laumi. „Þér skuluð ekki fara til Parísar
fyr en í maímánuði“ tautaði hann, og Kringelein
flýtti sér að svara: „Svo langan tíma hefi ég ekki
til umráða“.
Allt í einu yfirgaf Otternschlag iæknir hanii.
„Eg ætla að fara upp og leggja mig“, sagði hann,
fremur við sjáifan sig en Kringelein, sem varð eftir
með bréfin sín í hendinni. Blaðið, sem læknirinn
hafði verið að fitla við, datt á gólfíð. Á það voru
teiknaðar f jölmargar mannamyndir, en yfir hverja
mynd var dreginn feitur kross. Kringelein gekk út
úr lestrarsalnum, dapur í bragði. Hann dró fæt-
urna eftir gólfábreiðunni og gekk hálfvandræða-
legur í áttina til borðsalsins, en þaðan heyrðist lág-
ur, taktfastur hljóðfærasláttur um allt gistihúsið.
II.
Tjaldið féll og dálítill dynkur heyrðist, er járn-
stöngin lenti í ‘leiksviðsgólfinu. Grusiskjafa, sem
hafði sveimað innan um ungu stúlkurnar, létt sem
blóm, hnipraði sig stynjandi framan við fremsta
leiksviðsvænginn. Án þess að hugsa nokkuð, hélt
hún sér dauðahaldi í sterkan handlegg leiksviðs-
þjónsins og greip andann á lofti, eins og hún væri
særð. Svitinn rann í djúpum hrukkum undir augun-
um. Lófatakið heyrðist dauft eins og rigning í
fjarska, en snöggiega kom það nær, er tjaldið fór
aftur upp. Þreyttur maður, sem stóð hinumegin við
sviðið, dró það upp með stórri sveif. Grusinskaja
setti upp áhorfendabrosið og dansaði fram að fót-
lömpunum til þess að þakka. . . .
Gaigern, sem hafoi iátið sér ieiðast undir drep,
skellti þrisvar saman höndunum, af eintómri kuri-
eisi og tróð sér út úr sætaröðinni á framgólfinu, og
út að einum troðfullu dyrunum. í fremstu röðinni
og á svölunum voru enn nokkrir, sem höfðu þol til
að æpa og klappa, en þeir, sem aftar sátu, ruddust
út að fatageymslunum. í augum Grusinskaju uppi
á leiksviðinu var þetta eins og flótti í ofboði, þegar
öll hvítu skyrtubrjóstin, allir baksvipirnir á karl-
mönnunum og skrautkápurnar á kvenfólkinu
streymdi út . . . alt í sömu áttina. Hún brosti, reygði
höfuðið aftur á bak á hálsinum, sem var grannur
sem blómstöngull, hoppaði til hægri og vinstri og
teygði fram handleggina í kveðjuskyni til áhorf-
endanna, sem voru að fara. Tjaidið féll og fór upp
aftur. Danskórinn stóð enn í óbreyttum stellingum.
Hann vissi hvað við átti. „Upp með tjaldið, upp
með tjaldið!“ æpti dansstjórinn Pimenoff, eins og
hann ætti lífið að leysa. Það var hann, sem átti að
stjórna þessum sigri. Það gekk allt of seint. Mað-
urinn með stóru sveifina þrælaði eins og vitlaus
maður. Fáeinar persónur, sem voru komnar alveg
út að dyrum, staðnæmdust, brostu sviplaust og
klöppuðu. Einnig var kiappað í einni stúkunni. —
Grusinskaja benti á ungu stúlkurnar, sem stóðu
kringum hann eins og gyðjur í grisjuhjúpum; með
áberandi hæversku ýtti hún hinum vesaldarlegu
fagnaðarlátum frá sér og til þessarra ómerku per-
sóna. Örfáir komu aftur inn í salinn, sem höfðu
þegar farið í yfirhafnir sínar, og gerðu að gamnl
sínu yfir þessu atriði. Gamli Witte, hljómsveitar-
stjórinn, var niðri á sínum stað og grátbað menn
sína, sem voru þegar farnir að ganga frá hljóðfær-
unum, að fara ekki alveg strax. ,Enginn má fara
ennþá“, sagði hann, og var í einu svitalöðri. „Eng-
inn má fara, mínir herrar. Ef til vill þurfum við aö
enriurtaka vorvalsinn“.
„O, verið þér alveg óhræddur“, sagði einn blás-
arinn. „Það verður ekki neitt úr endurtekningum í
þetta sinn. Við erum bunir í dag. Nú, hvað sagði
ég ekki?“ Og í raun og veru dó lófaklappið út..
Grusinskaja rétt náði í að sjá breitt háðsbrosið á
andliti blásarans fyrir neðan sviðið, áður en tjaldið-
lokaði milli hennar og áhorfendasviðsins. Þá þagn-
aði íófaklappið allt í einu, og þessi snögga þögn var
rétt eins og ógeðslegt gapandi op. Dansmeyjarnar
heyrðust klóra í gólfið með silkitánum. „Megum
við fara?“ spurði fyrsta dansmærin, Lucile Lafitte
Grusinskaju á frönsku, en húnsneri að þeim hvft-
máluðu bakinu, sem titraði.
„Já, farið þið . . . farið þið fjandans til, allar sam-
an“, svaraði Grusinskaja á rússnesku. Hún ætlaði
að æpa það upp, en það kom fram eins og hósti eða
snökt. Dansmeyjarnar flýttu sér út, hræddar. Fót-
lamparnir voru slökktir, og í tvær sekúndur stóð
Grusinskaja einsömul á sviðinu, og skalf í daufu.
birtunni, sem þar var nú.
Snögglega heyrðist Idjóð, sem var líkast því, er
kemur þegar grein brotnar eða hestur skellir fæt-
inum á bikað strætið — hljóð, sem ekki var vel hægt
að gera sér grein fyrir, hvað væri. . . Úti á tómu
áhorfendasvæðinu stóð maður og klappaði aleinn.
En hér var ekkert kraftaverk að gerast, heldur var
þetta auglýsiugaráðsmaðurinn Meyerheim, sem
gerði síðustu tilraun til að bjarga kvöldinu, í fífl-
dirfsku örvæntingarinnar. Hann barði saman lóf-
um og beitti öllum kröftum sínum og eldmóði, og
árangurinn var líka eftir því, en jafnframt leit