Morgunblaðið - 13.08.1939, Blaðsíða 8

9
Jlauns&apuv
Afmæliskort
Bókaverslun Sigurðar Kristjáns
sonar, Bankastrœti 3.
MEÐALAGLÖS
Fersólglös og Soyuglös, keypt
daglega. Sparið milliliðina og
kcmið beint til okkar ef þið
vlijið fá hæsta verð fyrir glös-
1&. Laugavegs Apótek.
KALDHREINSAÐ
þorskalýsi sent um allan bse. —
Ejðro Jónsson, Vesturgötu 28.
Símí 8594.
lSLENBK FRlMERKI
kaupir hæsta verði Gíali Sig-
urbjðrosaon, Austurstræti 12
jíl. hæð).
’&t&íymUtupw
VENUS SKÓGLJÁI
mýkir leðrið og gljáir skóna nf-
burða vel.
VENUS-GÖLFGLJÁI
afburðagóður og fljótvirkur. —
Áralt í næstu búð.
HANDKNATTLEIKSSTOLKUR
ÁRMANNS.
Næsta æfing er á morgun kl. 8.
BETANÍA.
Almenn samkoma í kvöld kl.
8i/2. Ræðumaður Jóhannes Sig-
urðsson. Allir hjartanlega vel-
komnir.
FRIGGBÓNIÐ FÍNA,
er bæjarins besta bón.
SLYSAVARNAJELAGIÐ,
skrifstofa Hafnarhúsinu við
Geirsgötu. Seld minningarkort,
tekið móti gjöfum, áheitum, árs-
tillögum o. fl.
BESTI FISKSlMINN
er S 2 7 5 .
MINNINGARSPJÖLD
fyrir Minningarsjóð Einars
Helgasonar, garðyrkjustjóra
fást á eftirtöldum stöðum:
GróSrarstöðinni, Búnaðarfjel
Islands. Þingholtsstrseti 33
Laogaveg 50 A. Túngötu 45, o|
afgreiðslu Morgunblaðsins. —
I Hafnarfirði á Hverfisgötu 38
I. O. G T.
ST. FRAMTÍÐIN NR. 173.
Fundur mánudagskvöld kl. 8i/s
uppi. Vígsla embættismanna. —
Kaffi.
MUNIÐ VlGSLUHÁTÍÐ
landnámsins í dag. Sætaferðir
frá kl. 10.

LAUGARVATNSHITUÐ
STOFA
og eldhús samliggjandi, óskast
1. okt. Skilvísi. Tilboð merkt:
„Tvær konur“, sendist Morgun-
blaðinu.
TVÆR SAMSTÆÐAR
SÓLARSTOFUR
og eldhús með altani og laugar-
vatnshita, til leigu. — Fyrir-
framgreiðsla. Uppl. í síma 2487
frá kl. 1—2 á mánudag.
IHoiBimMaWé Sun„udag«r 13. águst 193»..
Framhaldssaga — Þjer gelið byrjað í dag
Bauða akurliljan og rænda brúðuriu
x**x**:**x**:*^**x**x**:**x**:**x**x**x**x**x**x**x**x**x**:**x**x**x**x*<**x**x*.x**x**x**:**x* .:-:-:-:**x**:**>*x**:->.x**>x*<-x**:**x-:-:-x*.x-x.*:**:-:**:**:-x**>*>.>.:..>.:.*:->*x**>o
X
5!
Kernogan hertogi franskur aðalsmað-
ur hefir flúið frá Nantes eftir stjóm-
ai'byltinguna í Frakklandi og dvalið
landflótta í Englandi, ásamt dóttur
sinni Yvone. Hefir kún gifst á lann
Anthony lávarði, einkavini Sir Percy
Blakeney, sem er hin svonefnda Rauða
akurlilja og hefir varað hann við yfir-
vofandi hættu, er Yvonne stafi af
Martin Roget. Sá síðastnefndi hefir
fengið samþykki hertogans, til þess að
giftast Yvonne og þykist vera banka-
stjóri frá Brest. En í raun og veru er
hann Pierre Adet frá Nantes, hatramm-
ur fjandmaður þeirra feðgina. Fer
hann með þan til Nantes, ásamt
Chauvelin fjelaga sínnm, er hefir var-
að hann mjög við Rauðu akurliljunni.
1 Nantes kemur hann hertoganum fyr-
ir á samkomustað mesta úrþvættis borg
arinnar, „Dauðu rottunni", en Yvonne
hjá systur sinni. Ætlar hann að neyða
h na til þess að giftast sjer, eða senda
þau með glæpamönnum til Parísarborg
ar að öðrum kosti.
„Hvenær eigum við að hittast
aftur ?“
„Áður en ein klukkustund er
liðin verð jeg kominn aftur og
segi yður og systuf yðar, hvað
jeg vil að þjer gerið. Óttist ekki,
við skulum koma hertogadóttur-
inni á rjettan stað, og síðan get-
um við látið Carrier um það, sem
eftir er“.
Hann tók hatt sinn og yfirhöfn
og þreifaði í vasa sinn. Þar fann
hann böggulinn og um leið var
allur hugur hans við Rauðu akur-
liljuna, þenna óvin, sem oft hafði
gabbað hann og sloppið honum úr
greipnm. En í kvöld átti úrslita-
leikur þeirra að fara fram. Þá
varð fyrst sjeð, hvor mátti sín
meira.
Hann kinkaði þurlega kolli til
systkinanna og hvarf út í myrkrið.
egar Chauvelin var orðinn
laus við Martin-Roget, fanst
honum hann geta hugsað í friði
aftur. Blóðið ólgaði í æðum hans
við tilhugsunina um viðureignina
við Rauðu akurliljuna. Hann gekk
niður höfnina á móti norðvest-
anvindinum, sem kældi hið brenn-
andi andlit hans. Nú var hver
mínúta dýrmæt. Og þó að hann,
sem var minni háttar fulltrúi bylt-
ingarnefndarinnar í Nantes, þyrfti'
að þola forvitnisleg augnaráð í le
Bouffay, ákvað hann að fara
þangað.
Hann skundaði tálmnnarlaust í
gegnum salinn, framhjá verðin-
um, sem leit kseruleysislega á
hann, og rakleiðis inn í herbergi
sitt. Þar leit hann gaumgæfilega
í kringum sig og færði til borðið
og stólinn, svo að hvorugt gat
sjest í gegnum skráargatið. Loks
dró hann höggulinn varlega npp
úr vasa sítium, leysti handið og
breiddi brjefin út á borðið fyrir
framan sig.
Hann var góða stund að athnga
brjefin. Að því loknu tók hann
þau saman aftur, batt utan nm
þau og stakk bögglinum í vasa
sinn. Hann var ákveöinn á svip,
en andvarpaði beiskjulega.
„Æ, hvað myndi jeg ekki vilja
gefa, til þess að hafa völd nú, eins
og fyrir einu ári. völd, til þess að
mega sjálfur sjá fyrir óvini mínnm.
En þjer ernð þá í raun og veru
kominn til Nantes, minn hrausti
Sir Percy Blakenay", hætti hann
við hæðnislega.
„Og þjer viljið láta mig vita,
hvernig þjer eruð hingað kominn,
og hversvegna! Mjer þætti gaman
að vita, hvort þjer hafið gert yð-
ur ljóst, að jeg hefi ekki neitt
vald lengur, til þess að gera yð-
ur mein! Nú, jæja-----------“.
Hann andvarpaði aftur. En í
þetta sinn var andvarpið ekki
biturt.
„Nú jæja“, endurtók hann á-
nægjulega. „Ef Carrier er ekki
enn meiri aspi en jeg held, hugsa
jeg, að jeg hafi í þetta sinn hend-
ur í. hári þínu' Rauða akurlilja!"
IV. KAPÍTULI.
að var’ekki auðvelt að fá á-
heyrn hjá Carrier um þetta
leytj dags, og Chauvelin, sem var
einu sinni fallinn í óánð, var ekki
gert hátt undir höfði. Hinn drotn-
unargjarni Carrier naut þess að
láta samstarfsmenn sína bíða, og
hann vissi, að ungi Lalouet gat
verið hinn ósvífnasti, ef því var
að skifta. En Cháuvelin mútaði
og ógnaði Fleury, lífvarðarfor-
ingja Carriers, og sætti sig við ó-
svífni hans og Lalouets, til þess
að fá vilja sínum framgengt. Og
svo fór, að hann fjekk að tala við
Carrier.
Ungi Lalouet stóð á verði við
dyrnar á „því allra helgasta", en
Carrier, sem var úrillur yfir því
að hafa verið ónáðaður, ljet reiði
sína bitna á Chauvelin.
„Ef þjer komið með ómerkileg-
ar frjettir, skal jeg sjá um, að yð-
ur verði kastað í Le Bouffay fang-
elsið eða drekkið vatnið úr Loir“,
æpti hann fokvondur.
Chauvelin beið| rólegur, meðan
hann ljet dæluna ganga, og sagði
síðan ofur rólega:
„Carrier borgari. Jeg er kominn
til þess að segja yður, að enski
njósnarinn, sem kallaður er
„Rauða aknrliljan", er í Nantes.
Tnttngn þúsund frönkum er heit-
ið tii höfuðs honum, og jeg hið
um aðstoð yðar, til þess að koma
honum fyrir kattarnef“.
Carrier náfölnaði.
„Það er ekkj satt!“ tautaði
hann.
„Jeg sá hann áðan, fyrir
klukkustund —• —“.
„Sannanir!“
„Jeg skal koma með sannanir,
en ekki nema inni hjá yður, fyrir
lokuðum dyrnm. Það, sem jeg ætla
að segja yður, verður aðeins sagt
innan fjögurra veggja".
„Jeg skal fá yður til þess að
tala“, hrópaði Carrier, æstur og
hræddur. „Ætlið þjer að halda
verndarhendi yfir njósnara, svik-
arinn yðar! Jeg skal láta kasta
yður í Loir með hinum svikurun-
um!“
„Þjer ættuð að vita, hve litlar
mætur jeg hefi á lífinu“, svaraði
Cliauvelin. „Jeg lifi fyrir það eitt
að losna við óvin, sem jeg hata.
Nú er þessi óvinnr minn í Nantes.
En án yðar hjálpar sleppur hann
mjer úr greipum, og þá er mjer
lífið einskis virði“.
Carrier hikaði. Þó hafði Chauve-
lin skotið honum skelk í bringu.
Ef það var rjett, sem hann sagði,
var hann sjálfur í hættu, eins og
allir þeir blóðþyrstu harðstjórar,
sem höfðu misnotað hið heilaga
nafn bræðralags og jafnrjettis.
Hann óttaðist þessa leyndardóms-
fullu og djörfu Englendinga, er
sagðir voru njósnarar, útsendir af
bresku stjórninni, ekki einasta til
þess að frelsa franska aðalsmenn
úr höndum byltingarmanna, held-
ur og til þess að ráða af dögum
hina dyggu þjóna lýðræðisins.
Carrier fyltist því angist við að
heyra Chauvelin nefna nafn Rauðu
akurliljunnar. Og hann greip í
dauðans ofboði í Lalouét.
„Hvað á jeg að gera, Jacques?“
hvíslaði hann. „Á jeg að láta hann
koma inn?“
Ungi maðurinn hristi hann ó-
þolinmóðlega af sjer.
„Ef yður langar í tuttugu þús-
nnd franka“, sagði hann og hló
þurlega, „þá skuluð þjer ekki
skella skollaeyrum við því, sem
Chauvelin hefir að segja“. •
Yið tilhugsunina um peningana
kom vatnið fram í munninn á
Carrier. En óttinn og græðgin ann
arsvegar og hjegómagirndin hins-
vegar háðu harða baráttu. Hann
hafði hrósað sjer af því, að eng-
inn hefði fengið að stíga sínum
fæti inn fyrir þröskuld hans. Það
var hart að gefa Chauvelin, þess-
um fyrverandi aðalsmanni og ó-
nytjung, tækifæri til þess að gorta
af áhrifavaldi sínu yfir honum —
Carrier.
Loks bar þó græðgin sigur úr
býtum.
Óþolinmóðlegt kall frá Lalouét
vakti Carrier upp af hugsunum
hans og flýtti fyrir ákvörðun, er
hafði mjög örlagarík áhrif á fram
tíð þeirra beggja, því að þjóð-
þingsfulltrúinn sagði:
„Látið Chauvelin borgara koma
inn, Lalouét. Jeg vil heyra, hvað
hann hefir að segja“.
Caauvelin gekk inn fyrir þrep-
skjöldinn á einkaherbergi
harðstjórans, án þess að vera hið
allra minsta snortinn af því eða
hinu dularfulla herbergi. Hann
leit ekki einu sinni á öll listaverk-
in og hin skrautlegu húsgögn. Of-
ur rólega hneigði hann sig fyrir
Carrier og settist á stól, sem hon-
um var vísað á. En ungi Lalouet
sótti kertastjaka og stilti honum
á lítið borð að baki Carriers, þann-
ig að andlit hans var í skugga, en
ljósið fjell beiut í andlit Chauve-
lins.
„Jæja, hvað vilduð þjer sagt
hafa?“ hvæsti Carrier. „Hvað
voruð þjer að segja um enska
njósnara í Nantes? Hver ber á-
byrgðina á því, að slíkt hyski er
hýst í Nantes? Kæruleysi í þeim
efnum er sama og landráð! Og
hvernig stendur á því, borgari,
að þjer eruð eini maðurinn í Nan-
tes, sem veit um þessa njósnara?“
„Jeg sá þá í dag, er jeg kom
frá yður. Jeg vissi, að þeir myndu
koma hingað, um leið og Martin-
Roget kæmi með hertogann og
dóttur hans. Hún er gift einum
þeirra1 ‘.
„Bölvaður þrjóturinn, Martin-
Roget! Það er honum að kenna,
að þetta hyski kemur hingað“.
„Kvartið þjer yfir því, borg-
ari?“ sagði Chauvelin með sínu
blíðasta brosi. „1 þetta sinn lát-ið
þjer njósnarana ekki sleppa! Og
hepnist yður að taka þá fasta, fá-
ið þjer tuttugu þúsund franka að
gjöf og blessun byltingarnefnd-
arinnar' ‘.
„Haldið áfram, Chauvelin borg-
ari“, sagði ungi Lalouet í ósvífn-
um róm. „Ef þetta gefur svona
mikið fje í aðra hönd, þori jeg
að veðja, að fulltrúinn vill hafa
hönd í bagga með því. Ekki satt>,
Carrier borgari?“
Og hann leyfði sjer jafnvel þá
gletni, að klípa í eyrað á harð-
stjóranum.
En Chauvelin hafði tekið skjala-
böggulinn upp úr vasa sínum og
leyst bandið utan af honum. Nú
breiddi hann brjefin út yfir borð-
ið.
„Hvað er þetta ?‘ ‘ spnrði Carr-
ier.
„Nokkur skjöl“, svaraði Chauve-
lin. „Skjölin fundust þar sem Eng-
lendingarnir fóru um. Jeg sá þá .
álengdar og sendi hermennina á-
eftir þeim. Paul Friche elti þá,
sleppa sjer úr greipum? Þeir
hurfu í myrkrinu“.
„Hvaða þokkapiltar voru það,
sem ljetu hóp erlendra morðingja
hleppa sjer iir greipum? Þeir
skulu fá að hverfa í Loir!“
„Hvað sem því líður, Carrier
borgari, ættuð þjer að líta á þessi
skjöl“, svaraði Chauvelin þur-
lega.
Framh.

ic=~=] Œ3 0 nsr
TJÖLD, SÚLURt
og SÓLSKÝLI.
Verbúð 2,
sími 1840 og 2731
ic===ir==inr=rir======ii3si
HÁRGREIÐSLA.
Sigrún Einarsdóttir, Ránargötu
44. — Sími 5053.
FIÐURHREINSUN.
Við gufuhreinsum fiður úr-
sængum yðar samdægurs. —
Sími 4520. Sækjum og sendum-
Fiðurhreinsun íslands.
OTTO B. ARNAR,
löggiltur útvarpsvirki, Hafnar-
stræti 19. Sími 2799. Uppsetn-
ing og viðgerðir á útvarpstækj—
um og loftnetum
GERI VIÐ
saumavjelar, skrár og allskona*:-
heimilisvjelar. H. Sandholt,
Klapparstíg 11. Sími 2635.
SOKKAVIÐGERÐIN,
Hafnarstræti 19, gerir við kven-
sokka. Fljót afgreiðsla. — Sími
2799. Sækjum sendum.