Alþýðublaðið - 26.06.1958, Page 7

Fimmtudagur 26. júní 1958.
Alþýðublaðið
7

Þðfvaldur Ari Arason, hdl.
LÖGMANNSSKRIFSTOFA
SkólavörSustíg 38
c/o Páll Jóh. Þorleifsson h.f. - Póslh. 671
Si»wr IUI6 og 19417 - Simnefni; 4»á
Leiöir allra, sem œtla að
kaupa oða selja
Áki Jakobsson
BlL
liggja til okkar
Bllasalan
Klapparstíg 37. Sími 19032
Húseigendur
önnumst allskonar vatns-
og hitalagnir.
Hltalagnlr s.f.
Símar: 33712 og 12899.
Húsnæðis-
miðlunin,
Vitastíg 8 A.
Sími 16205.
SpariC auglýsingar og
hlaup. Leitið til okkar, ef
þér hafið húsnæði til
leigu eða ef yður vantar
húsnæðl.
KAUPUM
prjónatuskur og vað-
málstuskur
hæsta verði.
Álafoss,
Þínghoitstræti 2.
SKINFAX! h.f.
Klapparstíg 30
Sími 1-6484.
Tökum raflagnir og
breytingar á lögnum.
Mótorviðgerðir og við
geðir á öllum heimilis—
tækjum.
Kristján Eiríksson
hæstaréttar- og héraða
dómslögmenn.
Málflutningur, innheimta,
samningagetrðir, fasteigna
og skipasala.
Laugaveg 27. Sími 1-14-53.
Samúðarkort
Slysavarnafélag Islands
kaupa flestir. Fást hji slysa
varnadeildum um land allt.
í Reykjavík í Hannyi’ðaverzl
uninni í Bankastr. 6, Verzl.
Gunnþórunnar Halldórsdótt
ur og í skrifstofu félagsins,
Grófin 1. Afgreidd í síma
14897. Heitið á Slysavamafé
lagið. — Það bregst ekki. —

♦
♦
lH
1=3
c"T3 03
o0
OC

uu
18-2-18
*
%
fWinnlngarspjöId
D» A. S,
Fæst í öllum Bóka-
verzlunum.
Verð kr. 30.00
Hjartans þakkir til ættingia og vina fyrir sýnda samúA;
og vinarhug við andlát og jarðarför,
VALGERÐAR GRÍMSDÓTTUR frá Óseyrarnesi.
Börn, tengdabörn og barnabörn,
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát
og jarðarför eiginmanns míns og föður,
SUfcLw- , , r-t!..;
OLAFS H. JONSSONAR kaupmanns.
<f'r Katrín Hallgrímsdóttir og dætur.
fást hjá Happdrætti DAS,
Vesturveri, sími 17757 —
Veiðarfæraverzl. Verðanda,
■imi 13786 — Sjómannafé
lagi Reykjavíkur, sími 11915
— Jónasi Bergmann, Hátéigs
vegi 52, sími 14784 —- Bóka
7®rzl. Fróða, Leiísgötu 4,
síni 12037 — Ólafi Jóhanns
syn.i; Rauðagerði 15, sími
33893 — Nesbúð, Nesvegi 29
----Guðm. Andréssyni gull
smið, Laugavegl 50, sími
13769 — iHafnarfirði í Póst
héahra, aími 50267,
Þökkum auðsýnda hluttekningu við andlát og jarðarföi'.
GUNNÞÓRUNNAR GÍSLADÓTTUR. ;
Guðrún Hinriksdóttir. ^
Hallsteinn Hinriksson.
M IMHIIiminWOP—-
Harry Carmichael:
Nr. 2.
Amerískir
morgunkjólar
fallegt úval, nýkomið.
Geysir h.f.
Fatadeildin.
nokkurn veginn á sama standa
um ferðatöskuna uppi á far-
angursgrindinni. Hann hafði
að minnsta kosti skilið hana
þar eftir án þess að biðja Quinn
að Mta eftir henni.
Ekki þar fyirir að nokkrum
mundi takast að hlaupast á
brott með hana. Lestin nam
ekki staðar fyrr en í King
Cross-stöðinni og töskuþjófur
mundi tæplega tef Ia á þá
hættu . . . leit út fyrir að þetta
væri splunkuný taska . . . þar
að auki rándýr . . . engir élímd
ir miðar eða merki að því er
Quinn gat séð. En það gat ekki
hjá þvf farið að þessj R. B.
ætti hana og þó hafði honum
aldrei orðið litið þangað sem
hún lá . . . og nú hafði harnn
verið drykklanga stund í burtu.
Einhvers staðar utan úr
myrkrinu laumaðist að honum
óboðin, heimskuleg hugsun.
En engu að síður var sú hugs-
un skelfileg. Slíkt hafði kom-
ið fyrir og verið talið skemmda
verk. Hvers vegna hafði mað-
urinn í vaðmálsfirakkanum ver
ið svo var um sig? Hvers vegna
hafði hann alltaf verið að líta
á úrið sitt? Og hvers vegna var
hann ekki kominn til baka? Og
hvað var í þessari splunkunýju
tösku uppi á farangursgrind-
inni?
Einhver nam staðar á þrösk
uldinum. „Farmiðinn, herra
minn“. Og Quinn brá og kall-
aði sjálfan sig bölvað ekki sen
flón fyrir það að hann skyldi
veira sveittur í lófum og finna
til þrengsla í kverkunum. Og
færi hann að trúa fargæzlu-
manninum fyrir þessari brjálæð
iskenndu hugdettu, þá . . Hann
dró upp pyngju sína og irétti
honum farmiðann orðalauSt.
Það var ekki heldur um neitt
að ræða.
Og þó . . . ef það var heimsku
legt að hafa orð á þessum frá-
leita grun, þá gat verið hálfu
heimskulegra að segja um
hann. Þegar fargæzlumaðurinn
var í þann veginn að loka á eft
ir sér hurðinni tók Quinn til
máls: „Þessi taska uppi á grind
inni kemur mér ekki við. Hann
á hana náunginn, sem fór fram
á ganginn skömmu eftir að við
lögðum af stað frá Peter-
borough, og ” Röddin lét
| ósennilega í hans eigin eyrum.
Hann sá eftir því um leið og
MOORES
HATTAR
nýkomnir.
FALLEGIR — VAND-
AÐIR — KLÆÐA ALLAl
Geysir h.f.
Kaffi
brennt og malað daglega
Molasykur (pólskur)
Strásykur
(Hvítur Guba sykur)
Indriðabúð
Þingholtsstræti 15.
Sími 17283.
brenndi varir hans spýtti hann
honum út úr sér, þurrkaði sér
um munninn með handarbak-
inu . . nú kæmj sér vel að fá
smásopa . . ekki þetta moð
volga vatnsull úr krananum
frammi í snyrtiklefanum, held
ur eitthvað sem hreinsað gæti
sótið úr kverkunum . . . hann
hafði tíma til að fá sér einn íít
inn á eftir og síðan varð ekki
hjá því komizt að hringja til
þeirra í ritstjórnarskrifstof-
unni .... það var hvort eð var
orðið of seint að skrifa fréttina
úr þessu . . . sá gamli mundi
auðvitað segia sem svo að hann
hefði átt að hripa hana niður
á leiðinni, en það lá ekkert á . .
„Afsakið, rétt sem snöggv-
ast . . .“ heyrði hann sagt og
ósjálfrátt varð hann að rétta
úr sér í sætinu og draga að sér
fæturna. í fyrsta skipti heyrði
hann rödd þessa skrítna ná-
unga . . . og hún var ósköp
hversdagsleg eins og állt ann
að í fari þessa manns — eng-
inn mállýzkuhreimur, engar
sérkennilegar áherzlur, sem
gæfu í skyn hvaðan af landinu
hann væri upp runninn. Að-
eins þessi fjögur orð. Og hann
skyldi dyrnar eftir opnar. Án
þess að líta um öxl hélt hann
reikull í spori aftur lestargang
inn. Hann kreppti arminn enn
sem fyrr fast að skjalatösk-
unni og lét uppbrettan frakka
kragannskýla vöngum sínum.
Þegar nokkur stund var lið
in tók Quinn að nudda hné sér,
reis síðan á fætur og skiptí um
sæti; settist í hornið við glugg-
ann og þurrkaði rúðuna með
frakkaerminni, reyndi að sjá
í gegn um spegilmynd sína. En
það var harla lítið að sjá —
strjálar smáþyrpingar ljósa
sem óðara voru horfnar úr
augsýn, myrkrið og slydduna.
teinana á samhliða brautinni
sem virtust þióta framhjá eins
og tvær glóandi rákir er ljósið
úr klefagluggunum féll á þá.
Quinn heyrði næstu klefa-
dyrum hrundið uPP, heyrði ber
ast þaðan hlátra og gaspur og
síðan var dyrunum lokað aftur.
Honum lék forvitni á hvað tím
um liði, hvort lestin væri orð-
in á eftir áætlun og hvað þessi
náungi í vaðmálsfrakkanum
væri að vernda og varðveita í
skjalatösku sinni. Sá hinn sami
virtist hins vegar láta sér