Morgunblaðið - 07.09.1943, Blaðsíða 11

{•riðjudagur 7. sept. 1943.
MORGUNBLAÐIÐ
11
Sonur ekkjunnar
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen-
8.
„Ilversvegna ekki að raka
sigí“ sagði hún raeð yfirlæt-
issvip tískubrúðunnar, þegar
hann reyndi að nálgast hana.
„•Jeg' raka mig tvisvar á
dag“, sagði Grischa, og það
var hverju orði sannara. Engu
'að síður voru kinnar hans ætíð
hrjúfar og bláar. „Mikill
skeggvöxtur ber vott un\sterk-
an vilja“, sagði hann hreyk-
iinn um leið og hann lagði
fiðluna undir höku sjer á ný.
„Þú veist ekki hvað í mjer
býr“, sagði 'hann og byrjaði
að spila.
„Iýæri raig ekki um að vita
það“, svaraði Jelena.
Þefinn af heitu sáðunum
lagði um eldhúsið. — Jelena
fyllti pokana, sem voru búnir
til lir gömlum sokkuLu af hr.
Tschirikow. Lyktin fyllti hana
’viðbjóði, og hún gat varla
snert á pokunum.
Grischa lagði frá s.jer fiðl-
una og reyLidi að taka utan
um hana, í því að hún fór út
úr herberginu. Ilún ýtti hon-
um frá sjer. „Hvaða læti eru
þetta?“ hreytti hún út lir sjer,
eLi þó ekki mjög hátt, svo að
það heyrðist ekki inn í svefn-
herbergið. Allt í eÍLiu fóru tár-
in að streyma niður vanga
hennar, þótt hún berðist á
móti þeim.
„Guð komi til“, hrópaði
fliiischa. „Hvað er að þjer
Jelena? Ilvað hefir komið fyr-
ir?“
„Láttu mig í friði — Jeg
er óhamingjusöm“, tautaði
hún um leið og hún lokaði
hurðinni á eftir sjer. Grischa
tók aftur upp fiðluna sína. Ef
þú værir ekki alveg svona
hjartalaus, værirðu haraingju-
samari, hugsaði hann.
Jelena var ekki viss ulll
hvort lnin var lieldur sextán
eða sautjáu ára, þegar herra
Leibel, forstjóri og eigandi
kjólaverslunarinnar tók hana
með s.jer til París. Leibel ætl-
aði til París til að kynna sjer
nýjustu tísku. „Þú hefir næra-
an fegurðarsmekk og skilur
viðskiftavinina. — Þú getur
komið m.jer að gagni í París“,
sagði haLin. En Jelena vissi
mætavel hvað bjó undir þessu
boði haiLs.
„Jeg þarf að hugsa iiLálið“,
sagði hún, þótt hún væri þeg-
ar staðráðin í að fara.
„Þ.jer vil.jið auðvitað að .jeg
sje vel klædd. Jeg má ekki
fera fyrirtækinu til skammar“
sagði hún tveim döguni seinna.
„Nú vantar mig aðeins góða
íerðatösku. Mín er orðin svo
ljót“, sagði hún daginn áður
en þau lögðu af stað. „Jeg er
enn ekki viss um að fóstur-
foreldrar mínir lofi mjer að
fara“, sagði hún honum, þótt
henni hefði aldrei dottið í hug
að segja Tschirikows f.jölskyld
unni frá hinu fyrirhugaða
ferðalagi. Þannig ljet hún
„gámla manninn“, eins og hr.
Leibel var kallaður meðal
stúlknanna, búa sig út að öllu
leyti, þóttist síðan fallast á
fyrirætlun lians á síðasta
augnabliki. Allar hinar stúlk-
urnar myndu hafa orðið him-
inlifandi, hefði jieÍLiL verið gef-
inn kostur á þessu.
Hr. Leibel var maður á
sextugsaldri, sem var ætíð vel
klæddur, og var með sjálfuin
s.jeL' hreykinn af, hvað. hann
var líkur Adolphe Men.jou, sem
var frægur kvikmyndaelsk-
hugi þeirra tíma. Ilánn hafði
fengið þetta álit af að lLorfa
oft á sjálfan sig í speglum
verslunarinnar, sem voru all-
ir slípaðir með það fyrir aug-
um að sýna viðskiptavinun-
um gratma og endurbætta út-
gáfu af sjálfum sjer.
líann stærði sig áf að hafa
gott vit á konum, víni, föstum
og' mat, og var í því tilliti sann
ur Austurríkismaður. Jelena
var tignarleg stúlka, svo fög-
ur og full s.jálfsálits, að herra
Leibell varð hálf hvumsa þeg-
ar hún l.jet að óskum hans, án
nokkurs mótþróa, og þó hafði
hann alltaf’ álitið sig kvenholl-
an mann. En Jelena var fyrir
löngu búin að taka ákvarðan-
ir sínar, og hafði þeear sætt sig/
við hlutdeild hr. Leibels í fram^
kvæmd þeirra. Hr. Leibell til-
beyrði þeirri algengu tegund
eieinmanna, sem heima hjá
s.jer eru allra eiginmanna og
feðra ljúfastir, en gefa til-
hneigingum sínum algerlega
lausan tauminn á ferðalögum
og fjarri heÍLLiahvisum, það sem
skeður utan heimilisins álíta
þeir enga þýðingu hafa.
„Jeg elska konuna mína“,
sagði hann Jelenu, þegar hún
sat á rúmi hans, afklædd og
reíðubúin. Og Jelena svaraði
með köldu hálfháðsku brosi;
„Auðvitað, m.jer er vel kunn-
ugt um það“. i
Hana langaði til að komast
burt frá Tschirikow fjölskyld-
ulllií, burtu frá hinum eilífu
ástarjátningum Grischa. Allt
var r.jettlætanlegt í augum
hennar, sem «at leitt til að hún
öðiaðist sjálfstæði sitt. Morg-
uninn eftir, þegar Jelená var
að baða sig, braut hún heilan
utn, hversvegna menn gerðu
veður út af öðrum eins smá-
munum og þessum. En það er'
af hr. Leibel að seg.ja að hann
var leiður og vonsvikinn, er
hann smeyeði s.jer í magabelt-
ið, sem hjelt honum grönnum
og speneilegum. Það er satt
sem menn seg.ja, huvsaði hann,
sumar fegurðardrottningar eru
ekki skemtilegi'i rekk.junautar
eti aðrar kvnsvstur þeirra.
Ástaræfiutýri þetta var leitt
til lykta á hæverskan o við-
eigandi hátt. Jelena gaf í skyn,
að það væri ef til vill betra
fyrir hr. Leibel, að hún færi
ekki aftur til verslunar hans,
kona hans kynni að komast á
snoðir um kunningsskap þeirra
()g hr. Leibel flýtti sjer að
bjóða henni næga peninga fyr-
ir lífsviðurværi hennar í París
næstu þrjá mánuðina.-
„Að þeitn tíma liðnutn verð
jeg eflaust búin að fá mjer
eitthvað að gera“, sagði hún
lágt. Ilún fylgdi honum meira
að segja á járnbrautarstöðina,
og kysti hatin kurteislega á
gl.járakaða kinnina, sem lykt-
aði af dýrustu ilmvötnum. —
Ilún hafði sent TschirikoW-
f.jölskyldunni símskeyti áður
oti hún fór frá Vion. tni skrif-
aði hún þeim langt br.jef, sem
hún hafði mikið fyrir að setja
saman á rússnesku, þakkaði
þeitn innilega fyrir alla vin-
semd í hennar garð, og skýrði
þeitn frá að hún kærði sig ekki
um að vera frú Tschirikow
lengur til byrði. Bestu ham-
ingjuóskir til þeirra allra, s.jer
staklega þó til Grischa.
Og nú var hún ein síns liðs,
en sjálfstæð í París, ung stúlka
hávaxin og með langa ixtlimi,
með rautt hár, fölan hörunds-
lit, stóran rauðan munn og
d.júp græn augu. Aðdáunar-
augu karlmanna eltu hana,
hvert sem hún fór.
Fyrsta skrefið sem hún tók,'
var tekið út í bláinn og bar
aldrei neinn árangur. Hið ein-
asta sem hún hafði unp úr satn
bandi sínu við málarann Pierre
Colin var dálítil lífsreynsla og
nýtt nafn. „Allur þessi þvætt-
ingur um rússneska greifaætt
er orðinn úreltur og hefir eng-
in áhrif lengur. Nú orðið er
bað aðeins matur fyrir skop-
blöðin“, sagði Pierre við hana.
Það kostaði Jelenu mikið erf-
iði að segia skilið við lygina,
sem var orðin hluti af henni.
Ilún kallaði sig nú Ilelen
Rénard, það hæfði vel rauða
hárinu hennar, en Pierre kall-
aði hana Ponpon.— Hún tók
saman við hann venga bess,
að hann hafði snefil af snilli--
áfu, eða það áleit Jelena að
minsta kosti. Ilún skildi ein-
mitt nægilega mikið í listum,
til láta auðveldleva gabbast,
hún skildi fáa menn, því að
hún hugsaði„aldrei um þá sem
einstaklinga með mannlegar
tilfinningar, heldur sem óráð-
in reikningsdæmi. Pierre hafði
allmikið álit á hæfileikum sín-
um, og spáði sjálfur að hann.
ætti' bjarta framtíð í vændum.
Hann var foringi og miðdep-
ill hóps ungra listamanna, sem
,,Nei, það vil jeg ekki með nokkru móti gera“, svaraði
ungi kóngurinn. „En þú skalt fá hvað þú vilt og vera altaf
hjá mjer“.
„Ef þú gerir ekki eins og jeg segi þjer“, sagði hesturinn.
„þá skaltu fá að kenna á því!“
Þá varð kóngurinn að gjöra það sem hesturinn vildi,
en þegar hann ætlaði að lyfta sverðinu og höggva, varð
honum svo mikið um, að hann varð að snúa sjer undan,
því hann vildi ekki horfa á þetta, en ekki var höfuðið
fyr farið af hestinum, en þarna stóð fegursti kóngsson-
ur, þar sem hesturinn hafði staðið.
„Hvaðan úr ósköpunum komst þú?“ spurði kónur.
„Það var jeg, sem var hesturinn“. svaraði kónssonur.
„Fyrst var jeg konungurinn í því ríki, sem þið áttuð í
stríði við fyrir skemstu, og kóngur sá, sem þú feldir 1 or-
ustunni í gær, hann lagði á mig, að jeg yrði að hesti, og
seldi galdramanninum mig. En fyrst hann nú er dauður,
þá fæ jeg ríki mitt aftur, og þá verðum við nágrannar,
en við lendum aldrei í stríði hvor við annan“.
Og það gerðu þeir ekki, heldur voru vinir meðan þeir
lifðu og komu oft að heimsækja hvor annan.
E N D I R.
TOFRHPIPHN
Æfintýri eftir P. Chr. Ásbjörnsen.
1.
ÞAÐ VAR EINU SINNI bóndi, sem var orðinn svo
skuldugur, að jörðin var seld fyrir honum upp í skuldir.
En maður þessi átti þrjá sonu, hjetu þeir Pjetur, Páll og
Jón. Þeir hjengu heima og vildu ekkert gera, því þeim
fanst engin vinna nógu góð hana sjer.
Loksins heyrði Pjetur, að kónginn vantaði mann til
þess að gæta hjeranna sinna, en af þeim átti hann mesta
sæg. Sagði þá Pjetur við pabba sinn, að þetta vildi hann
gera, því hann vildi helst ekki vinna hjá neinum lægra
settum en konungi. Faðir hans hjelt nú, að einhver vinna
myndi kannske vera betri fyrir hann én þessi, því sá sem
átti að gæta hjeranna, varð að vera ljettur á sjer og ár-
vakur, því þegar hjeraranir tóku til að hlaupa og kom
stygð að þeim, þá var annað verk að gæta þeirra, en að
rangla um eins og Pjetur hafði lengst af gert.

Veggurinn í Paradís. Arab-
ar eru mjög hjátrúarfullir. —
Kólera gekk eitt sinn í Egypta
landi og varð mörgum mönn-
um að bana. Sjerstaklega lagð-
ist hún þungt á Múhameðstrú-
armenn (At-aba) og miklu.
fleiri dóu úr þeirra hójii en
annarra landsmanna. Var þetta
mjög eðlilegt, þar sem Arab-
arnir voru anúálaðir fyrir sóða
skap og hirðuleysi um allt, sem
að hollustu laut.
Sjálfum þótti Aröbum það
mjög kynlegt, að þeir skyldu
missa tiltölulega miklu fleiri
tnenn úr veikinni en hinir van-
trúuðu, en svo kalla þeir
kristna menn. Þeir sendu því
menn á fund æðsta prestsins í
Ivairo og spurðu hann, hvernig
á því stæði, að drottinn þyrmdi
hinum heiðnu hundum, en ljeti
,hinn rjetttrúaða lýð hrynja
niður. Æðstipresturinu sagðist
þurfa að hugsa málið og bað
sendimenn að koma aftiLr að
deg'i liðnum. Þeir gerðu svo og
var þá klerkur fróðari en áður.
Skýrði hann þeiin frá því, að
erkiengill hefði vitrast sjer og
birt sjer þau tíðindi úr Para-
dís, að þar væri nýlega hrun-
inn veggur einn mikill, og
þyrfti drottinn á miklum mann
afla að halda til að kotna hon-
um upp aftur. Þess vegna kall-
aði hann nú til sín hið mesta
mannaval, er hann ætti hjer á
jarðríki. Aröbum þótti mikið
varið í þessi tíðindi og' hörm-
uðu það sáran hver um sig að
verða ekki þeirrar náðar að-
njótandi að lenda í þessu
mikla og veglega útboði.
★
Skoti nokkur er óskaði eftir
inngöngu í lögregluliðið í
Birmingham var spurður um
hvernig hann myndi dreifa
hópi. Skotinn sagði: Jeg veit
ekki hvernig jeg myndi fara
að því hjer í Birmingham en í
Aberdeen gengi jeg utn með
betlibauk.
★
Mönnum má skipta í þrent:
í fyrsta flokki eru menn, sem
hafa verið til, eru til og munu
verða til. í öðrum flokki eru
menn, sem aldrei hafa verið til.
í þriðja flokki eru menn, sem
aldrei munu verða til. Fyrsta
flokkinn gera sagnfræðingar
að umtalsefni, annan skáldin
og hinn þriðja siðfræðingar.
(E. N.).
★
Ung stúlka fer á fund jirests
nokkurs og játaði fyrir honum
syndir sínar. ITún sagðist gera
sig seka um þá miklu synd á
degi hverjum að setjast fyrir
framan spegilinn og segja við
isjálfa sig: „Ó hvað jeg er
falleg“.
Oh, sagði prestur, 'það er
ekki synd heldur misskilning-
ur.
★
Ilann: Þú ert sólargeisli lífs
míns. Án þín væri lífið drunga
legt ský. Þú ein ert drottning
ing hjarta míns.
1 Iún: Er þetta bónorð eða
veðurskýrsla ?