Morgunblaðið - 26.10.1943, Síða 5

Þriðjudagur 26. okt. 1943.
MORGUNBLAÐIB
3
Sexlupr: Þorsteinn
Sfdánsson
ÞORSTEINN STEFÁNS-
SON, fyrrum bóndi á Þver-
haniri í Brei&dal, er sextugur
í dag. — Iíann er næst yngst-
nr hinna þjóðkunnu barna síra
Steíáns Pjeturssonar, er síðast
Var prestur' að Hjaltastað í
Norður-Múlasýslu. Hin syst-
kinin eru: Þórdís, frú á Akur-
eyri, Pjetur f. bóndi í Bót, Jón
(Filippseyjakappi), Anna,
ekkja sr. Þorv. Brynjólfssonar,
Björg (í Ameríki;), Halldór,
forstjóri Brunabótafjel. ísl. (f.
alþm.), Þórunn (í Rvík),
Björn f. alþm., Guðmundur (í
Ameríku), Methúsalem f. bún-
aðarniálastj. og Aðalbjörg, frú
á Seyðisfirði.
Þorsteinn ólst upp hjá síra
Jóni á Stafafelli. Gekk á bún-
aðarskólann á Hvanneyri og
síðan á landbúnaðarháskólann
í Khöfn. Var síðan um hríð
kennari á Hvanneyri og á Eið-
um. Kvæntist Önnu, dóttur
Ara Brynjólfss. f. alþm. á Þver-
hamri. Bjó þar 1916—35, en
fluttist síðan að Setbergi við
Ilafnarfjörð. Keypti býlið
Iíaukaland við Reykjavík
1938, en flutti þaðan og býr nú
að Hrísateig 8.
Þorsteinn er viðurkendur
dugnaðarmaður, sjerstakt
prúðmenni og vinsœll. I hjer-
aði hlóðust á hann helstu
trúnaðarstörf sveitar og sýslu,
er hann gegndi með dugnaði
og trúmensku. Sýnir það með-
al annars traust hans og álit,
að hann var í framboði Sjálf-
stæðisflokksins til alþingis-
kosninga 1927.
Óska allir frændur hans,
vinir og velunnarar honum og
heimili hans gæfu og gengis.
H. J.
Svíar vjelbúa
her sinn
Hinar vjelknúðu her-
deildir Svía hafa verið
styrktar mjög að undan-i
förnu, eins og raunar (allur
herinn síðan stríðið hófst.
Nýlega hjelt ein skriðdreka
sveit hersins sýningu í
Stokkhólmi og hafði um
100 skriðdreka. Var þá
sýndur í fyrsta skifti all-
stór sænskur skriðdreki nýr,
um 22 smálestir að þyngd.
Skriðdreki þessi er búinn
7,5 cm. fallbyssu og fjórum
8 mm. vjelbyssum. Eru
þrjár þeirra framan á drek
,anum, en ein að aftan.
Þessi nýi'skriðdreki er sagð
ur bæði hraðskreiður og
vel brynvarinn.
BEST AÐ AUGLÝSA
I MORGUNBLAÐINU
Sigurður Magnússon
f dag verður Sigurður Magn-
ússon, rafvirki, borinn til grafar,
í gamla kirkjugarðinum í Reykja
vík. Hann dó síðla dags þann 13.
þ. m., að heimili sínu, Garða-
stræti 19. Sigurður var fæddur
í Reykjavík hinn 5. júní 1907 og
var því aðeins 36 ára að aldri,
er hann fjell frá. Foreldrar hans
eru enn á lífi, þau Magnús Jóns-
son og Þuríður Kristjánsdóttir,
en þau fluttu til Rvíkur 1904.
Þau eiga'hú einn son á lífi, Guð-
mund, vjelstjóra ó e.s. Goðafoss.
Sigurður Magnússon var
kvæntur ágætri konu, Vilhelm-
ínu Jónsdóttur, er lifir og syrgir
mann sinn. Þau áttu ekkert barn,
sem getur orðið henni harma-
ljettir. En það þori jeg að full-
yrða, vegna náinna kynna af-
henni, að hún á þann sálarstyrk,
sem gerir henni kleift að þola
þann harm, sem söknuðurínn eft-
ir ástvin hennar skapar henni,
enda hefir hún stundað mann
sinn af svo stakri fórnarlund og
dugnaði, í hinum erfiðu veikind-
um og dauðastríði, að til þess
sparaði hún ekkert það, sem hún
átti til, af orku og ást, og svo
bjargföst er trú hennar á líf eft-
ir þetta líf, að hún gengur þess
aldrei dulin, að ekkert muni ást-
vini hennar meiri gleðibót, held-
ur en velferð hennar og æðru-
laus bið samfunda þeirra.
Atvikin leyfðu mjer þá ánægju
að kynnast Sigurði allnáið, en
þau kynni fullvissuðu mig æ bet-
ur um það, að hann var „dreng-
ur“ samkvæmt skilgreiningu
Snorra Sturlusonar, þ. e.: „Vask-
ur maður og batnandi'*. í raun
og veru glat glöggskygn maður
orðið þess vís, er hann sá Sigurð
og veitti honum næga athygli.
Hann var maður allfríður sýn-
um, vel farinn í andliti, ljós á
hörund og rjettleitur, augnatillit
alvarlegt, einkum á þann veg, að
það bar vott um djarfmannlega
skapfestu, hann var frekar grann
vaxinn, vel limaður og samsvar-
aði sjer vel. Hann var snyrtileg-
ur í framkomu, prúður og stilli-_
legur, bar það greinilega með
sjer, að hann myndi eigi láta hlut
sinn ef með rangsleitni væri á
hann leitað, enda hygg jeg sá,
sem þess hefði freistað, hefði
fengið sig fullsaddan. Hinsvegar
fór því fjarri að hann væri þung-
lyndur maður eða fjörlítill, hann
gat verið manna kátastur og glað
lyndastur í kunningjahópi. Frá
því jeg kyntist Sigurði fyrst, sem
kornungum manni, var hann
fyrst og fremst sívinnandi starfs-
maður, einn hinna mestu dugn-
aðar- og atorkumaftna, sem jeg
hefi fyrir hitt, þeirra manna, sem
mjer voru vel kunnugir. Jeg
hygg að flestir þeir, sem veru-
leg kynni höfðu af starfsháttum
hans, játi fúslega, að hjer muni
eigi of mælt. Þegar eftir ferm-
ingu 1921, var hann 3 ór hjá hr.
Garðari Gíslasyni, stórkaup-
manni. Síðan lærði hann loft-
skeytafræði og tók loftskeyta-
mannspróf 1925. ( Sigldi þát um
stund sem loftskeytamaður ó
togurum, en varð að hætta því,
vegna þess hve illa hann þoldi
siglingarnar. Rjeðist hann þá ár-,
ið 1925 til h.f. Hiti & Ljós, til
rafvirkjanáms, en er það fjelag
hætti verslun 1926, gekk hann í
þjónustu Eiríks Hjartarsonar,
rafvirkja og raftækjakaupmanns,
Sónsr
og starfaði við það fyrirtæki
þangað til hann lagðist fárveik-
ur á sjúkrahús s. 1. vor. Árið 1934
fjekk hann meistarabrjef í raf-
virkjaiðn og. löggildingu til raf-
lagna. Engan mann hygg jeg
kunnugri hinum ótrúlega dugn-
aði Sigurðar, heldur en Eirík
Hjartarson, enda veit jeg, að hon
um væri fátt ljúfara, en að votta
um það. Um nokkur ár, síðari
hluta starfsæfi sinnar, varð Sig-
urður, vegna veikindaforfalla
húsbónda síns, að veita forstöðu
þessu stóra fyrirtæki. Vann hann
að því með dæmafárri atorku,
þrautseigju og samviskusemi,
enda ljet hann störf sín fyrir fyr-
irtækið ávalt vera í fyrirrúmi
fyrir öllu öðru, vann hann þá
ávalt nætur sem daga, ef hann
taldi þess þörf, og var það ekki
ósjaldan. Hin svokallaða „akta-
skrift1' þ. e. sú vinnuaðferð, að
vilja umfram alt aldrei inna af
höndum meira verk, en samsvaH
kaupgreiðslu, var eíns fjarlægt
hugarfari Sigurðar, eins og verða
má. Árangur og afköst, og nauð-
syn afkasta, rjeðu vinnu hans og
vinnutíma. Húsbóndi eða vinnu-
veitandi Sigurðar, Eiríkur Hjart-
arson, var í Sigurðar augum alt
annað og meira en vinnuveitandi
í venjulegum skilningi. Hann var
eigi síður, ef eigi fyrst og fremst,
vinur, sem átti alt undir trúnaði
Sigurðar, en trúnaðarsvik voru
vissulega að áliti Sigurðar löst-
ur, sém aldrei gat hlotið nokkra
rjettlætingu. En vinátta Sigurðar
var gagnvart Eiriki, svo sem öðr-
um þeim, er haná öðluðust, ekki
einskorðuð við vininn einan, held
ur jafnframt við alla þá, sem
hann vissi vini vinarins.
Jeg hygg, að Sigurður hafi
eigi ótt marga svokallaða „vini“
miðað við ýmsa aðra. Hann var
ekki einn þeirra manna, sem
hugsuðu „sjer alla viðhlæjendur
vini vera“. En ef telja á þá eina
vini, sem voru það af heilum hug,
þá átti hann marga. Þvi hver sá
maður, sem Sigurður taldi sig
reyna að því að vera vin „sem
í rsun reynist" og reyndi ekki að
hylja sig yfirdrepsskap að hans
dómi, gat verið þess íullviss, að
i Sigurði át'ti hann heilan og fals-
lausan vin. En hver sá, sem þeirr
ar gæfu naut, mátti vita, að hönd
Sigurðar var vinarhönd, sem ör-
ugt var að taka í og leita til, ef
þörf krafði.
Þess er rjett að geta, að Sig-
urður varð meðeigandi að fyrir-
tæki Eiríks Hjartarsonar & Co.,
árið 1936 og var það síðan.
Sigurður hafði mikla ánægju
linning
af íþróttaiðkunum, var fjelagi í
,,Ármanni“ og studdi það fjelag
af heilum hug. Hann var maður
sterkur og fimur og hefði áreið-
anlega getað orðið ágætur íþrótta
maður, á ýmsum sviðum, en
hann leyfði aldrei þeim iðkun-
um að taka- frá sjer annan tima,
heldur en frístundir einar, því
skyldan og skyldustörfin voru á-
valt í fyrirrúmi, hvað sem löng-
un leið. Hann var ágæta vel
greindur máður, átti enda skamt
að sækja gáfur, svo sem til for-
eidra sinná og fleiri ættmenna,
enda fánst mjer oft undravert
hve vel mentaður hann var, þó
hann aðeins gæti varið mjög tak-
mörkuðum tómstundum til lestr-
ar, en svo virtist mjer, af kynn-
um við hánn á siðari árum, að ef
bonum hefði orðið lengra lífs
auðið, hefði hann meira reynt
að sækja á á því sviði, eftir því
sem skyldustörf hefðu leyft.
Sigurður Magnússon dó, að því
er vinum hans og vandamönnum
finst, i blóma lífsins, langt um
örlög fram. En um það þýðir ekki
að sakast. Ef til vill er honum
ætlað nauðsynlegra eða betra
hlutverk, sem oss er hulið. En
þess vil jeg geta, frá því eína
sjónármiði sem oss er unt að
dæma, að þegar jeg renni hug-
anum yfir æfiferil Sigurðar og
reyni a<5 gera mjer að fullu ljós-
an árangur æfistarfs hans og
virði fyrir mjer alt það, sem jeg
veit um starf hans, þessa stuttu
æfi, þá álít jeg mjer eigi heimilt
að líta eingöngu á það, hversu
miklir hæfileikar og starfsorka
er týnd með láti hans og öykur
söknuð vorn, og hindrar það, að
vjer fáum sætt oss við hin skjótu
æfilok. Því hin spaklegu orð Jón-
asar Hallgrímssonar eiga hjer
eigi síður við, heldur en ella, er
menn Sjá á bak ungum og efni-
legum manni:
Hvað er skammlífi?
skortur lífsnautnar
svartrar svefnhettu
síruglað mók;
oft dó áttræður
og aldrei hafði
tyítugs manns
fyrir tær stigið.
Hvað er langlífi?
lífsnautnin frjóva
alefling andans
og athöfn þörf;
maroft tvítugur
meir hefir lifað
svefnugum segg
er sjötugur hjarði.
Það þori jeg að fullyrða, að
Sigurður Magnússon vax „lang-
lifur“ samkvæmt skilgreiningu
þeirri, sem í þessum erindum
felst. Ef æfistarf hans væri mælt
við þessar athafnir, þar sem al-
efling andans var að verki, mun
samiast að hann var langlífur.
Hafnarfirði, 26. okt. 1943.«
Bergur Jónsson.
Eggert Claessen
Binar Ásmundsson
hæstarjettarmálaflutningsmenn,
— Allskonar lögfrœöistörf —
Oddfellowhúsið. — Sími 1171.
ReykvikingatjelagiS
minnist Reyfcjavíkur
Á föstudagskvöldið hjelt
Reykvíkingafjelagið mjnn-
ingarfund um stofndag
Reykjavíkur, í Sýningar-
skála listamanna.
Það væri synd að segja,
að Reykjavík hefði ekki not
ið-sannmælis, því þar var-
hver ræðan af annari hin
snjallasta og allar meira eða
minna helgaðar afmælis-
barninu.
Fyrst flutti Vilhj. Þ.
Gíslason snjalt og fróðlegt
erindi um Reykjavík, og
kom þar inn á brautir, sem
lítt eða ekki hafa verið
kannaðar áður í sögu Reykja
víkur. Á eftir erindi hans
var sungið „Lýsti sól stjórnu
stól“.
Þar næst flutti Erlendur
Pjetursson forstjóri ræðu
fyrir minni Reykjavíkur.
Var ræðan flutt af miklum
eldmóði og mælsku. Hann
sagði sannleikann um Rvík,
og var hann alt annar en
sumir öfundarmenn höfuð-
staðarins hafa látið í veðri
vaka. Á eftir ræðu hans var
sungið „í dag koma börnin
þín, drotning vors lands“.
Þá flutti forseti fjelagsins,
sjera Bjarni Jónsson, vígslu
biskup, fagra ræðu fvrir
minni íslands. Á eftir var
sungið „Jeg vil elska mitt
land“.
Síðan fóru fram ýms á-
gæt skemtiatriði og dans.
Hvert sæti var skipað í Sýn-
ingarskálanum.
Á fundinum var einnig
minnst á ýms nauðsynjamál
bæjarfjelagsins. Framkv.stj.
fjelagsins, Hjörtur Hans-
son, ræddi nokkuð um þau
mál. Er í ráði að fjelagið
haldi í vetur umræðufundi
og verði þá samþyktar til-
lögur í þeim málum er fje-
lagið vill. að nái fram að
ganga í bæjarfjelaginu. Eitt
af mestu áhugamálum fje-
lagsins, er, að eignast sitt
eigið samkomuhús. Jón Þor-
varðsson kaupm. skýrði á
fundinum frá happdrætti
fjelagsins í fyrra í sambandi
við húsmálið. Er nú í hús-
byggingarsjóði um 46 þús.
krónur. Hefir fjelagið farið
fram á við bæjarráð, að bær
inn láti í tje lóð undir húsið
og mun skipulagsnefnd bæj
arins vera að athuga máhð.
Margir nýir fjelagar hafa
bæst við á þessu ári og er
fjelagið orðið þegar svo vin-
sælt, að margir Reykvíking-
ar hlakka nú til að ná 40 ára
aldri, en það aldurstakmark
er skilyrði fyrir inngöngu í
fjelagið.
mimiiiimiiiiiiuimiiHsiuiimuituiAHttiimiiimiimii
É| IVreinai'
| Ljereftstuskur |
| keyptar í dag á afgr. |j
= Morgunblaðsins.
zz sss
iiiiiitiiimiiiiiLuiminiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii