Morgunblaðið - 16.02.1944, Blaðsíða 11

Miðvikudag'ur 16. febrúar 1944
morgunblaðið
II-
Pjetur og Bergljót
Eftir Christopher Janson
5.
var aftur meðvitunarlaus. Tím
inn ieið. Einu sinni hristist
rúðan eins og af fjarlægri
sprengingu, en enginn veitti
því minstu athygli. Pearl fór
inn í herbergið við hliðina til
að reykja vindling. Maður henn
ar sat á rúminu og hlustaði á
lágar stunur föður síns. Hann
leit upp og á hana, þar sem
hún stóð í dyrunum. Stundar-
korn var alt eins og það hafði
áður verið milli þeirra og Pearl
óskaði, að þau gætu horfið aft-
ur í tímann og verið trúnaðar-
vinir og elskendur á ný.
,,Yutsing“, sagði hún blíð-
lega, „þú ert einkasonur hans,
þín er því ábyrgðin. Ef þú gef-
ur fyrirskipun, er hægt að
flytja hann á spítalann. Það
nálgast það að vera morð að
bíða“. .
Dr. Chang stóð upp af rúm-
inu og gaf Pearl og læknunum
þrem merki um að koma með
sjer inn í stóra herbergið. „Er
áreiðanlegt, að uppskurður
bjargi lífi hans? Eða er það
ekki líka áhætta?“
Pearl leit steinhissa á hann.
„Yutsing, þú ert sjálfur lækn-
ir“, sagði hún. „Þú sjerð sjálf-
ur, að botnlanginn er altaf að
þrútna. Auk þess er hann bú-
inn að kasta upp tvisvar. Það
leynir sjer ekki, að hætta er á
að hann springi þá og þegar“.
Dr. Chang var hissa á sjálf-
um sjer. Hann var næstum bú-
irin að gleyma, að hann var
læknir. Hann eyddi ævinni í
skrifstofum og stofnunum, fyr-
irlestrum á fundum og öðrum
störfum í þágu heilbrigðiseft-
irlitsins. „Dr. Hain, þjer eruð
elstur, hvert er álit yðar?“
spurði hann. Síðan hann kynt-
ist dr. Lee hafði traust hans til
útlendra, aldraðra lækna átt
sjer djúpar rætur. Dr. Hain
hagræddi á sjer gleraugunum
og stöð upp.
„Jeg er sannfærður um, að
sj'erhvert augnablik, sem beð-
ið er, sje stórhættulegt, en upp-
skurðurinn er aftur á móti al-
gerlega áhættulaus“, flýtti
hann sjer að segja. Það var
langt síðan leitað hafði verið
ráða hjá honum um áríðandi
efni. „Jeg gat ekki aftrað mín-
um kínversku stjettarbræðrum
frá að gefa sjúklingnum
sprautu, sem hefir að nokkru
leyti eytt sjúkdómseinkennun-
um, en það breytir engu um
áíit mitt“.
„Fyrst svo er, verðum við að
fara með föður minn á spít-
alann — þótt við þurfum að
taka hann með valdi“. Hann
fór í símann til að biðja menn-
ina með sjúkrakörfuna að koma
inn samstundis. Meðan hann
var að því, opnuðust dyrnar
og einkaritarinn kom inn og
með honum Liu og smávaxin,
fagursköpuð vera í grænum
kyrtli.
Þetta var Meilan, sem Yuts-
ing hafði sent einkaritarann
eftir, þar sem faðir hans ljet
sjer svo ant um að fá hana
undir hið trausta þak Shanghai
hótelsins.
Hún gekk niðurlút inn og
systir hennar, Chingliu, hrað-
aði sjer móti henni og tók utan
um hana. Yutsing lagði heyrn-
artólið frá sjer. Þrátt* fyrir
skelfinguna og á þessari ótta-
stundu, þegar líf föður hans
var í hættu, hitnaði honum
innanbrjósts við að sjá, hversu
fögur Meilan var og hvílíkur
yndisþokki leyndist í barna-
legri framkomu hennar. Pearl
stóð við hliðina á dr. Hain með
báðar hendur í vösum. Hún
leit út eins og henni væri kalt.
„Pearl“, sagði Yutsing við
konu sína, „þetta er Meilan.
Viltu vera svo væn að bjóða
hana velkomna? Hún er
hrædd við þig“, bætti hann
við á ensku.
„Hefir þú etið, Meilan?“
sagði Pearl hljómlausri röddu.
Þetta var kveðja almúgans.
„Þakka þjer, jeg hefi etið“,
sagði Meilan.
Jeg krefst skilnaðar, hugsaði
Pearl. Tilraunin hefir mis-
hepnast. Kína á ekki við mig.
Strit hennar og barátta, síðan
hún kom til þessa lands, leið
henni fyrir hugskotssjónum.
Og svo skall styrjöldin á í
þokkabót. Það var til að þókn-
ast Yutsing, sem hún erfiðaði;
fyrir hann hafði hún komið til
landsins. Hún horfði á hjákon-
una útundan sjer. Hún var
mjog ung og mjög fögur, en
fegurð hennar var ekki fegurð
lifandi manneskju, sem hugs-
ar, veit og berst fyrir lífinu,
heldur hin ósnortna fegurð
blómsins, sem engar hugsanir
hefir. Jeg mun fá skilnað og
fara til Ameríku, hugsaði
Pearl aftur. Henni leið nú ver
en nokkru sinni áður. En þeg-
ar hún hugsaði um Kínahverf-
ið í New York og lífið þar, ein-
skorðað við fáein stræti, fann
hún, að hún átti ekki heldur
þar heima. Hún gekk að glugg-
anum, sem náði niður á gólf,
opnaði hann og leit út. En hún
sá ekkert.
Dr. Hain leit á klukkuna,
sem tifaði í horninu. Fimm
minútur yfir níu. „Við látum
klukkustund eftir klukku-
stund ganga úr greipum okk-
ar“, sagði. hann órólega, því
að hann var vanur hinum gíf-
urlega hraða, sem í Evrópu er
notaður til að framkvæma
læknisaðgerðir, þar sem um líf
og dauða er að tefla. Aldrei
hafði honum fundist Kínverj-
ar sjer jafn framandi og þenn-
an morgun. „Jeg skal reyna að
tala um fyrir honum“, sagði
Yutsing og fór aftur inn í svefn
herbergið.
Innanhússíminn hringdi aft-
ur, hr. Chai, einkaritarinn,
svaraði honum.
„Það er síminn til yðar, dr.
Hain“, sagði hann. „Einhver
frú Russell óskar að ná tali af
yður“.
„Til mín?“ sagði dr. Hain
og gekk að litla borðinu, sem
síminn stóð á. „Hvað vill hún
mjer?“
Um leið og hann tók upp
heyrnartólið heyrðist hljóð,
sem líktist einna mesta villi-
dýrsöskri, innan úr svefnher-
berginu. Það voru mótmæli
Bogums Chang gegn því að
vera fluttur í sjúkrahús. Hann
var svo hávær, að dr. Hain
heyrði ekki orð í símanum og
varð að spyrja aftur. „Afsak-
ið, það er svo mikill hávaði
hjer, að jeg heyri ekki orða-
skil. Hvað voruð þjer að
segja? Vilduð þjer vera svo
vænar að endurtaka það, frú
Russell?"
Hann hlustaði með galopinn
munn. Síðan lagfærði hann á
sjer gleraugun í snatri. „Jeg
kem samstundis“, sagði hann,
um leið og hann lagði heyrn-
artólið á.
XVIII.
Frank Taylor hafði stilt
vekjaraklukkuna sína á sjö,
vegna þess að hann hafði óljós-
an grun um, að honum bæri að
fara fyr á fætur á brúðkaups-
daginn sinn en aðra daga. En
þegar hringingarnar byrjuðu,
þreif hann hinn hvimleiða grip
og stakk honum undir koddann
sinn án þess að opna augun. En
þar sem hann hafði sagt Ah
Sinfu að færa sjer morgunte-
ið klukkan sjö, varð honum
ekki undankomu auðið. Ah
Sinfu birtist, dró gluggatjöldin
frá, glamraði heilmikið í boll-
um og diskum, tók fram tand-
urhreina, hvíta skó og skrúf-
aði frá baðinu.
„Húsbóndi mjög mikið ham-
ingjusamur, Ah Sinfu mjög
mikið hamingjusamur, ung-
frúin mjög mikið hamingju-
söm“, sagði hann, og hamingju
óskunum fylgdi eftirvænting-
arbros.
Frank settist upp, drakk
fyrsta tebollann með lokuð
augu, en vaknaði við annan.
Hann fór inn í herbergi
Morris, en hann hafði ekki kom
ið heim um nóttina. Síðan fór
hann í steypibað og kom það-
an syngjandi fám mínútum síð-
ar. Ah Sinfu stóð með hand-
klæðið, tilbúinn til að þurka
honum. Meðan á því stóð gaf
Frank honum lokaskipanirnar.
„Pabbi æalar að berja þig, Pjetur“.
„Hvað segirðu?“ — Pjetur sneri sjer að stúlkunni.
„Jú, víst er það satt, og það verður engin smáráðning,
sem þú færð þar, góði minn“, sagði stúlkan og hláturinn
tók nú að minka.
„En hvernig getur þú vitað þetta?“ spurði Pjetur.
„Það skal jeg nú segja þjer“, mælti Beigljót. „Eins og
þú veist, bað jeg þig að ganga upp að birkitrjenu hjerna
og bíða mín þar, meðan jeg þvoði síðasta trogið og skaust
inn með eitt fang af viði. En þegar jeg ætlaði inn í stof-
una, heyrði jeg pabba vera að tala við mömmu. — Og
veistu hvað þau voru að tala um?“
„Ónei, ekki veit jeg það, hvernig ætti jeg líka að geta
gert mjer nokkra hugmynd um slíkt“, sagði Pjetur.
„Þau voru að tala um hann Níels hringjara“.
„Hvað segirðu, um hann Níels?“
„Já, um Níels var það, og pabbi sagði meira að segja,
að sjer geðjaðist vel að honum, og að við skyldum verða
hjón, Níels og jeg“.
„Hverju svaraðirðu þá, Bergljót?“ spurði Pjetur.
„Jeg svaraði ekki einu orði, því mjer varð illt af hlátri,
svo jeg varð að flýta mjer út. En þú getur verið viss um
það, að pabbi hrósaði jörðinni hans Níelsar og búskapn-
um, — og heyrt gat jeg, að hann hafði sjálfur talað við
pabba, hringjarinn, og svo sagði pabbi síðast, að piltun-
um þættist bara þykja vænt um stúlkurnar og væru þetta
að daðra við eina eftir aðra. Er það satt, Pjetur?“
Og svo hlógu þau bæði, og Pjetur tók utan um Berg-
ljótu og ætlaði að kyssa hana, en hún bar hendina fyrir
sig. Svo leit hún í kringum sig, tif'þess að gá að. hvort
nokkur sæi þau og síðan kysti hún Pjetur. >
„En það er satt“, sagði svo Pjetur, „jeg fjekk ekkert að
heyra um barsmíðarnar, sem jeg á von á“. — Svo hló
hann og hnykti til höfðinu, svo skúfurinn á húfunni hans
kastaðist fram yfir andlitið.
■ „Nei, það var satt“, sagði Bergljót. „Móðir mín gengdi
þessu nú ekki miklu, en svo mikið skildi jeg þó, að hún
heldur ekki neitt sjerstaklega af honum Níels. Jeg held
bara, að henni geðjist vel að þjer, Pjetur, því hún veit
að þú hefir heimsótt mig stundum á laugardagskvöldin,
en hún hefir aldrei talað neitt um það. Hún spurði líka
pabba um það, hvernig honum litist á þig. En þá varð
pabbi reiður, — hann hefir sjálfsagt heyrt eitthvað um
Stúdentinn var að taka
próf í guðfræði.
Prófessorinn: „Hvernig gat
Jónas komist í kvið hvalsins?"
Stúdentinn: „Jónas, jú, fyrst
var það, að hann var einn af
minni spámönnunum. I öðru
lagi var hann Gyðingur, og
þeir smeygja sjer inn alstaðar,
og — og . . . .“.
Prófessorinn: „Og hvað
meira?“
Stúdentinn: „Og ofan á alt
saman var þetta mikið krafta-
verk af drottni".
★
„Hvernig' stendur á því, að
þú ert farinn að betla? Alveg
nýlega hafðir þú vinnu hjá
Sagon & Co.“.
„Ja, einhverntíma verður
maður að byrja sjálfur að vera
sinn eigin herra“.
★
Sveitalæknir sjer, að á hlað-
inu á Jónsbæ er svínastía.
Hann segir við Jón bónda:
„Heldurðu að það sje heilnæmt
að hafa svínastíu svona nálægt
bænum?“
Jón: „Ekki hefir borið á nein
um veikindum hjá svínunum
ennþá“.
★
Mannvinur (við betlara):
— Komið þjer nú enn og biðj-
ið um skó. Hvað hafið þjer gert
við þá, sem jeg gaf yður í vik-
unni sem leið?
Betlarinn: — Jeg bið afsök-
unar. Við sváfum saman í
nótt, vinur minn og jeg, og
hann vaknaði á undan mjer.
★
Söðlasmiður einn, nokkuð
fáfróður, hafði mikinn áhuga
á að geta fylgst vel með ó-
friðnum. Hann keypti sjer
þessvegna stórt hnattlíkan.
Vinur hans einn kom 1 heim-
sókn til hans og spurði hann
að því, hvað hann gerði eigin-
lega við þennan hnött.
„Hann er alveg ágætur til
þess að fylgjast með í ófriðn-
um. En það þykir mjer verst,
að geta hvergi fundið Eng-
land“.
„England, já, en það er
hjerna á hnettinum".
„En sú vitleysa, hjerna
stendur greinilega Stóra-Bret-
land“.
★
Ungur prestur var nýkom-
inn í sókn sína. Hann var á
leið til kirkju með forsöngv-
aranum og mættu þeir einum
safnaðarmanni á leiðinni, sæt-
kendum.
Prestur: „Það er víst drukk-
ið mikið í þessari sókn?“
Forsöngvarinn: „Ojæja, það
læt jeg nú vera, þeir bara þola
svo lítið“.
★
Það var hjer um árið, þegar
áfengisbækurnar voru í heiðri
hafðar, að hann Mangi kom inn
í alþýðubókasafn og sagði vin-
gjarnlega:
„Get jeg fengið lánaða áfeng
isbók, síðustu útgáfu?“
Bókavörðurinn: „Þær eru
ekki til hjer“.
Mangi: — Eru þær ekki til
hjer? Og þó kallið þið þetta
alþýðubókasafn. Jeg held, að
þið ættuð sem fyrst að taka
niður skiltið“.