Morgunblaðið - 14.03.1944, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 14. mars 1944
MORÖUNBLAÐIt)
11
írug
vícki mwn
einmitt að biðja yður leyfis til
að fara til unnustu minnar. Hún
er ef til vill farin að hafa á-
hyggjur út af mjer. Hún býr
hjerna á gistihúsinu, svo að jeg
verð hjer, ef þjer þurfið á mjer
áð halda. Ef þjer gætuð aðeins
gefið mjer nokkurra mínútna
frí—“. Frank andaði djúpt að
sjer loftinu, sem var blandað
lykt af köldum svita dráttar-
karlsins og brennisteinsgufu frá
fjarlægum sprengingum. Hann
ruddist áfram eins og inngraf-
inn námumaður, þegar hann
komst að raun um að hann átti
engan þátt í dauða Russells.
Hann fann nú fyrst að hendur
hans og fætur voru dofnir. En
blóðið byrjaði brátt að sjóða í
æðum hans, það var eins og
hann hefði verið frosinn, en
væri nú að þiðna aftur. Honum
fanst borðið lengjast og mjókka
æ meir, að síðustu varð það eins
og járnbrautarteinar, sem fluttu
sir Henry æ fjær. Þetta var
einhverskonar brjálæði. Svo
var alt eðlilegt á ný og sir
Henry var nógu nálægt Frank
til þess að hann sæi, að hann
brosti. „Jú, jeg held að við get-
um verið án yðar um stund“,
sagði hann. „En farið ekki of
iangt hr.— hr. Taylor. Og má
jeg biðja yður að nefna þetta
ekkert við unnustu yðar? Við
ætlum að halda þessum mála-
rekstri leyndum, ef unt er. Þjer
verðið að skilja, að þetta er ekki
formleg yfii’heyrsla, heldur að-
eins smá-rabb. Við erum öll
vinir Russells“.
Agætis náungi þessi Amerk-
ani, hugsaði sir Henry, þegar
Frank stóð upp til að fara.
Reyndi að taka alla sökina á
sig. Hreinskilinn, mjög hrein-
skilinn. „Jeg bið yður, dr. Hain
og hr. Planke, að vera hjema
dálítið lengur“. Hann benti á
Yen. „Dráttarkarlinn getur beð
ið fyrir utan“.
Yen hímdi upp við vegginn,
lamaður af ótta. Hann misskildi
hina skipandi bendingu sir
Henry. Hann hjelt, að hún væri
dauðadómur sinn. Á sama
augnabliki og Rússarnir tveir
tóku undir handlegg hans, fjell
hann meðvitundarlaus til jarð-
ar. „Vesalings Frans“, sagði
Kurt Planke. Rússarnir tóku
Yen á milli sín og báru hann út.
Frank hneigði sig tvisvar,
einu sinni í áttina til sir Henry
og síðan vandræðalega og
flóttalega til Helen. Hún sat
teinrjett og leit ekki á hann,
þegar hann gekk út. En andlit
hennar varð náfölt undir
dökku púðrinu og hún eltist
tlín mörg ár. Sir Henry studdi
saman hinum kínversku fingr-
um sínum og sagði: „Og nú er
röddin komin að yður, frú
Russell......“
Frank lokaði dyrunum á eft-
ir sjer, hann var frjáls! Hann
hraðaði Sjer fram ganginn og
að lyftunni, hringdi bjöllunni,
beið, hringdi síðan aftur. Hann
tók þá fyrst eftir, að hann var
farinn að flauta eins og venja
hans var. Jeg á eftir að raka
mig, hugsaði hann. Ruth, hugs-
aði hann. Whiský, hugsaði
hgnn einnig. Hann var að smá-
jafna sig eins og eftir djúpa
dáleiðslu. Skollans hepni, hugs
aði hann með sjer. Þetta hefði ar. Það hefði getað eyðilagt alt
getað farið illa. Og svo var það að fara fram úr með rangan fót
bara hjartaslag .... á undan.
Lyftan kom, hann steig inn 1 Kónfúsíus var farinn upp úr
í hana, flautaði enn hærra, og körfunni, hún stóð tóm í horn-
fór upp tvær hæðir, steig síðan imi> engin velgja í henni. Ruth
út úr henni, gekk inn eftir gang ieitaði áhyggjufull að honum,
inum og staðnæmdist fyrir ut- hún kaUaði og lokkaði með
an dyr Ruth. Hann hlustaði, en ýmsum hijóðum, en Konfúsíus
heyrði ekki neitt. Hann stóð svaragi ekki. Hún fann hann
nokkrar mínútur fyrir utan, iGks undir rúmi, upp við vegg-
áður en hann barði að dyrum, inn; þar hnipraði hann sig
því að hann þurfti að jafna sig saman og stakk höfðinu undir
enn betur. En þar sem enginn litla vængi sína. Þegar hún kall
svaraði, er hann barði að dyr- agi a hann, tísti hann eymdar-
um, sneri hann. handfanginu iega Hhn lagðist á gólfið og
varlega og gekk inn. dró hann varlega fram undan
Hann vonaði, að Ruth hefði ruminu.
sofnað, eftir áð hafa beðið hans |
svo lengi. En Ruth var þar ekki. Er’tu'^vangur"
Konfusius ekki heldur. Her-
„Ertu veikur? Hvað er að?
eða kaldur?“
spurði hún og myndaði hreið-
ur með lófunum. Hún fann, að
lítill, dúnmjúkur likami hans
..... „ , „ . ,titraði án afláts, og fyltist
mu - bruðargjofm frá Helem | meöaumkun með honum. Hún
hjelt honum upp að andlitinu
og byrjaði að gæla við hann.
„Heyrðu mig, KonfúsíuS1*,
bergið var hljótt og tómlegt.
Silfurbakki með vínkönnu og
tólf silfurbikurum stóð á borð-
Frank gekk inn í baðherbergið
og þvoði sjer um hendurnar.
★
Fyrsta sprengjan hefir þeg-
ar fallið í Nanking-stræti,
fyrsta beiska blóðið hefir
streymt um strætin, fyrstu
angistarópin ómað og fyrstu
húsin hrunið í rústir. Borgin
verður aldrei framar eins og
hún var fyrir stundu síðan, því
að ný styrjöld er að særa ör-
ótt andlit hennar nýjum sár-
um. Og endirinn er að byrja
hjá mönnum þeim, sem vjer
sagði hún. „Þú.mátt ekki vera
veikur í dag, því að það er brúð
kaupsdagurinn minn“. Hún
lagði vangann að baki hans, og
Konfúsíus virtist heldur lifna
við. Hann tók höfuðið undan
vængnum og hristi sig. „Þetta
er ágætt“, sagði Ruth. „Nú ertu
góður drengur“ (kynferði Kon-
fúsíusar var ekki enn komið í
ljós, en Ruth kallaði hann altaf
dreng). „Haltu þjer til fyrir
höfum fylgst með frá fæðingu mömmu“. Hann var aðeins lít-
til þessa. Lífið hefir fleytt þeim | m andarungi, ljósgulur, með
til ósa hins mikla fljóts, það
hefir einnig varpað þeim á land
í Shanghai, hinum miklu kross
götum allra þjóða, til þess að
þeir döguðu þar uppi. Sumir
þeirra hafa þegar lifað hræði-
legijstu hörmungar, en sumir
eru svo saklausir, að þeir
þekkja ekki dauðann, þótt þeir
mæti honum á förnum vegi.
Þetta fólk er börn tímanna,
sem þeir lifa á, eins og smá-
steinar í árfarvegi, hnöttóttir,
aflangir eða undarlega lagaðir,
sem eru afkvæmi straumsins,
sem hefir velt þeim til og vald-
ið lögun þeirra, án þess að þeir
sjálfir gætu nokkuð að gert...
XXIV.
Ruth Anderson hafði vaknað
snemma þá um morguninn og
hugsað til Frank. Hann hefir
breytst, hugsaði hún; Shanghai
hefir breytt honum. Hann verð
ur aftur eins og hann var, þeg-
ar við erum búin að vera saman
um skeið. Hún lá dálitla stund
vakandi, með spentar greipar
undir hnakkanum og brosti
dreymandi, síðan sofnaði hún
aftur. Hana dreymdi stuttan
og skemtilegan draum, sem
hún mundi ekki, þegar hún
vaknaði í annað sinn. Þá var
þjónustulið hótelsins komið á
kreik, það glamraði í diskum
og bollum í eldhúsinu, og ein-
hver söng, með annarlegri, kín
verskri röddu, og Ruth braut
heilann um, hvort kínverskar
eldabuskur væru syngjandi við
vinnu sína, ekki síður en elda
buskurnar í .heimalandi henn
ar. Hún stökk fram úr rúminu
með báðar fætur í einu, því að
það var mjög veigamikið at-
dökkgráa bletti hjer og þar.
Nef hans var svo lint, að hún
var hrædd um, að hann myndi
beygja það. „Farðu varlega!“
sagði hún. „Ofreyndu þig ekki“.
Hún ljet hann aftur í körfuna,
en hann tísti nokkrum sinnum
og klifraði upp úr henni með
erfiðismunum.
Pjetur og Bergljót
Eftir Christopher Janson
26.
skal jeg aftur fylgja neinum 1 svona ferðalag, það er eitt
sem er víst“.
Og með það þreif Ámi skál með áfum og tók til að
drekka.
„Hvernig komstu þá niður aftur“, spurði Katrín og
strauk vangann á manni sínum.
„Æ, annar hvor okkar varð að reyna, og það varð nú
útfallið, að jeg reyndi, og jeg ljet mig eiginlega renna
beint niður eftir, og bjóst alls ekki við að komast lifandi
heim. En hvar er hann Óli í Norðurkoti? Og ætli Gunn-
ar í Hjáleigunni sje heima? Maður verður að reyna að
ná veslingnum niður aftur, hann getur orðið alveg heilsu-
laus af því að hanga þarna uppi í alla nótt, hann er nefni-
lega að byrja að rigna“.
„Nei, Guð hjálpi okkur“, sagði Bergljót og brá við, „það
væri nú synd, ef eitthvað yrði að honum, jeg skal fara
og vita, hvort jeg næ ekki í hann Óla eða hann Gunnar“.
Og hún af stað út um dyrnar, út eftir túninu og heim í
hjáleiguna, þar sem Gunnar bjó. Hann var húsmaður
Árna. Hann var rjett nýkominn heim frá vinnu sinni. —■
Þreyttur var hann og hafði þessvegna lagt sig upp í rúm
og var í þann veginn að sofna. *
„Er Gunnar heima?“ spurði Bergljót og stakk höfðinu
inn um dyragættina. — „O, já, ætli hann liggi ekki inn
í rúmi“, sagði konan hans.
Bergljót inn í baðstofu. „Gunnar, Gunnar“, sagði hún
og ýtti svo lítið við honum.
„Já“, svaraði Gunnar, sneri sjer í rúminu og neri augun.
„Þú verður að koma strax“.
„Hvað gengur nú á?“ spurði Gunnar.
„Æ, það er hann þarna Englendingurinn, hann er kom-
inn í sjálfheldu einhvers staðar uppi í skarði og kemst
nú hvorki upp nje niður“._
„Hvar ætli þetta sje“, spurði Gunnar.
„Það er víst efst í skarðinu hjerna fyrir ofan“.
„í því skarði, og vilt þú að jeg fari eftir honum þang-
að?“
„Já, það er nú einmitt það“.
„Ertu alveg galin, stúlka. Þú heldur þó ekki að jeg fari
að sækja aðra menn upp í háfjöll núna, jeg sem er svo
þreyttur, áð jeg get varla gengið“.
„Þjer verður nú varla borgað illa fyrir þetta handar-
vik“, sagði Bergljót. „Nóg á hann af peningunum, sá góði
maður“.
Jón sat við skrifborð sitt og
var að skoða reikninga sína.
Sjer hann þá, að Stóri-Jóhann
gengur fyrir gluggann. Jón
kastar þá reikningunum og gríp
ur biblíuna.
Tvisvar var barið á dyrnar
áður en Jón segir: „Kom inn“.
„Jeg var orðinn hræddur um,
að þjer væruð ekki heima“,
sagði Stóri-Jóhann.
Jón: „Jeg var svo sokkinn
niður í biblíulestur, að jeg tók
ekki eftir neinu öðru“.
Þannig bai’st talið að biblí-
unni og vínnautn.
Stói'i-Jóhanrl: „Eruð þjer
bindindismaður?"
Jón: „Nei, ekki núna. Jeg
héfi í mörg ár verið bindindis-
maður, en þegar jeg fór að
sökkva mjer niðttr i biblíulest-
urinn, þá sá jeg, að það var
ekki guðs vilji, að mennirnir
forsmái vínið“.
St.-Jóh.: „Þjer eigið líklega
við brúðknuþið í Kana?“
Jón: „Ójjei, ekki beinlínis.
Einkum íít jeg á kvöldið, þeg-
riði á brúðkaupsdaginn henn- ‘ar Kristur. kvaddi lærisveina
sina, þá sagði hann við þá, þeg-1 arnefndi var mikill fyrir sjer
ar hann rjetti vínið: Gerið
þetta svo oft sem þjer það
drekkið í mina minningu“.
St.-Jóh.: „Þjer eruð sann-
kristinn maður“.
Jón: „Auðvitað hefir hann
viljað, að þeir mintust sín sem
oftast“.
St.-Jóh.: Þjer eruð þá, eftir
þessu að dæma, ekki meðmæl-
andi vínbannsins“.
Jón: „Jeg held mjer stöðugt
fast við biblíuna. Jeg hefi
hvergi fundið í henni neitt það,
sem hvetur mig til þess. Á ein-
um stað segir Salómon: Hóf-
lega drukkið vín gleður manns
ins hjarta“.
St.-Jóh. vildi ekki tefja Jón
frá biblíulestrinum, tók hatt
sinn og kvaddi.
★
Mörg ár eru liðin síðan upp-
boð var á Grund í Eyjafirði.
Veður var kalt og mikið drukk
ið af ódýru víni. Þá kostaði
potturinn 16 skildinga. Meðal
uppboðsgesta voru tveir menn,
er Árni hjetu og Jakob. Sá síð-
og sterkur, en hinn vesalmenni
að burðum. Óvart stígur Árni
niður á skott á hundi, svo hann
skrækir upp. Tekur þá Jákob
treyjukraga Árna, reiðir
hnefann og segir:
„Ertu að meiða liundinn
minn, bölvaður“. Ámi braust
um og ætlaði að losa sig, en
gat ekki. Segir hann þá í of-
boði miklu:
„Jæja, berðu mig þá, helvít-
ið þitt, en komdu hvergi við
mig“. Úr þessu varð almennur
hlátur, svo að Árni slapp frá
högginu.
'Ar
Verjandi þess kærða sagði
fyrir dóminum: — Jeg vil vekja
athygli hinna háu dómara á
því, að sá ákærði er fæddur á
fæðingarstofnun, og því er ó-
víst um faðerni hans. í Það
minsta er ekki hægt að full-
yrða, að hann sje ekki sonur
einhvers hinna háu dómara.
Þess vegna væri varlegra að
sýkna manninn, eða hafa dóm-
inn mjög vægan.