Morgunblaðið - 25.04.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 25. apríl 1944.

„Jeg sje als ekki, hvað þú
græðir á þessu“, sagði Magrud-
er kvartandi. „Þeir hleypa þjer
als ekki inn í káetuna“.
„Hver segir það?“ spurði
Barney. „Jeg er aðeins saklaus
blaðaljósmyndari, sem óskar
eftir mynd af staðnum, þar sem
glæpurinn var framinn“.
Það varð þögn dálitla stund,
en síðan sagði Magruder:
„Og hvert er hlutverk mitt í
leiknum?“
„Þú ert bara með af mannleg-
um áhuga“, svaraði Barney. Þú
átt að tala við farþegana og
þjónustufólkið, og komast að
því, hvernig frú Redfern kom
sjer við það. Martin segir að
hún sje yndisleg manneskja.
Sannaðu það. Almenningur
heldur að hún sje samband af
Messalinu og Katrínu af
Medici. Sýndu fram á, að svo
sje ekki“. *
Magruder hló.
„Þótt þetta sje að vísu ekki
í mínum verkahring“, sagði
hann, „skal jeg gera mitt
besta“.
„Jeg sendi Muriel til Nancy
Gibbs í morgun“, sagði Barney
eftir stundarþögn. „Það er allra
geðugasta stúlka. Hún er mjög
vel heima í gömlum kopar-
stungum. Beecher virðist ekki
hafa áhuga á gömlum kopar-
stungum“.
„Um hvern fjandann ertu að
tala maður?“ spurði Magruder.
„Jeg dvaldi nokkrar klukku
stundir í verslun þeirra í gær“,
sagði Barney dreymandi, „og
skoðaði gamlar koparstungur.
Stella rakst á fjársjóð daginn
áður en hún fór. Hefir þú nokk
urn tíma reynt að ná í kopar-
stungur frá miðöldum?11
„Nei“, sagði Magruder og
horfði út undan sjér undrandi
á Barney.
„Nei, það hefði heldur ekki
þýtt neitt“, sagði Barney, „því
að það er varla hægt að ná í
þær núna. Fyrir nokkrum ár-
um byrjuðu svo margir að
safna þessum gömlu kopar-
stungum, að eftir stuttan tíma
urðu þær nær ófáanlegar“.
„Nei, hugsa sjer!“ sagði Ma-
gruder kurteislega.
„Einn þessara safnara var
gamall maður, að nafni Stein,
og hann átti nær 1000 kopar-
stungur“.
„Jeg er aldeilis hissa!“ sagði
Magruder þurrlega.
„Já, það ættirðu að vera, því
að Stella keypti þær allar, alt
safnið, sama daginn og Frank
hvarf“.
„Er ætlast til þess, að nú líði
yfir mig, eða hvað?“ spurði
Magruder.
„í stað þess að fara með
myndirnar í verslunina, fór
hún með þær allar heim til sín
í Bank Street“, hjelt Barney ró-
lega áfram.
„Nú?“
„Já, þegar hún svo ákvað að
fara á brott daginn eftir, var
hennar fyrsta hugsun mynd-
irnar. Þær voru mjög verðmæt-
ar og máttu ekki skemmast, en
til þess þurfti hún að pakka
þeim vel inn. Veistu, hvernig
þessar gömlu koparstungu-
myndir eru varðveittar?"
„Nei, hvernig í ósköpunum
ætti jeg að vita það?“
„Þær eru þaktar með cello-
phane“.
Nú lifnaði Margruder allur
við.
„Og ennfrenfur", hjelt Bar-
ney áfram, „gætir þú feng-
ið að vita það hjá hvaða inn-
rammara sem er, að ef þú vild-
ir jafna pappann, sem myndin
er líjnd á, til þess að hægara
sje að pakka hana inn, þá er
ekkert áhald þægilegra eða al-
gengara til þeirra nota en gott,
beitt rakvjelarblað“.
Magruder gapti, svo hissa
var hann.
Nú stóð Barney upp og fór
upp á þilfarið. Fyrir framan þá,
í þokunni, sást móta fyrir gufu
skipi. Það virtist eins og geysi
stórt fjall. Eftir dálitla stund
rann litli mótorbáturinn upp að
hlið „Regina“, og þeir Magrud-
er og Barney fóru um borð.
Hr. Bracq þekti ameríska
biaðamenn of vel, til þess að
neita þeim um það, sem þeir
báðu um, og fylgdi því Barney
og Magruder sjálfur niður í þá
umtöluðu káetu.
„Þið skiljið það, herrar mín-
ir, að það iná ekki snerta við
neinu hjer“, sagði hann, þegar
þeir komu að dyrunum. „Lög-
reglan skipar svo fyrir“.
„Já“, sagði Barney. „Við ætl-
um aðeins að taka mynd og líta
svolítið í kringum okkur“.
„Það er gott“, sagði Bracq
og andvarpaði dálítið. Hann
færði sig frá dyrunum, svo að
þeir kæmust inn. „Ekkert hef-
ir verið hreyft hjer, nema koff-
ort og annað, sem tilheyrði
monsieur og madame Redfern,
var auðvitað flutt yfir í hina
káetuna". t
Barney stóð rjett fyrir inn-
an dyrnar og ljet augun hvarfla
um káetuna. Það var meðal-
stórt herbergi, og stóðu tvö rúm
við vegginn hægra megin og
borð á milli þeirra. Nokkrir
hægindastólar og skrifborð
stóðu við vegginn gegnt hon-
um og dyr voru opnar inn í
baðherbergi vinstra mgein. Tvö
stór kýraugu voru á veggnum
gegnt honum. Herbergið var
yfirleitt líkast þægilegu gisti-
hússherbergi. Þykt, brúnt teppi
var á gólfinu, sem var svo til
eyðilagt af sjónum, sem komið
hafði inn um kýraugað. Silki-
ábreiðan á rúminu nær kýraug
anu, einn stóllinn og gyltu
gluggatjöldin höfðu augsýni-
lega gegnblotnað líka. Á gólf-
inu lá samanbögluð örk af
rauðu cellophane. Barney gekk
yfir í baðherbergið, en þar var
ekki annað að sjá en nokkur
notuð handklæði, sem lágu í
hrúgu úti í einu horninu. Bar-
ney tók þau upp og athugaði
vandlega, og sýndi Magruder.
„Sjáðu, Mac“, sagði hann.
„Það sjest ekkert á þeim“.
Magruder horfði á þau, kink
aði kolli og Barney Ijet þau
aftur á sinn stað.
Barney tók nú upp mynda-
vjel sína og tók nokkrar mynd-
ir af káetunni. Síðan leit hann
enn einu sinni í kring um sig
og sneri sjer svo að Bracq og
sagði: „Jeg held, að þetta sje
alt, þakka yður fyrir. En ef þjer
vilduð svo segja mjer eitthvað
um monsieur og madame Red-
fern ....“.
Magruder hypjaði sig á brott.
Klukkustund’ síðar lagðist
„Regina“ upp að bryggjunni.
Landgöngubrúin var varla kom
in á, þegar lítill hópur manna
hraðaði sjer um borð. Það voru
Rand, Zinsky, Beecher og
nokkrir fleiri úr lögregluliðinu.
í stiganum mættu þeir Bar-
ney og Magruder, sem voru á
leið í land.
„Halló!“ kallaði Barney glað-
lega, þegar hann kom auga á
þá. „Þið eruð mættir, eins og
fyrri daginn. En jeg er hrædd-
ur Um, að þið græðið lítið á
þessu ferðalagi ykkar. Við vor
um rjett að koma frá því að
athuga káetuna vandlega, og
þar var ekkert að sjá, nema
dálítið af rauðu cellophane,
sem þið getið leikið ykkur
að ....“.
Beecher var orðinn dökkrauð
ur í framan. Hann sneri sjer að
Rand og sagði:
„Jeg hjelt, að þið hefðuð skip
að svo fyrir, að káetan skyldi
standa óhreyfð?“
„Jeg gerði það“, sagði Rand
og horfði illilega á Barney. „En
þennan þrjót ræður enginn
við“.
„Jeg gerði ekkert af mjer“,
sagði Barney glottandi. „Þú
getur spurt Bracq. Hann var
inni hjá okkur, á meðan við
rannsökuðum káetuna“.
Beecher gekk alveg upp að
Barney. Litlu augun glömpuðu
illgirnislega í stóru, feitu and-
litinu.
„Þú heldur þig utan við
þetta, Barney“, sagði hann. „Ef
jeg þarf einhverja hjálp frá
þjer, get jeg beðið um hana“.
Barney brosti elskulega.
„Má jeg fá mynd af yður,
lögreglustjóri? Og vilduð þjer
ef til vill gera einhverja at-
**' Uf MSl
Sagan af Gisku keriingu
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
5.
hennar verið að hrekkja hana. — Giska, Giska mín,
komdu hingað“, kallaði prestur til hennar.
„Er það satt, prestur minn, er jeg Giska, er jeg þá ekki
fjandinn“. Og hún kom hlaupandi á harða spretti til
prestsins: „Af hverju er jeg svona svört?“
„Æ, skyldi hann húsbóndi þinn ekki hafa málað þig
svona“, sagði prestur, en nú skulum við koma og tala við
hann nokkur orð“.
Ekki veit jeg hvaða orð það hafa verið, en víst er um
það, að eftir þrjár vikur stóð Giska hvítþvegin fyrir alt-
arinu með bónda sínum, og datt engum framar í hug að
hún væri neitt í ætt við þann gamla.
E n d i r .
Tryggur og Otryggur
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
1.
EINU SINNI voru tveir bræður, annar hjet Tryggur,
en hinn Ótryggur. Tryggur var alltaf góður og sannsög-
ull, en Ótryggur slæmur og skreytinn, svo aldrei var hæt
að trúa einu orði af því, sem hann sagði. Móðir þeirra
var ekkja og ekki höfðu þau mikið að lifa af, og þegar
synirnir voru komnir á legg, urðu þeir að fara að vinna
fyrir sjer. Hvorum um sig gaf hún mal með mat, og áttu
þeir að hafa það í ntestið.
Þeir lögðu af stað um morgun, og þegar komið var
kvöld, og þeir höfðu gengið allan daginn, settust þeir nið-
ur í skógarrjóðri einu, og ætluðu að fara að gæða sjer á
nestinu, því þeim fanst gott að fá matarbita eftir að hafa
gengið allan daginn. „Heyrðu, bróðir“, sagði Ótryggur,
„eigum við ekki að borða úr þínum mal fyrst, meðan
nokkuð er í honum, og byrja svo á mínum?“ — Þetta ljet
Tryggur gott heita og svo fóru þeir að snæða, en Ótryggur
hafði lag á því að ná öllu því besta, sem í malnum var,
svo Tryggur fjekk ekki annað en skorpur og roð. Og
morguninn eftir og miðjan daginn líka, borðuðu þeir úr
malnum hans Tryggs, og þá var ekki meira eftir í honum.
Þegar þeir svo höfðu gengið allt til kvölds og ætluðu
að fara að fá sjer að borða aftur, vildi Tryggur fá úr mal
bróður síns, en Ótryggur sagði nei, og hjelt fram að hann
ætti einn þann mat, sem í hans mal væri, og það væri
ekki meira í malnum, en hann sjálfur þyrfti að borða.
J ^ J ^**"^*—*——*—■————
Þjóðrjcttindaskjal.
Samþykt íslendinga um end-
urnýjun á Gamla sáttmála við
Hákon konung hálegg Magn-
ússon um afsögn allra nýrra á-
lagna og þyngsla, 1302 eða
1306:
Almúgans samþykt.
í nafni föður ok sonar ok
heilags anda.
Var þetta jáð ok samþykt
af almúganum á Alþingi, utan
handgeingnum mönnum, með
fullu þingtaki.
At vorum virðulegum herra
Hákoni Noregs konungi hinum
kórónaða bjóðum vær fullkom-
inn góðvilja várrar þjónustu, at
hafa ok halda þá lögbók, sem
hinn signaði Magnús konungr
sendi út, sem vær sórum næst.
Alla viljum vær ok eiða vára
halda við konungdóminn und-
ir þá grein lögmálsins, sem
samþykt var millum kongdóms
ins og þegnanna, þeirra sem
landit byggja.
Er sú hin fyrsta, at vær vilj-
um gjalda skatt ok þingfarar-
kaup, álnir, sem lögbók váttar,
ok alla þá þegnskyldu, er lögin
vátta með stöddum endimörk-
um oss á hendr.
Hér á mót, sakir fátæktar
landsins og nauðsynja þess
fólks, er landit byggja, at ná
þeim heitum, er oss váru á móti
jáð skattinum í fyrstu af kon-
ungsins hálfu, því at fullkom-
lega þykjumst vær sjá, at litla
hríð stendr várt land við fyrir
fátæktar sakir, ef svá mikið góz
dregst af, en lítit eða ekki kemr
í staðinn.
En þat eru þau heit, at ís-
lenzkir sé sýslumenn ok lög-
menn á landi váru, ok þvílík-
an skipagang hafa| sem heitit
var á hverju ári út hingat for-
fallalaust, ok þeim gæðum hlað-
in, sem nytsamlig sé landinu
ok oss.
Viljum vær engar utanstefn-
ingar hafa framar en lögbók
váttar, því at þar höfum vær
margfaldan skaða af feingið,
ok vit þat þýkjumst vær eigi
búa mega.
En allr sá boðskapr, er oss
býðr meiri afdrátt eðr þyngsl
en áður er svarit og samþykt,
þá sjáum vær með aungu móti,
at undir megi standa sakir fá-
tæktar landsins.
En hálfu síðr þorum vær fyr-
ir várUm herra Jesu Christo at
já nú meira undan þeim guðs
olmosum, sem áðr með guðs
miskunn höfum vær veittar oss
til sáluhjálpar.
Biðjum vær einkanlega virðu
legan herra Hákon konung enn
kórónaða ok alla aðra dugand-
ismenn, at þeir þröngvi oss eigi
framar en lög vátta til meiri
álaga.
Þat gefi vár herra Jesus
Christus, at þetta várt ráð
verði sjálfum guði til tignar ok
virðingar, öllum helgum til lofs
ok dýrðar ok konunginum í Nor
egi ok öllu hans réttu ráðu-
neyti til vegs ok virðingar, en
oss til friðar ok frelsis. Amen.