Morgunblaðið - 09.05.1944, Blaðsíða 5

í»riðjudagxir 9. maí 1944.
IIOR GUNBLÁÐIÐ
5
ALT
Fjalakötturinn:
í LAGI LAGSI
Revýa í 5 sýningum
ÞAÐ ER SAGT að hláturinn
lengi lífið. Ef það er satt, þá
munum yið, sem vorum á frum
sýningu þessarar revýar á
þriðjudagskvöldið var, vissu-
lega eiga langt líf fyrir hönd-
um, því að aldrei hefi jeg
heyrt eins mikið hlegið í Iðnó
gömlu og þetta kvöld. Var það
ekki að undra, því að Fjala-
kötturinn, þ. e. snillingarnir
þrír, þeir Emil Thoroddsen,
Indriði Waage og Haraldur Á.
Sigurðsson, hafa aldrei hitt
naglann betur á höfuðið en í
þessari revý sinni, enda er hún
að öðrum ólöstuðum tvímæla-
laust langbesta og skemtilég-
asta revýan, sem hjer hefir ver-
ið sýnd. Fer þar saman mikil
og snjöll fyndni, ágætar sýn-
ingar og óvenju Ijettur og góð-
ur leikur. Revýan er auðvitað
ekki efnismikil frekar en aðr-
ar revýur, en þó er þar víða
komið við og fá þar stjórnar-
völd landsins, þingmenn, for-
ráðamenn bæjarins og aðrar
þjóðhetjur okkar ýms orð i
eyru. sem „allir vildu sagt
hafa“, og leikhúsgestir taka því
með miklum fögnuði. En allt
er þetta þó græslculaust og
gáskanum stillt mjög í hóf —
rfieira en oft áður — og er það
mikill kostur. Hygg jeg að þar
kenni fyrst og fremst áhrifa
leikstjórans, Indriðá Waage og
hans öruggu smekkvísi.
Mörg atriði revýunnar eru
með þeim ágætum, bæði um
efni og leik, að seint mun
gleymast. — Má þar einkum
nefna ,,parodiuna“ af Fjalla-
Eyvindi Jóhanns Sigurjónsson-
ar (4. sýning), sem jeg hik-
laust tel hið langsnjallasta er
jeg hefi sjeð hjer á leiksviði af
þessu tagi. Er þar haldið uppi
allsnarpri ádeilu á okkár vísu
feður í landstjórn og bæjar-
stjórn, en með þeim ,,humor“,
að það er dáuður maður, sem
ekki hlær að. Þó þykir mjer
atriði þetta ekki enda eins vel
og vænta hefði mátt, og helst
hefði jeg kosið að slept væri
fyndninni um hjólhestinn, því
að hún er bragðdauf.og missir
því marks enda með öllu ó-
samboðin því snildarbragði,
sem annars er á öllum þessum
þætti. Leikur þeirra Vilhelms
Norðfjörð (Eyvindur) og frú
Ingu Þórðardóttur (Halla) er
afbragðsgóður einkum þó frú
arinnar, sem með afrekum sín-
um í þessari revýu hefir sýnt
að hún er orðin myndarleg
leikkona, sem óhætt er að trúa
fyrir veigamiklum hlútverk-
um. Þá má ennfremur nefna
samleik þeirra frú Áróru Hall-
dórsdóur (Ýsu Ýsaks) og
•Tóns Áðils (Esekril Kvist), sem
var sjerstaklega skemtilegur,
einkum „brúðudans“ þeirra, er
vakti slíka hrifningu áhorfenda
að þau urðu að endurtaka hann.
Er frú Áróra mjög liðtæk leik-
kona, en hefir hingað til feng-
ið of einhæf hlutverk. Jón Að-
ils fer með allmikið hlutverk og
gerir því hin bestu skil. — Er
hann nú í fremstu röð leik-
ara okkar, og virðist jafnvígur
á hvortveggja — gaman og al-
vöru. Þá ber og að minnast
sjerstaklega á Lárus Ingólfs-
son og vísnasöng hans. Hefir
Lárus um langt skeið verið einn
áf okkar allra bestu gaman-
vísnasöngvurum, en auk þess
er hann góður og fjölhæfur
gamanleikari. Að þessu sinni
söng hann þrjú gamankvæði og
fó^st það ágætlega að vanda.
Einkum tókst honum afburða
vel er hann (Óli í Fitjakoti) í
söng syrpuljóðin (samkepnis-
söngva útvarpsins) og var því
tekfð með þeim fögnuði- að hann
varð' að endurtaka. söng. sinn..
Éh; , .Hitavoitukvæðið". sem
Hann söng. fór fyrir oian garð
og neðan og- vakti litiá, athygli
manna. Eh: ekki i verður Lárus
um það sakaður. heldur miklu
fremur kvæðið og vafalaust
lagið líka, sem hvortveggja Var
lítilfjörlegt. Hygg jeg að rjett
væri að sleppa því.
í þéssu sambandi má
geta þess, að kvæðin í revý-
unni eru hvergi nærri eins vel
gerð og æskilégt hefði verið,
og er það illa farið. Að vísu
má segja að það sje ekki höf-
uðnauðsyn að revýkvæði sjeu
mikil listaverk, en þó fer allt
af. betur á því, að þau. sjeu
smellin og vel ort. Ljeleg
kvæði, ef þau eru að staðaldri
borin á borð fyrir almenning,
sljóvga smám saman brageyra
hans og brjála smekk hans á
góðum ljóðum, og er þegar af
þeirri ástæðu skylt að vera
á verði um það, að menn kasti
ekki um of höndunum til
kvæðagerðar, þó að ekki sje
,,nema“ um revý-kvæði að
ræða. Islensk alþýða er Ijóð-
elsk enn sem komið er, og
góð revýkvæði verða á svip-
stundu almennings eign og
rauluð og sungin um allar jarð
ir. Svo var það á sínum tíma
um kvæðið „Tóta litfa tindil-
'fætt“ og, svo mundi það verða
enn, ef um jafn ágæt revý-
.kvæði væri að ræða.
Eitt er það atriði í revýunni,
sem orka þykir tvímælis. Er
það 2. sýningin: Á leið til ól-
afs. Ekki vegna þess, að sýn-
ingin sje ekki góð í sjálfu sjer,
heldur þykir hún vera utan-
veltu við atburðarás revýunn-
ar sjálfrar og því verá ofaukið.
Það er að visu rjett, að sýning
þessi stendur ekki í neinu sam
bandi við efni revýunnar, en
hinsyegar er hún bráðvel úr
garði gerð af hendi höfund-
anna, og leikur Ársæls Páls-
sonar með þeim ágætum, að jeg
mundi sakna hennar, ef hún
væri feld niður. Hefir Ársæli
tekist- að skapa þarna ,.t5’pu“,
Sem flestir. Reykvíkingar munu
að einhverju leyti kannast við
og verða mun minnisstæð öllum
þeim, er leikinn sjá. Fer Ár-
sæll með tvö önnur hlutverk
i revýunni og bendir allt til
þess, að hjer sje efnilegur leik-
ari í uppsiglingu
Alfreð Andrjesson og Har-
aldur Á Sigurðsson fara ,með
tvö aðalhlutverk leiksins, þá
Jón Span forstjóra og Hálfdán
miðstöðvarkyndara alias striga
kjaft. Eru þeir báðir bráð-
skemtilegir og hefir sjaldan rek
ist betur upp en nú.Brestur Al-
freð aldrei bogalistin, er örugg
ur að vanda i leik sínum, kann
hlutverk sitt út í æsar, og hefir
mun betri íramburð en alment
gerist hjer á leiksviðinu. Hann
svngur nokkrar gamanvísur og
fer vel með þær, en er þó„sann
ast best að segja, betri miklu
sem leikari en vísnasöngvari.
En sá er Ijóður á ráði Alfreðs,
að hann er allt of sjaldan á leik
sviði hjer og megum við, í fá-
tækt okkar, síst við því.
Haraldur leikur hlutverk sitt
af lífi og sál og er dx'ephlægi-
legur, hvað sem hann segir og
hvar sem á hann er litið. Hef-
ir hann um langt skeið verið
eftirlæti bæjarbúa sem gam-
anleikari og sist mun hróður
hans minka við leik hans í
'þetta sinn. Konu hans, frú Kál-
ínu leikur ungfrú Emilía Jón-
asdóttir vel og skörulega, tn
dóttur þeirra, Svönu, leikxxr
; frú Ingít Þórðardóttir og hefi
jeg áður minst á leik hennar.
Gunnar Bjarnasen leikur ís-
ak Hólmfast hreppstjóra og
mjólkui'málaspeking og ferst
það vél. Hvgg jeg að það gæti
orðið ýmsum kollegum hans á
landi hjer næsta lærdómsríkt
að sjá hann, en þó einkum
heyra, því að ekki heldur hann
ver á málunum en þeir.
Erna Sxgurleifsdóttir, Herdís
Þorvaldsdóttir, Guðrún Guð-
mimdsdóttir og lermann Guð-
mundsson, Ieiká öll smáhlut-
verk og leysa þau vel af hendi.
Eru hinar ungu meyjar fagr-
ar og glæsilegar, svo að jafnvei
heiðvxrðustu borgurum hitnar
um hjartai'æturnar. Stiga þær
skemtilegan dans á sviðinu, er
frú Ásta Norðmann hefir sam-
ið og æft að svifa um eins og
dásamlegir «blómálfar.
Guðmundur Gíslason leikur
Framhald á 8. síðu-
Inga þórðardóttir og Alfred Andrjesson sem Svana og
\ Jón Span.
• _
Lárus Ingólfsson sem Óþi í Fitjakoti.
Auróra Halldórsdóttir og Jón Aðils sem
Esekiel Kvist.
Emilia Jónasdóttir, Haraldur Á. Sigurðsson og Inga Þórð-
ardóttir sem Kalína, Hálfdán og Svana, dóttir þeirra.