Morgunblaðið - 10.05.1944, Blaðsíða 10

/
30
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvíkudagur 10. maí 1944
með henni, þegar jeg ba'ö um
skilnað".
Barney kinkaði kolli.
„Það var áreiðanlega sama
byssan?“
„Já áreiðanlega. Það var stór
rispa á hlaupinu. Jeg þekti hana
þegar í stað“.
„Og síðan?“
„Jeg hagaði mjer heimsku-
lega“, sagði Stella, biturlega. „En
eina hugsun mín var að losna við
byssuna. Jeg iðraðist þess þá
þegar, að hafa sagt Giles, að eitt-
hvað hræðilegt hefði komið fyr-
ir. Jeg var hrædd um, að hann
myndi fara á eftir Frank. Jeg
vildi ekki, að hann vissi, hve al-
varlegt það hefði verið. Jeg —
jeg þreif byssuna, hljóp út að
horninu, og henti henni niður í
sorpræsið".
„Það er einmitt nógu heimsku
legt til þess að vera satt“, sagði
Barney. „Og síðan?“
„Svo tók jeg til í herberg-
inu og beið eftir G^les. Jeg var
ákveðin í að giftast honum
strax og fara með honum á brott
daginn eftir. Jeg var hrædd við
Frank og hjelt, að ef við íær-
um á brott þegar í stað, værum
við laus við hann, og hann
hefði síðan gleymt öllu saman,
þegar við kæmum aftur“.
* Barney kinkaði kolli.
,,Og svo kom Redfern, og
þ’jer senduð hann út, til þess að
kaupa cellophane og rakblöð.
Hvers vegna?“
Hún fölnaði aftur.
„Hvers vegna ekki? Jeg sagði
áðan, að koparstungurnar
hefðu verið mjög verðmætar.
Þær voru illa pakkaðar inn, og
jeg vildi ganga vel frá þeim,
áður en jeg færi, til þess að þær
ekki skemdust. Jeg bað ekki
um rautt cellophane, en það
fjekst ekki annað, svo að jeg
notaði það“.
„Og svo?“
„Við borðuðum kvöldverð
um miðnætti, og Giles hjálpaði
mjer síðan til þess að pakka
koparstungunum inn. Við höfð-
um lokið því um sjö-leytið um
morguninn, og fengum okkur
þá morgunverð. Giles fór heim
um kl. 8“.
„Fór hvorugt ykkar fram í
forstofuna um nóttina?“
„Nei“.
„Þið yfirgáfuð íbúðina yfir-
leitt ekki, fyr en hr. Redfern
fór heim kl. 8?“
,,Nei“.
„Sögðuð þjer Redfern aldrei,
að Frank hefði reynt að skjóta
yður?“
„Nei. Jeg sagði honum að-
eins, að hann hefði hótað að
* koma í veg fyrir giftingu okk-
ar“.
„Og þjer eruð reiðubúnar til
þess að sverja, að Frank hefði-
yfirgefið íbúð yðar á lífi?“
„Já, jeg sver það“.
Barney horfði hugsandi á
hana.
„Við höfum tvö vitni að því,
að tveim skotum var skotið.
Önnur kúlan fór í vegginn.
Haldið þjer, að hugsanlegt sje,
að Frank hafi orðið fyrir hinu
skotinu, meðan á stympingum
ykkar stóð? Gæti hann hafa
særst, og dáið svo ef til vill síð-
ar af sárinu?“
„Jeg hygg, að það sje hugs-
anlegt“, sagði Stella hægt. „En
jeg er viss um, að það skeði
elcki. Skotin komu áður en jeg
snerti hann. Það hljóp ekkert
skot úr byssunni, meðan á
stympingum okkar stó£“.
Barney starði lengi hugsandi
á litlu, svörtu bókina, sem hann
skrifaði athugasemdir sínar í.
Síðan sneri hann sjer að Red-
fern.
„Staðfestið þjer frásögn
þessa, eftir því sem þjer eruð
málunum kunnugir?“
„Já, hvert smáatriði". ,
„Þjer vissuð ekkert um skot-
in þá?“
„Nei“.
„Þegar þjer komuð, sáuð þjer
þá engin merki þess, að ofbeldi
hefði átt sjer stað — enga blóð-
bletti?“
„Nei. Stella var auðvitað dá-
lítið óróleg. En jeg hjelt það
vera vegna þess, að hún hefði
staðið í deilum við Vaughan.
En hún hrestist brátt, og þegar
við höfðum lokið við að ganga
frá koparstungunum, virtist
hún eins og hún átti að sjer“.
„Ef lík Vaughans hefði ver-
ið falið í íbúðinni“, hjelt Bar-
ney áfram, „hefðuð þjer hlotið
að sjá það?“
„Já. Við tæmdum alla skápa“.
„Og það var hvergi?“
„Nei“.
„Þjer trúið okkur, er það
ekki?“ Þetta kom eins og ör-
væntingaróp frá Stellu.
Barney horfði á hana, fölur
og skarpleitur, augun stálblá
undir hálfluktum augnalokun-
um.
„Jú“, svaraði hann. „Jeg get
trúað ótrúlegri sögum en þess-
ari. Það, sem angrar mig, er,
hvort jeg get fengið tólf góða
og heiðarlega pilta til þess að
trúa henni“.
„Getið þjer það?“
„Jeg get reynt“, sagði Bar-
ney. „En jeg þarf að fá skrif-
lega heimild frá yður, til þess
að fá að athuga muni yðar í
geymsluhúsinu".
,,Auðvitað“, svaraði Stella.
„Og jeg vildi einnig fá upp-
drátt af dagstofu yðar, skipun
húsgagna o.^i. frv., ef það væri
hægt“.
„Já, það er sjálfsagt", sagði
Stella.
Barney brosti alt í einu, og
brosið gjörbreytti ándliti hans.
„Verið hugrökk“, sagði hann.
„Það þarf hepni til þess að
vinna mál þetta, en jeg er fædd-
ur heppinn“.
Stella brosti lítið eitt.
„Þjer eruð svo góður. Jeg
veit ekki, hvers vegna þjer ger-
ið þetta alt“.
Barney horfði út um glugg-
ann.
„Það er forvitni, hugsa jeg.
Jeg vil fá að vita, hvað skeði
í raun og veru“.
XXIX. KAPÍTULI.
Magruder stóð í dyrum^
geymsluhússins og stundi hátt.
„I guðanna bænum, Barney,
hvað ætlarðu að finna í þessu
rusli? í samanburði við þetta
er barnaleikur að finna nál í
heysátu. Þú ert áreiðanlega orð
in,n vitlaus“.
„Já, það er guðinnblásið
brjálæði, sem að mjer gengur“,
samþykti Barney glaðlega. —
Hann sneri sjer að tveim
gjörvilegum Svíum, sem höfðu
komið með honum til þess að
hjálpa honum. „Jæja, piltar.
Þá skulum við byrja“.
Geymsluhúsið var alveg fult
af allskonar húsgögnum og hús-
munum. * .
Þeir Barney og Magruder
stóðu hjá og horfðu á, þegar
flutningsmennirnir tóku að
flytja húsgögnin út á auða
svæðið framan við dyrnar.
„Hvað ætlarðu eiginlega að
finna hjer?“ spurði Magruder.
„Kúlu“, svaraði Barney.
„Ó, drottinn minn! Rand er
3.
„Já, laglegt er það, að minsta kosti er nóg af blessuðu
grasinu“, svaraði Pjetur.
Fóru þeir feðgar nú út á engið og þar bylgjaðist grasið
fyrir blænum, svo grænt og kjarnmikið, að unun var á
að horfa. Þetta þótti bónda vænt um, en það blíðkaði ekki
huga Páls til Pjeturs bróður hans.
Þriðju Jónsmessunóttina þorði Páll heldur ekki að1
gæta engisins, hanú varð nefnilega svo hræddur þá nótt-
ina, sem hann var þar, að hann var hreint ekki búinn að
ná sjer enn, en,Pjetur þorði samt að fara og fór. Og alt
fór á sömu leið og hinar tvær næturnar, nema hvað jarð-
skjálftinn hafði aldrei verið snarpari, svo harðir voru
kippirnir, að Pjetur hentist milli hlöðuveggjanna, og eins
og áður, hættu ósköpin alt í einu og alt varð dauðahljótt.
þegar búinn að athuga þetta , , , ,. ,
alt“ | Pjetur for nu að ga ut og sa þar emn hestmn enn, en hann
„Já. Hann var að leita að' vúf miklu stærri en hinir og hjá honum lágu herklæðin
líki, en fann það ekki, vegna úr skíru gulli. Pjetur fór með hest þenna til hinna og leitst
lang best á hann.
Þegar hann kom heim, var farið að þrefa um það við
hann, hvort alt grasið væri nú ekki farið af enginu. Páll
gerði mest að því. Pjettur svaraði fáu, en um daginn fóru
þeir feðgarnir út á engið og litu á, og þar var grasið jafn-
mikið og tvö sumrin á undan.
Konungurinn í landinu átti dóttur, sem hann vildi ekki
gefa nokkrum manni, nema þeim, serri gæti riðið upp
| Glerfjallið, — því rjett hjá konungshöllinni var geysihátt
þess að það er ekki hjer“.
„Hann leitaði einnig að byssu
kúlum“.
„Ef til vill. En. hann vissi
ekki, hvar á að ieita“.
„En það veist ,þú?“
„Já, það held jeg“.
„Ef þú finnur kúlu og getur
sannað, að hún sje úr byssu
Stellu ....“, sagði Magruder
með semingi.
„Já, einmitt“, sagði Barney.' glerfjall. Efst þar uppi átti konungsdóttir að sitja með
„Hæ, farið þið ^varlega með þrjú gullepli í kjöltunni, og sá, sem gæti riðið upp til
þennan legubekk ! hennar og tekið gulleplin þrjú, hann átti að fá hana fvrir
Menmrmr settu legubekkinn . , ,,,, . „ * , ,. . . , ?..
konu og halft nkxð með, þetta Ijet konungur kunngjora
við hverja einustu kirkju í þllu landinu og einnig í mörg-
um öðrum löndum. Konungsdóttirin var svo fögur, að all-
ir, sem sáu hana, hlutu að verða frá sjer numdir af henni,
— hvort sem þeir vildu eða ekki, — og var þá varla að
undra, þótt konungssynir og riddarar vildu gjarna vinna
hana og hálft ríkið með, og að þeir kæmu ríðandi frá ýms-
Legubekkurinn stóð þarna, um löndum, skrautbúnir og tígulegir, og á slíkum gæð-
upp við vegginn, gegnt arnin- ' ingum, að þeir þutu sem vindur eftir vegunum. Og hver
o^;,Borðlð Slugganna. um sjg ag þann Dg enginn annar myndi vinna hina
Stolhnn með damaskmu og ,.. J & & J
annar með grænu áklæði, rjett, °Sru mey.
hjá eldstónni. Meira þurfti
hann ekki að athuga, því að konungssonum og riddurum alt umhverfis glerfjallið, og
niður, og Barney athugaði hann
vandlega, en fann ekkert.
„Jeg þarf að fá öll dagstofu-
húsgögnin. Þessi stóll ....“.
Barney athugaði hann einn-
íg vandlega, en árangurslaust.
Hann andvarpaði, og dró upp-
drátt Stellu upp úr vasanum.
þurfti1 Þann dag, sem konungurinn hafði tiltekið, var fult af
tlffinxf nfnxAjqAj/rJzcu.
Þau voru nýgift. -
Hann: — Getur það verið, að
þú þurfir enn nýjan kjól?
Hún: — Nei, elskan mín, en
jeg fæ 10% afslátt á því, sem
jeg kaupi, svo þú getur sjeð, að
eftir því, sem jeg kaupi meira,
eftir því spara jeg meira.
'k
— Hefirðu heyrt það, að nú
eru stúlkur farnar að ganga í
ósýnilegum sokkum.
— Nei, því trúi jeg ekki, fyr
en jeg sje það sjálfur.
★
Magnús: — Hefirðu heyrt,
hvernig fór fyrir Guðna, vini
okkar? Hann dansaði átta valsa
í einu, fjekk hjartaslag af því
og dó.
Arni: — Jæja, fór hánn þá
svona? Blessaður segðu kon-
unni minni frá því, en segðu,
að hann hafi fengið slag í þriðja
dans-inum.
Kona Arna átti það nefni-
lega til að heimta af honum, að
hann dansaði við hana alt
kvöldið.
★
Maður er nefndur Sam Lang-
ford og er svertingi. — Hann
var einu sinni kunnur hnefa-
leikari, en varð að hætta vegná
sjóndepru. Síðustu æfiárin var
hann blindur og varð að vinna
fyrir sjer með því að bursta
skó.
Einu sinni — það var víst í
París —- átti hann að berjast
við annan svertingja, sem hjet
Sam McVea. Þegar þeir tókust
í hendur á orustupallinum, hló
Langford út undir eyru, dró
upp hjá sjer tóbakspípu og
rjetti hinum.
„Gerðu svo vel, Sam, þú átt
að eiga þessa pípu“.
„Frá hverjum er hún?“
„Frá föður mínum. — Þeg-
ar hann afhenti mjer hana,
sagði hann: Ef þú hittir nokk-
urn tíma annan negra, sem er
ljótari en þú sjálfur, þá gefðu
honum þessa pípu. — Þú átt
skilið að eiga hana, Sam“.
★
Magnús: — Hafið þjer heyrt,
frú, hve hörmulega fór fyrir
honum Guðna?
Kona Árna: — Nei.
Magnús: — Veslings maður-
inn dansaði 8 valsa í einu og
dó af hjartaslagi í þriðja vals-
inum.
★
Norðmaður og Bandaríkja-
maður horfa á ógurlegt eldgos
á Hawaii.
— Þetta er ekki til í Banda-
ríkjunum, mælti Norðmaður-
inn.
— Nei, en í Chicago er til
slökkvilið, sem gæti kæft þenn-
an eld á svipstundu.
★
— Jeg segi þjer það satt, að
hann Louis er dóni.
— Hversvegna segirðu það?
— I rúma viku hefir hann sí-
falt verið á hælum konu minn-
ar, og í gær bað hún hann #að
strjúka með sig, en þá neitaði
hann því, þorparinn.
Kauphöllin
er miðstöð verðbrjefa-
viðskiftanna. Sími 1710.