Morgunblaðið - 16.05.1944, Blaðsíða 10

10
MOBflUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 16. maí 1944
Smjörhákur litli
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjömsen.
sagði hún við Waight. „Jeg
fann það á mjer, að eitthvað
myndi ske í kvöld“.
„Jeg vildi óska“, sagði Waight
kvartandi, „að þú gætir gleymt
þessu bannsetta blaði í eina
eða tvær klukkustundir. Jeg
held, að þú hafir blek í æðun-
um, en ekki blóð“.
Hún brosti elskulega til hans.
„Við skulum koma“, sagði
hún. „Jeg er glorhungruð“.
Þau ætluðu að vera við opn-
un á nýju veitingahúsi, sem
Lefty Halligan, frægur íþrótta-
maður, átti, og af einhverri
heimskulegri forsjálni hafði
Waight trygt sjer borð mörg-
um vikum áður, því að aðsókn
var mjög mikil.
Á leiðinni þangað hugsaði
Muriel stöðugt um Vaughan-
rr^lið og Barney, og svaraði
þvaðrinu í Waight aðeins eins-
atkvæðisofðum. Hún fann á
sjer, að eitthvað mikilVægt var
að gerast. Sjötta skilningarvit-
ið, sem hafði gert hana að sVo
góðri blaðakonu, var þar að
verki. Hvar var Barney, og
hvað var hann að gera?
Veitingahúsið var þegar yfir-
fult, þegar þau komu þangað.
Þar var öllu mjög smekklega
fyrir komið, maturinn og vín-
ið gott, og sömuleiðis hljóm-
sveitin.
„Það heyrðist þá að minsta
kosti í henni“, hugsaði Muriel
með sjer, og langaði til þess að
grípa fyrir eyrun.
Jeffery Waight hallaði sjer að
henni.
„Eigum við að dansa?“
Hún kinkaði kolli. Alt var
betra en sitja svona og bíða eft
ir að eitthvað gerðist.
Jeffery dansaði mjög vel, og
skemtu þau sjer dálitla stund
við að athuga fólkið í kringum
þau.
Þarna var Htexford Johnson
með mjög laglegri stúlku, blá-
klæddri. Auðvitað! Hann var
alsstaðar. Nú kom hann auga á
Muriel og brosti til hennar.
„Og þarna er Hilda Masson.
Hvernig skyldi hún skemta
sjer“, sagði Muriel.
„Hilda Masson?"
„Nei, Hilda Lassiter", leið-
rjetti hún og brosti. „Það er
dökkhærða stúlkan í gráa kjóln
um í horninu þarjaa“.
Hann leit þangað. Við stórt
borð í horninu var hópur af
fólki að setjast niður. Hilda
Lassiter stóð dálitla stund eftir
að hún var farin úr loðkápunni,
og horfði á fólkið. Síðan sett-
ist hún.
„Er þetta Lassiter — þessi
Ijóshærði?"
Muriel kinkaði kolli.
„Og þetta er Herbert Martin,
lögfræðingur Hildu, sem með
þeim er. Hvað skyldi hann vera
að gera hjer?“ Hún starði hugs-
andi á þau Hún hafði tekið eft-
ir sigurhróssvipnum á andliti
Hildu. Það var auðvitað brjef-
ið, sem orsakaði hann.
Það var eitthvað í svip Hildu
Lassiter, sem orsakaði mikil
umbrot I huga Muriel. Ýmis-
legt, sem Barney hafði gefið í
skyn, spurningar, sem hann
hafði ekki svarað, óljós grunur
hennar sjálfrar, alt þetta fór að
taka á sig fasta mynd.
„Þú skalt fara aftur að borð-
inu“, sagði hún við Waight,
þegar dansinn var á enda. „Jeg
kem rjett strax“.
Hún flýtti sjer fram í snyrti-
herbergið, og náði þar í simann.
En Barney var ekki í skrif-
stofunni. Þeir sögðu, að hann
hefði komið þar, en væri nú
farinn heim. Og hafði hún heyrt
það nýjasta? Lík Vaughans var
fundið — hafði verið grafið út
úr skafli í Vesturgötu. Það var
Barney sem fann það, og hann
fengi áreiðanlega heiðursverð-
laun fyrir.
Muriel var svo skjálfhent, að
hún ætlaði varla að koma fimm
eyringunum niður um rifuna,
þegar hún hringdi aftur. — En
enginn svaraði. Barney var
ekki kominn heim enn þá. En
hann myndi verða kominn, þeg
ar hún kæmi þangað.
Hún náði í kápu sína, og bað
stúlkuna að segia hr. Waight, að
ungfrú Masterman hefði orðið
lasin, og farið heim.
„Já, ungfrú. Á jeg að ná í bif
reið handa yður?“
„Já, þökk fyrir“.
Hún stóð í anddyrinu og
beið. Fyrir utan heyrði hún
blaðadrengina hrópa. Já, Barn
ey myndi fá heiðursverðlaun
fyrir þetta.
Maður kom út úr veitinga-
salnum, bak við hana. Hún
fylgdi honum eftir með augun-
um, án þess að vera sjer fylli-
lega meðvitandi um það. Hann
ýtti við hinni þungu útidyra-
hurð og kallaði á blaðadreng,
keypti blað og stóð dálitla stund
undir ljósinu, og leit yfir helstu
frjettirnar! Á meðan hjelt
Muriel áfram hugsunum sínum.
Svo Vaughan hafði yfirgefið
íbúð Stellu, eins og Barney
sagði. Hann hafði þá farið
stuttu eftir að skotin heyrðust,
á þessum fimm mínútum, sem
Johnson var ekki við gluggann.
Hún mundi eftir vitnisburði
prestSins. Hann sagðist hafa
sjeð tvo menn halda niður Bank
Street, í áttina til árinnar. Vest
urgata var niður við ána.
Það fór hrollur um hana. Kl.
10.15. Það var stuttu eftir að
hún og Barney höfðu yfirgefið
veitingahúsið á horninu við
Waverly Place. Hún sá aftur fyr
ir sjer skuggalega göturia, hvít-
an snjóinb og spor Vaughans í
snjónum, fyrir framan dyr veit
ingahússins. Og þegar hún hafði
hlaupið út í bílinn, hafði hún
rekist á manninn með regnhlíf-
ina....
Hún tók andköf., Alt í
einu fjekk hún sv'ár við spurn-
ingu þeirri, sem ekki hafði
látið hana í friði síðan hún sá
myndina af brúðkaupi Hildu.
Hún vissi, hvar húri hafði sjeð
þetta andlit áður. Og um leið
og henni varð það Ijóst, langaði
hana til þess að hlaupa á brott
og fela sig. En það var of seint.
Áður en hún gat snúið höfðinu
undan, sneri maðurinn sjer í
dyragættinni við, og þau stóðu
augliti til auglitis í fyrsta sinn
eftir kvöldið góða í Bank
Street.
Andartak vonaði hún í ör-
Væntingu, að hann þekti sig
ekki. En hann þekti hana. Á
því var enginn efi. Hann varð
náfölur í andliti og í augu hans,
kom svipur, sem gerði hana
skelfingu lostna. Áður en hann
fjekk ráðrúm til þess að hreyfa
sig eða tala, þaut hún framhjá
honum, út um dyrnar.
Dyravörðurinn var hvergi
sjáanlegur. Sennilega hafði
hann farið til þess að ná í bíl
handa henni.
En í sömu andránni kom þar
að bíll. Maður og kona í sam-
kvæmisklæðum stigu út. Hún
náði í bílinn, og gaf bílstjóran
um heimilisfang Barneys.
Hann bjó skamt þar frá, en
henni virtist ferðin aldrei ætla
að taka enda. Þegar bifreiðin
staðnæmdist loks fyrir framan
uppljómað anddyrið, flýtti hún
sjer að borga bílstj<jranum og
hljóp upp stigann.
Þetta var stórt leiguhús og í
anddyrinu var röð af brjefa-
kössum. Hún staðnæmdist fyrir
framan einar dyrnar, og
hringdi.
„O, guð“, hvíslaði hún. „Láttu
hann vera heima“. En enginn
svaraði hringingunni. Hún leit-
aði í tösku. sinni að lyklinum,
sem hann hafði gefið henni
kvöldið sem hann ljet hana bíðg
sem lengst eftir sjer á tröppun-
um. Hún hafði ekki fengið tæki
færi til þess að nota hann fyr
en núna. Hún ætlaði aðl fara
inn og hringja niður á „Blobe“
og bíða svo eftir honum. Loks
fann hún lykilinn. En þá varð
hún alt í einu vör við, að ytri
dyr anddyrisins voru opnaðar
og einhver kom inn.
Andartak stóð hún hreyfing-
arlaus. Hún var of hrædd til
þess að geta hreyft sig. Hún
vissi hver það var, sem stóð bak
við hana.
Maðurinn hallaði sjer áfram
og leit á nafnið íyrir ofan
brjefakassann.
„Jæja“, sagði hann. „Svo að
1.
EINU SINNI VAR KONA. Hún sat og var að baka.
Hún átti lítinn dreng, sem var skelfilega fertur og digur
og sem langaði altaf í góðan mat, þess vegna kallaði hún
hann Smjörhák, og svo átti hún hund, sem hjet Gullin-
tanni. Alt í einu byrjaði hundurinn að gelta.
„Skreptu út Smjörhákur minn og líttu eftir hverju
hann Gullintanni er að gelta“, sagði konan.
Út stökk strákur, því hann gegndi altaf mömmu sinni
strax, en kom fljótt inn aftur og var hræddur: ,,Æ,
mamma mín“, sagði hann, „það kemur stór og digur tröll-
kerling með hausinn undir hendinni og poka á bakinu“.
„Skríddu undir borðið og feldu þig“, sagði móðir
stráksins.
Svo kom stóra skessan inn.
„Góðan daginn“, sagði hún. v j; ,.*•
1 „Sæl vertu sjálf“, sagði mamma Smjörháks.
’„Er hann .Smjörhákur þinn heima í dag?“ spurði
skessan.
„Nei, hann er úti í skógi með pabba sínum að veiða
rjúpur“.
„Það var slæmt“, sagði tröllið, „^eg kom hjerna með
svo fallegan lítinn silfurhníf, sem jeg ætlaði að gefa
honum“.
„Bíddu, bíddu, hjer er jeg“, sagði Smjörhákur litli og
gægðist fram undan borðinu.
„Æ, jeg er svo gömul og stirð“, sagði skessan. „Ef þú
vilt fá hnífinn, þá vcrðurðu sjálfur að sækja hann niður
í pokann minn“.
Þegar Smjörhákur var kominn niður í pokann, varpaði
tröllkonan honum á bak sjer og þaut af stað. En þegar
komið var nokkuð frá bænum, varð skessan þreytt og
spurði: „Hvar get jeg sofið?“
„Gáttu svolítið lengra“, sagði Smjörhákur litli í pok-
anum.
Svo lagði skessan pokann frá sjer við veginn og gekk
inn í skóginn og lagðist þar til svefns í rjóðri einu. Á
meðan tók Smjörhákur litli hnifinn sinn, skar stórt gat
á pokann og fór út, setti svo rótarhnyðju í staðinn fyrir
sig og hljóp heim til mömmu sinnar. Þegar skessan kom
heim til sín í helli sinn og sá, hvað hún var með í pok-
anum, varð hún öskureið.
Daginn eftir var móðir Smjörháks enn að baka. Alt í
einu fór hundurinn að gelta ákaflega. „Skrepptu út,

-urux
O. Bergquist, biskup í Luleá
var ákaflega vinsæll maður og
orðheppinn. Hann var annálað-
ur fyrir orðhepni sína við hvaða
tækiíæri sem var.
Eitt sinn er t. d. sagt frá því,
að hann var í veislu hjá frjáls-
lyndum stjórnmálamanni. Eft-
ir miðdegisverðinn sátu gest-
irnir upp á lofti og spjölluðu
saman. Hafði þá einhver gest-
anna orð á því, að hann skildi
ekkert í því, að annar eins á-
gætismaður og biskupinn og
jafn rjettsýnn, skyldi geta ver-
ið hægri maður.
— Vitið þjer það ekki, sagði
biskupinn hógværlega, en glett
inn í augunum, að það stendur
skrifað í prjedikara Salomons,
10. kap., 2. versi, að „hjarta
hins vitra bendir honum til
hægri, en hjarta heimskingjans
bendir honpm til vinstri?“
’ Hinn varð að sjálfsögðu orð-
laus og lauk þessu með því að
allir fóru að hlæja.
Nokkru seinna áttu gestirn-
ir að ganga niður í samkvæmis-
salinn aftur. En nú vildi svo til
að stiginn var snúinn og þurfti
að beygja til vinstri. Þá ætlaði
hinn frjálslyndi að ná sjer niðri
á biskupnum og segir:
— Jæja, nú verðúr herra bisk
upinn að snúa til vinstri.
— Já, svaraði biskup hik-
laust, en þjer sjáið líklega sjálf
ur, að þessi vegúr liggur norð-
ur og ni.ður.
★
Ameríkumaður var staddur í
írlandi og var að reyna að skýra
það fyrir gestgjafa sínum, hvað
Bandaríkin væru víðlend, en ír-
inn ljet sjer fátt um finnast.
Að lokum sagði Ameríkaninn:
Ef jeg stíg í járnbraut í Pen-
sylvaníu kl. 7 að kvöldi, þá er
jeg enn í Pensylvaníu kl- 7 að
morgni.
Gestgjafinn brosti og mælti:
— Já, vi§ höfúm álíka hrað-
skreiðar járnbrautir hjer, en
okkur dettur bara ekki í hug að
monta af þeim.
★
Húsfreyjan: — Jón, Jón,
komdu fljótt, það er kominn kýr
inn í kálgarðinn okkar.
Húsbóndinn: — Láttu ekki
svona, kona. Flýttu þjer heldur
og mjólka^ hana áður en húri
fer út aftur.
★
Símaviðgerðarmaður: Haf-
ið þjer gert boð eftir símavið-
gerðarmanni hjer?
Húseigandi (önugur): — Já,
jeg bað um hann í desember.
Viðgerðarmaðurinn: — Nú,
þá á jeg ekki að fara hiqgað.
Sá, sem jeg á að fara til, bað
um viðgerðarmann í ágúst.
★
•— Munurinn á kú, sem jórtr-
ar, og stúlku, sem jórtrar tyggi
gúmmí, er sá, að kýrin virðist
hugsa á meðan hún jórtrar.
★ _
„Jeg vona“, mælti hún, „að
þú bjóðir mjer í brúðkaup
þitt?“
Hann var feiminn, en mælti
i þó:
„Já, jeg ætla að bjóða þjer
fyrst af öllum, og ef þú vilt
ekki koma, þá gifti jeg mig
ekki“.