Morgunblaðið - 25.05.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
' 19
Miðvikudagur 2Am&1__ý
1ÁJ. JSomeróet YlrfaucýL
iam:
LARRY DERFORD
í leit að
lífshamingju
2. dagur —
auðn af flötum völlum. Jeg gat
ekki að því gert, að mjer datt
í hug, þegar jeg sá myndir þess
ar, að Chester Bradlake hefði
líklega vel vitað, hvað hánn
var að gera, þegar hann yfir-
gaf þetta og fór til borgarinn-
ai\
Nú náðum við okkur í leigu-
bifreið. Hún stansaði fyrir fram
an hátt, brúnt steinhús. Til þess
að komast að aðaldyrunum,
þurfti að fara upp háar tröppur.
Frú Bradlake stóð á fætur,
þegar við komum inn, og Elli-
ott kynti okkur. Hún hlýtur að
hafa verið fögur kona á sínum
yngri árum, því að vöxtur henn
ar var enn-góður, þótt hún væri
feitlagin, og augun voru fögur.
En hin gulgráa húð á andliti
hennar, sem var nær því öm-
urlega laust við alla snyrtingu,
hafði lagst í fellingar og mátti
greinilega sjá, að hún hafði
beðið lægri hlut í baráttunni
við kerlingu Elli.
Hinn gestur hennar var enn
ekkl kominn, og meðan við bið
um eftir honum, röbbuðum við
saman.
,,Elliott segir mjer, að þjer
hafið komið hingað suður um“,
sagði frú Bradlake. „Komuð
þjer við í Róm?“
„Já, jeg dvaldi þar eina
vikiV'.
„Og hvernig líður minni
kæru Margrjeti drotningu?"
Dálítið undrandi yfir spurn-
ingu þessari sagðist jeg ekkert
um það vita.
„Ó, heimsóttuð þjer hana
ekki? Það er indæl kona. Hún
var svo góð við okkur, síðast
þegar við vorum í Róm. Hvers
vegna heimsóttuð þjer hana
ekki?“
„Sannleikurinn er“, sagði jeg
og brosti, „að jeg þekkí hana
ekki“.
„Þekkið þjer hana ekki?“
sagði frú Bradlake, eins og hún
tryði ekki sínum eigin eyrum.
„Hvers vegna ekki — ?“
„Ja, rithöfundar sitja nú ekki
svona yfirleitt og skeggræða
við konunga og dfotningar“.
„En hún er svo indæl kona“,
sagði frú Bradlake í aðfinslu-
tón, eins og þao væri í meira
lagi ljótt af mjer að þekkja
ekki hdnnar konunglegu há-
tign. „Jeg er viss um, að yður
myndi geðjast vel að henni“.
Nú opnuðust dyrnar og
þjónninn vísaði Hilary Braba-
zon inn.
Þrátt fyrir nafn sitt var Hil-
ary Brabazon langt frá því að
vera rómantísk vera. Hann var
stuttur, mjög digur maður,
nauðasköllóttur, nema í hnakk
anum var svartur, hrokkinn
hárkragi. Andlitið var svo eld-
rautt, að maður hafði á til-
finningunni, að það hlyti brátt
að svitna ofsalega, augun voru
grá og á stöðugu iði, og varirn-
ar þykkar. Hann var enskur,
og jeg hafði nokkrum sinnum
rekist á hann í London. Hann
var mjög kátur og fjörugur,' og
afar vingjarnlegur, en það
þurfti ekki mikinn mannþekkj-
ara til þess að sjá, að þessi vin-
semd var aðeins til þess að
hylja mjög slunginn verslun-
armann. Hann hafði í nokkur
ár verið mest eftirsótti húsa-
skreytarinn í London.
Nú kom þjónninn inn með
vínblöndu á bakka. '
„Við bíðum ekki eftir Isa-
bel“, sagði frú Bradlake og
fjekk sjer eitt glas.
„Hvar er hún?“ spurði Elli-
ott.
„Hún er að spila golf með
Larry. Hún sagðist ef til vill
koma seint“.
Elliott sneri sjer að mjer.
„Larry er Laurence Darford.
Isabel og hann eru víst trú-
lofuð“.
Jeg tók eftir því, að Hilary
Brabazon leit vandlega í kring
um sig, fyrst þegar hann kom
inn í herbergið, og eins og ó-
sjálfrátt lyfti hann augabrún-
unum dálítið. Herbergið var og
vissulega undravert. Veggfóðr-
ið, gluggatjöldin og áklæði hús-
gagnanna var alt í samræmi.
Á veggjunum hjengu olíumál-
verk í þungum gullumgjörð-
um, sem Bradlakarnir höfðu
augsýnilega keypt, þegar þeir
voru á ferð í Róm. Þar voru
minjagripir um dvöl þeirra í
í Peking, útflúruð borð úr dökk-
um viði og geysistórir postu-
l línsvasar. Þar voru einnig
munir frá Peru og Chili,
| mannamyndir úr steini og leir-
ker. Alt var þetta herfilegt, en
þó skemtilegt. Á herberginu var
jhlýlegur heimilisbragur, svo
að maður kunni vel við sig þar.
Allir þessir hlægilegu munir
áttu þar heima, því að þeir
voru hluti af lífi frú Brad-
lake.
| Við höfðum rjett lokið við
vínblöndu okkar, þegar dyrn-
ar voru opnaðar upp á gátt og
inn komu piltur og stúlka.
j .„Komum við seint?“ spurði
stúlkan. „Jeg kom með Larry
með mjer. Er nokkuð til handa
honum að borða?“
„Já, ætli það ekki“, sagði frú
Bradlake og brosti. „Hringdu
og segðu Eugene að bæta við
einum diski“.
„Hann opnaði fyrir okkur.
Jeg er búin að segja honum
það“.
„Þetta er dóttir jnín, Isabel“,
sagði frú Bradlake og sneri
sjer að mjer. „Og þetta er Lau-
rence Darford“.
Isabel var há vexti, andlitið
ávalt og nefið beint, augun
falleg og varirnar þykkar, en
það virtist einkenna fjölskyld-
una. Hún var snotur, þótt hún
væri lítið eitt of feitlagin, sem
var sennilega að kenna aldri
hennar. Hún myndi grennast
með tímanum. Hendur hennar
voru sterklegar og fagurlega
skapaðar, þótt þær væru einn-
ig dálítið of feita^, og sömu-
leiðis fætur hennar. Hún hafði
mjög fallega húð og skifti vel
litum. Hún Ijómaði af hreysti
fjöri og lífsgleði. Hún var svo
eðlileg, að Elliott, með allan
sinn glæsileika, varð fremur
glyngurslegur við hlið liennar.
Og við hliðina á ferskleika
hennar virtist frú Bradlake
gömul og þreytt.
Við fórum niður tíl þess að
snæða hádegisverð. Hilary
Brabazon fölnaði, þegar hann
sá borðstofuna. Veggirnir voru
fóðraðir með dökkrauðu, ódýru
veggfóðri, og á þeim hjengu
illa málaðar myndir af önug-
legum konum og körlum, sem
voru nánustu ættingjar hr.
Bradlake. Þarna var einnig
mynd af honum. Hann var með
mikið skegg, í kjólfötum, með
hvítan, stífaðan flibba. Hús-
gögnin, úr dökkri eik, voru
geysimikil fyrirferðar.
„Jæja, hvað finst yður?“
spurði ísabel Hilary Brabazon,
þegar við vorum sest niður.
„Jeg er viss um, að þau hafa
verið mjög dýr“.
„Já“, svaraði frú Bradlake.
„Við fengum þau í brúðargjöf
frá tengdaföður mínum. Við
fluttum þau með okkur til
Lissabon, Peking, Quito og
Róm. Margrjet drotning dáðist
mjög að þeim“.
„Hvað munduð þjer gera
með þau, ef þjer ættuð þau?“
spurði Isabel Brabazon. En áð-
ur en hann gat svarað, svaraði
Elliott fyrir hann.
„Jeg mundi brenna þeim“,
sagði hann.
Síðan tóku þau þrjú að ræða
af ákafa, hvernig fara ætti með
herbergið.
★
Og samtalið hjelt áfram. Frú
Bradlake hlustaði, en það var
ekki gott að segja, um hvað
hún var að hugsa. Jeg sagði lít-
ið, og Larry, unnusti Isabel —
jeg hafði gleymt eftirnafni
hans — sagði ekki orð. Hann
sat hinu megin við borðið, á
milli Elliott og Brabazon, og
jeg gaf honum auga við og við.
Hann virtist mjög ungur.
Hann var svipaður á hæð og
Elliott, tæp sex fet, mjög grann
ur og útilimalangur. Hann var
mjög geðugur piltur að sjá,
hvorki laglegur nje hversdags-
legur í útliti, fremur feiminn
og vakti enga athygli á sjer.
Jeg hafði gaman af að at-
huga, að þótt hann hefði varla
sagt orð, síðan hann kom inn í
húsið, virtist hann kunna mjög
vel við sig, og taka þátt í sam-
salinu á einhvern undarlegan
hátt, án þess að opna munn-
inn^ Jeg tók eftir höndum hans.
Þær voru langar, mjög fagur-
lega lagaðar og um leið sterk-
ar. Jeg hugsaði með mjer, að
það hlyti að vera unun fyrir
málara að mála þær.
Hann var ekki þreklega vax-
inn, en annars engan veginn
veiklulegur í útliti. Andlit hans,
rólegt og alvarlegt, var sól-
brunnið, en annars litlaust, og
•andlitsdrættir hans voru lítt
fyrirmannlegir, þótt þeir væru
reglulegir. Kinnbein hans voru
fremur há, og gagnaugun hol.
Hárið var dökkbrúnt og lítið
eitt liðað. Augun virtust stærri
en þau í raun rjettri voru,
vegna þess, að þau lágu djúpt
í augnatóítunum, og augnahár-
in voru þjett og löng. Augun
Ný framhaldssaga
Nýjasia skáldsaga hins vinsæla hölunil
ar, W, Somersel Maugham. —
með írá byrjun
ISABEL BRAÐLAKE, fjörugui'
afkomandi gamallar Illinois-
ættar, og ástfangin af Larry.
. 1 Ót»
SOPHIA, 17 ára goniui * g
sakanleg. Kemur meiJ‘a
seinna.
díf
Friðrik fiðlung111
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
Þegar Friðrik kom til borgarinnar, settist baa
gistihúsi einu, þar ljek hann á fiðluna, og þeir seh1 V
komu, þeir dönsuðu, og hann lifði í vellystingu111 g
uglega og hafði ekkert að segja af sorg nje sut-
gat neitað honum um það, sem hann bað uffl
En þegar skemtunin stóð sem hæst, komu vai1
me
irnir og áttu að draga Friðrik fyrir dóm, því sýs
luiúa'
l
inn hafði kært hann fyrir árás og rán og jafnvel ul
raun, og nú átti að hengja hann Friðrik. {
En Friðrik var ekki alveg ráðalaus. Hann tók óa
una og ljek á hana, og þá urðu varðmennirnir a
þar til þeir duttu um koll og lágu gapandi á g°ul e
Því næst voru sendir hermenn eftir Friðrik, ^
fór betur fyrir þeim, því fiðlungur spilaði og þeir ^ ^
dansa. En að lokum ljeku þeir á Friðrik og ^
meðan hann svaf eina nóttina og svo var hann
til að hengjast strax, og var þegar lagt af stað ^£]
Þar þyrptist saman múgur manns, sem vildi siagtad(
undarlega mann, og sýslumaðurinn var þar líka ;. þ,
og var mjög glaður, því nú hugðist hann fá hefn ’ ;
fyrir peningana sína og fötin sín. Friðrik hafði
fiðluna og byssuná, því þeim hlutum var ómogu
ná af honum. Og þegar hann var kominn að &a ~ (
og var að klifra upp stigann, þá drógst hann atra ^.É
og hann væri alveg að þrotum kominn, og á e^sta jeJ-
settist hann og spurði, hvort hægt væri að neita j
eina bón, sig langaði svo mikið til þess að leika •
fiðluna, áður en hann ýrði hengdur. ^
Öllum fannst bæði synd og skömm að nelta b011^^
svona lítilræði. En sýslumaðurinn bað þá í öllui*1 g
að leyfa ekki stráknum að spila, því, ef það V ^j
myndi allt vitlaust verða. Bað hann svo menn j e
sig við við birkitrje eitt, er þar var, svo hann
að dansa, þótt stráknum væri leyft að spila. rja
Svo tók Friðrik fiðluna og var ekki seinn a ^
þá fóru náttúrlega allir viðstaddir að dansa, b ^
og skepnur, bæði hermennirnir, fógetinn, bo ^j
presturinn, en sýslumaðurinn dansaði bundmn ^ ]
trjeð og rispaði sig á bakinu. Sumir dönsuðu ÞaI^ yi
lágu sem dauðir, aðrir þar til þeir fjellu í svin1^ þa(
fór þó fyrir sýslumanninum. Enginn hugsaði u ^ ^
hegna Friðrik fiðlungi, og hann fór loks burtu
una sína og fiðluna og lifði vel og lengi, þvl
neitað honum um fvrstu bónina, sem hann na
ENPI]