Morgunblaðið - 27.06.1944, Blaðsíða 10

10
MOBGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur .27. júní 1944
1AJ Someróet 1/lflaucjli
lam:
Sophia MacDurfrane.
í leit að
lífshamingju
— 28. dagur —
„Elliott frændi þinn mundi
lítið þakka þjer fyrir, ef þú
brytir einn af Crown Derby
diskunum hans. Þeir voru bún-
ir til handa þriðja hertoganum
af Dorset, og' eru geysilega
^erðmætir.
„Taktu brauðsneiðarnar upp
af gólfinu“, fnæsti hún.
„Gerðu það sjálf“, sagði jeg
og settist aftur á legubekkinn.
★
Hún stóð á fætur og hrifsaði
brauðsneiðarnar upp af gólfinu.
„Og þú kallar sjálfan þig
enskan gentelmann“, hrópaði
hún ofsareið.
„Nei, það hefi jeg aldrei
geit“.
„Farða til fjandans og láttu
mig aldrei sjá þig framar. Jeg
get ekki afborið að horfa á þig“.
„Það er leiðinlegt, vegna þess
að mjer er altaf ánægja af að
horfa á þig. Hefir aldrei neinn
sagt þjer, að nefið á þjer er al-
veg eins og nefið á Psyche, á
listasafninu í Neapel. En það er
fegursta tákn kvenlegs yndis-
þokka, sem nokkru sinni hefir
verið til. Þú hefir glæsilega
fætur, granna og vel lagaða, og
héfi jeg oft furðað mig á því,
þar eð þeir voru sverir og þung
lamalegir, þegar þú varst yngri.
Jeg get hreint ekki skilið,
hvernig þú hefir farið að því“.
„Með stál-vilja og guðs náð“,
sagði hún reiðilega.
„En auðvitað bera hendur
þínar af öllu öðru í útliti þínu“.
„Jeg hefi altaf haldið, að þjer
þætti þær of stórar“.
„Nei, ekki borið saman við
hæð þína og vöxt. Það vekur
altaf furðu hjá mjer, hve þú
notar þær með miklum yndis-
þokka. Hvort sem það er þjer
eðlilegt eða ekki, þá hreyfirðu
þær aldrei án þess að sýna feg
urð þeirra. Stundum eru þær
eins og blóm og stundum eins
og fuglar á flugi. Þær tjá
meira, en nokkur orð þín. Þær
eru eins og hendurnar á mynd-
um E1 Grecos. Þegar jeg horfi
á þær, lætur nærri að jeg trúi
hinni mjög svo reyfaralegu
sögu Elliotts frænda þíns um
að þú eigir spánskan aðals-
mann fyrir forföður“.
Hún horfði reiðilega á mig.
„Um hvað ertu að tala?
‘Þetta er í fyrsta sinn, sem jeg
heyri á það minst“.
Jeg sagði henni síðan frá
greifanum og hirðmey Maríu
drottningar, sem Elliott ætti
ætt sína að rekja til. Á meðan
horfði Isabel með velþóknun á
langa fingur sína og vel
snyrtar og málaðar neglurnar.
„Það kemur stundum fyrir,
að jeg fyrirlít þig ekki bein-
linis“, sagði hún.
Hún stóð á fætur og settist á
legubekkinn við hlið mína,
stakk handleggnum irínundir
handlegginn á mjer og hallaði
sjer að mjer til þess að kyssa
mig. En jeg sneri kinninni und
an.
„Jeg kæri mig ekki um að
fá andlit mitt makað í varalit“,
sagði jeg. „Ef þú vilt kyssa mig,
þá kysstu mig á munninn, því
að til þess ætlaðist miskunnsöm
forsjónin að hann yrði notað-
uf“.
Hún flissaði, og sneri höfði
mínu að sjer með annari hend-
inni og varir hennar þrýstu
þunnu farða-lagi á varir mín-
ar. Áhrifin af því voru hreint
ekki sem verst.
„Jæja, nú segirðu mjer ef til
vill, hvað það er, sem þú vilt“.
„Ráðleggingar“.
„Jeg er fús til þess að gefa
þjer ráðleggingar, en mjer dett
ur ekki í hug að halda, að þú
farir eftir þeim. Það er aðeins
eitt, sem þú getur gert, og það
er að g^ra það besta úr þessu“.
Nú þaut hún upp aftur, og
henti sjer á stól, sem stóð rjett
hjá arininum.
„Jeg ætla ekki að horfa að-
gerðarlaus á það, að Larry eyði
leggi líf sitt. Jeg svífst einskis
til þess að koma í veg fyrir, að
hann giftist Sophíu“.
„Þjér tekst það ekki. Hann
er gagntekinn af þeirri sterk-
ustu tilfinningu, er gripið get-
ur mannlegt hjarta.
„Þú átt þó ekki við, að hann
elski hana?“
„Nei. Það væru smámunir, i
I samanburði við hitt“.
„Nú?“
„Sjálfsfórnin er ástríða, svo
sterk, að við hlið hennar verða
tilfinningar eins og ást og þrá
á smámunum einum. Hún
steypir fórnarlambi sínu í glöt
un, en er um leið besta viður-
kenningin á persónuleika þess.
Það er sama hverju fórnin er
færð. Ef til vill borgar hún sig
— ef til vill ekki. Ekkert vín
er eins áfengt, engin ást eins
voldug og enginn löstur eins
knýjandi.
„Mikið skelfing ertu leiðin-
legur“, s^gði Isabel.
Jeg skeytti því engu, sem
hún sagði.
„Hvernig géturðu ætlast til
þess, að heilbrigð skynsemi eða
hygni geti haft áhrif á Larry,
þegar hann ,er gripinn slíkri
ástríðu? Þú veist ekki, hverju
hann hefir verið að leita að öll
þessi ár. Jeg veit það ekki held
ur. Mig grunar það aðeins. Öll
erfiðisárin og öll reynslan, sem
harin hefir aflað sjer, hefir ekk
ert að segja gegn þessari þrá
hans — þessari knýjandi, há-
væru þörf hans eftir að frelsa
sál konu, er hann þekti sem
saklaust barn“.
„Jeg hygg að þú hefir rjett
fyrir þjer. Jeg hygg að hann
sje að takast á hendur vonlaust
verk. Og hann mun þjást öll-
um vítiskvölum vegna tilfinn-
inganæmi sinnar. Hann mun
aldrei ljúka lífsstarfi sínu —
hvað svo sem það er. Hinn ó-
tigni París drap Achilles með
því að skjóta ör í hæl hans.
Larry skortir einmitt þennan
snefil af harðýðgi, sem jafnvel
dýrðlingurinn verður að hafa,
til þess að vinna geislabaug.
sinn“.
„Jeg elska hann“, sagði Isa-
bel. „En guð veit, að jeg krefst
einskis af honum. Engin ást
getur verið óeigingjarnari, en
ást mín á honum. Og hann verð
ur svo óhamingjusamur“.
Hún fór að gráta, og þar eð
jeg hjelt að hún mundi hafa
gott af því, Ijet jeg hana gráta
í friði. Brátt tók hún spegil og
vasaklút upp úr tösku sinni og
þurkaði tárin varlega framan
úr sjer.
„Þú ert svei mjer fullur sam
úðar“, tautaði hún.
★
Jeg horfði hugsandi á hana,
en svaraði engu. Hún púðraði
sig í framan og greiddi sjer.
„Þú sagðir rjett áðan, að þig
grunaði að hverju hann hefði
verið að leita öll þessi ár. Við
hvað áttirðu?11
„Það eru aðeins getgátur, og
ef til vill hefi jeg rangt fyrir
mjer. Jeg hygg að hann hafi
verið að leita að heimspeki eða
ef til vill trú, og lífsreglu, er
fullnægði bæði hjarta hans og
heila.“
Isabel hugsaði um þetta and
artak. Hún andvarpaði.
„Finst þjer það ekki dálítið
undarlegt, að sveitadrengur frá
Marvin í Illinois skuli hafa slík
ar hugmyndir?“
„Það er ekkert undarlegra en
Luther Burbank, sem fæddur
var á bóndabæ í Massahusetts,
skyldi finna upp kjarnalausa
appelsínu eða Henry Ford, sem
fæddur var á bóndabæ í
Michigan, skyldi finna upp
bíl“.
„En það eru hagkvæmir hlut
ir“.
Jeg fór að hlæja.
„Getur nokkuð verið hag-
kvæmara en að læra listina að
lifa?“
Isabel yppti öxlum.
„Hvað viltu að jeg geri?“
„Þú vilt ekki missa Larry
alveg?“
Hún hristi höfuðið.
„Þú veist hve trúr hann er.
Ef þú vilt ekkert hafa saman
við konu hans að sælda, skiptir
hann sjer ekkert af þjer. Ef þú
hefir nokkra skynsemi, þá
vertu góð við Sophiu. Hún ætl
ar nú að gifta sig, og þarf því
sennilega að kaupa eitthvað af
fötum. Hversvegna býðst þú
ekki til þess að fara í búðir með
henni? Hún yrði áreiðanlega
fegin“.
Isabel hlustaði á mig og kipr
aði saman augun. Dálitla stund
stóð hún hugsi, en jeg gat ekki
getið mjer til, um hvað hún
væri að hugsa. Svo sagði hún:
„Viltu bjóða henni til hádeg
isverðar? Jeg get varla gert
það eftir það sem jeg sagði við
Larry í gær“.
„Ætlarðu að haga þjer vel,
ef jeg geri það?“
„Eins og engill“,. sagði hún,
og brosti elskulega.
„Jæja þá,“ sagði jeg.
Það var sími í herberginu.
Jeg fann símanúmer Sophíu og
hringdi í hana. Jeg nefndi nafn
mitt.
éfJiafesWi
Matti vitgranni
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
3.
ekki peninga að borga með, svo hann ljet Matta hafa
nafar einn, og fjekk svo að fara yfir.
Þegar piltur kom heim til móður sinnar, þá spurði
hún strax um tollinn: „Hvað fjekkstu í toll í dag?“ sagði
hún.
„Æ, það var einn, sem ljet mig fá eitt pund af mjöli,
hann var að koma frá myllunni, en smiður ljet mig fá
nafar“, sagði Matti.
,,Og hvað gerðirðu við nafarinn?“ spurði móðir hans.
„Æ, jeg boraði honum gegnum húfuna mína, eins og
þú baðst inig um, mamma“, sagði Matti.
„Já, en það átti jeg aldrei v-ið,“ sagði konan, „honum
áttirðp ekki að stinga í húfuna þína, heldur gastu geymt
hann í erminni þinni“.
„Jæja, jæja, mamma, jeg skal muna það næst“, sagði
Matti óþolinmóður.
„Og hvað gerðirðu svo við mjelið?“ spurði móðir hans.
„Jeg stráði því út um hlöðugólfið, eins og þú baðst mig
um, mamma“, sagði Matti hróðugur.
„Aldrei hefi jeg heyrt annað eins“, kveinaði móðir hans.
„Þú áftir að fá þjer fötu og bera það heim í henni“.
,,Æ, vertu nú ekki að þessu, mamma“, sagði Matti,
„þetta skal jeg gera næst“.
Daginn eftir var piltur aftur við brúna og átti að taka
toll. Þá kom þar einn með hest klyfjaðan af brennivíni
og vildi komast yfir.
„Þú kemst ekki yfir fyrr en þú hefir borgað toll“, sagði
Matti.
„Jeg á ekki nokkurn eyri“, sagði maðurinn með brenni-
vínið.
„Jæja, þá kemstu ekki yfir. En kanske þú hafir vörur?“
sagði Matti. Þá ljet hinn hann hafa hálfan pott af brenni-
víni og því helti Matti upp í ermina á sjer.
Rjett á eftir kom einn með geitaflokk og vildi fá að
komast yfir.
„Ekki færð þú að komast yfir, fyrr en þú borgar toll“,
sagði Matti.
Ja, þessi var ekki ríkari en hinir, hann áttþenga pen-
inga, svo hann gaf Mattai lítið geitarkið, og fjekk svo að
fara yfir með hópinn. En Matti tróð kiðinu ofan í fötu,
sem hann hafði meðferðis.
Ef Loftur getur það ekki
— bá hver?
Góð veiði.
Vetur einn var jeg að ná ís
úti á vatni. Henti mig þá það
óhapp, að exi mín hljóp af
skaftinu, og þar sem sjaldan
er ein báran stök, þá þurfti hún
endilega að detta ofan um einu
vökina, sem var á ísnum.
Sumarið eftir var jeg að
veiða í vatninu. Kom jeg þá
auga á öxina, þar sem hún lá
á botninum. — Nú eru góð ráð
dýr, hugsaði jeg með mjer, en
sagði ekkert, því að jog tala
aldrei við sjálfan mig. Svo dró
jeg færið þannig, að öngullinn
drógst eftir botninum. Þannig
gat jeg krækt í augað á öxinni.
Én þetta hefir víst þótt vænn
biti, því að áður en jeg náði
henni upp, beit stóreflis lax á
hjá mjer. Jeg tók viðbragð,
sveiflaði stönginni og þeyttist
þá laxinn og öxin hátt í loft
upp.
Það vildi hvorki betur nje
verr til, að hún kom í álft, sem
flaug yfir. Álftin datt niður
steindauð og beint ofan á hjera,
sem líka rotaðist. Það steinleið
yfir ísbjörn, sem horfði á
þetta. Og þegar jeg klappaði
saman höndunum af fögnuði,
urðu nokkrar rjúpur á milli
þeirra og bættust við veiðina.
★
— Ein sorgin yfirgnæfir
aðra, sagði kerlingin. í gær dó
maðurinn minn, í dag týndi jeg
nálinni minni.
★
Hjer um daginn kom eigin-
maðurinn heim, eftir að hafa
drukkið heldur mörg staup.
Hann bað konu sína fýrirgefn-
ingar.
„Ef þetta væri í fyrsta skipti,
sem þú kemur drukkinn heim“,
svaraði konan, „myndi jeg fyr-
irgefa þjer, en það kom einnig
fyrir eitt sinn í nóvember
1916“.
★
Maáur hafði lent í bílslysi og
lögregluþjónn spurði hann:
„Efuð þjer giftur?“
„Nei, þetta er sú versta mejfi-
ferð, sem jeg hefi nokkru sinni
hlotið“.
★
Þjónninn: -— Þetta eru bestu
eggin, sem við höfum haft í
heilt ár.
Gesturinn: — Látið þjer mig
heldur hafa egg, sem þið hafið
ekki haft svo lengi.