Morgunblaðið - 14.07.1944, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 14. júlí 1944
Þakka innilega mikla vinsemd, heimsóknir og g
heillaóskir á áííræðis afmæli mínu.
Einar Thorlacius.
$>3>3><íx$x$x$>3xeK$K^xSxSx$^x$K$K^<^Sx$x$x$x$><$xSxSxSxSxíx$x$x$xS><s><SxSxSxSxSxSx3xSxS><Sxs
Þakka hjartanlega hlýju handtökin, gjafir,
^ blóm og skeyti á sextugs afmæli mínu.
Guðmundur ÞorleifSson
frá Hjörleifshöfða.
<*>
F<$x$x$^x$x$x$x^$x$>3x$x$>^$k$x$x»<®x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$,
<$X$X$X$X$X$X$K$X$^X$X®3X®<^$K$<$X$X$X$<$X$X®<$X$X$X$X$X$X$X$X$X$X$X^$X$X$X$X$X$K$X$X$X$X$X$>
<s>
Þökkum innilega auðsýnda vinsemd á silfur- f
% brúðkaupsdegi okkar.
Ingibjörg B. Rafnar.
Jónas Rafnar.
Þakka innilega öllum, skyldum og vandalaus-
um, sem glöddu mig með heimsóknum, gjöfum og
heillaskeytiun á 80 ára afmæli mínu, 11. þ. m.
Bið Guð, í Jesú nafni, að blessa ykkur öll.
Guðný Guðmundsdóttir, Vitastíg 18A.
<$>^x$x$x$><p^<$x$x$x$>^<$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$x$^x$x$x$x$^x$x$^x$x$x^$x$x$x$x$x»<$x$x$>
Hugheilar þakkir til ykkar allra, er sýndu okk-
ur vinarhug með heimsóknum, gjöfum og skeytum,
á silfurbrúðkaupsdegi okkar, 25 f. m.
Hamingjan fylgi æfi ykkar.
Lára Lýðsdóttir. * Einar Jónsson, Hundadal.
^3*í*S*í*í*í*í>‘$<S><M^*®"®*»<®*S*í,<í>3*í>,S*e*í*í*í>3KSxíx$x$>3x$x$x$x$x$x$x®x®x$<$x$K$x$Kí'
Hjartanlega þakka jeg þeim vinum og vanda-
mönnum, sem glöddu mig með heimsóknum, skeyt-
um og gjöfum á sjötíu ára afmæli mínu.
Guð blessi ykkur öll.
Margrjet Unadóttir,
Hörglandskoti á Síðu.
S*®kS><$x$k®x$x$x$x$x®x®x®k$x$x$x®x®x$x®x$x$x$x®x$x®x$x$x$x$x$x$x$x®x$«$x$x$x$x$x$x$x$x®x$<Sx®x®>
<$^^X$X$>^X$>^X$X$^X$X$X$X$>^X$>^^X$X$>^><$^X$><$^>^X$X$>^X$X$^X$X$^^X$
Hjartanlega þökkum við öllum þeim, sem
glöddu okkur með heimsókn, gjöfum og skeytum
á fimtugs afmæli mínu og 25 ára hjúskapar af-
mæli okkar.
Kolbeinn Jóhannesson.
Steinunn Magnúsdóttir.

%
<»
<»
L O K U M
vegna sumarleyfa frá f
15 — 31. þ. m.
lufupressan STJARMAIil
f
t
Óska eftir
Húsplóssi fyrir iðnað
| í haust. Þarf að vera á góðum stað. Tilboð
I sendist blaðinu fyrir 20. þ. m, merkt, „Klæð-
t skeri“.
/T
Sextugur: Olafur Briem
ÓLAFUR BRIEM er sextug-
ur í dag. Hann er fæddur að
Reynistað í Skagafirði. For-
eldar hans voru Gunnlaugur
Briem, síðar verslunarstjóri í
Hafnarfirði og kona hans Karó-
lína Claessen, systir Valgarðs
Claessen landsfjehirðis. Ólafur
fór utan um fermingaraldur til
verslunarnáms 1 Danmörku og
dvaldi þar 7—8 ár. Þegar heim
kom rjeðist hann til P. J. Thor
steinsson & Go í Viðey og starf
aði þar í mörg ár. Síðan varð
hann framkvæmdarstjóri hjá
Geo. Copeland. Þvínæst fram-
kvæmdarstjóri hjá Kol og Salt.
Að því búnu skrifstofustjóri
hjá Kveldúlfi. Loks skrifstofu-
stjóri SÍF. og gegnir því starfi
enn. Hann er kvæntur frænku
sinni Önnu, dóttur Valgarðs
Claessen og eiga þau fimm
börn, tvær dætur og þrjá syni.
Með þessu er í fám orðum gerð
grein fyrir því, hver maðurinn
er. En hvernig er hann svo,
þessi sextugi kaupsýslumaður,
sem síðustu fjörutíu árin hefir
gengt hinum ábyrgðarmestu
stöðum við hvert stórfyrirtæk-
ið af öðru. Það er best að segja
eins og siður er á þingmála-
fundum: „Jeg mun koma að
því síðar“ — og láta svo ráð-
ast hverjar efndirnar verða!
★
Það er Ameríkumaður, Rip-
ley trúi jeg hann heiti, sem
segir sögurnar „ótrúlegt en
satt“. Mjer datt þessi fróði
maður í hug á sunnudaginn
var. Það var á samkomu í
Hljómskálagarðinum. Jeg lá þar
eins og þúsundir annara, í
grænu grasinu og sleikti sól-
skinið. Og það var svo gott að
vera þarna, að jeg var sann-
færður um, — og er sannfærð-
ur um að aðrir voru líka sann
færðir um — að hvergi væri
betra að vera en þar sem við
vorum. Ótrúlegt en satt í lang-
hrjáðum heimi, þar sem milj-
ónir manna bölva sínum fæð-
ingardegi.
Já, þú ættir að vera hingað
kominn, Ripley minn, hugsaði
jeg. Þú gætir gert þjer mat úr
því, sem fyrir augum ber, án
þess að víkja neinu við, aðeins
með ofurlítið „.vinsamlegri
túlkun“ staðreyndanna.
Á íslandi, Viy?sta og yngsta
lýðveldi jarðarinnar — mund
ir þú skrifa í vasabókina frægu
— koma menn saman á hverj
um sunnudegi undir berum
himni til þess að brosa hver
framan í annan. Þar öfundar
enginn annan, því hver um sig
finnur að enginn getur liðið
betur en honum. Þessvegna eru
allir góðir.
Svo mundir þú bæta við, Rip-
ley minn: Á landinu, sem er
kent við ís, er besta veður í
heimi. Það er af því að sólin,
sem þar skín, er miklu nær-
gætnari en sólin í öðrum lönd-
um, hún vermir en brennir
ekki, bakar en steikir ekki.
Og loks mundir þú skrifa:
Þegar íslendingar rísa úr
rekkju á sólbjörtum sumar-
morgni, er fyrsta hugsun
þeirra: Nú er veður til að elska
náungann. En í hinum löndun-
um segja menn: Gott innrásar
veður í dag.
Meðan jeg er í þessum
frómu hugleiðingum um
Ripley og veðurblíðuna og ná-
ungskærleikann hjer og þar, er
altaf að bætast í hópinn. Fólkið
situr nú og liggur svo þjett, að
jeg er farinn að kvíða hálf-
gert fyrir því, að einhver rísi
á fætur og stigi ofan á mann.
En hvað sje jeg þá? „Ótrúlegt
en. satt“ — hár maður, ber-
höfðaður og brosandi, kemur
skeiðandi eftir mannhafinu —
án þess að stíga ofan á neinn!
Hann er með jakkann flaks-
andi frá sjer og fangið fult af
sælgæti, sígarettum og vindl-
um. Um leið og hann brunar
fram hjá okkur, kallar hann:
„Sæll, sæll, jeg er í sendiferð!“
Svo er hann horfinn.
Þetta var Ólafur Briem.
Auðvitað.
Og auðvitað var það fyrir-
boði, að jeg hafði verið, að
hugsa um Ripley. Því svo sann
arlega á Ólafur Briem heima í
dálkinum „ótrúlegt en satt“.
Hann er að mörgu eins og fólk
er flest, en samt er hann eng-
um manni líkur. Við hinir flat-
mögum í grasinu og sleikjum
sólskinið „sælir og sveittir,
saddir, latir og þreyttir“. Ólafi
þykir gott að vera úti í sólskin-
inu, ekki síður en okkur. En
hann fer ekki að flatmaga í
grasinu, af því að hann veit
ekki hvað það er að vera lat-
ur. Hann verður altaf að hafa,
eitthvað fyrir stafni. Hann
hleypur sendiferðir með sæl-
gæti, sígarettur og vindla,
þessi sextugi góðborgari, frek-
ar en gera ekki neitt. Ófrúlegt
en satt: Enginn hefir sjeð Ólaf
Briem óvinnandi, enginn hefir
sjéð hann þreyttan.
★
Það var erilsamt starf að
vera skrifstofustjóri í Sölusam-
bandinu árin fyrir stríðið. Á
borðinu fyrir framan Briem eru
tveir símar. Hann er að tala í
annan símann við Isáfjörð og
sambandið afleitt. Svo tekur
hann hinn símann. Þá er það
Norðfjörður og sambandið
hálfu verra. Tveir skrifstofu-
menn eru að hamast á ritvjel
í gríð og ergi, annar gegnt
Ólafi, hinn við borðendann. Sjö
útgerðarrhenn bíða afgreiðslu,
allir önnum kafnir, allir óþol-
inmóðir, einn úr Vestmanna-
eyjum, annar úr Garðinum,
þriðji af Akranesi, fjórði úr
Reykjavik, fimti norðan af
Siglufirði, sjötti frá Stokkseyri,
og síðast en ekki.síst sjöundi
úr Keflavík. Starfsfólkið úr
herbergjunum í krirtg er altaf
að koma og fá leiðbeiningar hjá
skrifstofustjóranum. Fram-
kvæmdastjórarnir þurfa að
tala við hann. Enginn sjer Ólafi
bregða. Hann er altaf til taks,
altaf með á nótunum, altaf jafn
bráðlifandi; það eru 5—6 skip
að ferma á höfnum kringum
landið, illviðri, tafir, eifíft arg.
Svona gerigur það dag eftir
dag, stundum vikum saman í
einni lotu. Ólafur er aldrei ön-
ugur, aldrei svo mikið sem
gremjuvottur í rómnum.
Þetta er satt. En er það ekki
ótrúlegt?
Og samt er sagan ekki öTl.
Eftir öllum guðs og manna lög-
um hefði skrifstofustjórinn í
Sölusambandinu margan dag
átt að dragnast heim til'sín, að
enduðu starfi, dauðuppgefinn á
sál og líkama, og stinga sjer
beint í háttinn. En Ólafur
Briem hefir aldrei slegið hend-
inni móti góðum gleðskap.
Hann lætur sig ekki muna.um
að bæta átta stunda leik ofan
á tíu stunda starf. Jeg sagði áð-
an, að enginn maðúr hefði sjeð
hann óvinnandi. En hafið þið
sjeð hann skémta sjer, hafið
þið sjeð hann dansa og hafið
þið heyrt hann syngja? Jeg
þyrði að slá til veðs við Benja-
mín Gigli og Stefano Islandi,
að „minn maður“ skyldi
sprengja þá af sjer með morg-
unsárinu, hvorn um sig, eða
báða í senn. Það er engin hætta
á að hann sje neitt rauðeygður
eftir nóttina, þar sem hann sit-
ur í skrifborðsstófnum sínum
um þær mundir, er flestir dauð
legir menn væru að snúa sjer
stynjandi á hitt eyrað. Og hann
er ekkert skjálfhentur, þegar
hann byrjar daginn með því að
skrá athuganir sínar um veð-
urfar og aflabrögð í borð-
almanakið sitt.
Einhvern daginn rakst jeg á
nýstárlegt orð í blaði. Það var
svo langt síðan jeg hafði sjeð
það eða heyrt, að mjer fanst
einhvernveginn að það mundi
vera farið sömu leiðina og
geirfuglinn. Orðið var: vinnu-
gleði. Hvað er vinnugleði? Ef
emhver spyrði mig, mundi jeg
geta mjer þess til, að þessi fá-
gæta gleði væri það, að hafa
lokið því, sem maður þarf að
gera. En eins og ráðvöndum
rnanni sæmir mundi jeg svo
segja við spyrjandann; Farðu
til hans Ólafs Briem, jeg held
hann hljóti að geta sagt þjer,
hvað vinnugleði er.
Mig dauðlangar til að enda
þetta með nokkrum uppbyggi-
iegum orðum um góða menn og
guðs vegi. En jeg verð að neita
mjer um það. Því jeg veit af
einum manni, sem þreytist á
að-heyra lof um skrifstofustjór-
ann í Sölusambandinu, þótt það
sje ekkert nema maklegt lof,
ýkjulaust og hóflegt. Það er ó-
trúlegt en satt, — eini mað-
urinn, sem þreytist á lofinu, er
„maðurinn sem aldrei þreyt-
ist“, afmælisbarnið okkar, Ólaf
ur Briem. Það getur, eftir at-
vikum, ekki talist ósanngjarnt
að hlífa honum þennan eina
dag.
Einhver les kannske þessar
línur með morgunkaffinu. Eft-
ir svo sem tuttugu klukku-
stundir vera allir orðnir hásir
af að syngja, nema Ólafur
Briem. Þá mun hann taka
glansnúmerið sitt svo hátt, að
enginn getur fylgt, nema fugl-
inn fljúgandi:
Sól úti, sól inni,
sól í hjarta, sól í sinni,
sól bara sól!
Árni Jónsson.