Morgunblaðið - 27.07.1944, Blaðsíða 10

10
IO E GUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 27. júlí 1944
.Hf framhaldssaga - Fylgist má frá byrjun
Það var eins og rafmagns-
straumi hefði verið hleypt í
unga manninn. Hann hneigði
sig,ekki einu sinni, heldur mörg
um sinnum, og brosti út að
eyrum og hringdi bjöllum. ,,Já,
auðvitað!" hrópaði hann. „Þið
eruð herra og ungfrú Wells.
Van Ryn skrifaði mjer. Allt er
til reiðu handa ykkur. Gjörið
svo vel að koma með mjer, jeg
ætla að fylgja yður til íbúðar
yðar. Hr. Van Ryn mun koma
seinna í dag. Hann skipaði svo
fyrir, að þjer fengjuð allt sem
þjer óskuðuð eftir. Allt“, bætti
hann við með áherslu, sem gaf
-til kynna, að þótt þau ljetu í
ljós ósk um, að fá bresku krúnu
gimsteinana eða afríkanskt
ljón, myndi það ekki skelfa
hann.
Miranda var alveg rugluð.
Hún og Ephraim rjettu bæði ó-
sjálfrátt út hendurnar eftir hin
um dýrmætu körfum, sem
lyftudrengirnir fóru með á
brott. „Jeg ætla að bera þær“,
hrópaði Ephraim, en þeir voru
þegar horfnir sjónum. Miranda
og faðir hennar fóru nú upp
breiðan stiga, og komu á lang-
an gang og þaðan inn í stóra
dagstofu, sem búin var hús-
gögnum úr rósavíði. „Svefn-
herbergi yðar er hjer“, sagði
ungi maðurinn við Ephraim,
um leið og hann opnaði dyr til
vinstri og hneigði sig. „Og her-
bergi ungfrúarinnar er þarna“. •
„Eigið þjer við, að vi#mgum
að nota öll þessi herbergi?“
spurði Ephraim ruglaður. „Það
virðist syndsamlegt óhóf“.
Unga manninum virtist sárna
þetta. „Hr. Van Ryn var mjög
umhugað um, að vel færi um
ykkur hjer, herra. Og jeg vona,
að svo verði“.
„Já, jeg býst við því“, svar-
aði Ephraim. „Jeg þakka yður
kærlega fyrir, ungi maður“.
Þegar dysnar lokuðust á eft-
ir skrifstofumanninum og lyftu
drengjunum settist Ephraim
þunglega niður. „Þessi Van
Ryn hlýtur að vera mjög rík-
ur og mjög eyðslusamur. Hvað
hafa menn að gera með allt
þetta tildur?“ Hann horfði með
fyrirlitningu á bláu flos-glugga
tjöldin, útskornu hægindastól-
ana, skrifborðið, útskorna borð
ið á miðju gólfinu, þykku flos-
ábreiðuna á gólfinu.og í gegn-
um opnu dyrnar á stóru rúmin,
snyrtiborðin, og dökku val-
hnotustólana. „Allt, sem skyn-
samur maður þarfnast, er borð,
stóll og rúm“.
Dóttir hans svaraði ekki.
Hún stóð kyrr á miðju gólfinu.
í gegnum opna gluggana barst
ómur af hávaða umferðarinnar.
— Hún tók af sjer húfuna og
fleygði henni á stól, gekk út að
glugganum og horfði út andar-
tak, á meðan hún strauk bláu
flos gluggatjöldin með fingrun-
um. Síðan sneri hún sjer við,
og hallaði sjer upp að einum
stólnum. Þegar'hún rjetti úr
sjer aftur, voru augu hennar
dreymandi.
„Jeg hefi lesið um það, en
jeg vissi ekki að það væri í
raun og veru til“, sagði hún
eins og við sjálfa sig. „Mjer
finnst þetta dásamlegt“.
Ephraim gaf frá sjer óþolin-
móðlegt hljóð og stóð á fætur.
„Miranda, þú ert mjög ljettúð-
ng stúlka. Þú leggur of mikið
upp úr því, sem veraldlegt er.
Jeg efast um, að þetta ferðalag
inn í Babylon sje þjer holt. Jeg
er að hugsa um, að segja Van
Ryn, að þú getir ekki farið“.
„Nei, það gætirðu ekki,
pabbi“, hrópaði Miranda. „Þú
hefir lofað því“.
Ephraim herpti saman var-
irnar og sneri sjer undan. Hann
hafði aldrei á æfi sinni gengið
á bak orða sinna og hann
myndi ekki gera það núna.
En honum leið ekki vgl. Hann
hafði litla samúð með Miröndu,
en hún var þó dóttir hans og
hann óttaðist um sál hennar.
Hann hafði reynt að uppræta
ljettúð hennar og veraldlegar
tilhneigingar, er voru hættu-
legar sál hennar, en árangur-
inn hafði verið sáralítill — það
vissi hann vel. Nú sá hann ekki
betur, en hún væri í þann veg-
inn að komast í umhverfi, þar
,sem það versta í skapshöfn
hennar fengi að þroskast í friði
1 óhófi og alsnægtum.
Hann fór inn í svefnherbergi
sitt, lokaði dyrunum, fjell á
hnje og bað fyrir Miröndu.
Áhyggjur hans jukust seinna,
við hegðun stúlkunnar.Það virt
ust engin takmörk fyrir um-
hyggju Van Ryn — eða
heimskulegri eyðslusemi, eins
og Ephraim fanst það vera.
Hann hafði beðið um miðdegis-
verð handa þeim. Tveir negra- ,
þjónar komu með hann, þegar
Miranda og Ephraim voru í
þann veginn að byrja á brauði
því, er Abigail hafði stungið
niður í körfu Ephraims.
Miðdegisverðurinn var stór-
kostlegur, og samanstóð einung
is af rjettum, sem þau þektu
ekki. Þau skildu heldur ekkert
af því, sem stóð á hinum gylta
matseðli, sem annar egrinn
rjltti þeim
Það var skrifað á einhverju
hrognamáli — frönsku sagði
þjónninn, þegar Miranda spurði
hann feimnislega að því. Hún
tók þá matseðilinn, og las það
sem á honum stóð með sjálfri
sjer. „Gigot d’agneau doti“,
muldraði Miranda, og bar
hvern staf samviskusamlega
fram. „Hvað ætli það sje nú?
Tournedos de volaille. Compote
de fruits glasés“. Hún bragð-
aði síðan á rjettunum og hróp-
aði yfir sig: „O, hvað þetta er
gott! Og svona margar tegund-
ir!
Ephraim ýtti disknum frá
sjer og tók brauðpakka Abi-
gail upp úr körfunni. „Þetta er
óþverri og illa farið með góðan
?iat. Maður veit ekki einu sinni
hvað það er, sem maður er að
borða. Snertu þetta ekki!“
þrumaði hann allt í einu, þeg-
ar Miranda stakk skeið sinni
niður í blöndu af frosnum á-
vöxtum. „Það er vín í því. Jeg
finn það á lyktinni“.
Ávextirnir höfðu í rauninni
verið bleyttir í rommi. Miranda
lagði frá sjer skeiðina. „En
pabbi“, sagði hún og horfði
löngunaraugum á ávextina.
„Jeg er viss um að þeir eru
góðir. Má jeg ekki rjett aðeins
bragða? Það svífur ekki á mig,
þótt jeg bara fái einn bita, er
það?“
-,,Miranda!“ hrópaði Ephraim
óttasleginn. „mundir þú nokk-
urn tíma snerta áfengan drykk,
aðeins vegna þess að hann liti
vel út?“
„Nei, pabbi. Fyrirgefðu. Jeg
hugsaði víst ekki um, hvað jeg
var að segja“.
„Blessað barn“, sagði Ephra-
!m, ekki óvingjarnlega. „Hve
margar syndir drýgir þú ekki
í hugsunarleysi. Hjerna er dá-
lítið handa þjer“.
Hann fór niður í körfu sífta
og dró þaðan upp spánnýja
biblíu í leðurbandi. „Það er
ekki víst að þú fáir tækifæri til
þess að lesa oft í Van Ryn
biblíunni. Jeg vil að þú hafir
þessa altaf hjá þjer og lesir í
henni á hverjum degi. Jeg hefi
merkt við nokkra kapitula fyr-
ir þig“.
„Þakka þjer fyrir, pabbi",
hrópaði Miranda hrærð. Fyrir
utan brjóstnálina — og hún
hafði verið hugmynd Abigail
— var þetta eina gjöfin, sem
hún hafði fengið frá föður sín-
um. Ephraim hafði skrifað
nafn hennar á titilblaðið:
Miranda Wells, júní 1844,
Frá föður hennar.
„Núna!“ hrópaði Miranda
mótmælandi. — Hún brann 1
skinninu eftir að horfa út um
gluggann, athuga svefnherberg
ið sitt aftur, og lagfæra fötin
ir!“
sín. Ennfremur virtist það und-
arlegur tími og staður að lesa í
biblíunni snemma dags á gisti-
húsherbergi.
En Ephraim fanst aldrei ó-
tímabært að lesa í Heilagri
Ritningu.
„Já“, sagði hann. „Jeg vil
heyra þig lesa núna“. Hann
rjetti úr sjer í stólnum, spenti
greipar og beið þess að hún
byrjaði.
Þegar hún kom að tíunda
versinu, tók hann fram í fyrir
henni og endurtók: „Engin ó-
gæfa hendir þig — og engin
plága nálgast tjald þitt“. Jeg
bið þess að svo verði í þessu
nýja lífi þínu, Miranda“.
BÓNAÐIR OG
SMURÐIR BÍLAR
H.f. STILLIR. Lautravee
168. — Sími 5347.
Gullhöllin, sem sveií í loftinu
Æfintýr eftir P. Chr. Asbj'rnsen.
9.
að sverðið piltsins hefði getað banað þessum þurs, þótt
hann hefði getað unnið á einum þríhöfðuðum með því,
og ekki var konungsdóttirin vakandi til þess að gefa
honum að súpa á flösku með kraftadrykk, ef nokkuð
hefði þá verið í henni; því oft hafði þurft til hans að taka; ekki
höfðu þeir verið svo fáir; sem komið höfðu að frélsa konungs-
dætur úr þessari höll, og fæstir getað valdið sverðinu hjálp-
arlaust. ;
Síðan tóku drekarnir gullhöllina á bök sín og flugu af stað
með hana og var það eins gott fyrir vesalings folaldið, því það
þurfti þá ekki að bera bæði piltinn; sverðið og hver veit hvað
af kjöti og nöglum. Ekki voru drekarnir heldur lengi á leiðinni
með það, því ef nokkur flýgur hratt, þá eru það þeir. Þeir settu
gullhöllina niður við hliðina á silfurhöllihni} og það svo var-
lega; þótt þeir væru búnir að fljúga svona hratt 'og langt; að
ekki datt einu sinni ein einasta gullmynd niður af gullveggj-
unum.
Þegar konungsdóttirin^ sem beið í silfurhöllinni; kom út að
glugganum um morguninn; sá hún gullhöllina standa þar hjá.
Varð hún þá fegnari en frá verði sagt og hljóp þegar yfir í hina
höllina; en er hún sá systur sína^ sem lá og svaf} eins og hún
væri dáin; þá sagði hún piltinum} að ekki væri hægt að lífga
hana við} nema að þau fengju vatn lífs og dauða} en það væri
hvort í sinum brunnþ beggja megin við demantshöll eina} sem
stæði niu hundruð mílur fyrir handan heimsenda; og þar væri
þriðja systirin fangi í höndum risa eins} sem hefði annað hvort
níu eða tólf höfuð} líklega níu; hún mundi það ekki vel. — );Ja(
jeg verð víst að sækja það líka“} sagði piltur; )}það er ekki um
annað að gera, ekki má hún vera alla sína daga í tröllahöndunij
og ekki gelum við látið hana systur þína sofa að eilífu“,
En nú voru drekarnir orðnir svo latir; þegar þeir voru komnir
heim aftur; að þeir nentu sig ekki að hreyfa, og það var ekki
trútt að strax væri farinn að vaxa á þeim mosi aflur; þar sem
þeir lágu; og þeir nentu ekki að fljúga með piltinn^ svo folaldið
góða varð að leggja af stað með hann einu sinni enn. Og löng
myndi verða ferðasagan þeirra; ef skráð væri; þau fóru yfir
fjöll og dali og eyðisanda; brunahraun og búsældarlegar sveitir(
en er þau komu á heimsenda, tók útsýn öll að breytast; gróður
dvírfaði og ömurleg var ferð þeirra upp frá því. En það ljetti
mikið undir; að nú þurfti folaldijý (sem raunar var orðið tryppi)
ekkert að bera nema piltinn, sverðið hans og krúsir tvær} sem
áttu að vera undir vatn lífs og dauða.
Þegar þau höfðu lengi farið eftir brunasöndum; sagði fol-
aldið við piltinn: , Hvað sjerðu nú?“
"" »
Það var 1 stórri veislu að
ræðumaður einn hjelt þreyt-
andi langa ræðu, sem ákaflega
fáir höfðu nokkra ánægju af
að hlusta á. — Einn gestanna
treysti sjer ekki til þess að sitja
lengur undir ræðunni, stóð upp
og læddist hljóðlega út. En fyr-
ir utan dyrnar stóð annar, sem
hafði skotist út rjett á undan
honum.
„Er hann búinn?“ spurði sá
sem fyrir var.
„Já“, svaraði sá nýkomni,
,langt síðan, en hann getur
bara ekki hætt“.
★
Það var eitt sinn, þegar Lin-
coln ætlaði á stjórnmálafund,
að andstæðingur hans, sem var
grafari útvegaði honum hest til
þess að komast á fundinn. En
til þess að reyna að tefja svo
mikið fyrir honum, að hann
næði þangað ekki nógu
snemma, lánaði hann Lincoln
framúrskarandi latan hest. —
Þetta kom þó ekki að sök, því
að Lincoln náði á fundarstað-
inn í tæka tíð, en þegar hann
kom aftur með hestinn, sagði
hann:
„Þú notar þennan hest vjð
jarðarfarir, eða er það ekki?“
„Ó, nei, ekki geri jeg það“,
svaraði grafarinn.
„Jæja, mjer þykir vænt um
að heyra það“, sagði Lincoln,
„því að ef svo væri, myndirðu
ekki koma einu einasta líki í
gröfina fyrir upprisuna“.
★
. Charles Lamb kom oft of
seint til skrifstofunnar, þar
sem hann vann. Eitt sinn segir
skrifstofustjórinn við hann:
„Ja, herra Lamb, þjer kom-
ið mjög seint“.
„J-já“, svaraði Lamb og
stamaði eins og venjulega,
„e-en v-virð-ið v-við mig,
h-hve e-eld ssnemma je-jeg
fer“.