Morgunblaðið - 03.08.1944, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 3. ágúst 1944.
A\Y\
13. dagur
y
Konungsdóttirin,
sem ekki gat hlegið
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
2.
Hún settist nú upp, þurkaði
sjer um augun og leit í kring-
um sig í herberginu. Svefnher-
bergið á Astor gistihúsinu varð
nærri því lítilfjörlegt við hlið-
ina á þessu. Hjerna snjeru þrír
gluggar móti suðri, og sá hún
niður eftir öllu fljótinu, þegar
hún leit út, og Catskills-fjallið
sást óljóst í rökkrinu. Hún var
á annari hæð, og komst seinna
að því, að á þeirri hæð voru
sex stór svefnherbergi, og herih
ar herbergi var fyrir miðju, á
suðurhliðinni. Húsgögnin voru
úr dökkri valhnot, í gotneskum
stíl, og gluggatjöldin voru blá,
glitofin, eins og rúmábreiðan.
Þvottaskálin og vatnskannan
voru útflúruð með silfri. Eftir
því sem Miranda leit betur í
kringum sig, því betra varð
skap hennar. Hugsa sjer, það
var baðherbergi með silfurbað-
keri hinum megin við ganginn!
Og inn af herbergi hennar var
ofurlítill skápur, sem bersýni-
lega var ætlaður henni til eig-
in nota. Hún hugsaði um allar
ferðirnar til litla hússins, bak
við runnana heima, og allt í
einu kendi hún svo innilega í
rjósti um þau öll. En hvað
au vissu nú lítið um raun-
verulega siðfágun! Þau kærðu
Sig ekki einu sinni um að lifa
öðru lífi en þau gerðu. Nema
mamrria, hugsaði hún alt í einu.
En hvað hún óskaði þess inni-
lega, að hún væri komin hing-
að líka!
Hún tók nú kjólana sína upp
úr tágakörfunni og hengdi þá
inn í skrautlegan fataskáp. —
Það voru þrír baðmullarkjólar.
Hana langaði til þess að fara
úr brúna merinó-kjólnum, sem
henni fannst nú ótrúlega ljótur,
en hún átti ekkert annað til að
fara í. Baðmullarkjólarnir voru
helmingi verri.
Kvöldverðurinn var snædd-
ur í þögn. Maturinn var mjög
góður, en Miranda hafði enga
matarlyst. Hún hafði ekki hug-
mynd um, hvað hún átti að
gera við alla þessa undarlega
löguðu gafla og skeiðar, og hún
var hálf hrædd við vínglösin,
sem stóðu við endann á diskn-
um hennar. Hún tók einu sinni
sopa úr einu þeirra, vegna þess
að Van Ryn hjónin gerðu það,
og henni fannst hún vera bæði
vond og óguðleg, þegar henni
varð hugsað til föður síns. En
þetta, sem var í glasinu, var
súrt á bragðið, svo að hún laum
aði því til hliðar, þegar hún
hjelt að enginn sæi til sín.
Nikulás, sem sat við annan
endann á borðinu, sagði varla
orð, nema til þess að spyrja
hana um, hvort hana vanhag-
aði ekki um eitthvað. Þetta gat
varla verið sami maðurinn og
skemtilegi fjelaginn, sem verið
hafði henni samferða á skipinu.
Jóhanna einbeindi líka allri
athygli sinni að matnum, og
það eina, sem hún sagði, voru
einhverjar athugasemdir um
hann. Þegar hún hafði troðið
upp í sig síðasta bitanum af
hunangskökunni, leit hún allt í
einu á Miröndu. „Hvar er Ka-
trín?“ spurði hún.
„Jeg veit það ekki frú, því
miður. Jeg hefi ekki sjeð hana
ennþá“, svaraði Miranda óró-
leg, og var að hugsa um, hvort
hún hefði þegar brugðist
skyldu sinni.
Jóhanna hleypti brúnum. —
„Þetta barn — hún er alltaf
niðri hjá þjónustufólkinu. Nú,
þegar þú ert komin hingað,
vona jeg að þú getir haft ofan
af fyrir henni hjerna uppi. Það
var til þess, sem jeg- vildi fá
handa henni fjelaga“.
„Jeg mun reyna að gera mitt
besta, frú“.
Jóhanna leit óánægjulega á
Miröndu. „Þú ert nú ekki eins
og jeg bjóst við þjer, en jeg
vona að þú sjert samviskusöm.
Þú lítur út fyrir að vera það“,
bætti hún við, með daufu brosi,
og leit snöggt á Nikulás, sem
ekki hafði litið upp.
Síðan hóf hún sig upp úr
stólnum og vaggaði yfir í stof-
una við hliðina á borðsalnum.
„Sendu ungfrú Katrínu inn
til okkar, Tompkins“, sagði
Nikulás, sem nú stóð á fætur og
benti Miröndu að fara á eftir
konu sinni, sem þegar hafði
komið sjer fyrir í djúpum hæg
indastól inni í hinni stofunni.
Hún var eitt af þeim mörgu
herbergjum, sem Miranda hafði
ekki enn sjeð. Hún var kölluð
>„rauða herbergið“, vegna þess
að veggfóðrið og gluggatjöldin
voru rauð, og hún var tiltölu-
lega lítil, þar eð hún hafði til-
heyrt gamla húsinu og Nikulás
hafði ekkert látið breyta henni.
I kringum arininn voru ennþá
gömlu bláu og hvítu hollensku
tígulsteinarnir, sem áttu að
tákna sögu Adams og Evu og
Syndafallsins. Húsgögnin voru
mjög einföld. Fyrir utan borð-
ið, sem stóð á miðju gólfi, voru
þar aðeins þrír stólar og legu-
bekkur og úti í einu horninu
stóð gamalt harpsikord.
í fyrstunni fannst Miröndu
þetta herbergi heimilislegra og
notalegra en hin herbergin,
sem hún hafði komið inn í. Hún
sat feimin úti í . horni hjá
harpsikordinu. — Nikulás, sem
sat og sneri baki við arininum,
var niðursokkin í morgunblöð-
in, sem hann hafði komið með.
frá New York. Tíu kerti vörp-
uðu vinalegri birtu um herberg
ið. En þegar Miranda sat þarna,
varð hún allt í einu gripin ein-
hverri ónotalegri kennd, sem
hún ekki gat greint, og um leið
var eins og kuldahrollur færi
um hana. Ætti jeg að biðja þau
að kveikja upp, hugsaði hún
með sjer, en vissi um leið, að
hún myndi aldrei koma sjer að
því. — Júní-kvöldið var hlýtt
og hún sá stóra svitadropa
glitra á enni Jóhönnu.
Miranda hreyfði sig órólega
í sætinu, og allt í einu. vissi
hún, að þessi ónotakennd, sem
hún hafi ekki getað greint áð-
an, var blindur, heimskulegur
ótti. Ótti við hvað? Hún vætti
á sjer varirnar og leit í kring-
um sig. Þar var ekkert að sjá,
annað en vistlegt herbergið. —
Hún neri saman höndunum, og
bældi niður ákafa löngun til
„Gott er það, lagsi“, sagði konungur, „en hræddur er
jeg um að það gangi ekki sem best, þvi hjer hafa verið
margir fyndnir og skemtilegir menn, sem hafa reynt við
þetta, en hún dóttir mín blessunin, er eitthvað svo þung-
lynd, að henni stekkur ekki einu sinni bros, — og hum,
hum, þú veist hvernig fer fyrir þeim sem reyna ár-
angurslaust“.
En piltur hjelt að það væri ekki mikill vandi fyrir sig
að leysa þessa þrekraun af hendi, því ekki væru þeir svo
fáir, sem hann hefði komið til að hlægja, bæði háir og
lágir, þegar hann var í herþjónustunni undir stjórn Fanti-
fars hershöfðingja. Síðan steig hann upp á svalirnar undir
glugga konungsdóttur og tók að herma eftir Fantifar
hershöfðingja, er hann skipaði fyrir á heræfingunum. Og
þótt það væri skringilegt, þá stökk konungsdóttur ekki
bros. Þá komu böðlarnir, sem að vísu voru orðnir nokkuð
þreyttir, en drógu þó ekki af þeim kröftúm, sem þeir enn
höfðu við hýðinguna. Svo var piltur sendur heim og var
ekki alveg eins gleiður, er þangað kom, eins og þegar hann
lagði af stað.
En þótt hann færi nú ekki meiri frægðarför, en þetta,
þá vildi næstelsti bróðirinn endilega reyna hvað hann
gæti, sagði sem svo, að bróðir sinn hefði aldrei fyndinn
maður verið, og að sjer yrði ekki skotaskuld úr því að
koma konungsdóttur til þess að skríkja svolítið. Hann
var kennari og ákaflega skrítinn og undarlegur í fram-
göngu. Fætur hans voru mislangir og þegar hann stóð í
þann styttri, var hann eins og smákrakki, en er hann rjetti
sig upp á lengri fótinn, varð hann eins og risi að hæð, en
heldur ólánlegur. Og margt skemtilegt gat hann sagt.
Þegar hann kom til konungshallar og vildi reyna að
koma konungsdóttur til að hlægja, fanst konungi að það
væri alls ekki víst, nema það gæti heppnast fyrir honum
að kom^ hinni þunglyndu mey, dóttur hans, til að hlægja,
„en fast skaltu verða hýddur, ef þú getur það ekki, við
erum alltaf að verða harðhentari hjerna, eftir því sem
fleirum mistekst“.
Kennarinn tók sjer nú stöðu fyrir utan glugga konungs-
dóttur og byrjaði á því að herma eftir sjö prestum og sjö
hringjurum, og konungur hló svo mikið að honum, að
þess að hlaupa út úr herberg-
inu.
Þá opnuðust dyrnar og lítil
stúlka kom inn. Ótti hennar og
kuldahrollur hurfu nú eins og
dögg fyrir sólu.
„Jæja, þarna értu væna
mín“, sagði Jóhanna letilega.
„Þú ert vond stúlka, að vera
svona lítið uppi hjá mömmu“.
Nikulás tók í höndina á barn
inu og leiddi hana yfir til Mir-
öndu. „Þetta er frænka þín„
Katrín".
Stúlkan stakk fingrinum upp
í sig og góndi á Miröndu, sem
brosti og rjetti út hendurnar.
Katrín var lík móður sinni.
Hún var feitlagin, hár hennar
var þunnt og ljósgult og aug-
un lítil og litlaus.
„Heilsaðu frænku þinni“,
sagði Nikulás, og Katrín hlýddi.
„Við verðum góðir vinir, er
það ekki?“ sagði Miranda, og
reyndi að draga barnið að sjer,
sem streyttist á móti.
„Jú, Miranda frænka11, svar-
aði Katrín, án þess að brosa.
„Má jeg fara og leika mjer við
kettlinginn núna, mamma?“
spurði hún svo.
„Já, ætli það ekki —“, byrj-
aði Jóhanna önuglega, en litla
stúlkan beið ekki eftir að heyra
meira. Hún leit snöggt, og eins
og hálf óttasleginn á föður sinn,
og þegar hún sá, að hann skipti
sjer ekkert af henni, flýtti hún
sjer út úr herberginu frá móð-
ur sinni, sem alltaf var óánægð
og leiðinleg, og föður sínum,
sem hún var hrædd við, niður
í eldhús til Annetju, sem alltaf
var góð við hana.
Nikulás fylgdi dóttur sinni
eftir með augunum, og Mir-
anda sá, að þetta leiðinlega og
óásjálega barn hafði valdið
honum mikilla vonbrigða. —
Hana gat þó ekki grunað, hve
mikil og djúp þau vonbrigði
voru.
Jóhanna andvarpaði, og
beygði sig yfir fangamarkið,
sem hún var að sauma. Mir-
anda sá, að það var fangamark
Nikulásar, og hún sá einnig,
að stafirnir voru allir skakkir
og bognir.
„Jeg get hreint ekki skilið“,
sagð i Jóhanna, „hvers vegna
Trina sækir svona til þjónustu-
fólksins. Ekki getur hún haft
það úr minni ætt, og ekki held-
ur úr þinni, Nikulás, nema þá
frá Gaansevants-fólkinu, sem
var aðeins almúgafólk“.
Miranda hrökk við og leit
upp. Jóhanna hlaut að gera
sjer grein fyrir, að með þessu
móðgaði hún gest sinn, því að
skyldleiki hennar við Van
Ryn ættina var einmitt í gegn-
um Gaansevants-fólkið. En þeg
ar hún leit á Jóhönnu, varð hún
rólegri. Það var auðsjeð á svip
hennar, að hún hafði ekki haft
neitt slíkt í hyggju, þegar hún
sagði þetta.
„Engum kemur í hug að ef-
ast.um, að forfeður þínir hafi
haft hreint höfðingjablóð í æð-
um sínum, ástin mín“. Og aftur
var eins og Miröndu fyndist
Nikulás vera grunsamlega blíð
ur í rnáli.
Prestur einn endaði ræðu
sína sunnudag nokkurn með
því að segja:
„Næsta sunnudag ætla jeg
að ræða um lýgina og ósann-
indamenn. Til þess að þið getið
betur fylgst með og skiljið bet-
ur það sem jeg segi, bið jeg ykk
ur að lesa 17. kapítula Markús-
ar-guðspjalls“.
Næsta sunnudag byrjaði
presturinn messu með því að
spyrja:
„Jæja, allir þeir, sem hafa
farið að ósk minni og lesið 17!
kapítula Markúsar-guðspjalls,
bið jeg um að rjetta upp hend-
ina“.
Mikill meiri hluti þeirra,
sem í kirkjunni voru, rjettu
upp hendur sínar.
„Þið eruð einmitt fólkið, sem
jeg þarf að beina orðum mín-
um til“, sagði prestur, „það er
enginn 17. kapítuli til í Mark-
úsar-guðsjalli“.
★ /
„Ó, jeg get ekki lifað án yð-
ar, fagra ungfrp. Viljið þjer gift
ast mjer?“
„Góði maður, það er ekki
nema vika síðan jeg hryggbraut
yður!“
„Hamingjan góða, voruð það
þjer?“
★
Vegna misgánings fjekk fá-
tækur verkamaður einu sinrii
brjef, sem var ætlað frægum
kvikmyndaleikara, sem nýlega
var giftur. Þegar brjefið var
opnað kom í ljós, að það inni-
hjelt hótun um, að ef stór fjár-
upphæð yrði ekki greidd þegar
í stað, myndi konu hans verða
rænt. Verkamaðurinn settist
þegar niður, til þess að skrifa
svar: „Kæri herra, jeg á ekki
mikla peninga, en jeg hefi
mikinn áhuga á uppástungh
yðar“.
V ★
Konan (grátandi): Veistu að
vinnukonan okkar er vanfær?“
Maðurinn: „Hún um það“.
Konan: „Mjer er sagt, að þú
eigir barnið“.
Maðurinn: „Jeg um það“.
Konan: „Er ekki von mjer
sárni?“
Maðurinn: „Þú um það“.