Morgunblaðið - 15.12.1944, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 15. des. 1944
„Heimskingi! Asni! — Nú
heti jeg eyðilagt alt saman —
Maisie — Hversvegna gat jeg
ekki verið nógu sterkur?------
Gaston trúði mjer fyrir henni
— en jeg hefi brugðist. ...“
Þegar hann var kominn að
herbergisdyrum sínum, heyrði
hann að Tamea var farin að
syngja. Hún átti gott. Hún var
ung og ástfangin. Nú var
hjarta hennar ekki lengur
þrungið sorg, og í hinum frum-
stæða, en glögga, skynheimi
hennar rúmuðust ekki nein þau
heilabrot um orsök og afleið-
ingu, sem eru samfara flestum
ákvörðunum, sem teknar eru í
okkar siðmentuðu veröld og
gera því vísdóm þeirra vafasam
an.
,,Hún er eins og unaðslegt,
tælandi, ilmvatn, Fegurð henn-
ar og lífsþróttur, hinar óspiltu
og saklausu lifsskoðanir henn-
ar — alt stuðlar þetta að því,
að koma mjer úr jafnvægi. Og
hún er föðurlaus, móðurlaus
— alein — svo að jeg hlýt að
kenna í brjósti um hana. En
„Austur er austur og vestur er
vestur og það tvent getur
aldrei mættst“. Kipling vissi
það.,Og þó — frá því að þessí
stúlka horfði fyrst í augu mín,
hefir mynd Maisie bliknað að
mun í huga mjer.
— Júlía barði að dyrum. —
„Ungfrú Morrison spyr eftir
yður í símann“.
Hann gekk niður í anddyrið
og tók heyrnatólið. „Halló,
Maisie“.
„Danni“. Hann heyrði, að
henni var eitthvað mikið niðri
fyrir. „Er jeg ekki hræðilega
framhleypin, ef jeg býð sjálfri
mjer til kvöldverðar hjá þjer
í kvöld?“
„Nei, vitanlega ekki. Sann-
leikurinn er sá, að jeg verð
mjög feginn, ef þú.kemur og
borðar með okkur í kvöld. Jeg
gerði mjer bara ekki grein fyr-
ir því, fyrr en jeg heyrði rödd
þína. En jeg hygg, að innan
fimm mínútna hefði mjer einn-
ig dottið þetta snjallræði í hug
og hringt í þig“,
„Frændi er í illu skapi,
skammar alt og alla — sjer í
lagi þig — og það kom mjer
auðvitað einnig í illt skap“.
„Blessuð góða, láttu ekki
þann óskemtilega ættingja
þinn eyðileggja fyrir þjer
kvöldið. — Á jeg að senda bif-
reiðina eftir þjer?“
„Já, ef þú vilt gjöra svo vel.“
— Eftir stundarþögn spurði
hún: „Ertu viss um, að þú hefð
ir hringt í mig, ef jeg hefði ekki
hringt, og boðið mjer sjálf?“
„Já, Maisie. Jeg þarfnast and
legs og siðferðilegs stuðnings
þína. Skyldur mínar sem fóst-
urföðurs------“.
„Jeg skil. Mjer var einnig að
detta í hug, að það myndi vera
heppilegt að gera út um skóla-
mál Tameu í kvöld. Jeg hefi
dálitla ráðagerð á prjónunum“.
„Prýðilegt. Jeg sendi Graves
eftir þjer um sjö leytið. Og
heyrðu — elsti og besti vinur
minn, Mark Mellenger, kemur
einr.ig.' Þú hittir hann snöggv-
ast uppí á skrifstofu í dag“.
„Það var gaman! Er hann
ekki skemtilegur, Danni?“
„Drottinn Alsherjar skóp að-
eins einn Mellenger. — Hann
snæðir hjer kvöldverð á hverju
miðvikudagskvöldi, þegar hann
er í borginni. Hann virðist
aldrei hafa haft neinn áhuga
á kvenfólki, svo að jeg hlakka
til þess að sjá, hver áhrif það
hefir á hann að vera með tveim
fögrum og hrífandi konum í
einu“.
„Svo að. Tamea er alt í einu
orðin fullorðin kona?“ sagði
Maisie ögrandi. Síðan hjelt hún
áfram, áður en Danni hafði
fundið viðeigandi svar handa
henni: „Þakka þjer kærlega fyr
ir heimboðið. Graves kemur þá
kl. 7. Vertu sæll á meðan“.
XIII. Kapisuíi.
Þegar Danni kom niður, eftir
að hafa haft fataskipti, var
Mark Mellenger kominn, og
hafði fengið sjer sæti við arin-
inn. Sooey Wan stóð fyrir fram
an hann og hristi vínblöndu af
móðu miklum, meðan hann
ræddi við hann nýjustu stjórn-
málafrjettir frá Kína.
„Þarna kemur húsbóndinn!
Sæll drengur minn! fívernig
er skapið í kvöld? Prýðilegt?“
Gult, skorpið andlit hans af-
skræmdist af brosi, sem .gaf til
kynna, að hann væri innilega
ánægður með lífið og tilver-
una. Danni leit illilega á hann,
því að hann vissi svo sem, hvað
hann var að hugsa um, Sooey
Wan tók eftir augnaráðinu og
hjelt áfram að flissa. Mellenger
reis á fætur.
„Jeg drekk hjer með skál
þíns nýja embættis, og óska
þjer allra heilla í því“.
„Ekki veitir víst af, Mel. —
Þetta hlýtur að enda með skelf
ingu. Tamea er óviðráðanleg“.
„Það vildi jeg, að guðirnir
hefðu gefið mjer trúnað og
traust föður hennar. Stúlkan
er eins og dýrðlegt sólarlag í
hitabeltinu, Danni.“
„Mig grunaði þetta — að
eitthvað hefði komið fyrir þig,
Mel. Svo að þú ert fallinn, ha?
Og í nafni Jósafats sáluga —
hver fjandann sjálfann á það
að þýða, að koma samkvæmis-
klæddur til kvöldverðar hjá
mjer? Mig hefði aldrei grun-
að að þú ættir slíkar skraut-
flýkur í fórum þínum“.
„Nei, jeg keypti mjer þessi
föt í dag. Þau eru glæsileg, finst
þjer það ekki?“
„En góði minn, þú hlýtur að
vita, að Tamea hefði ekkert
sjeð athugavert við það, þótt
þú hefðir komið til kvöldverð-
ar í bláröndóttum náttfötum11.
„Nei. En vera má, að ungfrú
Morrison hefði sjeð sitthvað at-
hugavert við það“.
„Nei, nú hefi jeg aldrei á
minni lífsfæddri ævi heyrt ann-
að eins! Hvernig vissir þú, að
Maisie myndi verða hjer í
kvöld? Jeg hringdi fyrst til
hennar fyrir tuttugu mínútum
síðan“.
Mel tæmdi glas sitt og rjetti
Sooey Wan það, til þess að fylla
það aftur.
„Jeg skal segja þjer það, væni
minn, að jeg nota augu mín til
þess að sjá með og eyru mín til
þess að heyra með. Jeg er
býsna glöggur á mannlegt eðli,
og jeg dæmi ætíð skaphafnir
manna og kvenna — sjer í lagi
kvenna — eftir þeim áhrifum
sem jeg' verð fyrir, þegar jeg
sje viðkomanda í fyrsta sinn.
Og jeg hefi sterkan grun um
það, að þú hafir ekki sagt allan
sannleikann núna“.
„Viltu gjöra svo vel að rök-
styðja þessa kæru þína“.
Glettnisglampa brá fyrir í
augum Mel. „Var það ekki ung
frú Morrison sjálf, sem bauð
sjer til kvöldverðar hjer í
kvöld?“
Danni starði undrandi á Mel.
„Jú. Hvernig vissir þú það?“
Mel horfði dálitla stund í
eldglæðurnar, áður en hann
svaraði. „Eins og þú veist, er
jeg fremur kærulaus náungi.
Sex daga vikunnar vinn jeg
eins og húðarjálkur og hefi rjett
aðeins tíma til þess að gleypa
í mig matinn á þriðja flokks
gistihúsum. Þessvegna nota jeg
minn eina hvíldardag til þess að
hvíla mig og hugsa. Eftir að
hafa sjeð ungfrú Morrison og
hugsað síðan málið í dag, sann
færðist jeg um, að hún myndi
verða gestur hjer í kvöld“.
„Þú ert furðulegur maður,
Mel“.
„Mjer hefir aldrei hlotnast
sú ánægja að sjá ungfrú Morri-
son, fyrr en í dag“, hjelt Mel
áfram. „Það er mjög greindar-
leg og glæsileg stúlka, og hún
er bæði gáfuð og glettin“.
„Hvernig veist þú það? Þú
hefir aðeins heyrt hana segja
þrjú orð: Komið þjer sælir“.
„Hún hefir augu. — Hvers
vegna hefir þú dregið að giftast
henni?“
„Hvað veit jeg um það, hvort
hún vill giftast mjer?“
„Það myndi nú hver hálfviti
vita í þínum sporum“. Alt í
einu leit Mel á Danna og í grá
um augum hans, undir loðnum
augabrúnunum, var djúp al-
vara. „Veist þú, að þessi glæsi-
lega stúlka er ástfangin af
þjer?“
„Ónei, ekki veit jeg það“.
Mel andvarpaði. „Hefir þig
aldrei grunað það?“
„Þetta er ósvífin spurning,
Mel. Auðvitað, annað slagið. . “
mililllllililliilliiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiim
| Orðsending (
I frá Dagsbrún |
H Þeir stofnendur Verka- =
= mannafjelagsins „Dags- E
= brún“, sem eru í bænum =
s og geta komið því við, eru s
= vinsamlega beðnir að H
= koma til viðtals í skrifstofu =
§j fjelagsins, Alþýðuhúsinu, s
f§ sunnudaginn 17. þ. m., kl. 1
= 10—12 árdegis ^ða 1—6 s
l§ síðdegis. =
Stjórn Dagsbrúnar. =
liiimiiiiiiiiíimiiimmuiuuiimiiimiiiimimimiimnu
Rómverskt æfintýr
Eftir Naomi Mitchison.
7.
föður síns: „Cassian vill ekki að við björgum frænda
gamla. Hann neitar að gera það sem honum er sagt. Hvað
skal gera við hann?”
„Hentu honum bara af baki“, svaraði Radimir, og láttu
hann hugsa ráð sitt og kæla í sjer blóðið, þangað til við
komum hjer um aftur. Það mun kenna honum, hver
skylda hans er“.
Þetta hjelt jeg nú að þeir myndu gera, en Giamund
sagði: „Nei, það vil jeg ekki. Jeg er búinn að meiða hann
i úlnliðnum, en hann er ekkert hræddur við mig. Hann
er alt of góður til þess að vera Rómverji. Við skulum gera
hann að Gota, pabbi!” — Svo sagði hann við mig: „Viltu
verða Goti, Cassian? Þá leysum við þig og gefum þjer
hest, og þá geturðu komið með okkur af frjálsum vilja,
og frændi skal ekki fá að snerta þig framar”.
En jeg var alt of reiður til þess að hugsa um þetta til-
boð, og sagði að hann skyldi heldur kasta mjer á veginn.
En hann sagði: „Þetta er gott boð, taktu það nú eða hafn-
aðu því“. Svo kallaði hann á einn fylgdarmannanna og
bað hann koma með hest, og var mjer fenginn hann til
reiðar. Jeg steig á bak og reið við hlið Giamund og hjelt
í taumana með vinstri hendinni. Það var enginn mögu-
leiki fyrir mig að slepa.
Þegar dimt var orðið, riðum við niður brekku eina milli
hárra trjáa, og fyrir neðan hana áðum við og lögðumst
til svefns. Giamund batt mig við trje með beislistumun-
um. Við hjeldum áfram ferðinni strax morguninn eftir,
borðuðum brauð og rúsínur á ferðinni, og alt í einu vor-
um við komnir út úr skóginum og fram á hæðir nokkrar.
Fyrir neðan okkur teygði sljettan sig eins langt og augað
eygði, borgir og akrar og bændabýli voru víðsvegar, en
áin, sem jeg þekti svo vel, liðaðist þar áfram. Bráðlega
fórum við að fara framhjá kotbæjum, og flýði fólkið,
þegar það sá okkur koma. Radimir rjeði ferðinni og við
riðum eftir mjóum og afskektum götum, uns við stað-
næmdumst í rjóðri einu. Voru þar nokkrir menn skildir
eftir með varahe’stana, en allir hraustustu mennirnir fóru
með Radimir og sonum hans. „Nú kemur þú með okkur,
Cassian”, sagði Giamund, „eða ætlar þú kanske að vera
eftir hjá varahestunum. Jeg leit á þá sem hestanna gættu,
og vildi ekki vera hjá þeim, og með Giamund vildi jeg
heldur ekki fara. En svo för jeg- að hugsa um, hvað þetta
myndi verða æfintýralegt, og að jeg myndi ógjarna vilja
missa af því, sem gerðist. Þar að auki leið mjer miklu
— Maður getur ekki trúað
öllu, sem manni er sagt.
— Nei, en maður getur sagt
frá því fyrir það.
★
— Maðurinn yðar þolir ekki
að drekka sterkt kaffi, það æs-
ir taugar hans of mikið. Þjer
verðið að sjá til þess, að hann
fái ekki sterkt kaffi.
— Já, en læknir minn góður,
þjer ættuð bara að sjá hann og
heyra til hans, þegar kaffið er
þunt.
'k
Þjónninn: — Það er gestur
þarna yfirfrá, sem kvartar yf-
ir því að bautinn sje lítill.
Gestgjafinn: — Taktu baut-
ann, settu hann á minni disk
og farðu svo með hann til hans
aftur.
★
Kennarinn: — Heyrðu, Villi
minn, stíllinn þinn um „Kvöld
í kvikmyndahúsi“ er frá orði
til orðs eins og Kristjáns stíll.
Villi: — Það er ekki neitt
furðulegt, við sáum báðir sömu
myndina sama kvöldið.
Húsmóðirin: — Hvernig datt
yður í hug að senda mjer
svona afleita hænu?
Slátrarinn: — Afleita hænu?
Jeg veit ekki betur en hún sje
'búin að fá fyrstu verðlaun á
alifuglasýningum sex ár í röð.
★
Dómarinn: — Er það rjett,
að þjer hafið kallað þennan
mann asna?
| Ákærði: — Nei, slíkt hefði
mjer aldrei dottið í hug.
| Dómarinn: — En það eru fjög
ur vitni, sem halda því fram.
Ákærði: — Þá hlýtur mann-
auminginn að vera asni.
★
Hún: — Skelfing finst mjer
stúlkurnar horfa einkennilega
á okkur síðan við opinberuð-
um.
Hann: — Látum þær kvelj-
ast, þær hefðu átt að nota tæki
færið meðan það stóð þeim til
boða.
ir
— Ja, nú er mjer nóg boðið,
sagði Bjössi gamli, í hvert skipti
sem jeg ætla að fara að vöhva
garðinn, kemur rigning.