Morgunblaðið - 24.12.1944, Blaðsíða 5

Sunnudag"ur 24. des. 1944.
MORGUNBLAÐIÐ
5

f
^)jiró ll(< J í Sa W/ or
Cf it n
b i a (f
áinó
y
*•♦%»*♦ ♦*♦ •*M**«J**JmmhJ»«J*«J*«*‘hJ*4**4J*»*‘M*«*J*«J»*J*«J4 ***************
*Mj»^»jMjHj»^MjMj**jMjHjHj»^«^jHÍ»»jHjHj»^MjMjHj*»J»»J»»J««J»»J»»J»»jM*»»{k *>£'
T
4
9
I
I
9
X
NÝTT FJALLAHEIMILI REYK-
VÍKSKRAR ÆSKU
Þegar skíðaskáli Ármanns
var vígður
Eftir
Þorbjörn Guðmundsson
ÞAÐ VAR ánægjuleg stund
og ógleymanleg — að minsta
kosti Armenninguru — þegar
Skíðaskáli Armanns í Jóseps-
dal var vígður sunnudaginn
17. þ. m. ,
Þetta var iftjög söguleg
stund í tilveru fjelagsins, jafn
vel enn sögulegri en hjá öðr-
um fjelögum, sem hafa þegar
reist fjallsæknu íþróttafólki
sínu heimkynni. — Ármenning
um liefir reynst þessi róður
enn þyngri og erfiðari en
nokrru öðru fjelagi; þeir hafa
orðið að sýna rneiri þraut-
seigju og dugnað og umfram
alt meiri þolinmæði. Þeir hafa
orðið að heyja harða baráttu
við það, sem máttugast er á
þessari jörð •—- höfuðskepn-
urnar, eld og storm. Auk .þessar.
vilja sumir halda því fram,
að þeir hafi einnig orðið að
glíma við forynjur og drauga,
þ. e. Jósep gamla,
Fyrst reistu Armenningar
skála í Jósepsdal árið 3936,
heldur lítinn og fátæklega út-
búinn. Við þann skála var
svo aukið árið eftir, en fimm,
árum síðar, veturinn 1942,
brann hann til kaldra kola.
Strax um vorið sama ár, var
hafist lianda um að reisa
skála. að nýju. Var unnið að
því um sumarið, en fram-
kvæmdir töfðustu nokkuð'
vegna efnisskorjs. Varð }>að’
til þess, að um haustið var
skálinn að vísu kominn undir
þak, en ekki eins styrkur og
æskilegt hefði verið. I aftaka-
veðri, sem þá kom, fauk þakið
af skálanum og veggirnir
hrundu að nokkru leyti. Það
voru da])rir dagar næst á eft-
ir fyrii' Ármenninga. Vonir
þeirra um að geta aftur orðið
sínir eigin húsbændur í sölum
fjallanna urðu að engu, þeir
urðu í annað sinn að fara
á vergang og loita á náðir
annara fjelaga um húsrúm,
aðallega Í.R. og K.R., ;;em
brugðust vel við og drengi-
lega og Ijettu þeim raunirnar.
Vorið 1943 byrjuðu Ár-
menningar svo í þriðja sinn
á því að reisa skála í .Tóseps-
dal og að þessu sinni úr því
efni, sem þeir töldu sjer best.
henta, járnbentri steinsteypu.
Ilefir síðan verið unnið stans-
laust að byggingunni í sjálf-
boðavinnu um helgar að und-
anskildum blá vetrarmánuð-
unum. Er því verki að mestu
lokið nú. Eftir er aðeins að
fullgera ýmislegt inni og laga
umhverfi hans.
★
OHÆTT er að segja, að
skálinn sje mesta íþróttamann
virki hjeilendis, sem reist hef-
ir verið í sjálfboðavinnu.
Sjálfur er skálinn 144 ferm.
aö flatarmáli og þar við bæt-
ist afhýsi, spm er 32 ferm.
Á aðalhæðinni eru tveir salir.
Tekui* annar um 90 manns í
sæti en hinn um 25—30. Er
ætlunin, að þegar smáhópar
koma þangað, skuli minni
salurinn eingöngu notaður.
Þá er þar eldhús, búr, snyrti-
herbergi, stórt anddyri, poka-
og skíðageymsla. Svefnloft er
fvrir ofan með rúmum fyrir
90 manTis og auk þess stórt
gólfpláss. Þar eru og tvö lítil
herbergi. Eí' annað þeirra
ætlað ráðskonu en hitt skíða-
kennara.
í afhýsinu eru Ijósavjelar,
gufubað, salertii og geymslur.
Alls hafa 323 Ármenningar
umiið að því að i'eisa skálann.
Flestir þeirra hafa, komið oft-
ar en einu sinni en margir
um hverja helgi. Vinnustundir
þessara manna og kveiuia eru
samtals 29745. Af ])essu iná
sjá að það er ekkert smáátak,
sem hjer liefir verið gert.
Skarplijeðinn Jöhannsson, sem
var verkstjóri við skálabygg-
inguna, kvað sjálfboðaliðana
hiifii unnið vel og að þessi
tímafjöldi væri raunvertileg-
ar vinnustundir. Sjálfur gerði
SkíU'ph.jeðinn teikningu að
skálanuin og vann mest ein-
staklinga við siníðin, eða 1231
klst. „lljer höfum við kynnst
mörgum ágætum fjelögum“,
sagði Skarphjeðinn, ,,og við
liöfuin ákveðið að ljúka verk-
inu í sjálfboðavinnu“, bætti
híinn við.
ÞEGA.R á alt er litið er
skálinn, húsið sjálft, e. t. v.
ekki það merkilegásta sein
gerst hefir. Skálinn er ekki
eingöngu heimili hraustrar
æsku, sem sækir djörfung og
ju'ótt í íaðni íslenskra fjalla,
heldur stendur hann sem t.ákn
dugnaðar og þrautseigju, fórn
fýsi, samheldni, ])olimnæði og
ástar á göfgri íþrótt og feg-
urð íslenskrar vetrarnáttúru.
Ármannsskáldinu, Ranu-
veigu
orð á
„Já,
sem
ÓLAVV R ÞORSTElNSSON
form. skíðadeildar Ármanns,
hjelt vígsluræðuna. „Fólkið
hefir komið sjálft“, sagði;
hann. „Engum hefir verið
þröngvað til neins. Að okkar
dómi eru kostirnir við það;
— Fjötlin heilla

Þorsteinsclóttir, farast’að hafa skálann utan alfara-
]>essa leið: j leiðar miklu meiri en ókost-
efnið er haldgott, en irnir, sem því eru samfara.
það er ei það, j — Hjev býr Jósep og hefiv
þjettastur stuðningur sjálfsagt gert okkur einhverja
er. | skváveifu, en fer nú senni-
Nei, það er andinn, sem á: lega að vera leiður á því“.
])essum stað, Eftir þjóðsögunum á að
efldustu stoðirnar ber.“ jvera svo „óhreint“ í Jóseps-
Já, það er andinn, hug- dal, að allar lifandi verun
sjónin, sem á bak við liggur,1 forðist daliim. Kindur sæust
sem ber et'ldustu stoðirnar. j þar aldrei og jafnvel hrafnar*
flygju þar ekki yfir. En Ólaf-
ur kvað kynni Ármenninga
önnur áf dalnum. Þar er sauð-
fje á sumrum, hafnar dag-
legir gestir og fullmikið af
músum, en þær eru það eina,
sein mi hefst þar ekki lengur
við vegna tilstilli Ármenn-
inga. TJm leið pg Olafur lýsti
skálann vígðan og „opinn fyr-
ir alla sem vilja, þó fyrst og*
fremst Ármenninga“, þakþaði
hann öðrum íþróttafjelögum,
sem hlnpu undir bagga meðt
Ármenningum, þegar þeir
vorn skálalausir. Skíðaland ert
jiarna mjög gott. „Það er eng-
um í kot vísað, sem kemur i
Bláfjöllin".
Rannveig Þorrteinsdóttir
flutti vígsluljóð, frumsamið,
en síðan vorú fluttar ínargar
ræður, og verður aðeins ör_
t'árra þeírra getið hjer.
Formaður Ánpanns, Jena
Guðbjörnsson, þakkaði öllnm,
sem höíðu styrkt fjelagið til
að koma upp ]iessu ínannvirki
og unnið að því. „Við mnnunv *
hiklaust leggja út í önnur
stærri, ]iegar þessu er lokið“,
sagði hann, „já, við munum
byggja önnur stærri íþrótta-
mannvirki.“
„Þessi skáli er sá glæsileg-
asti þeirrar tegundar, sem je^
hefi komið í“, sagði Gunnair
Þorsteinsson form. íþrótta-
bandalags Reykjavíkur. „I'að
er sagt“, sagði hann ennfrem-
ur, „að menn þnrfi að byggja
þrisvgr sinnnm til þess að
verða ánægðir. Jeg veit að
Ármenningar hafa ekki reist
skála sinn svo oft í því skyni,
en þeir mega áreiðanlega vera
í Framh. á bls. 6.
VETUR konungur er setstur í
hásæti sitt. íslendingar hafa um
langan aldur haft nokkurn beyg
af þeim virðulega og volduga
herra, þótt hann óblíður og hrjúf
ur í viðmóti og setja upp heldur
kaldranalegan svip oft og tiðum.
En Vetur konungur hefir einn-
ig aðra hlið. Hann getur verið
blíður og heiliandi og gert ríki
sitt beinlínis töfrandi. Með því að
breiða mjúkri, drifhvítri og fag
urri slæðu yfir hið 'nrjúfa land,
hefir hann seytt til aðalheim-
kynna sinna hjer, íslensku fjall-
anna, fjölda hraustra æskumanna
og jafnvel eldri kynslóðin hefir
einnig töfrast.
Skiðaiþróttin er ein af hiniun
allra göfugustu íþróttum. Hún
hefir marga þá kosti, sem aðrar
iþróttir vantar auk þess sem hún
er nauðsynleg hverri þeirri þjóð,
sem á við snjóþyngsli að stríða.
Hún er við alli*a hæfi. Jafnt gaml
ir sem ungir, karlar og konur,
geta spennt á sig skíðin og fund-
ið staðhætti við sitt hæfi. Skíða-
íþróttin eflir einnig dug og þrótt
áræðni og dirfsku. En hjer er og
alvara á ferðum. Skíðaíþróttin
krefst þess, að þeir, sem hana
iðka, verði vel á verði og hafa
athyglina skerpta til hins ýtr-
asta.
Myndin sýnir hættulegt stökk,
sem ekki er á færi nema slyng-
ustu skíðamanna.