Morgunblaðið - 10.03.1945, Blaðsíða 10
1C
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 10. mars 1945
En Clio þoldi ekki að heyra
aðra hallmæla honum. „Hann
er ekkert montinn“, hrópaði
hún. „Hann er aðeins of hug-
rakkur. Hann berst fyrir þessar
raggeitur, sem ekki hafa mann-
dóm í sjer, til þess —“.
Kaka ljest ekki heyra til
hennar.
„Jeg hygg“, hjelt hún rólega
áfram, „að við sjáum Clint
aldrei framar. Mig dreymdi í
nótt, að------
Til allrar hamingju var það
ekki skaðvænlegt vopn, sem
Clio hjelt á í hægri hönd sjer
— aðeins púðurdós — því að
hún henti henni af alefli í
Kaka dg æpti:
„Bölvuð nornin þín! Hvernig
dirfist þú að segja, að hann
komi ekki aftur? Hann lofaði
að koma með mjer á dansleik-
inn og Cupide átti —“.
„Hvar er Cupide?“ tók Kaka
fram í fyrir henni.
„Cupide? Jeg veit það ekki.
Jeg hefi ekki sjeð hann í allan
dag. Ætli hann sje ekki að flækj
ast úti í hesthúsunum. Hann
hefir getað í hvorugan fótinn
stigið fyrir monti, síðan hann
vani) hlaupið þarna um daginn.
Jeg þarf að segja nokkur orð
við hann í góðu tómi, piltinn“.
,,Cupide hefir farið með hon-
um“.
„Hvers vegna heldurðu það?“
„Hann hefir altaf verið að
biðja hann um það undanfarið,
að lofa sjer með“.
„Já, en Clint neitaði því“.
,,Þeir höfðu einhverja stór-
hættulega ráðagerð á prjónun-
um. Jeg veit það. Cupide vissi
það líka. Hann hefir áreiðan-
lega stolist með Maroon“.
„Hvað er það, sem þeir ætla
að gera?“
„Clint ætlar til Albany, til
móts við einhverja menn þar,
og síðan fara þeir með lestinni
til Binghampton, og þeir ætla
að taka allar stöðvar á leiðinni.
Cupide sagði, að þeir myndu
berjast — eins og í stríðinu —
og ef eitthvað kemur fyrir
Cupide, skal jeg drepa Clint!
Jeg skal------“.
Clio klappaði gömlu konunni
hughreystandi á öxlina.
„Vertu ekki með neina vit-
leysu, Kaka mín. Það kemur
ekkert fyrir Cupide. Honum er
óhætt“.
Kaka hristi höfuðið. „Jeg
veit, að þetta er hættulegt. Þeir
berjast með byssum — og
Cupide —“, hún tók að hrína
hástöfum.
Það var barið að dyrum og
vingjarnleg rödd sagði: „Hvað
gengur eiginlega á þarna inni?“
Kaka rjetti úr sjer og þurk-
aði sjer um augun og opnaði
síðan dyrnar fyrir Soffíu
Bellop.
„Það er ekkert smáræði, sem
_hjer gengur á! Skrækirnir í
ykkur heyrast um allan garð-
inn og Bart Van Steed stendur
hjer fyrir utan og gónir upp í
gluggann. Þjer megið ekki við
því að hegða yður svona, Clio“.
„Jeg hegða mjer eins og mjer
best þykir. Mjer er víst sama
um þessar kjaftatífur —! Kaka,
gefðu mjer glas af vínblöndu.
Viljið þjer ekki fá yður glas
með frú Bellop?“
. „Jeg bragða aldrei vín, góða
mín“.
Kaka gekk að glugganum,
stakk höfðinu út, hrópaði til
þjónsins:
„ís! Náðu í ís handa mjer!“
Soffía Bellop hristi höfuðið.
„Það getur oft verið skynsam-
legt að hegða sjer frumlega. En
þegar allir hjer standa á önd-
verðum meið við yður, er —“.
„Iss — það kemur mjer ekk-
ert við.“ Hún fleygði sjer niður
í hægindastól. „Það er óþolandi
heitt hjer í Saratoga. Jeg verð
fegin, að fara hjeðan“.
Soffía Bellop var, aldrei
þessu vant, alvarleg á svipinn.
„Þjer farið ekki hjeðan. Hvað
gengur að yður? Hefir eitthvað
komið fyrir?“
„Nei. Mjer leiðist. Jeg hjelt,
að það myndi verða dásamlegt
að eignast auðugan mann —
losna við allar áhyggjur. En sjá
svo þessa ríkisbubba hjerna! —
Þeir óttast hvor annan — þeir
eru jafnvej hræddir við mig!
Bart Van Steed er mannleysa
— móðir hans er--------“.
„Já, já. Við skulum láta það
liggja milli hluta, og reyna að
tala saman af viti. Þjer hafið
hegðað yður eins og kjáni —“.
„Hvernig vitið þjer það? —
Þjer virðist vita allt! Já, jeg
sagði Van litla Steed sannleik
ann. Jeg sagði að hann væri
raggeit — og skammast mín
ekkert fyrir“.
Kaka kom inn með vínblönd
una. Clio drakk í botn í einum
teyg.
„Þjer ættuð að fá yður eitt
glas, frú Bellop", sagði hún. —
„Þetta er svo yndislega hress-
andi. — Kaka er snillingur í
því að búa til vínblöndu“.
„Já, jeg get svo sem gert það
fyrir yður. Og ef blandan er
góð, getið þjer látið þjónustu-
stúlku yðar kenna með aðferð-
ina. Jeg get selt Spencer gamla
hana“.
„Kaka, segðu Cupide að
skrifa —“, en alt í einu mundi
hún eftir því, að Cupide var
farinn. Hún settist upp og ^
strauk hárið frá enni sjer. —
„Cupide fór með honum! Clint
er farinn — Cupide er farinn
og þú —“, hún sneri sjer að
Kaka. „Þú ferð sennilega næst.
Jeg verð ein eftir. — Hvers
vegna ferðu ekki — hvers
vegna —“.
Kaka lagði höndina róandi á
öxl hennar. „Það er ekki holt,
að drekka vínblöndu í þessum
hita. •— Þú ættir að reyna að
sofna dálitla stund“, bætti hún
við, og gaut augunum illkvitnis
lega til frú Bellop. „ Jeg fer ekki
frá þjer“.
„Mjer er alveg sama, þó að
allir fari frá mjer!“
Tárin tóku að streyma niður
kinnar hennat.
„Ja, guð almáttugur", stundi
frú Bellop. „Það er engu líkara
en maður væri kominn áf vit-
firringahæli. Þessi vínblanda
hefir líklega veyið helst til
sterk. — Þjer verðið að hlusta
á mig, Clio“.
,,Nei,“ ansaði Clio syfjulega.
„Verið þjer sælar“.
„Jeg hefi ekki hugsað mjer
að fara strax. — Þjer eruð i
þann veginn að vinna stórsig-
ur. — Jeg veit, að Van Steed
er mjög ástfanginn af yður. —
Hann kvænist aldrei annarri
konu en þeirri, sem er skap-
styrkari en móðir hans. Þjer
eruð óvenju ákveðin og skap-
styrk kona. — Jeg þarf á pen-
ingum að halda — og mjer geðj
ast vel að yður. Hlustið þjer á
það sem jeg er að segja?“
„Nei“.
„Hm — jæja. Bart’ lenti í
harðri rimmu við móður sína
um daginn. — Já — mjer datt
í hug, að þjer mynduð vakna
við það! — Kerlingin ætlaði al-
veg af göflunum að ganga. Bart
sagðist ekki vera hræddur við
hana lengur. Hann sagðist hata
hana — og elska yður. Þjón-
ustustúlka þeirra fær borgun
— eh — hún þvær stöku sinn-
um fyrir mig. Hún sagði, að það
hefði verið ægilegt, að hlusta á
þau. Gamla konan sagðist skyldi
reka yður hjeðan úr borginni
— úr landinu — úr —“.
„Þessari v'eröld“, muldraði
Clio. „Það er ekki um aðra staði
að ræða. En jeg hygg, að hún
myndi aldrei hafa hugrekki til
þess að myrða mig. — Haldið
þjer það?“ Hún leit kankvís-
lega á Soffíu Bellop með öðru
auganu. Hitt var lokað.
„Þetta er ekkert til þess að
hlæja að!“
„Nei, en við skulum í guðs
bænum reyna að hlæja! Heim-
urinn — lífið er ekki til þess
að hlæja að. En maður verður
að hlæja til þess að geta lifað“.
„Ef jeg hefði ekki sjeð það
með mínum eigin augum, að
þjer drukkuð aðeins eitt glas
af þessari vínblöndu, myndi
jeg segja, að þjer væruð hreint
og beint drukkin. í raun rjettri
ætti jeg ekki að skifta mjer
neitt af yður. En jeg þoli ekki
að sjá frú Van Steed hrósa
sigri. Jeg er of stolt til þess“. ,
,,Stolt!“ drafaði í Clio. „Stolt!
Dulaine-ættin hefir alltaf ver-
ið stolt. Jegær af Dulaine-ætt-
inni. Jeg á ekki til neitt, sem
heitir stolt. Jeg — —“.
„Vitið þjer, hvað gamla kon-
an segir ufti yður? Hún básúnar
það út um allar jarðir, að þjer
sjeuð engin greifafrú — að þjer
heitið alls ekki De Chanfret —
og sjeuð aðeins lítilfjörleg Ijett
úðardrós“.
Clio teygði makindalega úr
sjer. „Það er nokkuð til í því!
Hún er sennilega ekki svo vit-
laus“.
BMW—n—■Bi—WilMWB I !■ 1 II 'I
EYÐIR
SVITAÞEF
Amolirí
deodorant
C4M/»
Lika duft í dós
Æfintýr æsku minnar
<C/tir J4. C. -Al
eróen,
22.
enn, þegar jeg í Kaupmannahöfn kom fram og las upp
kvefeði, þá trúði jeg því, að slíkur keisarasonur gæti verið
meðal áheyrenda minna, og myndi styrkja mig til frama.
En draumurinn um frama átti nú ekki að rætast á þann
hátt, þótt hann rættist.
Lestrarlöngun mín, hinir mörgu leikritakaflar, sem jeg
kunni utanbókar, og hin háa, skæra rödd mín vakti alt
á mjer athygli hjá ýmsum heldri fjölskyldum í Odense,
mjer vaKboðið til þeirra. Allur hinn einkennilegi per-
sónuleiki minn vakti áhuga og athygli, og meðal a1>lra
þeirra, sem jeg heimsótti, var Höegh Guldberg ofursti,
sá, sem sýndi mjer mestan velvilja. Já, hann talaði meira
að segja um mig við Kristján prins, síðar Kristján átt-
unda, sem þá bjó í Odense-höll og svo fór Guldberg með
mig þangað til konungssonarins einn daginn.
„Ef prinsinn spyr yður, til hvers yður langi mest“,
sagði hann, „þá skuluð þjer segja, að yður langi ekki eins
mikið til neins, eins og að komast í mentaskóla’\ Og þetta
sagði jeg undir eins við prinsinn, þegar hann spurði, en
hann sagði að vissulega væri það ágætt að kunna að
syngja og vera skáldhneigður, en það væri þó ekki fyrir
öllu, og jeg yrði að muna, að mentabrautin væri löng
og erfið, og námið kostaði mikið fje,- en hann skyldi
styrkja mig ef jeg lærði einhverja gagnlega iðn, svo sem
eins og rennismíði. Mig langaði nú alls ekki til þess, og
var þess vegna dálítið hnugginn, þegar jeg fór, en síðar
þegar jeg þroskaðist, og tíminn leiddi betur í ljós, hvað í
mjer bjó, þá var hann eins og síðar mun skýrt frá, um-
hyggjusamur og góður mjer alla sína æfi, og með inni-
legum kærleika hugsa jeg ávalt til hans.
Jeg dvaldi nú heima, óx og varð mesti sláni, og móðir
mín sagði, að nú væri ekki hægt að láta mig slæpast
svona lengur, jeg fór í „Fátækraskólann“ og lærði þar
aðeins kristin fræði, skrift og reikning, og í reikningn-
um kunni jeg aldrei neitt. Heima las jeg aldrei undir
tímana, en lærði lexíurnar mínar nokkurnveginn á leið-
inni í skólann, og mamma hrósaði mjer fyrir hvað jeg
væri næmur, — auðvitað á kostnað nágrannadrengsins.
Tveir náungar höfðu verið
á kendiríi, samt ekki saman, og
lentu í steininn. Annar þeirra
hjet Jón Jónsson en hinn Páll
Pólsson. Þegar þeir röknuðu úr
rotinu, voru þeir ekki sem vel
bestir í kollinum. Þeir tóku
samt þegar að ræða saman.
„Heyrðu, lofaðu mjer að
kynna mig fyrir þjer“, sagði
Jón. „Jeg heiti — ja, hvern
andsk. . . . heiti jeg nú. Mjer er
ómögulegt að muna það 1 bili.
„Þannig er það líka með mig“
sagði Páll, „en jeg á að hafa
nafnspjaldið mitt einhversstað-
ar í frakkavösunum. Jeg ætla
að fara að gá að því“.
þjer, Jón Jónsson“, sagði hann,
„en heyrðu, þegar jeg fer að
hugsa mig um, finnst mjer jeg
endilega kannast við kerling-
una þína — bölvað skass, er
það ekki?“
★
Einn liðforinginn á amerísku
beitiskipi átti kött, sem hann
,hafði mjög miklar mætur á. —
Dag nokkurn fanst kisa. inn í
jeinum klefa skipsins og var bú-
in að eignast þar fimm kettl-
inga.
j Nokkrum dögum seinna
heyrðist einn sjóliðinn ávarpa
hina ungu móður á eftirfarandi
I hátt:
Svo staulaðist Páll á fætur
og byrjaði að leita í frakkavös
um sínum, en til allrar óham-
ingju var það frakki Jóns, sem
hann leitáði í. „Hjerna kemur
það“, sagði hann sigri hrósandi
og veifaði því framan í hinn
nýja vin sinn. „Jón Jónsson
heiti jeg víst. Kemur mjer að
vísu nokkuð ókunnuglega fyrir
sjónir, en það hlýtur að vera
jeg engu að síður“.
Hinum rjetta Jóni Jónssyni
fanst hann óneitanlega kannast
við nafnið þótt hann væri ryk-
aður í kollinum.
„Það gleður mig að kynnast
j — Þú ert svei mjer lagleg,
kisa mín, eða hitt þó heldur. Þú
ættir að skammast þín! Við gef
um þjer landgönguleyfi í mesta
grandaleysi — og hverjar e.ru
svo afleiðingarnar?
Augun jeg hvlll
tneð GLERAUGUM frá TÝLL
Bæjarins besta kjötfars
frá KJÖT & BJÚGU.