Morgunblaðið - 14.03.1945, Qupperneq 14

MORGUNBLAÐlt)
Miðvikudagnr 14. mars 1945
14
— Clint hjelt dálitla áminn-
ingarræðu yfir hópnum, áður
en þeir lögðu af stað.
„Þið verðið að hlýða mjer.
Þiö megið ekki skjóta. Þið haf-
ið næg vopn önnur — og svo
megið þið nota hnefana eins og
ykkur lystir. Við verðum að
hraða okkur út, á hverri stöð,
áður en þeir fá svigrúm til þess
að senda aðvörun símleiðis til
}>æstu stöðva. Við hendum þeim
út úr skrifstofunum, tökum
Þsekurnar, og skiljum eftir
nokkra menn, til þess að verja
stöðina. Við hörfum ekki aftur
þaðan, sem við erum komnir,
og við verðum að hafa tekið
allar stöðvarnar fyrir kvöldið.
Þegar eimpípan flautar þrisvar,
verðið þið að þjóta út, hvar sem
þið eruð og hvað sem þið eruð
að gera. Og nú leggjum við af
stað!“
— Þetta var leikur einn fyr-
ir þessa menn. Þeir fóru að,
eins og þeir væru að smala fje,
og fanst ekki vanta annað en
hestana, til þess að alt væri eins
og það ætti að vera. Þeir tóku
hverja stöðina á fætur annari.
Þegar eimpípan flautaði þris-
var, þustu þeir út úr lestinni,
með ópum og óhljöðum, vopn-
aðir bareflum, með byssurnar
til reiðu, þrátt fyrir allar að-
varanir Clint. Þeir rjeðust inn
í skrifstofurnar, tóku bækurn-
ar og höfðu sig síðan á brott.
Þótt íbúar borganna væru
orðnir vanir langvarandi bar-
dögum og óspektum í þessari
illræmdu járnbrautarrimmu, og
þess vegna hættir að kippa sjer
upp við það, þótt þeir yrðu
varir við stimpingar einhvers-
staðar, horfðu þeir með undr-
un, blandinni aðdáun, á aðfarir
þessara stóru, fönguleg« Texas-
búa. I broddi fylkingar var há-
vaxinn maður, með hvítan,
barðastóran hatt, og á eftir hon
um yaggaði dvergvaxin vera,
með pípuhatt, klædd skrautleg
um einkennisbúningi, mjög svo
hjákátleg á að líta.
Texas-búarnir voru dálítið
hjátrúarfullir, og þegar dverg-
urinn hafði komið til þeirra og
sagt þeim, að hann væri lífvörð
ur Clint — en Clint mætti samt
ekki vita, að hann væri með —
höfðu þeir tekið honum tvfcim
höndum og falið hann. þar eð
þeir voru sannfærðir um. að
hann væri sendur þeim til
heilla af forsjóninni.
— Clint hjelt sig mestmegnis
í vjelarhúsinu. Hann var stöð-
ugt að skygnast um.
„Jeg sje ekkert til þeirra enn
þá“, sagði hann við Les. „Skyldi
Gíd Fish hafa verið að fara með
fleipur eitt?“
„Nei“, ansaði Les stuttlega.
„Við eigum aðeins eftir
fimtán mílur til Binghampton“,
sagði Clint.
„Já — en nú erum við að
fara inn í jarðgöngin“, sagði
Tracy. „Þau eru löng, og þú
skalt vera á varðbergi, meðan
við ökum í gegnum þau. Má,
vera, að þú græðir eitthvað á
því“.
Clint greip til byssunnar.
„Þú leynir mig einhverju".
Tracy glotti, ,,Þú ert orðinn
j taugaóstyrkur, siðan þú först að
hafa samneyti við þessa milj-
ónamæringa í Austurríkjun-
um“.
Clint bölvaði og ætlaði að
þrífa til hans, en í því öskraði
Les: „Það er eitthvað á braut-
inni! Jeg finn það! Guð minn
' góður — þeir sitja þó ekki fyr-
ir okkur í jarðgöngunum!“
| Andartak horfðu mennirnir
þrír þegjandi hver á annan.
!„Settu á fulla ferð!“ hrópaði
, Clint því næst. ,,Við verðum að
komast út úr göngunum hið
skjótasta“. Lestin hafði hægt á
ferðinni, þegar hún fór inn í
göngin.
I „Þeir geta ekki stokkið af,
ef jeg set á fulla ferð“.
„Þeir hafa stokkið af ótemj-
um — svo að þeir ættu að geta
stokkið af eldgamalli járnbraut
j arlest, þótt hún sje á fullri ferð.
Þú verður að koma okkur hjeð-
an út. Við látum ekki veiða
okkur eins og mýs 1 gildru —“.
| Hann teygði höfuðið út um
gluggann á vjelarhúsinu, en sá
ekki handaskil fyrir sóti og
reyk. Hitinn var óþolandi og
svitinn bogaði af andliti hans.
Eftir dálitla stund rofaði ofur-
lítið til, svo að hann gat greint
höfuð og herðar mannanna,
sem teygðu sig út um gluggana
á vögnunum. Þeir fundu á sjer,
að hætta var á ferðum, og voru
reiðubúnir að stökkva niður úr
lestinni. Alt í einu kom Clint
auga á hina lestina. Hún kom
brunandi á móti þeim á fullri
ferð.
„Gefðu þeim merki!“ öskraði
hann til Les. „Þeir koma hjer
á móti okkur“.
Eimpípan bljes þrisvar og
mennirnir stukku niður úr lest
inni, bölvandi, ragnandi, hnjót-
andi.
„Stökkvið þið!“ öskraði Les
til Clint og Tracy.
Þeir bjuggu sig tií þess að
stökkva. og Clint hrópaði:
„Komdu Les!“
| Lestin var nú komin út úr
göngunum. „Já, jeg kem undir
eins! Farið þið! Jeg ætla að
setja á fulla ferð. Þeir náðu
okkur ekki í jarðgöngunum,
helvískir rokkarnir!“
Clint stökk niður, misti jafn-
vægið og datt, en reis jafnskjótt
á fætur aftur. Tracy kom á eft-
ir honum. Þeir hlupu af stað —
og Clint sá Les halla sjer á-
fram. til þess að ná eins mikl-
um hraða úr vjelinni og ger-
legt var, áður en hann forðaði
sjer.
Lestirnar rákust saman á
!fullri ferð, og þyngri eimreiðin
mölbraut þá Ijettari. — í gegn
um allan hávaðann heyrðust
öskrin í- kúrekunum: Yip-eee!
Eeeee-yow! Þeir geystust á-
fram, með bareflin á lofti, og
hóparnir tveir nálguðust óð-
fluga hvorn annan. Það var
bersýnilegt, að hópur Clint var
fjölmennari en Binghampton-
hópurinn.
Clint Maroon var í broddi
fylkingar. Hann brosti ánægju-
lega, því að þetta átti nú við
hann! A næsta andartaki hafði
flokkunum tveim lostið saman,
’ og alt fór í eina bendu. Þetta
voru ægileg áflog — frumstæð-
ur bardagi með hnefum, bar-
eflum og fótum.
„Skjótið ekki!“ öskraði Clint.
„Berjið þá í klessu!“
Þessir menn voru óvanir því
að mega ekki nota byssurnar.
En þeir hlýddu og reyndu að
gera það, sem þeir gátu, með
hnefunum, fótunum, kylfunum
og öxunum.
Alt í einu kom Clint auga
á litla mannveru — sem hann
kannaðist ofur vel við — í
skrautlegum einkennisbúningi,
með pípuhatt, og innilegt á-
nægjuglott á andlitinu. Þetta
var Cupide! Hann hamaðist
jeins og óður væri, skallaði ó-
vinina í óæðri endann, brá fyr-
ir þá fæti og stökk síðan ofan
á þá, veifaði- pípuhattinum og
rak upp ógurlegt Indíánaöskur.
Þótt Clint hefði í mörg horn
að líta, nam hann staðar, með
galopinn munninn af undrun.
Svo rak hann upp skellihlátur
og hrópaði til dvergsins: „Snaut
aðu burt, afstyrmið þitt! Forð-
aðu þjer, áður en þú verður
troðinn undir!“
Dvergurinn reyndi að ryðja
sjer braut til hans. Hann pat-
aði með höndunum, skældi sig
ægilega í framan og benti aft-
ur fyrir Clint. Clint sneri sjer
við. Bak við hann stóð stór,
ruddalegur náungi, með skóflu
á lofti, sem hann ætlaði að
keyra í höfuð honum. Clint
hafði rjett aðeins tíma til þess
að beygja sig og bera fyrir sig
handlegginn. Skóflan kom í
olnboga hans og rann þaðan
niður á síðuna. Clint^hnaut við
og sá, sjer til mikillar skelfing-
ar, að maðurinn reiddi skófí-
una til höggs öðru sinni. Á því
andartaki komst aðeins ein
hugsun að hjá honum: Maður
af Maroon-ættinni lætur drepa
sig með skóflu — og svívirðir
með því alla ætt sína! En nú
var Cupide kominn til þeirra.
Hann vatt sjer að þrælnum og
rak hausinn af alefli í kvið hon
um. ‘ Skóflan fjell úr höndum
hans og skar Clint fyrir ofan
annað augað, um leið og hún
kom niður.
Hann fann til skerandi sárs-
auka og misti meðvitundina.
Seytjándi Kapítuli.
Mikið var um dýrðir í Banda-
ríkjagistihúsinu kvöldið, sem
grímudansleikurinn átti að
j vera. Húsið var alt uppljómað
og marglit ljósker höfðu verið
j hengd á trjen í garðinum. Þjón
! ar og þjónustustúlkur höfðu ver
j ið á þönum allan daginn til þess
'að Ijúka öllum undirbúningi af
; fyrir kvöldið, og fegurðardísir
gistihússins höfðu yfirleitt hald
ið sig innan luktra dyra.
— Fyrir miðjum danssalnum
sat frú Van Steed og í kring-
um hana stóð heill kvennafans
jað vanda. Þær höfðu augun á
dyrunum og gerðu heimspeki-
jlegar athugasemdir um þá, er
inn komu..
Æfintýr æsku minnar
(^JJ. (J. ~s4nderien
25.
að þetta væru upphá stígvjel, svo jeg hafði þau utan yfir
buxunum í kirkjunni. Það marraði í stígvjelunum, og'
þetta marr gladdi mig innilega, — að hugsa sjer, að allt
fólkið gæti nú heyrt, að stígvjelin væru ný, en svo fjekk
jeg ákaft samviskubit vegna þess að jeg skyldi vera að
hugsa um annað eins fánýti og stígvjel á jafn hátíðlegri
og þýðingarmikilli stund, í stað þess að beina huganum
til Guðs. Jeg bað Guð að fyrirgefa mjer þetta og fór svo
aftur að hugsa um stígvjelin mín.
Síðustu árin hafði jeg sparað saman alla þá skildinga,
sem jeg fjekk við ýms tækifæri, og þegar jeg fór að telja
þetta saman, átti jeg þrettán ríkisdali, jeg varð alveg
steinhissa, þegar jeg komst að því, að jeg ætti svona mikla
upphæð, og þegar móðir mín var að segja mjer, að nú
yrði jeg að fara að læra klæðskeraiðnina, þá grátbað jeg
hana að lofa mjer heldur að fara til Kaupmannahafnar,
sem mjer fanst þá myndi vera mesta borg heimsins.
„Og hvað heldurðu að verði um þig þar?” spurði
mamma.
„Jeg vil verða frægur!” svaraði jeg og sagði henni hvað
jeg hefði lesið um mikla menn, sem voru fátækir í æsku,
„Maður þarf fyrst að reyna svo ákaflega margt illt, — og
svo verður maður frægur!” Löngun mín til höfuðstað-
arins var alveg óskiljanlega sterk. Jeg grjet og bað og að
lokum ljet mamma undan, en ljet fyrst sækja svokallaða
gamla spákonu af sjúkrahúsinu og spáði hún fyrir mjer
í spil og kaffi.
„Sonur þinn verður mikill maður”, sagði gamla konan,
„Einhvern tíman verður Odenseborg ljósum skreytt tii
heiðurs honum!” Mamma grjet, þegar hún heyrði þetta,
og hafði nú ekki lengur neitt á móti því að jeg færi. En
allir nágrannarnir og aðrir, sem um þetta heyrðu, töluðu
um það við móður mína og sögðu, að það væri blátt áfram
skelfilegt að sleppa mjer til Kaupmannahafnar. mjer, sem
væri ekki nema 14 ára og dæmalaust barn enn þá, og
Kaupmannahöfn væri svo langt í burtu, væri svo Stór og
villugjörn borg, og þar þekti jeg engan. „Já, en jeg hefi
Augun jeg hvDJ
meS GLEBAUGUM frá TÝLL
.AMERISKUR blaðamaður,
sem var nokkuð veill til heils-
unnar, dvaldi í gistihúsi einu i
Englandi sjer til heilsubótar.
Allir gestirnir þar voru enskir
nema hann. Þeir voru allir mjög
alúðlegir við blaðamanninn, að
undanskilinni miðaldra konu,
sem ekki gat þolað Ameríkana.
Það snerti fínu taugar hennar
að vera í návist þeirra.
Hún fór til húsráðandans og
bar sig upp við hann. Sagðist
aldrei hafa komið á þennan
stað nema bara af því, að, hún
hafi haldið, að þar fengju ekki
aðrir gistingu en Englendingar.
Gestgjafinn maldaði í móinn,
kvað blaðamanninn vera besta
jnáunga, sem ekki gerði neitt á
jhluta neins. Konan tók þá upp
á því að niðra amerísku þjóð-
dnni í viðurvist hans. Tók blaða
maðurinn þessu öllu með hinni
mestu rósemi.
Dag nokkurn sagði konan við
hann, þegar verið var að borða
kvöldverð: — Þjer hafið auð-
|VÍtað heyrt um Crippen-morð-
málið? Hvaða álit hafið þjer á
samlanda yðar, þessum dr.
Crippen?
— Jeg held, að hann sje ekki
með öllum mjalla, sagði Amer-
íkaninn.
■— Jæja, haldið þjer það?
sagði hún sigri hrósandi.
— Já, hann hlýtur óhjá-
kvæmilega að hafa verið brjál-
aður. Áð myrða ameríska konu
til þess að giftast enskri!
★
Maður nokkurj sem ætlaði að
ferðast með farþegaskipi, ljet
skrá sig á farþegalistann og
lenti hann í klefa með Major
Reynolds, sem einnig var á far
þegalistanum. Litlu eftir að skip
ið var lagt úr höfn kom mað-
Urinn æðandi til stýrimannsins,
— Heyrið þjer, hrópaði hann
fokvondm-, það getur verið yð-
ur dýrt spaug að setja mig í
klefa með Major Reynolds. Jeg
hvorki get nje vil vera með
þessum major í klefa og' jeg
ímynda mjer, að majorinn sje
á sama máli.
; — Hvaða ástæðu hafið þjer
fyrir því, að vilja ekki vera með
herforingja í klefa?
i — Enga, yfirleitt, en það vill
svo til, að þetta er herforingi
úr hjálpræðishernum — og for-
nafnið er Maríanna.
USTERINEl
Tannkrem —