Morgunblaðið - 24.03.1945, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIt/
Laugardagur 24. mars 1945
Á SAMA SÓLARHRIIMG
Eftir Louis Bromfield
Juíaiót
LjtcjLM meL jrá lyrftm.
framLaldó
lóóacj
m'nvilesl'óíi
/Efintýr æsku minnar
(^tlr J4. J. ^Jnderáen
34.
eins vel og hann. Það var ekki tekið vel á móti hinum
ítölsku^ söngleikum, sem þá hljómuðu um alla álfuna.
Og hinar kuldalegu viðtökur komu einungis af því, að
söngleikirnir voru ítalskir og Siboni ítali. „Gazza ladra”
var klöppuð niður, einnig ,,La strania”, og þegar Siboni
samkvæmt samningi átti að hljóta ágóðann af einni sýn-
ingu og valdi til þess söngleik Paers „Hefnd Achillesar”,
þar sem hann ljek aðalhlutverkið sjálfur, en það hlut-
verk hafði gert hann frægan á Ítalíu, þá var blístrað á
hann af leikhúsgestum. Að þetta hefði verið hneyksli,
og gáfur og dugnaður Sibonis, var mörgum árum eftir
viðurkent af ýmsum, sem þá fyrirlitu verk Rossini og
Bellini, en löngu síðar urðu hrifnir af Verdi og Ricchi,
þegar þeir tímar komu, að ekkert þótti hljómlist, nema
það væri af ítölskum uppruna. En það lifði Siboni ekki.
En hann reyndi af alúð og áhuga að kenna nemendum
sínum ekki aðeins sönginn, heldur og að skilja persónur
þær, sem þeir áttu að leika. En honum varð stundum
orðfátt á þýskunni, og í dönskunni kunni hann sama og
ekkert, en aðeins á þessum málum skildu söngvararnir
hann, og ef hann talaði einkennilega, þá flugu sögurnar
um það manna á meðal og var gert gys að honum.
Frá því snemma á morgnana og langt fram á kvöld
var jeg í húsi Sibonis, en á nóttunni aftur á móti á stað,
þar sem jeg í sakleysi mínu hafði fengið mjer inni. Það
var að vísu mjög siðlátt hús, en umhverfið var ekki vel
sjeð. Jeg hafði nefnilega ekki efni á því að búa á gisti-
húsi fyrir þá 10 ríkisdali, sem jeg á mánuði hverjum
fjekk hjá Weyse og fjekk mjer herbergi hjá konu einni
við Holmens götu. Það kann að virðast einkennilegt, sem
satt er þó, að jeg hafði ekki minnstu hugmynd um það
líf, sem lifað var í þessu óþverrahverfi, jeg var svo full-
komlega saklaust barn, að ekki fjell skuggi af illsku
heimsins á sálu mínu.
Jeg var hjá Siboni í hálft annað missiri, en þá misti
jeg söngrödd mína, jeg var í mútum, og hafði allan vet-
urinn og vorið orðið að ganga á ljelegum skóm, verið
daglega votur í fætur. Söngröddin hvarf og engar horfur
voru á því lengur að jeg yrði nokkur söngvari. Siboni
færði þetta í tal við mig og sagði mjer það án umsvifa
og rjeði mjer að fara heim til Odense og fara að læra
éinhverja handiðn, nú þegar sumarið var að byrja.
Eiginmaðurinn lá á hnjánum
a gólfinu og hamaðist við að
heyrði, hvað hann kallaði,
spurði mann sinn:
6. dagur.
Meðan þau voru að klæða
sig í yfirhafnirnar frammi í
anddyrinu, mundi Hektor
gamli alt í einu eftir því, að
hann hafði enn ekki sagt
Savinu frá því, að von væri á
Nancy. Hann gekk til hennar
og sagði lágt: „Nancy er á leið
inni heim“.
„Nancy?“ endurtók hún þrum
andi röddu. „Hvaða Nancy?“
Svo tók hún allt í einu við-
bragð og starði steini lostin á
Hektor. „Áttu við Nancy Car-
stairs?“
Það nafði ekki verið ætlun
hans, að hitt fólkið kæmist á
snoðir um, að von væri á
Nancy, en Savinu lá ekki sjer-
lega lágt rómur, svo að ekki
var hægt að leyna því hjeðan
af. Hann sagði: „Systir mín er
að koma heim. Hún hefir verið
utanlands um langt skeið. Þess
vegna varð Savina svona undr-
andi“.
Melbourn og frú Wintring-
ham höfðu auðvitað aldrei
heyrt hennar getið. En Filip. —
Hann leit á Filip. Honum brá 1
brún, þegar hann sá andlit
unga mannsins. Það var náfölt
og augu hans undarlega star-
andi.
„Átt þú við Nancy frænku?“
stamaði hann.
,,Já“.
Hektor gamli skildi ekkert í
því, hvað Filip varð mikið um
þetta, því að það var ógjörning
ur, að hann myndi eftir Nancy
frænku sinni, sem hann hafði
ekki sjeð, síðan hann var
tveggja ára gamall, og þótt hún
hefði hlaupist á brott með föð-
ur hans, gat það ekki haft svo
mikil áhrif á hann.
— Melbourn sagði: „Jeg
þekki lafði Elsmore vel. — Jeg
hefi heimsótt hana í Lundúnum.
Sir Henry kemur hingað, til
New York, til þess að ganga
frá kaupum á námum við mig.
Jeg vissi ekki, að hún væri
systir yðar. Þið verðið öll að
snæða hjá mjer kvöldverð eitt-
hvert kvöldið“.
„Og þú getur komið með
hana í síðdegiskaffi til mín á
morgun“, sagði Savina.
Þau buðu nú góða nótt. —
Savina bauðst til þess að aka
frú Wintringham heim.
Þegar öllu var á botninn
hvolft, hafði Fanney unnið, því
að Melbourn ók henni heim.
Hektor gamli sá hann rjetta
frú Wintringham brjefmiðann,
sem hann hafði verið að skrifa
á, um leið og þau gengu inn um
dyrnar á lyftunni.
— Þegar allir gestirnir voru
farnir, sneri Filip sjer að
gamla manninum. „Ertu eitt-
hvað lasinn, frændi? Get jeg
ekki gert neitt fyrir þig?“
Hektor langaði mest til þess
að ansa: „Farðu ekki! Vertu
kyrr hjá mjer! Jeg er að deyja,
og jeg get ekki verið einn. Jeg
veit, hvert þú ert að fara. Þú
ætlar að heimsækja konuna,
sem hefir tekið þig frá mjer“.
En í þess stað hnyklaði hann
brúnirnar og sagði: „Nei, jeg er
aðeins þreyttur. Þú getur verið
alveg rólegur“. Drengurinn
skyldi fá að njóta lífsins hans
vegna.
„Er það áreiðanlegt?“ spurði
Filip, og leit rannsóknaraugum
á hann.
„Já“.
Filip tók hatt sinn og frakka.
„Heyrðu — býr — Nancy
frænka hjá okkur?“
„Nei. Hún býr á Ritz-gisti-
húsinu. Hún hefir nú átt heima
svo lengi á gistihúsinu, að jeg
hygg, að hún uni sjer best þar“.
Filip roðnaði, um leið og hann
sagði. ,,Mig langar til þess að
sjá hana“.
„Já — vitanlega hittist þið“.
Filip kveikti sjer í vindlingi
og sagði: „Jæja — ef jeg get
ekkert gert fyrir þig, ætla jeg
að fara. Jeg kem seint heim, en
jeg hefi lykilinn með. — Góða
nótt“. Hann fór með lyftunni
niður og gamli maðurinn stóð
einn eftir. Hann hpgsaði með
sjer: Hann hefir gert skyldu
sína. Honum var mikið í mun,
að komast af stað, — til stúlk-
unnar sinnar.
Hann svimaði, svo að hann
varð að setjast á skrautmáluðu
kistuna í anddyrinu.
Hugsanir hans voru á ringul-
reið.
Hann var ekki á því hreina
með, hvort það var Filip, sem
var að fara frá honum eða fað
ir hans, Patrick Dantry, En svo
mundi hann eftir því, að þrjá-
tíu ár voru síðan Patrick fór frá
honum.
Soames, þjónninn, kom nú til
hans með glas af .viskýi. Hann
starði á hann. án afláts, svo að
Hektor sagði loks gremjulega:
„Á hvað ertu að glápa? — Jeg
er ekki dayður ennþá! Það er
ekkert að mjer. Láttu mig
vera í friði“. Síðan bætti hann
við, rólegri: „Segðu þjónustu-
fólkinu, að það geti farið að
hátta, og þú þarft ekki að bíða
eftir Filip“.
Soames bauð góða nótt og
hjelt til herbergis síns, um leið
og hann braut heilann um það,
í hundraðasta sinnið a. m. k.,
hvort hann ætti ekki að tala? við
Filip um gamla manninn. Hann
hafcSi hegðað sjer svo undarlega
upp á síðkastið, að það hafði
stundum hvarflað að Soames,
að hann hefði eitthvað ægilegt
í hyggju.
— Þegar Soames var farinn,
reis Hektor gamli stynjandi á
fætur. Hann staulaðist þvert
yfir anddyrið, að’svefnherbergi
sínu. Þegar hann gekk framhjá
lyftudyrunum, sá hann saman-
böglaðan brjefmiða liggja á gólf
inu. Hann tók hann upp og las.
Frú Wintringham hlaut að hafa
misst hann þarna, eða hent
honum viljandi eftir að hafa
lesið hann. Á miðanum stóð:
„Bíðið eftir mjer heima hjá yð-
ur. Jeg kem, þótt það verði ekki
fyrr en seint. Jeg verð að tala
við yður.“
Annar Kapítuli.
1.
Klukkan var rúmlega ellefu,
þegar Jim Towner yfirgaf sam
kvæmið, og hjelt með lyftunni
niður í neðra anddyrið.
Þar rakst hann á dyravörð-
inn, Pat Healy. Það var góðleg
uf náungi, síbrosandi, þreklega
vaxinn og herðabreiður, og leit
út fyrir að hafa krafta í kögl-
um. Þegar hann sá blóðhlaup-
in augu Jim Towner og reikult
göngulag, brosti hann og sagði
góðlátlega:
„Á jeg að ná í bílinn yðar,
hr. Towner?“
Jim Towner hristi höfuðið og
ansaði: „Nei. Jeg ætla að
ganga. Jeg hefi gott af því, að
anda að mjer fersku lofti“. —
Hann lagðl af stað í áttina til
dyranna, en sneri sjer svo alt
í einu við, og spurði: „Hvernig
líður yður af andarteppunni,
Pat?“
„Jeg er betri, herra. Mjer líð
ur altaf betur, þegar kalt er í
veðri“. Hann hjelt áfram að
virða Jim Towner fyrir sjer,
með hæverskum áhyggjusvip,
og sagði svo fjörlega: „Það er
ljóta veðrið! Má jeg ekki útvega
ýður leigubifreið?“
„O-nei, ætli jeg slarki ekki.
Mjer líður að vísu illa. Melting
in hefir verið í ólagi lipp á síð-
kastið. Jeg held að útiloftið hafi
góð áhrif á mig“. Hann gekk
fram að dyrunum, leit svo aft-
ur við, eins og hann hefði
gleymt einhverju og sagði: —
„Farðu vel með þig vegna and-
arteppunnar, Pat. Það er veiki,
sem getur orðið hættuleg“.
Pat svaraði með gleiðu glotti
og sneri hringhurðinni hægt.
„Þakka fýrir, hr. Towner. Jeg
skal muna það“.
Pat Healy beið svo með hæfi
legri hljedrægni í skugganum
af.einni stóru-súlunni við dyrn
ar, þar til hann sá, að Jim
■ Towner var kominn klakklaust
yfirum götuna. Það var sannar
lega heppilegt, hugsaði hann,
að ekki voru margir bílar á
ferli á slíku kvöldi, þegar blind
hríð var á. Maður, sem var syo
drukkinn, átti ekki að fá að
fara einn út í svona veður.
Þegar Jim Towner var horf-
inn fyrir hornið á Fimmtugustu
og sjöundu götu, gekk Pat aft-
ur inn í anddyrið.
„Það verður kominn kafsnjór
í fyrramáli“, sagði hann við
lyftumanninn.
„Já — Það er ekkert útlit
fyrir, að þú komist aftur til
Corona“, ansaði lyftumaðurinn,
og leit glettnislega á Pat. Pat
var nýgiftur og bjó í Corona, og
átti kona hans von á barni á
hverri stundu.
Bæjarins besta kjotfars
frá KJÖT & BJÚGU
þvo það. Kona hans kemur inn,
honum til mikillar undrunar og
segir mjög elskulega:
— Jæja, vinur minn, eftir-
leiðis þarftu ekki að liggja í gólf
unum.
Eiginmaðurinn: — Er þjer al
vara? Ætlarðu að láta vinnu-
stúlkuna gera það?
Konan: — Nei, nei, ekki þann
ig meint. Jeg keypti gólfskrúbb
handa þjer.
★
Hjónin fóru í skemtiferð í
nýja bílnum sínum. Maðurinn
var ekki sem öruggastur
ökumaður og ekki bætti það
úr, að konan var altaf að grípa
— Hvað sagði maðurinn? ^
— Jeg veit það ekki, svaraði
maðurinn, en jeg kallaði „Sömu
leiðis“ svona til vonar og varar.
★
Stærstu dýragarðar í heimi
eru í New; York, London, Ber-
lín og París. Dýragarðurinn í
New York nær yfir landflæmi,
sem er 120 hektarar að stærð.
Dýragarðurinn í London er
frægur fyrir það, hve margar
dýrategundir þar eru. Þær eru
um 3000.
í hann og biðja hann um að
vara sig. Þegar austur í Mos-
fellssveitina kom, rakst bíllinn
á mann, sem stóð á vegarkant-
inum, með þeim afleiðingum,
að mannræfillinn hentist út í
skurð. Ökumaðurinn hjelt á-
fram, en maðurinn í skurðinum
öskraði óprenthæfum orðum á
eftir honum. Konan, sem ekki
Læknirinn: — Þjer verði^S að
drekka einn bolla af vatnl á
hverjum morgni.
J -— Já, jeg geri það. Þeir kalla
það bara kaffi á veitingahús-
unum.
| Nýtísku málarinn: — Og svo
^kemur maðurinn og biður um
(að jeg breyti nefinu á andlits-
myndinni. Eins og jeg njuni
lengur, hvað jeg málaði.