Morgunblaðið - 21.04.1945, Síða 14

MOKGUNBLAfiJb
Laugardagur 21. apríl 1945
14
Á 8AIV14 8ÓLARH
Eftir Louis Bromfield
25. dagur
Nú var hann að hugsa um
það, hvort hann ætti að kaupa
þetta málverk eftir Picasso,
sem hann hafði rekist á hjá
Wildenstein daginn áður, hvort
Elsmore gamli lávarður myndi
verða erfiður viðureignar í
samningunum um Gobi-nám-
uxnar, hve undarleg tilviljun
það væri, að lafði Elsmore
skyldi vera systir Hektors Cham-
pion, hver ástæðan væri fyrir
því, að Fanney hefði svo miklar
mætur á auðvirðilegu, lítil-
sigldu fólki og hvort það væri
ekki vegna þess, að hún væri
sjálf grunnfær og lausgopaleg.
Hann velti því fyrir sjer, hvern
ig Jim Towner hefði verið, áð“
ur en hann fór að drekka svona
mikið, hvort sem hann vissi um
að þau Fanney hjeldu saman,
og hvort honum stæði þá ekki
hjartanlega á sama. — hve
Hektor Champion væri leiðin-
legur karl, og hve frændi hans
væri þokkalegur meðalmaður.
Svo fór hann að hugsa um Fann
eyju og hvernig hann gæti far-
ið að því að losna við hana.
Hún hafði gert sig að athlægi
í kvöld, og það var svo sem ekki
í fyrsta sinn, en ef því hjeldi
áfram, myndi þess ekki langt
að bíða, að þau yrðu eitt aðalum
ræðuefni kerlinganna yfir kaffi
bollunum. Þótt hann legði sig
allan í lima, gat hann ekki skil
ið, hvernig hann hefði farið að
þvi, að flækja sig í net þessarar
konu, þvi að þótt hún væri fal-
leg, var sál hennar í rauninni
ægileg eyðimörk, og hún var
spilt af eftirlæti, svo að hún var
oft óþolandi leiðinleg, eins og
t. d. í kvöld.
Kona gat því aðeins .leyft
sjer að koma af stað orða-
sennu, ef það varð til þess að
auka á þokka hennar. Hann
hafði aðeins einu sinni verið í
svona miklum vandræðum áð-
ur. Og alt í einu rann það upp
fyrir honum, að Fanney var
nauðalík Vernu Hostetter,
fyrstu ástmey hans. Verna var
þýsk mangaradóttir, og þegar
honum datt hún-í hug, roðnaði
hann af blygðun og reiði, þótt
nú væru liðin 30 ár, síðan þau
þekktust.
— Melbourn var þekktur með
al fjármálamanna fyrir skýra
og sjálfstæða hugsun, og nú
beitti hann þeim hæfileika sin
um til þess að líta hlutlausum
augum á samband sitt við Fann
eyju, og því lengur sem hann
hugsaði um það, því Ijósara
varð honum, að það svaraði als
ekki kostnaði að vera með
henni. Hún var ekki nógu
aðlaðandi, til þess að það gæti
vegið á móti því umstangi og
erfiði, sem hún orsakaði, og hún
myndi sjálfsagt verða verri við
ureignar, 'eftir þvi, sem þau
yrðu lengur saman. Hann vissi
að hún gældi við þá hugsun, að
skiljavið jim og giftast honum.
En því fór fjarri, að hann hefði
í hyggju, að kvænast Fanneyju
Towner.
Hann vissi. að það myndi ekki
ganga þrautalaust, að Iosna við
hana, hún myndi áreiðanlega
steyta sig eitthvað, ef hann
þekti hana rjett.
Hann fann, að hún horfði á
hann, en hann sneri ekki höfð-
inu. Hann vildi ekki mæta
augnaráði hennar, — þótt hann '
væri ekkert hræddur um, að
hún gæti ráðið af augnaráði,
sínu hvað hann hugsaði.
Meðan hann hugsaði um Fann •
eyju, sá hann stöðugt Ruby
Wintringham fyrir hugskots-
sjónum sjer. Hún var andstæða
Fanneyjar, og þessvegna ímynd
kvenlegrar fegurðar og yndis-
þokka.
Hann sá hana, þar sem hún
var að vinna í verslun sinni, |
stritandi fyrir daglegu brauði,1
að því er hann hjelt, en altaf
hugdjörf og glaðleg, eins og
hún væri algjörlega áhyggju-
laus. Hann sá hána, eins og hún
hafði verið í kvöld, virt að vett
ugi ósvífni Fanneyjar með ró
og stillingu. Hún var leyndar-
dómsfull, órannsakanleg, en
það var Fanney alveg laus við
að vera. Hann hafði það ein-
hvern veginn á tilfinningunni,
að þau myndu skilja hvort ann
að. Hann vissi, að þau höfðu
svipaðan smekk, höfðu bæði
gaman að því sama.
Honum datt íjhug, að það
væri ef til vill vegna þess, að
hún gæti ekki fremur enn hann
unað sjer með fólki eins og I
Fanneyju, Hektori og Filip. Og j
hann tók aftur að brjóta heil-,
ann um, hvernig fortíð henn-
ar hefði verið, hvort hún væri
ekki algjör ævintýramanneskja
eins og hann sjálfur.
Hann fann aftur, að Fanney
horfði á hann, og hann var alt
í einu gripinn ákafri reiði.
Það var ekki samviskubit yf
ir að hafa breytt ranglega, sem
þjáði hann. Hann var fyrir
löngu hættur því, að fá siðferði
legar grillur, þótt hann gerði
eitthvað, sem braut í bága við
borgaralegt velsæmi. En hann
hafði aldrei áður haldið við
konu gegn vilja sínum. konu,
sem hann bar engar hlýjar til-
finningar til, og hann hafði ó-
notalega á tilfinningunni, að
þetta samband þeirra myndi
enda með skelfingu. Ef til vill
var það vegna þess, að hann
var að verða gamall.
Það hafði stundum komið fyr
ir undanfarið, að hann hafði ver
ið þreyttur og leiður á þessi sí-
fellda kapphlaupi um aö græða
peninga, en það hafði áður ver
ið líf hans og vndi. Það hafði
jafnvel flogið að honum, að fara
að setjast í helgan stein, gifta
sig og eignast börn. Hann lang
aði til þess að eignast myndar-
legt heimili, sem stjórnað væri
af skörungsskap, þar sem hann
gæti haldið höfðingjum dýrar
veislur og veitt af rausn. En til
þess að geta hrundið þeirri hug
sjón í framkvæmd, þurfti hann
að ná sjer í konu, sem skildi, án
þess hann þyrfti að segja henni
það, hver staða sú var, sem
hann hafði í hyggju að afla
sjei', ekki einasta í Ameríku
heldur og í Evrópu, og ekki
einasta í fjármálaheiminum,
heldur og í stjórnmálum, því
að hann vissi að nú var svo kom
ið, að það voru fjárplógsmenn-
irnir, en ekki konungar og aðr
ir þjóðhöfðingjar, sem stjórn-
uðu heiminum, að þeir, sem
höfðu peningana, höfðu og
völdin.
Hann hafði fyrst tekið að
velta þessu fyrir sjer þegar
hann fór að brjóta heilann um,
hvern árangur lífsstarf sitt
myndi bera. Hann hafði nú þeg
ar náð miklu hærra, en hann
hafði dreymt um eða þorað að
vona, og þess vegna var hann
hræddur um, að ógjörningur
væri, að alt myndi leika svona
í lyndi fyrir honum í framtíð-
inni.
Það var aðeins eitt, sem Mel
bourn óttaðist, og það var dauð
inn. Það var sama hve lengi
hann lifði. Hann hlyti óhjá-
hann þurfti að gera áður en
hann hefði lokið af öllu því, er
hann þurfti að gera áður en
hann hyrfi á brott úr þessum
heimi. Hann hafði megna and-
styggð á hverskonar krank-
leika, og var á því, að auðveld-
ara myndi að þola kerlingu
elli, ef hann væri ekki aleinn.
Hann heyrði Fanneyju segja:
„Jæja — þá erum við komin.
Við getum farið aftur eftir and
artak“.
Æfintýr æsku minnar
dftir JJ. C. JU. róen
50.
Áður en jeg fór, kom jeg að prentsmiðjunni og ætlaði að
spyrjast fyrir um bókina mína, en þar var þá lokað, og
jeg átti ekki meira við málið, þar sem mjer fundust
möguleikar á því, að bókin vrði prentuð og lesin. Því
miður varð það einnig svo, bara árum síðar, eftir að
maðurinn, sem hafði veitt handritunum viðtöku. var
dáinn og grafinn, og jeg hjelt að alt væri gleymt. Bókin
kom út án míns vilja og 'vitundar, kom út eins og frá
handritinu hafði verið gengið, og undir dulnefni, sem jeg
hafði búið til, og sem virðist sýna hjegömaskap minn þá,
en það var nú ekki svo, heldur var það nafn til komið af
barnslegri aðdáun minni á tveim skáldum. Jeg unni
William Shakespeare og Walter Scott, og auðvitað líka
sjálfum mjer, svo jeg tók líka nafn mitt, en höfundar-
nafnið var William Christian Walter. Bókin er enn til
og í henni er harmleikurinn Álfsól og smásagan Vofan
við gröf Pálnatóka, en hvorki vofa eða Pálnatóki koma
við söguna. sem er mjög klaufaleg eftirlíking af ýmsu
úr verkum Walter Scott. Þetta er yfirleitt mjög van-
þroskuð bók, eins og að líkum lætur.
Fagran haustdag lag'ði jeg svo af stað í póstvagninum
frá Kaupmannahöfn, tii þess að byrja námið í Slagelse,
þar sem Baggesen og Ingemann höfðu einnig fengið sína
mentun. Ungur stúdent, sem mánuði áður hafði tekið
próf, og var nú á leið heim til foreldra sinna á Jótlandi,
varð mjer samferða og var svo himinlifandi yfir hinni
dýrðlegu framtíð, sem hann nú þóttist eiga í vonum, að
hann fullvissaði mig um að hann myndi vera óhamingju-
samasti maður í heiminum, ef hann nú ætti að fara að
setjast í fyrsta bekk mentaskóla. Honum fanst það hrylli-
leg tilhugsun. en jeg ljet slíkt ekki á mig fá og var í
besta skapi á leiðinni til hins gamla fræga bæjar. Móðir
mín fjekk frá mjer brjef, þar sem jeg var ákaflega bjart-
sýnn, og innilega óskaði jeg þess, að pabbi og amma
gamla hefðu verið lifandi og heyrt það, að jeg væri nú
að komast í latínuskóla.
III.
Seint um kvöldið kom jeg til Slagelse og fór úr vagn-
inum við gistihúsið. Spurði jeg frúna, sem þar rjeði hús-
um, hvað merkilegt væri að sjá þar í bænum.
SKBIFSTOFA MÍN
á Vegamótastíg 4 verður framvegis opin alla virka f
daga kl. 10—12 f. h. Sxmí 3210.
Heilbrigðisíulltrúinn

Geymsluplóss
óskast fyrir þunga-vöru, ca. 150 ferm. að stærð og %
rakalaust. Tilboð merkt, „Oeymslupláss 600“, send-
ist blaðinu.
Þegar dama segir nei, þá
meinar hún kannske. Þegar
j dama segir kannske, þá mein
j ar hún já. Þegar dama segir
já, þá er sennilegt, að hún sje
hreint engin dama.
★
A: — Þegar jeg fæ hósta, þá
kaupi jeg mjer bara Whiski-
I fleyg og losna við hann eftir
I smástund_
I B: — Þú ert svei mjer ekki \
lengi að losna við hóstann.
A: — Blessaður vertu, það er
ekki hóstinn, sem jeg losna við,
það er Viskýfleygurinn. •
★
— Gei'ir þú nokkrar líkamsæf ;
ingar eftir morgunbaðið?
— Já, jeg er vanur að stiga
á sápuna, þegar jeg kem út úr
I baðkerinu.
★
Veistu, hversvegna kona get
ur aldrei orðið forseti Banda-
rikjanna?
Það er af því, að til þess að
verða forseti, þarf maður að
vera, að minnsta kosti 35 ára.
★
— Svo þú segir, að hann hafi
mikið sjálftraust.
— Það er nú líklega, hann
byrjar altaf á krossgátulausn-
um með sjálfblekung. *
Hr
A: — Getið þjer skrifað á rit
vjel?
B: — Já, jeg nota Biblíu-
kerfið.
A: — Hvað er það fyrir
nokkuð?
B: — Leitið og þjer munuð
finna.
★
Skjólstæðingurx — Hvernig
get jeg launað yður þennan
greiða?
Málfærslumaðurinn: — Með
bankaávísun, víxli eða bara í
beinhörðum peningum.
★
Sölumaður hjá fyrirtæki einu
hjer í bænum, þykir vera sjer
staklega hátalaður. Morgunn
nokurn heyrðust hróp og köll
á skrifstofunni eins og alt væri
vitlaust að verða: — Hvaða
bölvaður hávaði er þetta, spurði
forstjórinn. — Það er sölumað-
urinn okkar að tala við Akur-
eyi i, var svarið.
— Nú, því í ósköpunum not-
ar maðurinn ekki símann.