Morgunblaðið - 09.06.1945, Side 10

10
MOBGUNBLAÐIB
Laugardagur 9. júní 1945.
Á SAMA SÓLARHRING
Eftir Louis Bromfield
63. dagur
Það var ekki hægt að kom-
ast hjá því, að Filip hitti hana.
Ef til vill tæki hann að sjá
konu sína í öðru ljósi eftir það,
svo að hugmyndir hans um
hreinleik hennar og gæsku
myndu einn góðan veðurdag
vera úr sögunni.
Hún gat ekki haldið brúð-
kaupinu leyndu fyrir móður
sinni. Hún myndi áreiðanlega
lesa um það í blöðunum.
við leikhúsið og sest í helgan
stein. Hún myndi sálast úr
leiðindum, ef hún hefði ekki
annað fyrir stafni en vera eig-
inkona. Og hún vissi, að ef ein-
hvern tíma kæmi að því, að
hún yrði að velja um það, hvort
hún vildi heldur halda áfram
að leika eða vera eiginkona
Filips, myndi hún velja hið
fyrrnefnda.
Andartak var hún gripin
samviskubiti. Hún spurði sjálfa
sig, hvort það væri heiðarlegt
I að giftast Filip — þar eð hún
— Janie hafði aldr.ei unnað giftist honum ekki í þeirri sælu
móður sinni — og nú hataði'trú, að þau myndu lifa saman,
hún hana af heilum hug fyrir, glöð og ánægð, um aldur og
að hún skyldi/ ennþá vera á lífijævi — heldur vegna þess, að
og þar af leiðandi þrándur í: hjónabandið var lokkandi æf-
götu hennar. Hún hataði hana
vegna þess, að hún hafði ætíð
verið henni fjötur um fót —
staðið í vegi fyrir því, að hún
kæmist eins hátt í metorðastig-
anum og hún hafði ætlað sjer.
— Það var hægt að senda henni
peninga og skrifa henni einu
sinni í mánuði — en það var
ekki hægt að losna við hana. —
Hún vissi, að hún myndi ekki
geta látið sem hún væri dáin,
því að Filip hlyti fyrr eða síðar
að komast að sannleikanum, og
það myndi vekja tortrygni
hans. — Það var máttugt afl í
hreinskilni hans og einlægni.
Maður neyddist til þess að vera
eins hreinskilinn við hann og
gerlegt var. Það var ekki hægt
að valda manni vonbrigða, sem
var svo einlægur að eðlisfari.
Hann myndi bíða óbætanlegt
tjón á sálu sinni — sem og hún
sjálf — og alt, sem hún hafði
öðlast á þessari einu nóttu,
myndi hrynja til grunna.
Það tók að renna upp fyrir
henni, að hjónaband þetta
myndi gera tilveru hennar mun
flóknari en áður, og andartak
þráði hún aftur hið frjálsa og
óháða líf sitt, -— og hún tók að
efast um, að þessi einkennilega
tilfinning, sem hún bar í brjósti
til Filips, gæti vegið upp á móti
öllu hinu. Henni var orðið hans. Hún myndi sýna honum,
þungt í skapi. Hún skildi, að hvernig stúlkan Janie Fagan
intýr og hún var metorðagjörn
— og einnig í þeirri von, að
það yrði eins haldgott og ger-
legt væri. Hún gat hreint ekki
hugsað sjer, að þau byggju
saman eins og hjón, þegar þau
væru orðin gömul. Hún hafði
aldrei hugsað lengra fram í
tímann en nokkur ár, og djúpt
í vitund hennar hafði altaf
leynst neisti af sanpfæringu
um, að hún giftist honum ekki
til þess að gera hann hamingju-
saman það sem hann ætti eftir
ólifað. Inst inni hafði hún altaf
ætlað sjer að segja skilið við
hann, þegar hún væri orðin leið
á honum og láta hann þá gefa
sjer álitlega fjárfúlgu.
„En ef til vill ætti jeg ekki
að giftast honum“, hugsaði hún
með sjer. „Ef til viil ætti jeg
að segja við hann: „Það stoðar
ekki. Jeg er eigingjörn og illa
innrætt — ekkert svipuð þeirri
konu, sem þú ætlar mig vera.
Jeg vil ekki giftast þjer“. Það
væri betra, að hann gerðist
elskhugi hennar — þar til þau
væru orðin þreytt hvort á öðru.
En hún vissi, að það var ekki
hægt. Ef hún myndi hefja máls
á því við hann, myndi hún um
leið sýna honum fram á, að sú
yfirgefa hann síðan, án þess að
hafa breyst nokkuð sjálft, því
að það var of seint að ætla sjer
að kenna gömlum hundi að
sitja — hún var orðin of göm-
ul til þess að geta breyst. Hún
var hlekkjuð fortíð sinni. Janie
Fagan var Janie Fagan, og
enginn máttur, hvorki á himni
nje jörðu, gat haggað þeirri
staðreynd.
Hún hugsaði í örvæntingu
„Jeg ætla að gleyma því, hve
góður og yndislegur hann er;
og elska hann eins og flestar
konur elska — vegna líkams
fegurðar hans“. En hún vissi,
að hún gat ekki einu sinni elsk
að hann líkamlega, því að hún
var kaldlynd. og holdlegar
hvatir voru henni minna virði
en metorðagirndin.
— Hún lagði hárburstann frá
sjer, gekk að símanum og
hringdi til Maríu Willets, til
þess að biðja hana um að verða
svaramann við brúðkaup henn
ar og Filips Dantry
XVIII. KAPÍTULI.
1.
Savina vaknaði seint. Samt
var hún ekki útsofin. Hana
hafði dreymt illa — hún hafði
haft martröð. Hún mundi, að
hún hafði heyrt einhvern
hljóða. Það hafði verið óhugn
anlegt skelfingaróp. — Hún
mundi, að hún hafði farið
fram úr til þess að gæta að því,
hvort nokkuð væri að Alidu —
og hún mundi, að hún hafði
sjeð ljós í glugga á þriðju hæð
í húsinu hinum megin við
kirkjugarðinn.
Hún mundi þetta alt furðu
glögt, þótt hún gerði sjer ekk-
ert far um það. — Fólk æpti.
Stundum æptu konur að á-
stæðulausu — stundum af reiði
og stundum einungis til þess
að draga að sjer athygli. New
York-borg var þrungin ópum
og óhljóðum. Ef maður ætlaði

Janie Fagan, sem hann unni, | að láta Það raska ró stnni. Þótt
væri ekki til, nema í hugheimi einkver heyrðist hljóða ein
hún myndi ekki geta borið til
hans þessa óeigingjörnu ást
alla sína ævi — og ef til vill
myndi ást hans einnig kólna,
þegar fram liðu stundir —
hann myndi fá meiri áhuga á
því að leika golf og hugsa um
vinnu sína, en hana. — Hún
myndi á ný 'verða hin brögð-
ótta og undirförula Janie Fa-
gan. Það greip hana ömurleg-
ur tómleiki, þegar hún hugsaði
til þess, að unaður sá, er vitund
hennar hafði verið þrungin af,
þegar hún vaknaði í morgun,
gæti ekki orðið varanlegur. Af
hverju gat maður ekki ætíð
verið góður og göfugur — eins
og maður varð svo oft, þegar á
reyndi? Það var svo miklu
skemtilegra að vera þannig, en
harðgeðja og auðvirðilegur.
Hún andvarpaði og tók að
bursta hrafnsvarta lokkana.
„Jæja — en þótt jeg verði bæði
gömul og ljót, snýr Filip ekki
við mjer bakinu“, hugsaði hún.
„Jeg verð auðug og öðlast góða
stöðu í þjóðfjelaginu, svo að jeg
get farið frá leikhúsinu". En
hún vissi mætavel, að hún
myndi aldrei geta hætt stöi’fum
væri, í allri sinni blygðunar-
lausu nekt. — Hún vissi mæta-
vel, að hann kvæntist henni í
þeirri sælu trú, að þau myndu
eignast börn og buru og hjóna
hvers staðar, myndi tilveran
verða helst til erilsöm.
— Savina settist við morg-
unverðarborðið. Hún var klædd
karlmannssloppnum og stóru
inniskónum, og hárið var í hnút
uppi á höfðinu. Meðan hún
band þeirra vara meðan þau snæcidi, var hún að hugsa um
lifðu bæði. En hún vissi og, að! Uektor og Nancy. Hún hlakk-
það myndi aldrei verða. Sú' aðl 1:11 Þess að sjá Nancy aftur.
Janie Fagan, er hafði orðið til; Þau myndu öll yngjast upp við
fyrir stundu síðan, var þegar ■ komu hennar — hún var svo
liðin.
falleg, kát og skemtileg. — Svo
varð henni Ijóst, að Nancy
— Janie var þreytt og henni. myni‘li vitanlega vera gjör-
leið illa — og í fyrsta sinn a |
breytt. Nancy, sem hún mundi
ævinni“harmaði húrTþaðTað; eftir’ var ,Þrjátíu og fimm ára
sá, er hana skóp, skyldi ekki' g°mul’ dasamlega fögur, gáf-
hafa gefið henni í ríkara mæli! u °f s emtl eS- En Nancy,
hæfileika til þess að elska og!sem kaemi M hennar í dag,
finna til - og örlítið minna af. mynd,\ v„e™ um„ ?extugt ~.ef
ískaldri skynsemi.
Þegar hún hugsaði um Filip,
langaði hana andartak til þess
að gráta — fara á fund hans,
segja honum alt af ljetta og
biðja hann ásjár. En sú tilfinn-
ing hvarf brátt. Hún sagði
kuldalega við sjálfa sig, að sjer
væri ekki við bjargandi. Þótt
eitthvert afl hið innra með
henni streyttist á móti fyrst í
stað, ætlaði hún að giftast Fil-
ip — gera hann vansælan —
til vill falleg eldri kona, dá-
; lítið gigtveik eins og Alida.
j Nancy var að vísu ein þeirra
I kvenna, sem eru blómlegri um
I fertugt en tvítugsaldur, — en
hún hlaut ftú að vera orðin
gömul kona.
Viðlegan á Felli
JJjtir ^JJa llcjrím J/ónóSon
5.
„Jeg held þú mættir þakka fyrir, Jósef minn, ef jeg
tæki að mjer að þvo og bursta Fellsheimilið. Hjerna þyrfti
nú að hrista úr einu og öðru, já, ef heilbrigðisfulltrúinn
ckkar liti hjerna inn!”
,,Þá ættirðu að byrja á að bursta ærnar, áður en farið
er að mjóika, ekki þykir þjer þær svo þokkalegar stund-
um”, sagði Kalli glottandi.
,,Þegi þú, strákur, þú ert nú einn jarðvöðullinn”.
„Þetta er alveg satt, sem jeg segi. Sigga mín, þú ættir
að bursta allar rollurnar, minsta kosti ættirðu að bursta
þær, þar sem þær eru blettaðar, þjer þykir svo sóðalegt
að bletta”.
„Ef þú steinþegir ekki, strákur, kem jeg upp úr kvíun-
um, og þá skaltu finna til handanna á mjer”, sagði Sig-
ríður og leit upp. ,
En rjett í sama bili tók Ilosa sig upp inni við kvíagafl
og hentist fram allar kvíar eftir vanda. Hún stökk á Sig-
ríði, þar sem hún stóð með mjólkuríötuna. Sigríður datt,
en Hosa stökk yfir hana og sparkaði með afturklaufun-
um í kollinn á henni. Hún hentist fram allar kvíar og
staðnæmdist ekki fyr en frammi hjá hurð.
Sigríður stóð upp. Það lak úr henni bleytan. Hvíta koll-
hettan var orðin svartflekkótt, og ekkí sást hvernig dag-
treyjan hennar var lit.
'Mjólkurliturinn sást best á svörtu pilsinu og «okk-
unum. Fatan hafði steypst yfir Sigríði miðja.
„Að þú skyldir geta velt þjer svona í kvíunum, mann-
eskja”, sagði Kalli og gat varla varist hlátri.
„Smánastu til að ná fötunni, skömmin þín”, saagði Sig-
ríður við Karl og ýmist bljes eða skirpti.
Karl veltist um af hlátri.
Sigríður greip báðum höndum upp á kvíavegginn, steig
öðrum fæti á eina ána og rykti sjer upp úr kvíunum.
„Nú óhreinkaðirðu hana Fóstru, þegar þú steigst á hana
og slettir hana Mjöll alla út. Hún er nú engu þrifalegri en
þú, því að það hefir lekið úr fötunum þínum ofan á hana”,
sagði Elli.
ÞORÐUR EINARSSON
löggiltur skjalþýðari og dóm-
túlkur í ensku.
Öldugötu 34.
Úr skólastílum.
Malajar eru venjulega brún-
ir og búa í Malaríu.
★
Loftslagið í Bombay er svo
vont, að íbúarnir verða að búa
annarsstaðar.
★
Zansibar er fræg fyrir apa
sina. Þar situr breski lands-
stjórinn.
★
Samhliða línur eru línur, sem
aldrei skerast, nema þú beygir
aðra hvora.
★
Skilaboð bárust um það til
Abrahams, að hann astti að
eignast son, og Sara, sem hafði
staðið á hieri, hló.
★
Budda er aðallega tignaður í
Budda-Pest.
★
Vinstra lungað er minna en
hægra lungað, af því að þar er
sálin.
★
Hindúar eru frumbyggjar
Indlands. Þeir eru með túrbín-
ur um höfuðin.
★
Ibúar hins forna Egyptalands
nefndust múmíur.
★
Forseti Bandaríkjanna verð-
ur að vera að minsta kosti 35
ára gamall. Þetta kemur til af
því, að fyrir þann tíma er hann
svo mikið að hugsa um að gifta
sig, að hann mundi ekki geta
-orðið þjóð sinni að neinu gagni.
★
Orustan við Trafalgar var
háð á sjó. Þess vegna er hún
stundum kölluð Waterloo.
★
Ef þú getur ekki fengið kon-
una þína til að hlusta á þig
með öðru móti, talaðu þá bara
upp úr svefninum.
tk
Eiginmaðurinn setur konu
sinni lögip,' en síðan samþykkir
hann allar breytingartillögur
hennar.
★
Hann var glæsilegur pi’jedik-
ari. I lok hverrar ræðu varð
mikil vakning.
★
Öruggasta ráðið til að losna
við óvini sína er að gera þá að
vinum sínum.
★
A: — Hvað mundir þú gera,
ef þú fengir hótunarbrjef frá
morðingjaklíku um það að ’yfir
gefa borgina þegar í stað?
B: — Jeg mundi ljúka við að
lesa það í áætlunarbílnum til
Keflavíkur.