Morgunblaðið - 19.06.1945, Síða 14

34
MORGUNBIjAÐIB
í>riðjudagTir- 19. júní 1945,
h SAMA SÓLARHRIIMG
Eftir Louis Bromfield
71. dagur
f Hann reis á fætur, helti
viskýi í glas og gekk út að
I glugganum. Hann starði lengi
„Þjer eruð mjög góður vinur út. Augnaráð hans varð fjar-
frú Towner — er ekki svo?-‘, rænt — honum fanst alt verða
Og þannig myndi hann flækj- óraunverulegt — herbergið,
ast í þetta viðbjóðslega morð- sem hann stóð í, borgin, sem lá
mál, án þess hann gæti við því fyrir neðan hann, glampandi í
spornað — sjá nafn sitt prent- ! vetrarsólinni, hann sjálfur —
að feitu letri í sorpblöð eins Jim og Fanney — alt. Honum
og það, sem lá fyrir framan fanst alt í einu eins og hann
iiann á borðinu. | hefði þeyst gegnum lífið, án
Það myndu birtast stórar þess að hafa nokkru sinni dok-
rnyndir af þeim, og langar að við til þess að lifa
að
greinar um „spillingu heldra , hann, sem ætíð hafði breytt eft-
fólksins" o. s. frv. Mannorð ir eigin geðþótta, hefði í raun
hans yrði dregið niður í sorp-1 rjettri aldrei átt sjálfur ráð á
ið, til óblandinnar ánægju fyr- j örlögum sínum — eitthvert afl,
ir þúsundir manna, meðal hins sem var ennþá sterkara en
ómentaða, hugsanasnauða skríls ; hann sjálfur, hefði rekið hann
stórborgarinnar. Hann varð að, áfram, ráðið öllum gjörðum
þola þetta alt. til þess að bjarga j hans. — Hann var þreyttur —
manni, sem hann hafði altaf svo *,óumræðilega þreytfur.
fyrirliði.
„Þetta getur ekki verið satt“,
hugsaði hann með sjer. En hann
vissi, að allir, sem bendlaðir
voru við málið, myndu hugsa
þannig fyrst í stað. Jafnvel
morðinginn 'myndi segja við
sjálfan sig, þegar hann kæmi
til sjálfs sín aftur: „Þetta getur
ekki verið satf— Hann
reyndi að ímynda sjer. hvernig
þessi litli, svarthærði maður
væri, sem hafði skilið eftir der-
þúfuna. Ef tækist að hafa upp
á honum, væri Jim úr allri
hættu, — þótt hann kæmist vit-
anlega ekki hjá því að flækjast
í málið. En það myndi víst ekki
hlaupið að því að hafa upp á
þessum þorpara. Það var miklu
auðveldara að hafa upp á því,
hver „Wilson" væri.
Melboum var alt í einu grip-
inn undarlegum geig. Hann
hafði fundið þennan hrollkenda
Hann hugsaði með sjer: „Ef til
vill er jeg í þann veginn að fá
taugaáfall. Ef til vill verður
línan milli veruleikans og þess
óraúnverulega óljós og hvarfl-
andi og smámunirnir óhugnan-
lega mikilvægir og stórkostleg-
ir, þegar maður er þannig á sig
kominn“.
Hann tók að skálma fram og
aftur um herbergið. „Jeg verð
að reyna að ná valdi yfir sjálf-
um mjer. Jeg verð að losna við
þennan geig. Ef til vill er jeg
að verða gamall — og dey inn-
an skamms, án þess að hafa
nokkru sinni notið hvíldar“.
— Svo datt honum alt í einu
Ruby í hug. Hún var altaf köld
og róleg, á hverju sem gekk. —
Hún gæti áreiðanlega hjálpað
honum.
Henni ’gat hann sagt alt —
og hann viðurkendi fyrir sjálf-
geig einu sinni áður, þegarj um sjer, að nú, í fyrsta sinn á
hann sat inni í herbergi sínu,1 ævinni, þyrfti hann í raun
og Verna 'Aostetter barði á
dyrnar og hótaði honum öllu
illu, af því að hann vildi ekki
"ekkja hjá henni. Þá hafði hann
verið morðingi í huganum. —
Það var hægt. Það gátu allir
framið morð. Það voru aðeins
ytri aðstæður, sem rjeðu.
Hann sagði við sjálfan sig:
„Jeg verð að gera
Mjer hefir áður tekist að fara
í kringum lögin, með því að
vera rólegur og hugsa skýrt.
Jeg verð einhvern veginn að
hjálpa Jim Towner til þess að
bjarga sjálfum mjer“. — Hann
gat ekki horft rólegur á. að Jim
yrði varpað í fangelsi, ef hann
gæti ef til vill bjargað honum
með því að bera vitni í málinu.
rjettri á því að halda að tala
við einhvern. Það var undar-
legt, að hann skyldi ekki fyrst
og fremst hugsa um Ruby eins
og ástmey sína — heldur aðeins
sem góðan vin. Ef til vill var
það góðs viti. Ef ástríðurnar
væru ekki allsráðandi í sam-
bandi þeirra, myndi sennilega
eitthvað.1 ^ara ve^- Ef hjónabandið var
ekki bygt á traustara grund-
velli en kynhvötinni einni, fór
það út um þúfur fyrr eða
seinna.
Nei — þeim mundi farnast
vel, Ruby og honum. I samvist-
um við hana myndi hann öðl-
ast sjálfstraust sitt á ný. Þau
gætu farið saman til Evrópu,
því að alt í einu hataði hann
dyrum. Það var bifreiðarstjór-
inn. Klukkan varð að verða eitt.
2.
Hann snæddi hádegisverð
með Esmore-hjónunum í dag-
stofu þeirra. Hann sat and-
spænis Nancy Elsmore við borð-
ið og starði án afláts á hana,
eins og heillaður. Honum leist
hún harla fögur, en þó leið hon-
um eitthvað ónotalega í návist
hennar. Hann gat ekki gert sjer
grein fyrir því þegar í stað,
hverju það sætti. — Þau ræddu
um alla heima og geima —
ferðalag Elsmore-hjónanna frá
Evrópu, veðrið og New York-
borg, sem virtist skjóta frú Els-
more skelk í bringu, vegna
stærðar sinnar.
Þegar þau voru komin að
ábætinum var Melbourn orðið
ljóst, hvers vegna honum var
svona órótt. Hann sat andspæn-
is gamalli konu. Andlit hennar
var að vísu mjög fagurt, en al-
gjörlega svipbrigðalaust.
Það var miklu unglegra en
andlit Fanneyjar, og samt var
það gamalt og þreytulegt, þótt
erfitt væri að skýra, hvers
vegna. Það er augnaráðið, sagði
hann loks við sjálfan sig. Það
kom stundum fyrir, að þessi
glampandi, dökku augu urðu
þreytt og gömul. — Hún var
eins og vaxbrúða, sem hafði við
kraftaverk öðlast líf. Og sénni-
lega var hún ekki gáfaðri en
slík vaxbrúða myndi hafa ver-
ið. Hæfileikar hennar nú virt-
ust í því fólgnir að geta geðjast
karlmönnum, og hann skildi alt
í einu, að hún myndi hafa var-
ið ævi sinni til þess að ganga
í augun á karlmönnum, dekra
við þá og stytta þeim stundir,
og þegar honum varð hugsað
til Fanneyjar, sá hann, að sá
hæfileiki var í raun rjettri sú
besta guðsgjöf, er konu gat
hlotnast. Hann skildi nú, hvers
vegna Sir John dáði hana —
hvers vegna hann horfði ennþá
á hana ástfangnum augum, eins
og þau væru nýgift.
Það voru ekki þorpararn- Þessa borg, og vildi helst ekki
ir, hinir hreinu, sönnu glæpa- . dvelja þar stundinni lengur.
menn, sem gerðu mestan | Svo varð honum aftur litið
óskunda í veröldinni. Það voru á myndina af Rósu Dugan.
fífl og heimskingjar, eins og Hann hafði gleymt Jim og
Jim Towner. Melbourn bölvaði Fanneyju. En í þetta sinn gat
með sjálfum sjer. Hann hafði hann hugsað rólegar um málið
einmitt þurft á því að halda nú — og hættan virtist ekki nærri
að geta einbeint huganum að því eins mikil og áður. Hann
öðrum viðfangsefnum. Nú hefði hugsaði með sjer: „Ef til vill
hann sennilega engan tíma til var það hreint ekki Jim Town-
þess að hugsa um Gobi-nám-
urnar. — Honum hafði verið
fjandans nær að vera ekki að
skifta sjer af Fanneyju. Hann
hefði átt að hlýðá eðlisávísan
sinni, sem frá öndverðu hafði
varað hann við því að hafa
nokkuð saman við hana að
sælda.
er, sem jeg sá. Og ef til vill
var það Jim Towner með ein-
hverri annarri konu. — Ef til
vill var það annað hús, sem jeg
sá þau fara inn í. Jeg hefi dreg-
ið flausturslegar ályktanir, eins
og taugaveikluð kona. Jeg verð
umfram a.lt að vera rólegur“.
Hann heyrði, að barið var að
Þakasbest
7 og 8 feta, kjölur tilheyr- =
andi.
Asbest sljett, 8x4 fet. =
Asbestskolprör 4"
Þakpappi, margar teg. s
Masonite
Veggflísar
Handlaugar
Vatnssalerni
með öllu tilh. |§
Gúmmíslöngur
Viðlegan á Felli
^J'Ialfgrítn J/óniáon
13.
„Það má til að gera það“, ansaði Elli skellihlæjandi í
búrdyrunum. „En þær eru nú samt allar komnar í kví-
arnar, ærgreyin, Rúna mín“.
„Jæja, rýjan mín, jeg er alt af svo hrædd um að þið
gætið ykkar ekki. Eru þið ekki svangir, litlu snáðarnir?lí
„Snáðarnir“, át Elliði eftir.
„Veistu ekki að við erum karlmenn og eigum að liggja
við eins og hinir piltarnir“.
„Ójú, jeg hefi heyrt ávæning af því. Jeg er nú svo
hrædd um að þú þolir það ekki, Elli minn“.
„Að jeg þoli ekki að liggja í tjaldi, í sólskinsblíðu, um
hásumarið!“
„Hún getur nú farið af sólskinsblíðan hjerna í dalnum,
það þekki jeg betur en þú, Elli litli, þó að jeg sje nú ekki
búin að vera hjerna lengur en 35 ár. Við erum reyndari
og gætnari, sem erum orðin svo gömul í hettunni“.
„En við erum ljettari á ckkur en þið og við erum miklu
fjörugri en þið“.
„Láttu ekki mikið, geyið mitt, þú ert varla maður til að
liggja við enn þá, það getur hlaupið á þig af kulda, og eins
geturðu fengið kvef“. ,«r .
„Fljúgðu á kerlinguna, Elliði, þegar hún gerir þjer þessa
svívirðingu“, sagði Karl og stóð upp af búrþröskildinum.
Hann hafði sest á hann, þegar hann kom heim.
„Nei, það geri jeg ekki. Jeg svaf hjá Rúnu gömlu, þegar
jeg var lítill, og mjer var vel við hana. En hún heldur
alt af að jeg sje sami drenghnokkinn, það er leiðast við
hana, gamla brýnið“.
Flýtið ykkur að eta, því að þið verðið að láta fjeð inn
í kvöld“, sagði Jósef.
Drengirnir spttust báðir á stó*ra kistu, er í búrinu var
og höfðu matardiskana á knjám sjer.
„Við skulum verða búnir, þegar þær eru búnar að
mjólka“, sagði Elliði hróðugur.
„Er engjafatan mín vís, mamma, smjörstokkurinn og
alt þetta dót, sem jeg verð að hafa með mjer í viðleguna?“
V2, % og 1'
Stunguskóflur = i
Kranar, alskonar.
5 A. Einarsson & Funk. H
5 Tryggvagötu 28. — Sími 1
I 3982. |
uiiiiiiiiiiiiimimiiMiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiim
HEFIR ÞÚ nokkurn tíma tek
ið eftir því, hvað líf þitt er mót-
sagnakent? Þú kemur inn í
heiminn án þess að hafa verið
spurður, hvort þú viljir það, og
kveður hann þvert gegn vilja
þínum. — Þegar þú ert lítill,
kyssa stóru stúlkurnar þig, þeg
ar þú ert orðinn stór, þá kyssa
litlu stúlkurnar þig. Ef þú ert
fátækur, þá ert þú kallaður lje-
legur fjáraflamaður, en ef þú
ert ríkur, þá ert þú óheiðarleg-
ur. — Ef þú hefir þörf fyrir
lán, þá getur þú ekki fengið það,
en ef þú lifir í allsnægtum, þá
vilja allir gera þjer greiða. Ef
þú tekur þátt í stjórnmálabar-
áttunni, þá gerir þú það til þess
að fá bitling, en ef þú skiftir
þjer ekkert af stjórnmálum, þá
ertu svikari við málstað föður-
landsins. Ef þú gefur ekki fá-
tækum, þá ertu nirfill, en ef
§ I þú gerir það, þá ertu að reyna
s ' að sýnast. — Ef þú ert kirkju-
Angun j<sg hvfl!
aae@ GLí®Aij<iílM (r* Tili
rækinn og talar mikið um trú
og kristindóm, þá ertu hræsnari,
en ef þú gerir það ekki, þá ertu
1 forhertur syndari. Ef þú sýnir
I tilfinningasemi, þá ertu meyr,
, en hafir þú tilfinningar þínar
lítt í flimtingum, þá ertu kall-
aður harðjaxl. Deyir þú ungur,
þá hefir þú vafalaust átt mikla
framtíð fyrir þjer, en lifirðu
! fram á elliár, þá hefir þú mist
af strætisvagninum.
j Eitthvert mesta rólyndi, sem
nokkurn tíma hefir heyrst get-
ið um, sýndi náunginn í sögun-
i armyllunni, sem nú verður sagt
frá: Hann var nýbúinn að fá
! atvinnu á þessum stað og þeg-
j ar verkstjórinn þóttist vera bú-
inn að setja hann nægjanlega
vel inn í það, sem hann átti að
gera, skrapp hann frá. Lærling-
urinn varð fljótlega mjög áhuga
samur í starfi sínu og það svo,
að hann nálgaðist sagarblaðið
um of og sagaði framan af litla
fingri. Þegar verkstjórinn kom
til baka, sat lærlingurinn og
þerraði blóðið af hendinni.
— Hvað er nú að? spurði verk
stjórinn.
— Hvað er að? Þú ættir held
ur að spyrja, hvað er af.
— Og hvernig fórstu að
þessu, drengur?
— Svei mjer sem jeg veit
það. Þarna stóð jeg og rak fing
urinn rjett að þessu bannsetta
sagarblaði, svona, sjáðu — hana
nú, þar fór annar.
Dagblað nokkurt spurði les
endur sína að þessari spurn
ingu: Hvað er sameiginlegt mei
konu og dagblaði? Besta svar
ið barst frá konu, svohljóðandi
Það, að hver maður ætti að íi
sjer eitt eintak og aldrei a<
kíkja á eintak nágrannans.