Morgunblaðið - 03.08.1945, Blaðsíða 10

30
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 3. ágúst 1945.
30. dagur
XXII. Kafli.
Þetta skeði alt á miðviku-
daginn. Næstu tvo daga var
Cluny ákaflega viðutan. Frú
Maile fyrirgaf það af ásettu
ráði — sömuleiðis Hilda og Syr-
ett. Þau sýndu henni öll hina
mestu nærgætni — sem Cluny
var engin þægð í, því að þótt
hún væri mjög hamingjusöm —
eða það hlaut hún að vera —
kærði hún sig ekkert um, að
ástaræfintýri hennar vekti svo
almenna athygli. Síðdegis á
^laugardaginn — þegar Wilson
var farinn af stað til Lundúna
— þráði hún það eitt, að fá að
vera ein. Hún vissi, að hún
hegðaði sjer eins og kjáni —
og vonaði, að það væri aðeins
eðlilegt. — En samt fanst henni
einhvern veginn, að hegðun
hennar væri ekki eðlileg. Það
var meinið. Hún hafði það
hreint ekki á tilfinningunni, að
óvenju mikið hnoss hefði fallið
henni í skaut. — Hún var ekki
i neinum vafa um tilfinningar
sínar í garð Wilson. Hann var
sá besti og gáfaðasti maður,
sem £ún hafði nokkru sinni
kynst. Hann myndi gefa henni
indælt heimili, þar sem hún
myndi una um aldur og ævi —
og hún vonaði, að hann myndi
einnig gefa sjer hund. Og í þess
stað ætlaði Cluny að leggja sig
í líma við að verða honum trygg
og góð eiginkona — hugsa vel
um móður hans og læra mikið
af Ijóðum. Þetta virtist ekki
flókið mál fyrst í stað. En þeg-
ar Cluny gætti betur að, sá
hún, að hún myndi verða þiggj-
andinn — hún myndi í jaun
rjettri ekkert láta af hendi
rakna í stað þess, sem hann
gæfi henni. — Ef til vill var
hún ekki samboðin Wilson. Því
lengur, sem hún hugsaði um
það, því sannfærðari varð hún
um, að svo myndi vera. Og ef
það var meginástæðan fyrir
vanlíðan hennar, var auðvelt
að ráða bót á því. Hún þurfti
aðeins að bæta ráð sitt.
Hver hafði gagnrýnt hana
miskunnarlausast af heimilis-
í'ólkinu að Friars Carmel?
Adam Belinski. Cluny var alt
í einu viss um, að það, sem hún
þyrfti mest á að halda nú,
væri að tala við hann. Hann
myndi áreiðanlega geta sagt
henni, hvernig hún ætti að fara
að því, að bæta ráð sitt — og
gerast verðug eiginkona lyfsal-
ans.
Hún spratt þegar á fætur og
hljóp út í húsagarðinn. Hann
var ekki í glugganum. En hún
var viss um, að hann væri á
einkaskrifstcrfu sinni, og var
ákveðin í því að þiggja í þetta
sinn, ef hann biði henni þang-
að upp. Hún ætlaði að tala
lengi og alvarlega við hann. —
Hún var nú komin að stigan-
um. Það, sem skeði næst, var
svo óvænt, að Cluny varð jafn
mikið um það og hún hefði
fengið högg í andlitið. Ofan af
heyloftinu bárust að eyrum
hennar tvær raddir: rödd Bel-
inski og Betty Cream.
Cluny hikaði andartak, en
gekk síðan hægt heim að hús-
inu aftur.
XXIII. Kafli.
Þegar Andrjes ljet útbúa
litla herbergið handa Belinski,
flaug honum vissulega ekki í
hug, hve þægilegt það væri —
undir vissum kringumstæðum.
En Belinski hafði gert sjer það
Ijóst þegar í stað — og upp á
síðkastið hafði hann eytt mikl-
um tíma í að telja Betty á að
heimsækja sig þangað. Og loks
tókst honum það. Betty heim-
sótti hann — — en hafði
Andrjes með "sjef. Það sem
Cluny hugsaði, þegar hún
heyrði raddir þeirra Belinski
og Betty ofan af loftinu, var því
á misskilningi bygt.
„Hjer er indælt“, sagði Betty.
„Jeg held nærri því að jeg
myndi ^eta skrifað^ bækur í
þessu herbergi“.
„Þá áttu kytruna hjeðan í
frá“, sagði Belinski þegar í stað
— rjett eins og hann rjeði lög-
um og lofum á heimilinu. Hann
gaut augunum til Andrjesar og
glotti illkvittnislega. „Hefir
Andrjes nokkurn tíma sagt
þjer, hvers vegna hann ljet út-
búa þetta herbergi handa mjer?
Hann gerði það til þess að jeg
gæti falið mig hjer fyrir nas-
istunum. Jeg hefi valdið
Andrjesi mikilla vonbrigða.
Hann hjelt nefnilega að jeg
væri mikilhæfur stjórnmála-
skörungur, sem borgaði sig að
bjarga. En það er jeg ekki“.
Belinski, sem var ástfang-
inn, og þar af leiðandi ekki
vandur að vopnum, gerði þann
ig alt sem í hans valdi stóð,
til þess að hrekja velgjörðar-
mann sinn á brott úr herberg-
inu. En Andrjes hopaði hvergi
•— sat sem fastast á rúmskrifl-
inu, við hliðina á Betty.
Belinski, sem stóð fyrir fram
an þau, dró alt í einu brjef upp
úr vasa sínum og sýndi þeim.
„Sjáið þið — þetta er frá út-
gefendum mínum í Vestur-
heimi“, sagði hann. „Þeir vilja
fá mig til New York til þess
að halda fyrirlestra. Jeg er
frægur í Bandaríkjunum“!
Andrjes og Betty samglödd-
ust honum bæði.
„Það verður svei mjer gam-
an fyrir þig“, sagði Betty vin-
gjarnlega. „Er þetta ekki ein-
mitt það, sem þig hefir langað
til þess að gera?“
„Jú. Þetta er án efa prýði-
legt tækifæri. Jeg vona, að
þeim geðjist vel að mjer“.
„Þeir verða áreiðanlega stór-
hrifnir, þegar þeir sjá þig“,
sagði Andrjes innilega. „Hve-
nær ertu að hugsa um að leggja
af stað?“
„Jeg veit það ekki. Það er
einhver maður í Lundúnum,
sem jeg á að tala við. Þeir segja
mjer að koma undir eins. en
það get jeg vitanlega ekki. Það
myndi vera ókurteisi við móð-
ur þína — — og fremur læt
jeg Ameríku sigla sinn sjó en
vera ókurteis við hana“.
Andrjes flýtti sjer að full-
vissa hann um, að lafði Carmel
myndi áreiðanlega skilja það.
„Heldurðu það?“ sagði Bel-
inski. „Jeg vona að jeg breyti
rjettilega. Jeg ætti ef til vill
að dvelja hjer áfram og skrifa
góðar bækur. Hvað finst þjer
um það?“
Andrjes svaraði því til, að að
sinni hyggju ætti Belinski um
fram alt að fara til Ameríku
— reyna að opna augu Vestur-
heimsbúa fyrir menningu
Evrópu. — Svo tók hann alt í
einu eftir því, að Betty horfði
hugsandi á hann. Hann flýtti
sjer að segja: „En þig langar
ef til vill fremur til þess að
dvelja í Englandi? Ef svo er,
er okkur það aðeins ánægju-
efni að skjóta yfir þig skjóls-
húsi“.
„Hvað lengi?“ spurði Bel-
inski. „Mjer hefir aldrei á
minni lífsfæddri ævi liðið eins
vel og hjer að Friars Carmel“.
Það ljet nsérri að hann viknaði
við, þegar hann sagði þetta.
Andrjes, sem þekti skapferli
Belinski — vissi, hve örgeðja
hann var og fljótfær, var á nál-
um um, að hann kynni nú,
vegna einhverra dutlunga, að
hætta alveg við að fara til Am-
eríku.
Betty og Belinski biðu bæði
eftir því, að hann segði eitt-
hvað. — Andrjes sagði: „Við
höfum öll verið að vona að þú
dveldir hjer sem lengst. — Þeg-
ar þú spyrð: Hve lengi? elsku-
legi vinur, get jeg ekki svarað
öðru en: að eilífu“!
Belinski sat andartak þögull.
Síðan stökk hann á fætur og
þreif í hönd Andrjesar.
öruggf
Svitameðal
1. Spillir ekki fatniði Saerjr ckki
bðraoð.
St. Má «ota þcgar á cftir rakstrl.
3. tyðir avitáþef og atöðvar örugg-
lcga svita.
<• Hrcint, hvítt, tireiuiaodi mlúkt
avitamcðal.
9. Hefit fengíð nplfibCra viðurkenn-
• ntru" aem öbkáðlegt. Notið alltaf
Viðlegan á Felli
JC
onóóon
50.
„Mikið dæmalaust held jeg sje gaman að vera þar“.
„Og hugsaðu þjer, Elli, hvað útlendingar búa margt
til, vjelar og verkfræri, skip, hallir og margt, margt, sem
við kunnum ekki að nefna“.
„Hefirðu sjeð skip, Kalli?“
„Já, já, margoft. Jeg hefi komið út í gufuskip. Þar er
nú dálítið að sjá. Þykir þjer ekki merkilegt að skipin
skuli þjóta áfram á sjónum, án þess að nokkur rói?“
„Jú, hvernig í ósköpunum geta þau það?“
„Veistu það ekki?“
„Nei‘.
„Gufuaflið rekui þau áfram. Hefir þjer ekki verið
kent það?“
„Nei, það er ekkert um það í mínu kveri“.
„Jeg trúi því vel. En lærirðu ekkert nema kverið?“
„Jú, jeg læri biblíusögur líka“.
„Lærir þú svo ekki annað?“
„Jú, sálma og bænir". •
„Þú ættir að læra fleira en þetta, áttu ekki landafræði,
náttúrufræði og sögu?“
„Landafræði, náttúrufræði og sögu, nei, nei, jeg hefi
aldrei sjeð þess konar bækur. En við eigum Bjarnabænir,
Pjeturshugvekjur, Hugvekjusálmana, Misseraskiftaoffrið
og Jónsbó'k. Það er víst ekkert um gufuaflið þar?“.
„Nei. ekki líklega ýtarlegt. Þið þyrftuð að eiga bækur
um annað efni líka“.
„Já, en kverið verður að ganga fyrir öllu, læri maður
það ekki, kemst maður ekki í kristinna manna tölu“.
„Við lærum hvað með öðru fyrir sunnan. Jeg held þú
vitir ekki mikið um loftsiglingar“.
„Loftsiglingar, sigla menn í loftinu?"
„Já, menn eru farnir að fara langar leiðir í loftförum“.
„Hvað eru þeir að gera með það?“
„Hvað voru menn að gera með að finna upp gufuskip?
Vitanlega til að bæta samgöngurnar. Og alveg eins er það
með loftförin. Það er haldið að þau verði aðflutningstæki
með tímanum".
„Er þetta satt, Kalli?“
Prófessorinn var alveg hissa
á því, hvað María, ein lagleg-
asta stúdínan var óvinsæl í
skólanum.
— Hvers vegna er hún María
svona óvinsæl?, spurði hann
einn daginn.
— Hvað, hafið þjer ekki
heyrt það, hún fjekk fvrstu
verðlaun í fyrra í samkepni
um það, hver væri vinsælasti
nemandinn í skólanum.
★
Forstjórinn: — Nei, bíðið
þjer nú við, maður minn, þjer
hafið sett þessa upphæð kredit
megin, en hún á náttúrlega að
vera debet megin.
Bókhaldarinn: — Jeg bið yð-
ur að afsaka, en jeg er örf-
hentur.
★
— Þú dansar prýðilega.
— Jeg vildi, að jeg gæti sagt
bað sama um þig.
— Þú gætir það, ef þú vildir
skrökva eins og jeg.
★
— Svo þú hefir kent konunni
binni að spila poker?
— Já, það var ágæt hug-
mynd. Á laugardaginn var,
vann jeg næstum helminginn
af kaupinu mínu aftur.
Ungi maðurinn læddist aftan
að henni, tók fyrir augun á
henni og sagði:
— Þú mátt geta þrisvar, hver
jeg er. Ef þú getúr ekki rjett,
þá ætla jeg að kyssa þig.
— Georg Washington, Abra-
ham Lincoln, Kristofer Kol-
umbus, sagði hún.
★
Hann var ákaflega rómantísk
ur og var búinn að finna þá
einu rjettu.
— Ef þú vflt mig ekki —.
sagði hann — þá dey jeg.
Og svo dó hann — fimmtíu
árum seinna.
★
— Það var slæmt, að konan
þín skyldi stinga af með b’íl-
stjóranum þínum. Jeg kenni
sannarlega í brjósti um þig.
— O, það gerir ekki svo mik
ið til. Jeg ætlaði að segja honum
upp hvort sem var.
★
— Fyrirgefið þjer, herra
minn, en þjer hafið víst ekki
sjeð lögregluþjón hjer í ná-
grenninu?
— Nei, ekki einn einasta.
— Jæja, viljið þjer þá ekki
gjöra svo vel að afhenda mjer
úrið yðar og vasabókina.