Morgunblaðið - 30.04.1946, Blaðsíða 14

14
morgunblaðið
Þriðjudagur 30. apríl 1946
Lóa Langsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
37.
— Að minstakosti vantar mig ekki yndisþokka og
liðleika, hjelt hún áfram og' stökk yfir stól, sem stóð
fyrir henni.
— Lítið á, nú hlýtur gólfið að vera orðið nógu hreint,
sagði hún að lokum og tók af sjer skrúbburnar.
— Ætlarðu ekki að þurrka gólfið, sagði Anna undr-
andi. ,
— Nei, það getur sólþurkast. Jeg er ekkert hrædd um
að það ofkæli sig þó það sje dálítið blautt.
Tumi og Anna fóru nú niöur af borðinu og stikluðu
eftir gólfinu eins varlega og þau gátu, til þess að bleyta
sig ekki í fæturna.
Úti skein sólin frá heiðum bláum himni. Þetta var
einn af hinum skínandi septemberdögum, þegar mann
langar til að fara upp í sveit, út í skóg. Nú datt Lóu
nokkuð í hug'.
— Ættum við nú ekki að fara í smá-skemtiferð og
fara með herra Nilson með okkur?
— Jú, jú, það skulum við gera, hrópuðu Anna og Tumi
himinlifandi.
— Skreppið þið þá heim og biðjið mömmu ykkar um
leyfi, en jeg skal búa út nesti á meðan.
Þetta fannst Önnu og Tuma ágæt uppástunga. Þau
hlupu heim, og það var ekki langt þangað til þau komu
aftur. Þá stóð Lóa þegar fyrir utan hliðið hjá sjer, með
herra Nilson á öxlinni, staf í annari hendinni og stóra
körfu í hinni.
Börnin fóru fyrst eftir þjóðveginum nokkurn spöl,
en beygðu svo inn í skóginn eftir' litlum gangstíg,. sem
lá milli birkitrjáa og helsirunnaa.
Brátt komu þau að girðingu einni, og var þar á hlið
mikið. En kýr ein hafði tekið sjer stöðu við hliðið og
virtist ekki vilja fara þaðan. Anna hrópaði til beljunn-
ar, og Tumi gekk fram af hugprýði og reyndi að reka
hana burtu, en hún hreyfði sig ekki, glápti bara á
börnin stórum augum. Til þess að láta þetta ekki tefja
sig, gekk Lóa að kúnni, lyfti henni upp og bar hana
nokkurn spöl. Af þessu varð kýrin ákaflega feimin og
sneypt og labbaði burtu.
— Að hugsa sjer hvað kýr geta verið skýtnar, sagði
Lóa og stökk jafnfætis yfir hliðið.
Pjetur var kominn að dauða j ,,Jú; en þetta var alger
og lögfræðingur var fenginn til j óþarfi. Fallið mundi hafa drep-
að gera erfðaskrá hans. Kona j ið hana“.
Pjeturs var viðstödd, þegar
þessi athöfn fór fram.
25. dagur
Hún klæddi sig þegjandi úr
kápunni og rjetti honum. Hann
gekk að skápnum við dyrnar.
Hann var óralengi að ganga
frá kápunni. Vanlíðan hans
jókst stöðug't. Skollinn sjálfur
— þau voru gift, hún var ynd-
islega falleg, hún var konan
hans. Hann hafði þráð þessa
stund. Meðan hann var heima
í Karólína hafði hann marga
nóttina bylt sjer vansvefta í
rúminu, haldinn óstýrilátri þrá
eftir henni. Og það var vegna
þess að hann elskaði hana, að
hann hafði neitað að fara í
hóruhús með vinum sínum í
Charleston.
En nú langaði hann ekki •
lengur til þess að snerta hana. i
Þetta litla, náföla andlit — og
þessi starandi augu.-----Það
ljet nærri, að hann óttaðist
þau.
Honum fanst jafnmikil fjar-
stæða að ætla sjer að faðma
hana og eitt af marmaralíkn-
eskjunum í garðinum heima
hjá sjer.
En þetta var brúðkaupsnótt
hans. A brúðkaupsnótt sinni
varð karlmaðurinn að sýna það,
að hann væri húsbóndinn, —
hversu óþýð, sem konan kunni
að vera í viðmóti.
Jósep gekk að kýrauganu, og
ljest horfa út um það. Honum
leið vægast sagt bölvanlega.
Óvissan og óttinn við eigin
vanmátt, sem hafði fylgt hon-
um frá bernsku, ásótti hann
ákafar en nokkru sinni áður.
Og eins og endranær reyndi
hann að breiða yfir það með
hrokafullri framkomu.
„Jeg ætla að fá mjer púns“,
sagði hann, snöggur upp á lag-
ið, og leit hvasst á Theo, rjett
eins og hún hefði bannað hon-
um það; „Ef það er þá nokkur
hjer, á þessu andstyggðar skipi,
sem kann að hita púns“.
Theodosia leit á hann, og
lyfti annarri augabrúninni ör-
lítið.
„Alexis bíður hjerna frammi
í ganginum. Þú þarft ekki ann-
að en kalla í hann. Hann býr
til prýðilegt púns“.
Já — Alexis. Hann hafði
steingleymt honum. Aaron
hafði sjeð þeim fyrir þjónustu-
fólki líka. Jósep var allt í einu
gripinn ofsalegri. reiði. Hann
þaut að klefadyrunum, hratt
þeim opnum, og hrópaði:
„Alexis!“.
Negrinn kom hlaupnadi. „Já,
• herra. Já, herra“.
„Jeg vil fá púns. Og vertu
fljótur!“
Alexis hneigði sig virðulega.
Aaron var ætíð kurteis og vin-
gjarnlegur við þjóna sína.
Negranum geðjaðist ekki að
Jósep. Hann sá, að brúðgum-
anum leið illa. Hann kenndi í
brjósti um hann — en þó kendi
hann ennþá meira í brjósti um
Theo. Hún myndi ekki eiga sjö
dagana sæla, að vera gift öðr-
um eins fauta. og Jósep Alston
leit út fyrir að vera.
Hann kom að vörmu spori
aftur með rjúkandi púnsið.
Theo sat við borðið og horfði
hjá honum.
Jósep hallaði sjer upp að ein-
um veggnum, og starði brúna-
þungur á gólfábreiðuna. Hvor-
ugt þeirra leit upp, þegar Al-
exis kom inn. Hann setti könn-
una og glösin á borðið, og hrað-
aði sjer út.
Jósep gekk að borðinu. „Þú
drekkur með mjer“, sagði hann
skipandi. „Við verðum að skála
fyrir hjónabandi okkar“.
„Já“. Hún tók við glasinu,
sem hann rjetti henni, og
dreypti á því. Jósep tæmdi úr
sínu glasi í einum teyg, og síð-
an hvert glasið af öðru.
Þetta er aðeins draumur,
hugsaði Theo með sjer. Bráð-
um hlýt jeg að vakna í her-
bergi mínu heima að Richmond
Hill. Pabbi er þegar kominn á
fætur, og bíður eftir mjer niðri
í skrifstofunni. Hann verður
mjer gramur fyrir að koma of
seint. En þegar við höfum lok-
ið við að snæða morgunverð-
inn, göngum við út. Loftið er
hreint og tært. Ef til vil er dá-
lítið frost. Úti í hesthúsinu bíð-
ur Minerva, óþolinmóð eftir að
þeysa af stað. Á tjörninni okk-
ar er þunt íslag — og að baki
hennar sje jeg út á fljótið.
Fagra fljótið mitt! En jeg er
á Hudson-fljótinu núna! Hún
kipptist við — en svo varð
hefnni rórra í skapi. Fljótið
hennar, sem hún unni, vagg-
aði henni nú á sínum voldugu
hylgjum. Það hjelt áfram að
streyma, endalaust, eins og
tíminn. Það var ekki hægt að
stöðva það nje veita því úr far-
vegi sínum.
Merne. Þessu stutta nafni
skaut allt í einu upp í huga
hennar, — og um leið kendi
hún nístandi sársauka. Hún
hafði reynt að gleyma honum.
Henni hgfði tekist að gleyma
honum. Hún mátti ekki hugsa
um hann. Það var öðruvísi en
jeg hjelt. Það var ekki fallegt.
Pabbi sagði, að það hefði verið
ósæmilegt. Jeg má aldrei hugsa
um það. Aldrei. Það er liðið.
„Enginn getur flúið örlög sín
— og það er'aldrei hægt að
snúa við. Það verður alltaf að
halda áfram“. Slíkur er boð-
skapur ....
„Theo!“
Hún leit upp, og mætti
augnaráði síns unga eigin-
manns. Vínið hafði gefið hon-
um hugrekki. Hann gekk til
hennar, og þreif ruddalega ut-
anum , axlir hennar. „Kysstu
mig“, hrópaði hann, og fálm-
aði með titrandi fingrum við
hálsmálið á kjól hennar.
Hún var máttvana af skelf-
ingu. Hún gat hvorki hrært
legg nje lið. Loks tókst henni
að hvísla: „Nei — nei . .. .“
„Hvað gengur að þjer?“
hrópaði hann. „Þú ert konan
mín! Konan mín, heyrirðu það!
Þú . .. . “ Hann þagnaði, og
þegar hann tók aftur til máls,'
var röddin óskír. „Þú — það
er eins og þú hatir mig“. Hann j
sleppti henni, og fjell á knje, I
við hliðina á stólnum. Theo
færði sig eins langt frá honum,
og honum komst. Eina hljóðið,
sem heyrðist í klefanum, var
þungur og slitróttur andar
dráttur h,ans.
„Theo---------“. Röddin brast.
Hann þagnaði.
Hjartað barðist 'með ofsa-
hraða í bi-jósti hennar. Ofur-
hægt sneri hún höfðinu, og leit
á hann. Hann var viðbjóðsleg-
ur, þar sem hann lá þarna.
Þessi stóra, másandi skepna —
hættulegur óvinur, villidýr! Alt
í einu sú hún andlit hans. Svip-
ur hans minti á lítið barn, sem
hefir orðið fyrir óbærilegri nið-
urlægingu, en skilur ekki or-
sök hennar. Augu hans voru ör-
væntingarfull —- og hann flýtti
sjer að líta undan. Svipur hans
varð aftur harður og þrjósku-
legur. En það var of seint. Theo
hafði sjeð í gegnum grimuna.
Hann var ekki óvinur hennar
— ekki villidýr. Hann var ó-
hamingjusöm, leitandi mann-
vera, sem efaðist um eigið gildi.
Hún var gagntekin innilegri
meðaumkvun, því að á þessu
andartaki vissi hún, að hann
var jafn óttasleginn og óviss og
hún — þrátt fyrir öll manna-
lætin.
„Vesalings Jósep!“ hvíslaði
hún. Hann starði tortryggnis-
lega á hana. Augu hennar fyllt-
ust tárum, og hún brosti blíð-
lega til hans.
Þau áttu ekki saman —
hvorki líkamlega nje andlega.
En bæði voru jafn hjálpar-
vana. Bæði jafn vanmegnug
reköld á mannlífsins volduga
hafi. Og þau urðu að hjálpa
hvort öðru, í blíðu og stríðu.
Hún lokaði augunum, rjetti
fram handleggina, og dró höf-
uð hans blíðlega að brjósti sjer.
NÍUNDA KAFLI.
Fjórða mars komu Jósep og
Theo til höfuðborgarinnar, til
þess að vera viðstödd, er Jeff-
erson væri settur inn í forseta-
embættið. Þau reyndu að troða
sjer gegnum mannþröngina í
stjórnarráðshúsinu, til þess að
sjá eitthvað af því, sem gerð-
ist.
Aaron, sem var forseti Öld-
ungadeildarinnar, hjelt stutta
ræðu, og kynnti hinn nýja for-
seta, áður en hann var settur
inn í embættið, fyrir þingheimi
og hinum nýja forseta hæsta-
rjettar, John Marshall, sem að-
stoðaði við eiðtökuna. Theo var
ekki ein um þá skoðun, að
Aaron Burr hefði sómt sjer bet-
ur í hinu veglega forseta-
embætti en Jefferson, sem
hvorki átti höfðinglegt fas nje
annað er prýða mátti einn
virðulegan þjóðhöfðingja.
Þetta er ekki rjettmætt,
hugsaði Theo beiskjulega. Það
hefði átt að vera pabbi — ekki
Jefferson. Af hverju eru menn
svona blindir — svona star-
blindir?
Þótt Aaron væri innilega
sammála dóttur sinni, hafði
hann ekki látið í ljós minstu
vonbrigði við vini sína nje
óvini, þegar hann frjetti um hin
endanlegu úrslit kosninganna.
= 5
| Aím. ERstHianasalan
E miðstn ignakyupa
= Rr T*k>*»"rap» fiOfiS
1 tlllll![lllllllllllllllllllll!llllllllilllli|illllllllllllllllllllllll
„Hverjar eru útistandandi
skuldir yðar?“ spurði lögfræð-
ingurinn.
„Jón skuldar mjer 400 krón-
ur“.
„Gott“, sagði ekkjan tilvon-
andi.
„Hannes skuldar mjer 220
krónur“.
j „Með fullu viti fram í and-
látið“, sagði eiginkonan ánægð.
„Jeg skulda Magnúsi Magn-
ússyni 1300 krónur“, hjelt
Pjetur áfram.
I „Drottinn minn! Hvílíkt óráð
I maðurinn er með!“
&
Knútur og Gunnar fóru á
veiðar. Knútur sá rjúpu á flugi
skammt frá sjer, skaut á hana
og sá sjer til mikillar ánægju
| að hann hafði hæft hana, er
hún fjell eins og steinn rjett
: við fætur honum.
„Þarna eyddirðu skoti til
einskis, Knútur“, sagði Gunnar
dapurlega.
„Jeg hitti hana, ekki satt?“
★
Nokkrar býflugur höfðu tek-
ið sjer bústað í bestu buxum
prestsins, með þeim árangri, að
er hann fór í þær sunnudag
nokkurn og fór til kirkju, tóku
þær að ókyrrast og eigandi
buxnanna líka. Safnaðarmeð-
limunum til mikillar furðu
stökk presturinn upp og niður
í stólnum og ljet öllum illum
látum. Hann var þó ekki alveg
af baki dottinn.
„Verið þið rólegir, kæru
vinir“, hrópaði hann. Orð
drottins er á vörum mínum, en
skrattinn sjálfur í buxunum“.
★
„Jæja, herra mmn“, sagði
læknirinn og neri saman hönd-
unum, „hvað get jeg gert fyrir
yður?“
„Nú, ef jeg vissi það, læknir,
mundi jeg ekki borga yður tíu
krónur fyrir að segja mjer
það“.
BEST AÐ AUGLÝSA
I í MORGUNBLAÐINIT