Morgunblaðið - 05.05.1946, Blaðsíða 14

14
MOEGUN BLAÐIÐ
29. dagur
Frú Alston rak upp skerandi
angistarvein, og Maum Chloe
beygði sig yfir hana. Hvorki
sjúklingurinn nje ljósmóðirin
virtust veita því athygli, að
Theo rak upp óp, þegar Maum
Chloe dró einhvern hlut úr
óhreinum barmi sínum, muldr-
aði nokkur orð, og lagði hann
síðan hátíðlega á sængina. Þar
hjelt hún honum kyrrum með
annari höndinni — meðan hún
sönglaði í hálfum hljóðum.
Söngl hennar var óhugnanlegt,
og það fór hrollur um Theo.
Hún ^ftarði á hlutinn, sem lá
á sænginni. Hún trúði vart sín-
um eigin augum. Það var lítil
og ljót brúða, gerð úr leir.
Negrakerlingin þagnaði í þessu,
og beygði höfuðið, eins og hún
væri að hlusta eftir einhverju.
Frú Alston reyndi að rísa
upp. „Hvað verður það lang-
ur tími ennþá?“ stundi hún.
Maum Chloe stakk brúðunni
aftur í barm sjer. „Hún segir að
það verði ekki fyrr en við
fyrsta hanagalið, frú,“.
„Það er svo langt — jeg veit
ekki, hvort jeg get —
„Jú, þú getur það víst. Nú
skal Maum Chloe gefa þjer dá-
lítið, svo að þú getir sofnað“.
Hún fór niður í vasa sinn og
dró upp svarta rót, sem hún
stakk upp í frú Alston.
„Líður þjer ekki betur? Jeg
skal reyna að draga meira úr
sársaukanum“. Hún náði í
hnífinn undan rúminu, og tók
að veifa honum kringum síg,
með fáránlegum tilburðum. —
Frú Alston varð rólegri. Augna
lokin sigu aftur. Hún var sofn-
uð.
María gekk til Theodosiu.
„Þessir negrar — það hvarflar
aldrei að þeim að þrífa til,
nema þeim sje skipað það með
harðri hendi. Hjerna fann
jég ... .“.
„Uss“, sagði Theo biðjandi.
„Frú Alston er sofnuð. Jeg —
er mjög þreytt. Viltu ekki gjöra
svo vel að sýna mjer, hvar her-
bergið mitt er?“
— Þegar Theo var loks orðin
cin, fleygði hún sjer upp í rúm-
ið. Hún var úrvinda af þreytu
— og hún var enn skelfingu
lostin yfir því, sem hún hafði
orðið vitni að í stóra svefnher-
berginu. Hvernig í ósköpunum
gat siðmentað fólk hegðað sjer
þannig------trúað á galdra!
Faðir henn'ar myndi sveimjer
skemta sjer vel, þegar hún
segði honum frá þessu. Hann
var fyrst og fremst raunsæis-
maður — fyrirleit innilega alla
hjátrú. Það myndi eir.nig hafa
komið illa við hann, hve al-
.gjörlega fjölskyldan virtist
virða að vettugi hættuna, sem
frú Alston var í. Frú Alston.
Jeg er einnig frú Alston! Þetta
er nú fjölskylda mín — heimili
mitt.
„Jeg hata það allt saman. Jeg
vil fara heim“, hvíslaði hún.
Þegar hún heyrði sína eigin
rödd bar gráturinn hana ofur-
liði.
Hún grúfði andlitið niður í
koddann og grjet, eins og
hjarta hennar ætlaði að bresta.
Hún heyrði ekki, að dyrnar
voru opnaðar, og kipptist við,
þegar hún fann, að Jósep kom
varlega við öxl hennar. Hanri
sagði: „Elsku Theo mín — hvað
gengur að þjer?“
Hann lyfti henni upp og
þrýsti titrandi líkama hennar
að brjósti-sjer. „Hvað í ósköp-
unum hefir komið fyrir?“
spurði hann.
Hún gat ekki sagt honum, að
hún væri óttaslegin og ein-
mana — og þráði heitt nærveru
föður síns. En henni var hugg-
un að því, að finna arma hans
umlykja sig, og grátur hennar
sefaðist brátt.
Jósep ítrekaði spurningu sína
um það, hvað að henni gengi.
En þegar hún muldraði aðeins
,,höfuðverkur“, kysti hann
hana og reis á fætur. Hahn sló
því föstu, að þetta væru aðeins
kvenlegir dutlungar.
„Fjölskyldunni líst mjög vel
á þig“, sagði hann því næst, og
gekk að speglinum. „Þeim
kemur öllum saman um, að þú
sjert mjög falleg. Faðir minn
og bræður kváðust aldrei hafa
sjeð jafn yndisleg augu og frú
Huger, frænka mín, sagði, að
þú litir út fyrir að vera indæl
stúlka11.
Theo þurkaði sjer um augun.-
„Það gleður mig“, muldraði
hún. Hún virti Jósep fyrir sjer,
og var augnaráð hennar í senn
raunalegt og glettnislegt. Hann
bretti upp ermunum og þvoði
hendur sínar — og blístraði í
ákafa á meðan. Hann var líka
í prýðilegu skapi. Hann hafði
haft gaman af því, að koma
fram sem hinn víðförli heims-
maður frammi fyrir bræðrum
sínum, — hr. Smith, sem hafði
umsjón með Eikabæ fyrir hann,
sagði að útli.t væri fyrir mjög
góða uppskeru — og sjö svert-
ingjastúlkur á plantekrunni
höfðu eignast hraust börn.
Frjósamir negrar voru góð
eign.
En ástæðan fyrir því, að hann
var í svo góðu skapi, átti sjer
enn dýpri rætur. Hann var
glaður yfir, að vera kominn
heim. Hjer var hann fæddur Og
uppalinn. Hjer — og hvergi
annars staðar — gat hann unað
sjer.
Á morgun — eða hinn dag-
inn — ætlaði hann að ríða upp
að Eikabæ, og líta á húsakynn-
in þar. En það lá svo sem ekk-
ert á. Þau gátu dvalið hjer að
Klifton eins lengi og þau vildu.
Hann áttaði sig alt í eiftu á
því, að Theo var óvenju hljóð.
Hann sneri sjer við. Hún sat
á rúmstokknum, og starði út
um gluggann. Hún virtist vera
með hugann einhvers staðar
langt í burtu.
„Theo — það er bráðum mál
að snæða lcvöldverðinn. Ætl-
arðu ekki að skifta fötum? —
Æ — það er alveg rjett! Jeg var
nærri því búinn að gleýma því!
Þú þarft yitanlega að fá þjón-
ustustúlku. Við þurfum ekki
lengur að lifa eins og villi-
menn“.
Hann klappaði saman hönd-
unum, og Cato, einkaþjónn
hans, birtist þegar í stað.
„Jeg skipaði svo fyrir, að
sent yrði, eftir þjónustustúlku
handa húsmóður þinni upp að
Eikabæ. Komdu með hana hing
að. Hver er það annars?“
„Venus, herra“.
Jósep kinkaði kolli og Cato
fer út.
Theo leit upp.^pg brosti ör-
lítið. „O, Jósep — verð jeg að
hafa þjónustustúlku, sem heit-
ir Venus? Jeg er hrædd um, að
jeg fari að hlæja í hvert sinn,
sem jeg sje kolsvart andlit
hennar“.
Jósep sá enga ástæðu til þess
að svara slíku ljettúðartali, og
hjelt éfram að snyrta sig.
En þegar Venus kom inn í
herbergið, klædd rauðum og
grænum baðmullarkjól, hló
Theo ekki. Stúlkan var falleg!
Hún var brún, en ekki svört á
hörund, há og grönn, mýkt og
yndisþokki í hverri línu. Nefið
var hvasst og beint — svip.ur-
inn þóttalegur. Foreldrar henn-
ar voru af Foulah-kynþættin-
um — en hann átti ekkert skylt
við Gullah-kynþáttinn. Þau
voru bæði konungborin. Þeim
hafði verið rænt fyrir tuttugu
árum — áður en Venus fæddist.
Þau höfðu smám saman sætt
sig við það, að vera hneppt í
þrældóm 1 þessu nýja, undar-
lega landi — en Venus, sem
ekkert þekti annað en þræl-
dóminn, gat samt sem áður ekki
sætt sig við hann.
Frelsisþráin brann í brjósti
hennar. Hún hataði hvítu menn
ina — og hún hataði fjelaga
sína i Eikabæ, af því að þeir
sættu sig svo rólega við niður-
læginguna. Það ljet nærri að
hún hataði foreldra sína líka.
Hún hafði nú fengið skipun
um, að verða þjónustustúlka
nýju, hvítu húsmóðurinnar frá
Norður-ríkjunum. Fyrst hafði
hún orðið æfareið, — en svo
rann það upp fyrir henni, að
þannig myndu hún fá tækifæri
til þess að kynna sjer háttu og
siði þvíta fólksins. Hún ætlaði
að hafa augun vel opin — og
þá liði ef til vill ekki á löngu
áður en henni tækist að öðlast
frelsi sitt — eða það, sem enn
meira var um vert: hefnd.
Þótt Theo hefði ekki hug-
mynd um neitt af þessu, tók
hún eftir því, að stúlkan var
óvenju kuldaleg í fasi. Og hún
vissi frá því hún leit fyrst í
græn augu hennar, að Venus
hataði hana. Það skifti svo sem
engu máli. Hún gat látið hana
fara á morgun. Það var kjána-
legt, að láta sjer ekki standa á
sama. En henni stóð ekki á
sama.
Þessi ástæðulausi fjandskap-
ur ambáttarinnar jók á örvænt-
ingu hennar. Hún reyndi að
rifja upp fyrir sjer hreystiyrði
Aarons, en henni tókst ekki að
vinna bug á hugboði sínu um
yfirvofandi hættu.
TÍUNDI KAFLI.
Næstu vikurnar urðu Theo
fremur erfiðar. Fjölskyldan var
henni góð. En heimilisfólkið var
svo margt að hún gat hvergi
verið í friði — jafnvel ekki 1
svefnherbergi sínu. María Nis-
bett gekk út frá því sem gefnu,
að Theo myndi þakklát fyrir
nærvcru hennar hvenær sem
var og Karlotta elti hana á
röndum, hvert sem hún fór.
Sunnudagur 5. maí 1946
Lóa langsokkur
Efíir Astrid Lindgren.
41.
engan herra Nilson, en aftur á móti rakst hann þar á
nokkuð annað. Hann sá þar tarf, eða rjettara sagt, tarf-
urinn sá hann og leitst ekkert á hann því þetta var
mannýgur og síst barngóður-tarfur. Hann kom'baul-
andi með hausinn niðri við. jörð, og- Tumi rak upp
hræðsluóp, sem hevrðist langar leiðir. Lóa og Anna
heyrðu það líka og komu hlaupandi, til þess að sjá,
hversvegna Tumi værí að hljóða. En þá var nautið
búið að koma hornunum undir Tuma og kastaði honum
hátt upp í loftið.
— Þetta er heimskur tarfur, sagði Lóa við Önnu, sem
var farin að hági'áta. Svona má ekki gera. Hann óhreink-
ar hvítu fötin hans Tuma. Jeg verð að reyna hvort
jeg get ekki komið vitinu fyrir hann.
Og það gerði hún. Hún stökk að nautinu og tók í
halann á því.
— Fyrirgefðu að jeg trufla þig, sagði hún, og þar sem
hún tók fast í, sneri boli sjer við.óg sá fyrir sjer annað
barn, sem hann vildi líka stanga.
— Sem sagt, afsakaðu að jeg ónáða þig, sagði Lóa
aftur, og afsakaðu líka að jeg tek hjer í, bætti hún við
og braut annað hornið af nautinu. Það er ekki’ tíska
að naut hafi tvö horn í ár, því eiga állir bolar • með
bolum að hafa bara eitt horn. Eða þá ekkert, sagði hún
og braut hitt af líka.
Þar sem nú naut finna ekki til í hornunum, vissi
boli ekki hvernig komið var fyrir honum. Hann hjelt
áfram að stanga, og ef um einhvern annan en Lóu
hefði verið að ræða, þá hefði orðið lítið eftir af þeirri
persónu.
— Hahaha, vertu ekki að kitla mig, skrækti Lóa.
Þú hefir ekki hugmynd um hvað mig kitlar. Hahaha,
hættu nú, því jeg er alveg að deyja úr hlátri.
En boli hætti ekki og að lokum stökk Lóa upp á bak
hans, til að fá stundarfrið. Að vísu varð það ekki mjög
rólegt, því bola líkaði ekki sem best að hafa Lóu á
bakinu. Hann stökk og hringsnerist, til þess að reyna að
koma henni af sjer, en hún hjelt sjer vel og sat kyr. Boli
Sonurinn: — Hvað er svik-
ari, pabbi?
Stjórnmálaleiðtoginn: — Það
ar maður, sem hleypur úr sín-
um flokki yfir í flokk andstæð-
inganna.
Sonurinn: — En sá, sem
hleypur úr andstæðingaflokkn-
um yfir í þinn flokk.
Stjórnmálamaðurinn: — Hann
hefir sjeð að sjer, drengur
minn.
★
Jón mætir kunninga sínum,
húsasmið, draghöltum á götu.
— Hefirðu meitt þig? spyr
Jón. „
— Já.
— Hvað kom fyrir?
— Datt niður af þaki.
— Er það ekki voðalegt að
detta þannig?
— Jeg læt það nú vera,
hversu vont það er að detta,
en það er skratti vont að, koma
niður.
★
Lafmóður Akurnesingur kom
hlaupandi niður bryggjuna, tók
heljarmikið stökk og lenti á
dekkinu á Laxfossi sem var um
þrjá metra frá landi.
„Jæja‘‘, sagði hann, um leið
og hann stóð á’ fætur, „jeg
misti þó ekki af honum“.
„Hvaða skelfileg læti eru
þetta, maður“, sagði hásetinn.
„Við ei'um að leggjast upp að“.
★
Kviðdómurinn hafði felt úr-
skurð í glæpamáli um það, að
ákærður væri sekur um morð.
Verjandinn stóð upp og mót-
mælti.
„Jeg krefst þess“, sagði hanrv
„að þessum úrskurði verði vís-
að til æðri rjettar“.
„Hvers vegna?“ spurði dóm-
arinn.
„Vegna þess“, svaraði verj-
andinn, „að nokkrir kviðdóm-
endur eru ekki óvilhallir í
þessu máli, og ber þeim þess
vegna ekki að dæma um það.
Einn er líkkistusmiður, annar
grafari, þriðji kransasali og sá
fjói’ði verslar með líkklæði og
sorgarfatnað.
Krafa verjandans var tekin
til greina.
★
Hjúkruparkonan: — Hjer er
svolítil fæða handa þjer.
Botnlangabólgusj úkiingurinn
(eftir að hafa gleypt hálfa te-
skeiðarfylli af mjólkurblöndu):
— Þakka yður fyrir, þetta var
ágætt. Og vilduð þjer nú gera
svo vel að útvega mjer eitt eða
tvö frímerki. Jeg ætla að lesa
svolítið.