Morgunblaðið - 04.09.1946, Blaðsíða 10

1Ö
: ~~ RT'
MORGUNBEAÐIÐ
Miðvikudagur 4. sept. 1946
45. dagur
En þetta varð nú samt til
þess að hann fór að hugsa um
Agnesi. Hvað var orðið um
hana? Máske var hún dáin. En
hann óskaði þess nú samt að
svo væri ekki. Hann langaði til
að sjá hana. Hún var svo ólík
þeirri konu, sem nú var nýfarin
frá honum. Einhvern tíma
ætlaði hann að giftast henni og
verða henni góður maðúr, en
það varð að bíða betri tíma.
Hann varð að komast út úr
þessum ævintýrum fyrst.
❖
Þegar tunglið kom upp skein
það á einkennilegan hóp ferða-
fólks. Fremstur fór Mac Tavish
og á eftir honum kom Cesar
og teymdi múlasnann, en á hon
um tvímentu þær Tam frænka
og unga barónsfrúin. Á eftir
þeim kom Agnes gangandi, þá
presturinn í hempu sinni, þá
Aristide heyrnarlausi og sein-
ast Chauvin Boisclair og bar
byssu um öxl. Þessi fylking
mjakaðist hljóðlega áfram og
fátt var skrafað, og aðeins í
hálfum hljóðum. Á hálftíma|
fresti var staðnæmst og þá var
skift um á múlasnanum. Fór þá
önnur af baki, en sú, sem gekk
fór á bak. Vegna þess hvsð Tam
frænka var öldruð, vildu þau
ekki láta hana ganga, en hún
var nú ekki á því. Hún kvaðst
vera alveg eins rösk og hinar
konurnar, og svo sagði hún að
það væri nú engin sjerrjett-
indi að fá að sitja á múlasna.
Þau töluðu fátt. Mac Tavish
var dapur í skapi út af því
að hann var nú að skilja við
æskustöðvar sínar fyrir fult og
allt. Tam frænka var döpur í
skapi vegna þess, að hinu dá-
samlega ævintýri var nú að
verða lokið, og hún saknaði
þess að þurfa að skilja svo
skjótt við nýja og góða vini
eins og þá Mac Tavish og föður
Demmoulius, aðeins vegna þess
að nú var stríð og menn hugs-
uðu mest um það að drepa hver
annan. Hún einsetti sjer að hún
skyldi einhverntíma skrifa bók
um þetta efni. Og þar ætlaði
hún að segja það skýrt og skil-
merkilega, að það væru menn
eins og þeir Mac Tavish og faðir
Desmoulius, sem ætti að stjórna
heiminum. Þeir voru hvorki á-
gjarnir nje illgjarnir. Ef slíkir
menn sætu við stýrið, þá væru
aldrei styrjaldir. Hún var að
hugsa um hvort hún ætti að
bæta Lincoln við, en það var
svo margt sagt um hann, að hún
var ekki viss um að það væri
rjett. Hún þurfti helst að sjá
hann fyrst. Sjón er sögu ríkari.
En það voru smásálirnar og á-
girndarseggirnir sem komu af
stað styrjöldum og ollu öllu
illu, eins og til dæmis Ethan
bróðir hennar, sem aldrei hugs-
aði um annað en græða. Maður
þurfti ekki annað en horfa
framan í fólk til þess að sjá
hvernig það er innrætt- Það
mátti nú sjá minna en hvernig
góðmenskan skein út úr þeim
Mac Tavish og föður Desmouli-
us, og jafnvel út úr Cesar, þótt
svartur væri.
Hún var mitt í þessum hug-
leiðingum er Mac Tavish stöðv
aði múlasnann og sagði að nú
ætti Agnes að fara á bak. Tam
frænka fór þá af baki og Mac
Tavish bauð Agnesi að stíga á
lófa sjer og lyfti henni upp á
múlasnann. Hann sagði um
leið: „Jeg býst við því að þjer
verðið fegin að koma til New
Orleans og fá að hátta í gott
rúm“.
„Já, það segið þjer satt, Mac
Tavish".
„Þjer eruð hugrökk og dug-
leg stúlka“.
„Þakka yður fyrir“.
Svo gekk hann aftur fram
fyrir hópinn, en unga baróns-
frúin tók báðum höndum utan
um Agnesi til þess að styðja
hana. Agnes_ spurði hvort vel
færi um hana. Barónsfrúin
svaraði ekki. Agnes leit þá um
öxl og sá að hún táraðist. Þetta
kom henni svo á óvart að hún
vildi ekki segja meira en hugs-
aði með sjer: „Vesalingur, hún
saknar hallarinnar sinnar og
alls, sem hún verður nú að
skilja eftir í hers höndum“:
Faðir Desmoulius var dapur
í skapi út af því hvernig komið
var fyrir sóknarbörnum hans,
út af manndrápum og eyðilegg-
ingum, út af spillingu og laus-
ung. Hann var þreyttur og
þráði að komast sem fyrst heim
til að hvíla sig.
Á eftir honum kom Chauvin
Boisclair, kærulaus og áhyggju
laus. Hann vissi ekkert hvar
hann mundi eiga höfði sínu að
að halla næstu nótt, en hvað
gerði það til, úr því að hann
fjekk að vera með Mac Tavish.
Það gat vel verið að þeir færu
til Virginia til þess að berjast
með sunnanhernum, en það gat
líka verið að þeir yrði hjer um
kyrt og heldu áfram upptekn-
um hætti. Hann var ungur og
honum stóð á sama hvort held-
ur yrði. Og tvívegis fór hann
að blístra af ánægju, en í bæði
skiftin þaggaði Mac Tavish nið
úr í honum.
Það voru aðeins þau tvö í
hópnum, hann og Agnes, sem
voru ánægð. Hann var ánægð-
ur út af því að vera ungur og
þátttakandi í ævintýri. Og Ag-
nes var ánægð út af því að nú
fór að styttast þangað til hún
hitti Tom. Og það fór hálfgerð-
ur sæluhrollur um hana, er hún
hugsaði til þess að næsta kvöld
mundi hún finna til arma hans,
í stað arma ungu barónsfrúar-
innar.
Klukkan var eitthvað um tíu,
er þau komu til Beanpré, þar
sem faðir Desmoulius átti
heima. Gamla Svertingjakonan
var á fótum. Hún hafði átt von
á prestinum, en ekki þessum
hóp af fólki. Og það lenti í
miklu fumi fyrir henni að bera
kaffi og kökur á borð. Tam
frænka taldi það skyldu sína
að reyna að hjálpa henni. En
Mac Tavish bað Agnesi að tala
við sig einslega, koma með sjer
rjett út fyrir dyrnar. Þegar þau
komu út sagði hann: „Mig lang
ar til að segja yður frá því, að
unnusti yðar er ekki í New Or-
leans, en það getur verið að
hann komi þangað eftir einn
eða tvo daga“.
Hann var í rauninni hissa á
sjálfum sjer, að sjer skyldi detta
í hug að segja henni frá þessu,
hann ætti eþki að vera að sletta
sjer fram í þetta. En samviska
hans sagði honum, að Agnes
þyrfti vinar og verndar við,
bæði gegn Eliane og Tom. Og
svo sagði hann Agnesi frá því,
að Tom hefði verið tekinn hönd
um og hafður í varðhaldi, en
gaf þó jafnframt í skyn, að hann
væri ekki á þessum slóðum.
„Jeg veit það, að hann er
laus núna úr varðhaldinu og
sennilega á leið til New Or-
leans. Og hann ætti að komast
þangað eftir tvo daga. Jeg hefi
ekki sagt þetta til þess að
hráeða yður, heldur til þess að
láta yður vita að hann er ekki
heima þegar þjer komið til
borgarinnar, og enginn hefir
hugmynd um það þar hvar
hann er“.
„Þetta er fallega gert af yð-
ur“, sagði hún. En um leið fann
hún að það var undarlegt að
hann skyldi vita að þau Tom
voru trúlofuð. „Hver sagði yð-
ur að hann væri unnusti
minn?“
Hann hafði búist við þeirri
spurningu og svaraði: „Frænka
yðar sagði mjer það“. JÞetta var
ósatt, en þau. áttu bráðum að
skilja, svo að það gerði ekkert
til.
Svo sagði hann: „Svo langar
mig til að biðja yður bónar.
Það er máske heimskulegt, en
mjer þætti mjög vænt um, ef
þjer yrðuð við henni“.
„Mjer er sönn ánægja að því,
ef jeg get gert yður greiða, því
að þjer hafið verið svo góður
við mig og frænku“.
„Mjer langar til að biðja yð-
ur að gefa mjer einhvern minja
grip“, sagði hann og kafroðn-
aði.
Hún hló. „Jeg hefi ekki nokk
urn skapaðar hlut á mjer. Jeg
á ekkert hjer nema það, sem jeg
stend í“.
Hann þagði um stund. Svo
Sagði hann: „Jeg skil, en þakka
yður samt fyrir. Það er best að
við komum inn“.
*
Hann sá nú, að Eliana hafði
staðið rjettt við dyrnar og aftur
hvarflaði það að honum, að það
þyrfti að vernda Agnesi fyrir
henni. í sama bili lagði Anges
höndina á handlegg hans og
sagði: „Bíðum við! Jeg get gef-
ið yður hnapp úr kápunni
minni, ef þjer hafið hníf til að
spretta honum af“.
Hann vissi að Eliana horfði
á þau og hleraði. Hann varð því
fljótur til svars: „Nei, jeg er
hníflaus. Og ekkert liggur á.
Við munum áreiðanlega hittast
aftur“.
Hann skundaði inn og hún
varð að fylgja honum. Henni
þótti verst að geta ekki skýrt
það fyrir honum, að hún hefði
ekki ætlað að særa hann.
Gamla Svertingjakonan hafði
borið kaffi á borð og Chauvín
Boisclair sagði að þau yrði að
flýta sjer ef þau ætti að kom-
ast til New Orleans í skjóli
náttmyrkursins.
Þá kom Aristide mállausi inn
með miklum látum og handa-
pati. Hann'hafði farið út í skúr
að sækja eldivið. Hann þreif i
Mac Tavish, dró hann út með
sjer og benti í vesiur.
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
, Hrólfur huglausi |[
engin dæmi. En„úr því að þú hefir reynst mjer vel að
öðru leyti, þá skulu þessi ummæli mín ekki standa leng-
ur en þangað til hann er tvítugur, og eftir það skal hann
verða hverjum manni hugaðri og hamingjusamari.11
Síðan fylgdi huldumaðurinn konunni heim, og þykist
hún hátta aftur og sofna. Um morguninn þegar hún vakn-
ar, man hún drauminn í öllum atriðum, en heldur að þetta
sje eintóm markleysa, og hugsar hún ekkert um draum-
inn úr því. Nú dáður dálítill tími; þá fæðir hún svein-
barn. Það er vatni ausið og nefnt Hrólfur. Ólst hann upp
með foreldrum sínum og varð brátt stór og sterkur, en svo
latur, að hann nennti ekkert að gera, og svo huglaus, að
hann þorði varla að fara út fyrir bæjardyr éinn saman.
Helst vildi hann alltaf liggja í bókum. Oft var hann þó
að slæpast heima á Hólum. Skólapiltar hlógu mjög að
honum og uppnefndu hann á ýmsan hátt, en annars sögðu
þeir, að rjettast væri að kalla hann Hrólf huglausa, og
festist það nafn við hann. Þótti föður hans þetta mjög
leiðinlegt, en móðir hans kom þá í hug draumurinn, og
því oftar, sem Hrólfur eltist meir, vonaði hún stöðugt,
að síðari hluti ummæla álfkonunnar kæmu fram engu
síður en fyrri hlutinn. Þegar Hrólfur var 18 ára, átti
9
HESTAMENN!
Þeir, sem hafa pantað
Beislisstengur
gjör isvo vel að vitja þeirra, sem fyrst til Ol-
geirs Vilhjálmssonar, Aðalbúðinni við Lækjar
torg. Birgðir takmarkaðar.
l^aanar JJ.
maóóon
&&Q&&&&&&&99999999999999999999999999999999999999
Fasteignir til sölu
Einbýlishús á 9000 fermetra eignarlóð í Skerja
firði, einbýlishús í Norðurmýri, lítið timbur-
hús á stórri eignarlóð við Grettisgötu, 4. her-
bergja íbúð í Lauganeshverfi, lítil 3. herbergja
íbúð við Laugaveg og lítil 2. herbergja íbúð í
Lauganeshverfi.
Fasteignasölumiðstöðin,
Lækjargötu lOb, sími 6530.
RÖSKAN
Sendisvein
vantar okkur nú þegar.
Aðalstræti 10.
m Y
{ Hafnarfjarðar Apótek |
vantar ungan, reglusaman MANN við af-
greiðslu o. fl., nú þegar eða í haust.
►009999999999999999999999999999999999999999999999