Morgunblaðið - 08.02.1947, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 08.02.1947, Blaðsíða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ Laugardagur 8. febr. 1947 GRÍPTU ÚLFINN Cftíi' cXeílie Ch arterii 29. dagur Patricia fór upp í herbergi sitt og var að velta þessu fyr- ir sjer. Var úlfurinn orðinn hræddur um sig? Hafði Helga gengið svo vel, að úlfurinn taldi nú nauðsynlegt að gera einhverjar nýar varúðarráð- stafanir til þess að koma sjer og sínum mönnum úr klíp- unni? Úrslitastundin nálgaðist. Hafði úlfurinn þá uppgötvað það, að hann hafði gert of lítið úr Helga? Tíminn leið. Hún átti eftir að tala við frænku sína og gleypa í sig matinn áður en Orace kæmi að sækja hana. — Hún klæddi sig úr hverri spjör og fór í sundföt. Svo fór hún í ljettan Ijereftskjól utan yfir og stakk marghleypunni í vasann. Nú var hún tilbúin í allt. Þegar hún var að reima að sjer skóna, heyrði hún óín af mannamáli. Hún hafði ekki tekið eftir því fyr, á meðan hún var á gangi um herbergið. En nú heyrði hún það beint undan fótum sjer. Það hlaut að vera í dagstofunni. Hún læddist út að gluggan- um og opnaði hann, en glugg- arnir í dagstofunni yoru lok- aðir svo að hún heyrði ekkert þar. En nú vissi hún að ein- hver var hjá frænku sinni. •—- Hún lagði eyrað að gólfinu, en gat ekki heyrt orðaskil — heyrði aðeíns að það var karl- maður, sem kominn var. Hver gat það verið? Hún sá þegar að það mundi geta haft mjög mikla þýðingu ef hún kæmist að því. — Það væri ekki ónýtt ef hún gæti sjeð komumann og heyrt eitt- hvað af samtali þeirra. Henni svelgdist hálfgert á þegar hún hugsaði um þetta.' Hún hafði sagt Helga að hún myndi geta orðið honum að meira liði en hann byggist við, og nú gafst henni tækifæri til þess að sanna það. — Vertu nú hugrökk, Pat- ricia, sagði hún við sjálfa sig. Hún læddist niður stigann, en staðnæmdist á neðsta þrep- inu til að hugsa sig um. Hún var að hugsa um að hlera við skráargatið á dagstofuhurð- inni, en hún mundi eftir því að það brakaði svo mikið í gólfinu þar fyrir framan, þeg- ar gengið var á því, að Girton mundi heyra það. Rjettara var að fara út í garðinn og reyna að gægjast inn um gluggann. Hún hleraði ofurlitla stund, en heyrði ekki neitt. Þau hlutu að tala saman í hálfum ‘hljóð- um þarna inni í dagstofunni. Hún læddist því upp stig- ann aftur. Herbergi Miss Gir- ton stóð opið. Hún fór þar inn og opnaði gluggann. Þar fyrir neðan var þak á útihúsi og þak renna rjett hjá. Oft hafði hún leikið sjer að því, þegar hún var lítil, að renna sjer niður þakrennuna ofan á þakið á útihúsinu. Nú var hún að vísu fullorðin. stúlka, en henni ógn- aði ekki að reyna þetta. Hún- tók upp um sig pilsið og kleif u.pp í gluggann. Svo náði hún taki á þakrennunni og rendi sjer niður. Það gekk ágætlega. Ofan af þakinu var fimm feta hæð, en grasflöt undir, og hún stökk þar niður. Hún læddist fyrir húshorn- ið, en þá hnykti henni við því að í dagstofunni voru glugga- tjöldin dregin fyrir og glugg- arnir lokaðir. En hún hafði tekið eftir því að þeir voru opnir þegar hún kom heim. — Þessir gluggar höfðu þá ein- mitt blasað við henni, og hún hefoi áreiðanlega undrast það, ef þeir hefðu verið lokaðir, því að það kom aldrei fyrir. Agatha frænka vildi altaf hafa hreint loft inni, og það mátti ekki loka gluggunum, hvernig sem veður var. Patricia athugaði nú glugg- ana á veröndinni. Hún komst að því að þeir voru kræktir aftur og svo vandlega dregið fyrir þá, að hvergi var minsta rifa. Nú vandaðist málið. Hún fór að hugsa um hvort hún ætti ekki að brjóta glugga og ráðast inn. Helga hefði ekki orðið skotaskuld úr því, en hún þorði það ekki þegar á átti að herða. Hún fann að sig mundi bresta kjark þegar inn væri komið og hún stæði and- spænis þeim tveimur, sem inni voru. Og það var ekki víst að hún gæti orðið Helga að neinu liði með því. En hún gat kom- ist að því hver gesturinn var, því að fyr eða seinna mundi hann fara og þá gat hún sjeð hann. Hún litaðist um eftir felu- stað fyrir sig, og kom þá auga á sumarhúsið, sem var úti í horni á garðinum. Þaðan gat hún sjeð bæði glugga dagstof- unnar og útidyrnar. Hvergi var betri staður. Hún þaut þangað. Glugginn í sumarhús- inu var hálfhulinn af laufi og gat hún því horft út um hann án þess að hún sæist sjálft. Þar tók hún sjer nú stöðu.------ — Alveg um sama leyti var minst á hana inni í dagstof- unni, en það vissi hún auðvit- að ekkert um. — Hjerna er örlítil tafla — það er í rauninni aðeins korn, sagði maðurinn, sem var að tala við Miss Girton; hann lagði ofturlítið hvítt hagl á borðið. Af þessu sefur fuliorð- in stúlka í sex klukkustundir. Látið þetta í kaffi hennar — það bráðnar samstundis — og eftir fimm mínútur er hún sofnuð. Leggið hana svo á legubekk og jeg læt sækja hana klukkan ellefu. Þetta var hár og grannur maður. Þótt þau væri aðeins tvö þarna, var hann með hatt á höfðinu og hafði dregið hann niður fyrir augu, en brett upp kraganum á yfirhöfn sinni, svo að ekki sá í andlit hans. — Jeg gerist ekki morðingi fyrir yður, mælti Agatha kuldalega. Maðurinn hló. — Hjer er ekki um morð að ræða, því lofa jeg yður. Hún er hraust og henni mun ekki verða meira um þetta en að hún hefði höfuðverk þegar hún vaknar í fyrramálið. Þjer get- ið víst ekki látið yður koma til hugar að jeg vilji myrða jafn elskulega stúlku. Miss Girton laut alveg að honum. ! — Svín! hvæsti hún beint framan í hann. Hann bandaði henni frá sjer. — Það situr ekki á yður að vera með neina vandlætingar- semi, sagði hann. Jeg elska Patriciu, en jeg er hræddur um að hún mundi ekki taka mjer núna, eins og ástatt er. Þess vegna verð jeg að beita brögð- um. — Mjer þykir iíka vænt um Patriciu, sagði Agatha. — Þjer ættuð að segja henni það — en gera það þó með mestu varkárni! sagði maður- inn hæðnislega. Én þjer skuluð ekki vera með nein látalæti. Þegar betur stendur á mun jeg biðja Patriciu að giftast mjer, og það er í alla staði heiðar- legt. Miss Girton hvesti á hann augum. — Það er óþarfi að ljúga, mælti hún biturlega. Engmn heyrir til okkar. — Mjer er fullkomin alvara, sagði hann. Hún dæsti fyrirlitlega. — Sumir segja að allir glæpamenn sjeu geðveikir. Jeg er nú farin að halda að þeir hafi rjett að mæla, sagði hún. — Jeg tala í alvöru, sagði hann. Mjer hefur hepnast það, sem jeg hefi tekist fyrir, og á vissan hátt er jeg mikilmenni. Jeg er mentaður, greindur, hraustur og lífsglaður. Jeg er svo ríkur, að jeg kæri mig ekki um meira. Að vísu er jeg farinn að eldast, en þó er jeg enn unglegur í sjón. En jeg hræðist það að eyða bestu ár- um ævi minnar í einlífi. Jeg elska Patriciu. Ög jeg verð að gera þetj;a til þess að sannfæra hana um, að mjer sje alvara. Og þá mun hún ekki hafna mjer. Miss Girton æddi aftur og fram um gólfið. — Þjer eruð brjálaður, sagði hún. Hann benti á hvíta kornið á borðinu. — Hvað var jeg að segja yður? Jeg vona að þjer hafið skilið mig. Agatha gekk beint að hon- um og kvæsti framan í hann: — Þjer eruð brjálaður. Jeg- skal segja það enn einu sinni. Hvers vegna þurfið þjer að pína mig fyrst þjer vitið ekki aura yðar tal! Hvað ætli yður hafi munað um 20 þúsund ir punda! — Maður hefur aldrei of mikið af peningum, sagði hann. Og svo þurfið þjer als ekki að sjá eftir þessu, því að Patricia fær það nú aftur, ef alt gengur að óskum. En finst yður það of mikið að borga 20 þúsundir fyrir frelsið og jafn- vel lífið? Það er hægt á ákæra yður fyrir morð, og það vitið þjer vel Agatha frænka. — Kallið mig ekki Agöthu frænku .... '— A jeg að kalla yður . . . . — Nei, ekki það heldur. Maðuri'nn ypti öxlum. Að jarðarmiðju Eftir EDGAR RICE BURROGÐS. 82. Aðeins einar dyr lágu út á götuna og við þær stóð Sagotha- ,vörður. Aðeins gegnum þessar dyr hafði okkur verið ■ bannað að fara. Það er að vísu rjett, að okkur var óheimilt |að fara niður í hina djúpu ganga og herbergi þau, sem jvoru undir byggingunni, nema okkur hefði verið skipað að gera svo, en þar sem við vorum fyrirlitnir og álitið, að við værum litlum vitsmönum gæddir, þótti engin ástæða til að óttast það, að við gætum brotið neitt af okkur, þó við færum um áðurnefnda hluta byggingarinnar, og eng- inn reyndi því að stöðva okkur, er við gengum inn í gang- inn sem lá niður í neðanjarðarhvélfingarnar. í einu skinnanna geymdi jeg þrjú sverð, og bðgana tvo og örvarnar, sem Perry og jeg höfðum smíðað. Þar sem margir þrælanna báru líkar byrðar og jeg, skipti sjer eng- | inn af okkur, og er jeg var kominn á stað nokkurn, þar sem enginn sá til okkar, tók jeg mjer í hönd eitt sverð- anna og eftir að hafa skilið hin vopnin eftir hjá Perry lagði einn af stað í áttina að neðanjarðarherbergjunum. Er jeg kom að herbergi því, sem Mahararnir þrír syáfu í, læddist jeg hljóðlega inn, þar sem jeg var búinn að gleyma því, að skriðdýrs-ófreskjurnar voru heyrnarlaus- ar. Jeg drap þá fyrstu með því að reka sverð mitt í gegnum hjarta hennar, en mjer tókst ekki jafn vel til með þá næstu, þannig að áður en mjer gæfist tími til að drepa hana, hafði hún ýtt við þeirri þriðju en sú þaut á fætur og snerist gegn mjer með gapandi kjafti. En Mahörum er ekkert gefið um að berjast, og þegar skriðdýrs-ófreskjan sá, að jeg hafði þegar drepið tvo fjelaga hennar, og að sverð mitt var atað blóði, reyndi hún að komast undan á flótta. En jeg var viðbragðsfljótur og elti ófreskjuna, þar sem hún í stökkum hentist niður einn ganganna. Kæmist skriðdýrs-ófreskjan undan, var fullvíst, að flóttaáform okkar voru farin út um þúfur, og allt benti til þess, að þetta mundi þýða þráðan bana fyrir mig. Til- hugsumn um þetta kom. mjer til að hlaupa með leiftur- hraða, en hvað sem jeg reyndi, var ekki meira en svo að jeg gæti komið í veg fyrir það, að bilið milli mín og ó- freskjunnar lengdist. Ef í.ofhir eetwr það ekki — bá bver? Það skeði í sporvagni Maður nokkur var mættur fyrir rjetti ásakaður um að hafa rokið upp á kvenmann í sporvagni með óbótaskömm- um. Dómarinn spurði hann, hvers vegna hann hefði gert það. — Jú, svaraði maðurinn, það kom kona inn í vagninn. Hún opnaði töskuna sína, tók pen- ingabudduna upp úr henni, lokaði töskunni, opnaði pen- ingabudduna, tók 25 eyring úr henni, lokaði buddunni, opn- aði töskuna, lagði budduna í hana og lokaði töskunni. — Þegar hún kom auga á að hún átti ekki að borga „fyrr en menn færu út úr vagninum“, opnaði hún töskuna, tók budd j una upp aftur, lokaði töskunni, opnaði budduna, setti 25 eyr- inginn í hana, lokaði buddunni, opnaði töskuna, setti budduna í hana og lokaði töskunni. — Þegar hún ætlaði að fara út, opnaði hún töskuna, tók budd una upp úr henni, lokaði tösk- unni, opnaði budduna, tók 25 eyringinn úr henni, lokaði síð- an buddunni .... — Hættið, hrópaði dómar- inn, þjer eruð að gera mig vit- lausan. — Það var einmitt það, sem konan var að gera mig, svar- aði maðurinn. ★ Aluininium-skip Næstu daga verður tveimur aluminium-skipum hleypt af stokkunum í Ameríku. — Er annað þeirra 10,200 smálestir, en hitt 6700 brúttó. Burðar- magn þessara skipa er miklu meira en venjulegra skipa j vegna þess, hve málmurinn er ljettur. í Moskva er nú farið að nota við iðnaðinn gas, sem brennur án loga. Er þetta ný uppfinning. Er sparnaðurinn við þetta þrefaldur samanbor- ið við venjulegt gas. Hitaaukn ingin er 300%. ★ í hinum heimsfræga háskóla í Krakow eru nú 10,000 nem- endur. Skólinn hefur starfað í nær 600 ár. Frægasti nemandi skólans er stjörnufræðingur- inn mikli Kopernikus. ★ Ung stúlka í Adelaide í* Ástralíu hefur innleitt nýja hattatísku. Er það spónakarfa, sem kvenfólkið ber á höfðinu. Botninn snýr upp. — Ekki er öll vitleysan eins. v

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.