Morgunblaðið - 04.03.1947, Qupperneq 10

10
/
jL
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 4. marg 1947 '
1---------------------
! Á HEIMILI ANNARAR
cftu
Lffyion
Q. £l erLart
3. dagur
„Jeg er nú nýkomin af
skemtigöngu hjerna í garðin-
um“, sagði Cornelia dálítið þur
lega. „En þetta var nú samt
fallega gert af yður, Mildred“.
„Eru þær ekki fallegar?“
„Ljómandi“, sagði Cornelia,
„Ijómandi, Myra mín, held-
urðu að þú getir ekki fundið
vasa undir blómin?“
„Ó, sæl Myra. Jeg sá þig
ekki“, sagði Mildred.
„Sæl, Mildred“, sagði Myra
og sneri sjer við.
Mildred Wilkinson var há, en
dálítið lotin í herðum, og þótt
hún klæddist altaf dýrustu
klæðum, fóru þau henni ekki
vel því það var eins og þau
hengi utan á henni. Hún var á
að giska hálfþrítug, en ekki
var gott að segja um aldur
hennar, því að þeir sem henni
voru kunnastir vissu ekki hvað
hún var gömul. Hún sparaði
ekki nein fegurðarmeðul til
að gera sig unglegri. En altaf
þóttist hún vera veik og át
ósköpin öll af pillum og skömt
um. Sennilega hefir þetta kom
ið af því, að hún hafði ekki um
neitt að hugsa, að athafnir
hennar og ástundun beindust í
þessa átt. Frá þvi að hún var í
barnaskóla hafði hún verið ein
með föður sínum, drambsöm-
um, ómannblendnum en stór-
auðugum manni. Og eftir að
hann dó hafði hún ekki haft
kjark í sjer til þess að rífa sig
upp úr vanans skorðum.
„Hvernig líður þjer?“ spurði
Myra.
„Ó, mjer líður ekki vel, hefi
altaf höfuðverk og get ekki
sofið. Haven læknir segir mjer
að vera meira úti og hreyfa-
mig meira, og heimsækja fólk.
Jeg held að hann sje orðinn of
gamall til að leggja mönnum
heilræði. En pabbi hefur mesta
dálæti á honum“.
Hún fjekk Myru dalaliljurn-
ar. '
Cornelia sagði:
„Gjörið svo vel að fá yður
sæti. Komuð þjer gangandi?“
Nei, jeg treysti mjer ekki,
til þess“.
Hún settist í hægindastól.
Ljóst en litlaust hár hennar
var vafið í bylgjur. Við munn
inn voru fellingar. Hún hag-
ræddi pilsinu sínu og leit í
kring um sig með vanþóknun-
arsvip.
„Þið notið þetta herbergi
'ennþá“, sagði hún kuldalega.
Það kom dálítill hörkusvip-
ur á Corneliu, en svo sagði hún
ósköp alúðlega:
„Auðvitað. Hvers vegna ætt
um við ekki að gera það?“
En hún vissi auðvitað og
allir vissu hvers vegna.
Mildred varð ekki uppnæm:
Hún leit beint framan í Corne
liu og spurði:
„Hvernig líðúr yður. kæra
Lady Carmicael? Hvernig líð-
ur Richard? Og hvemig líður
. . .“ — Hún ræskti sig ofur-
lítið. — „. . . Og hvemig líður
Alice?“
II. KAFLI.
Myra greip liljurnar, notaði
þær sem ástæðu til þess að
komast burtu. Þegar hún var
komin fram í anddyrið heyrði
hún að Mildred spurði aftur:
„Hvernig líður Alice?“
Það var venja að minnast á
Alice. En það var máske vegna
þess hve fáir gestir komu. En
það mátti Mildred eiga, eins og
Cornelia hafði sagt, að hún var
trygg og kom altaf öðru hvoru
í heimsókn þótt aðrir hefði
snúið við þeim bakinu. Hún
hafði líka verið góð vinkona
Alice. Og Alice hafði verið ein
af þeim fáu vinkonum, sem
Mildred hafði eignast. Mildred
var eldri, en þær höfðu gengið
saman í skóla, og svo höfðu
þær verið nágrannar eftir að
Alice giftist. Mildred hafði því
rjett til að spyrja þannig.
Enginn var í anddyrinu.
Myra gekk rakleitt yfir það og
inn í borðstofuna og þaðan aft
ur inn í lítið herbergi, þar sem
Alice var vön að hagræða blóm
um sínum. Þar stóðu gljáandi
blómvasar í röð. Myra valdi
lágan grænan vasa fyrir lilj-
urnar því að þær voru svo mis
jafnlega langar, alveg eins og
Mildred hefði slitið þær upp af
handahófi. <
Myru var nú rórra í skapi
en áður. Hún hafði sagt Corne
líu frá ákvörðun sinni.
Næst þurfti hún að tala við
Tim, útskýra það fyrir honum,
að best væri fyrir þau að vera
saman, þau gæti leigt sjer litla
íbúð, hún skyldi sjá um hús-
verkin svo að engin hætta væri
á að tekjurnar hrykki ekki.
Tim þótti vænt um hana. Það
gat þó verið að hann skildi
ekki hvað henni gekk til, en
hún treysti á samþykki hans.
Og svo gat hún líka fengið
sjer atvinnu.
En hvað hafði Corneliu
frænku grunað? Hafði hún
einhverja hugmynd um ástæð-
una fyrir þessu?
Hún var svo sokkin niður í
að hugsa um þetta að langur
tími leið. En svo greip hún vas
ann og skundaði til baka. Hún
kveið fyrir því að hlusta á tal
Mildreds um Alice. En Mild-
red var farin.
Richard var kominn heim..
Hann stóð fyrir framan
frænku sína með hendur í
buxnavösum og var að tala við
hana. Þau litu bæði upp þegar
Myra kom inn.
„Gott kvöld Myra“. sagði
Richard.
Hann var maður í meðallagi
hár, en þrekinn og karlmann-
legur. Ekki svipaði - honum
neitt til Corneliu, en þó var
sami, blíði málrómurinn og
augnaráðið.
„Mildred er farin“, sagði
Cornelia. „Hún kvaðst hafa svo
mikið að gera að hún mætti
ekki tefja. Ekki veit jeg hvaða
annríki það er. Veslingur,
henni liði betur ef hún hefði
eitthvað að gera . . . En hvað
blómin eru falleg“.
í seinasta sinn, hugsaði
Myra, í seinasta sinn. Hún von
aði að Cornelia færi ekki svo
að hún yrði ein með Richard.
Hún setti blómavasann á borð-
ið.
Barton kom inn til þess að
bæta á eldinn.
Cornelia sagði þreytulega:
„Það er best fyrir mig að
I
fara upp á loft, Richard. Bar-
ton . . .
Þeir tóku höndum saman í
kross og Myra hjálpaði Corne-
líu að setjast þar á eins og á
stól. Cornelia brosti og sagði:
„Jeg hefi gaman af að láta
stjana við mig. Myra, ef þú
nærð í hann Tim, þá segðu
honum að jeg biðji hann endi-
lega að heimsækja okkur“.
„Fer vel um þig“. spurði
Richard.
„Ágætlega“. Svo veifaði hún
hönd til Myru, en þeir Rlchard
báru hana með gætni út úr
stofunni.
Myra gekk fram að glugg-
anum og leit út. Það var farið
að skyggja. Vorkvöldið var að
kveðja.
Líklega var það best áð segja
Richard ekki frá þessu. ■— En
hann kom nú að vörmu spori,
gekk hratt yfir anddyrið og
inn í herbergið. Hann vissi alt
þegar. Hann gekk rakleitt til'
Myru.
„Hvað heyri jeg, að þú sjert
að fara, Myra?“
Hún horfði snöggvast fram-
an í hann, en leit svo undan,
en það var einkennilegt, að
þótt hún horfði ekki á hann,
þá sá hún hailn samt og undr-
unar- og spurningarsvipinn í
augum hans. Það kom kökkur
í hálsinn á henni, en hún
reyndi að harka af sjer.
Hann sagði: „Þetta getur
ekki verið alvara þín. Corne-
lia frænka*má ekki missa þig.
Þetta er heimili hennar og
þitt“.
Það var ekki satt. Þetta var
heimili Alice. Myra sneri sjer
undan og sagði:
„Þú varst vænn að taka mig
á þitt heimili“.
Richard gerðist órólegur.
„Þið vitið það báðar, þú og
Cornelia, eða þi^ ættuð að
minsta kosti að víta það hve
mikils virði það er fyrir mig
að hafa ykkur hjer hjá mjer“.
„Hún ætlar að vera hjá þjer
Richard".
„Hún kom til mín í raunum
mínum. Hún kofh eins fljótt og
hún gat. Guð blessi hana fyrir
það. Og þig líka, Myra“.
Þetta varð altaf örðugra og
örðugra. Hún sagði:
„Jeg kom með henni af því
að mjer þykir vænt um hana.
Það veistu, Richard“.
„En hvernig í ósköpunum
. . . “. Hann þagnaði skyndi-
lega og horfði út í bláinn. Svo
sagði hann: „Við skulum tala
betur saman um þetta. Jeg skii
ekki . . . Fáðu þjer sæti.
Hún settist aftur í rauða
hægindastólinn, sem hún var
vön að sitja í á kvöldin. Hann
strauk hendinni nokkrum sinn
um um höfuð sjer og settist
svo í stól á móti henni.
„Segðu mjer nú eins og er.
Hvers vegna viltu 'fara frá
okkur?“
Sannleikurinn var kominn
fram á varir hennar: Vegna
þess að jeg uppgötvaði það
fyrir fáum dögum að jeg elska
þig. Vegna þess að þú ert gift.-
ur Alice.
En hún sagði það auðvitað
ekki. Hún sagði.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS. J
99.
— En hann skal ekki fá mig, hrópaði hún allt í einu
ofsafenginni röddu. Þarna er hafið — hún benti fram
af syllunni — og fyr skal hafið fá mig en Júbal.
— En þú ert mín, Dían, hrópaði jeg, og hvorki Júbal
nje nokkur annar maður skal fá þín, því jeg á þig. Jeg
greip í hendi hennar.
Hún hafði staðið á fætur og horfði framan í mig.
— Jeg trúi þjer ekki, sagði hún, því ef þú ætlaðir að
standa við orð þín, hefðirðu gert þetta, þegar hinir voru
viðstaddir og gátu verið vitni að því. Þá hefði jeg með
sönnu verið maki þinn, nú er hins vegar enginn, sem sjer
þig, og þú‘ veist, að án vitna, ertu mjer algerlega ó-
bundinn. Hún dró að sjer hendina og sneri í mig bak-
inu.
Jeg reyndi að fá hana til að trúa því, að jeg væri ekki
að blekkja hana, en hún virtist ekki geta fengið sig til
að gleyma niðurlægingu þeirri, sem jeg hafði leitt yfir
hana við fyrstu fundi okkar.
— Ætlarðu að standa við allt það, sem þú hefir sagt,
sagði hún, muntu fá nóg tækifæri til að sanna það, nái
Júbal þjer ekki og drepi þig. Jeg er algerlega á valdi
þínu, og það eitt, hvernig þú ferð með mig, mun vera
besta sönnunin. fyrir því, hvaða hug þú berð til mín.
Jeg er ekki maki þinn, og enn einu sinni segi jeg þjer,
að jeg hata þig og mundi gleðjast yfir því, mundi jeg
aldrei aftur sjá þig.
Dían var sannarlega hreinskilin. Ekki var hægt að
mótmæla því. Sannast að segja komst jeg að þeirri nið-
urstöðu, að hreinskilni einkenndi hellisbúa Pellucidar.
Að lokum stakk jeg upp á því, að við gerðum tilraun
til að komast til baka til hellis míns, þar sem við mætt-
um forða okkur undan Júbal, því það skal jeg fúslega
játa, að jeg var ekki meir en svo ákafur að mæta þess-
um gf-immúðlega náunga, sem Dían hafði sagt mjer frá,
fyrst er jeg mætti henni. Það var hann, sem með einn
smáhníf að vopni, hafði drepið bjarndýr í návígi. Það
var Júbal, sem í fimmtíu skrefa fjarlægð gat fleygt
spjóti sínu í gegnum líkama sadoka. Og enn var það
hann, sem með einu höggi með kylfu sinni hafði möl-
brotið rausinn á dyrytha. Nei, mig langaði ekkert að mæta
— Hvernig stendur á því að
hann slæmi drengurinn þinn
gengur með reifað höfuð?
— Það er vegna þess, að
blessaður sakleysinginn hann
sonur þinn kastaði steini í
hann.
— Kærar þakkir, læknir, en
jeg ætlaði mjer ekki að sofa
svo lengi.
★
Hún var heldur óörugg að
keyra bíl, énda fór illa fyrir
henni. Hún lenti í árekstri. —
★
— Hvað ertu að gera allan
daginn?
— Jeg er að skrifa skáld-
sögu.
— Fánýtt verk. Skáldsögu
geturðu fengið keypta í hverri
bókabúð fyrir 10—20 krónur.
★
Læknirinn: — Nei, hjer
duga engin læknisráð. Það er
ellen, sem veldur því að yður
er ilt í hægri fætinum.
Sjúklingurinn: — Já, en
vinstri fóturinn er jafngamall
honum, og þar er mjer ekkert
ilt.
★
Olií — Jeg má ekki leika
mjer við þig, segir hún mamma
mín, vegna þess að þú ert svo
illa upp alinn, en þú mátt
leika þjer við mig, af því að
jeg er vel upp alinn.
1r
— Hjerna er svefnmeðal
handa yður, frú. Það ætti að
duga í sex vikur. I
„Jeg er hrædd um að þetta
hafi verið mjer að kenna“,
sagði hún við manninn, sem
kom út úr hinum bílnum.
„Als ekki, ungfrú“, sagði
hann önugur. „Jeg sá til yðar
í hálfrar mílu fjarska og hefði
svo ósköp vel getað forðað
mjer“. ^
★
Sigga litla var lasin og ligg-
ur í rúminu, en Óli bróðir
hennar gat samt ekki á sjer set
ið með að stríða henni.
•— Ef systir þín væri ekki
svona veik; strákur, myndi jeg
lúskra duglega á þjer fyrir að
hrekkja hana.
— En, mamma, sagði Sigga,
mjer er alveg að batna.
Bílamiðlunin
Bankastræti ? Sími 6063
er miðstöð bifreiðakaupa.
WNMaa****" -MUMMIIWWW