Morgunblaðið - 30.04.1947, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 30. apríl 1947
Á HEIMILI ANNARAR
£{ti,;
iayioyi
Q. c.1 erLart
46. dagur
Upphaflega hafði hún boðið
það;, sem hún hjelt að Myra
inundi gera sig ánægða með.
Hún hafði þegar boðist til þess
að íefa eftir skilnað. Og henni
fanst það lítt skiljanlegt að
Myra skyldi ekki . láta sjer
næfci þá fórn og ekki viljað
þigjia hana.
En þegar lögreglan var svo
farin og alt virtist í besta lagi,
þá hafði Alice sjeð sig um hönd
og neitað að gefa eftir skiln-
að. Það var vegna þess að þá
þóttist hún óhult. Hún var
sanr^ærð orðin um það þá, að
Myra vissi ekkert. En svo kom
þetta að Myra h'afði talað við
Mildred, þegar hún kom ör-
vílnuð frá henni, sannfærð um
að hún hefði myrt Jack. Þá
hafði Alice orðið verulega
hrædd aftur. Þú sagðir mjer
ekki frá þessu, hafði hún sagt.
Og Myra hafði þá svarað í
hjartans einfeldni: Jeg hefi
engum sagt frá því. *En svo
hafíji Alice sagt: Þú ógnaðir
mjer.
Þetta talaði sínu máli og Sam
hlaut að skilja það. Hann hlaut
að gpta sjeð sannleikann gegn
um þetta samtal. Jeg þarf ekki
annað en segja honum frá öllu
saman og þá hlýtur hann að
skilja það, hugsaði Myra.
Sam hafði sveipað um sig
frakkanum. Hann settist nú á
stólbrúðu og kveikti í vindl-
ingi. Hann var þungbúinn á
svip.
En Alice hafði tekið eftir því
að Myra var orðin öruggari.
Það var eins og hún hefði lesið
hugsanir hennar. Hún andvarp
aði því og mælti:
„Sam. Myra segir að jeg hafi
myrt Jack. Hún segist hafa
heyrt alt, sem okkur Mildred!
fór á milli og ætla sjer að segja
frá því. Hún segir, að jeg hafi j
fengið Mildred til að skrifa
brjefið og síðan hafi jeg neytt
éitrinu ofan í hana“. Hún ypti
öxlum út af þessari fjarstæðu.
„Það veit nú enginn betur en
jeg a? enginn hefði getað feng-
ið Mildred til að gera það. En
jeg hefi nú fengið að súpa seyð
ið af þeirri ákæru, sem Webb
bar fram á hendur mjer, svo :
að------“. . (
„Svo að Myra hefir haldið,
að hún gæti leikið sama leik-
inn“„ sagði Sam. „En jeg skal
seg.ia, yður það, Myra, að þjer
gerið aðeins sjálfri yður ó-
leik------“.
„Þetta er alt satt“, hrópaði
Myra, „Alice viðurkendi það
áðan. Hún sagði mjer upp alla
sögu------“.
„Þjer hafið tapað yður. Reyn
ið þjer nú að átta yður---“.
„Þjer verðið að trúa mjer.
Hún er hættuleg. Hún hefir
myrt tvær manneskjur------—
„Mirra“, sagði hann byrstur,
stóð á fætur og gekk nær henni.
„Þjer skuluð vara yður á að
tala þannig“.
„Alice var í tygjum við Jack.
En hann ætlaði að yfirgefa'
hana. Mildred kom með eitrið
handa Alice, en í þess stað tróð
Alice. eitrinu upp í Mildred —“.
Sam þrumaði: „Hvaða vit-
leysa er þetta. Alice gat ekki
neyít citrinu ofan í Mildred“.
„Mildred vissi það að Alic
hafði drepið Jack. O, þjer verð,
ið að hlusta á mig Sam. Hún
sagði Alice að það væri best
fyrir hana að taka inn eitur,
annars yrði hún dæmd til
dauða. Alice trúði henni. Hún
vissi þá ekki að það var ekki
hægt að ákæra hana aftur fyrir
morðið. Hún lofaði því að rita
undir yfirlýsingu, ef Mildred
vildi skrifa hana. Hún-------“.
Sam þreif um báðar hendur,
hennar, en hún sleit sig af hon-
um. Og hún fann það um leið, ■
að böndin bárust að henni j
sjálfn um það að hún væri æð- j
isgegnin, trylt, brjáluð, og að
sjer mundi ekki verða trúað,
heldur Alice, sem sat þar.svo^
róleg og sakleysisleg.
Sam sagði byrstur: „Nei, nú!
er nóg komið Myra“.
„Hún viðurkendi það áðan.1
Hún sagði mjer alt sjálf-----“.
„Myra, góða reyndu nú að
stilla þig“, mælti Alice í með- j
auinkunartón. Finst þjer það (
sjálfri líklegt að jeg mundi
hafa sagt þjer frá því, ef jeg
mundi hafa sagt þjer frá því,
ef-- jeg hefði drýgt svo hræði-
legan glæp? Heldurðu að jeg
hefði sagt nokkrum frá þvi?
Myra mín, reyndu nú að taka
sönsum. Öllum getur orðið það
á að iapa sjer. En þótt þú sjert
nú orðin úrkula vonar um það
að krækja í Richard, þá reyndu
að bera það með stillingu. Við
Sam skulum ekki segja honum
neitb frá þessu. Það er best
fyrir þig að hann minnist þín
eins og þú varst, en ékki —“.
„Jeg hefi ekki tapað enn“,
sagði Myra og var nú alt í einu
róleg. Því að þá mundi hún eft
ir byssunni. Hún lá þar á borð-
inu og það glóði á hana. En
Sam hafði ekki tekið. eftir
henni, hún lá á bak við liljurn-
ar frá henni Mildred. Myra
smeygði sjer fram hjá Sam og
að borðinu og benti: „Þarna er
byssan. Alice faldi hana í holu
í handriðssúlunni þegar hún;
hafði myrt Jack“.
Sam gekk þangað. Hann
starði á byssuna og varð náföl-
ur. „Þarna er þá byssan. Að
minsta kosti líkist það henni“,
hrópaði hann og það kom á-
hyggiusvjpur á hann.
Mvra flýtti sjer að segja:
„Hún faldi hana í handriðssúl-
unni. Húnninn er laus. Hún hef
ir einhvern veginn getað falið
hana á sjer þegar Webb bar að.
Þú varst þá í síðum hvítum
kjól“, sagði hún og sneri sjer
að Alice. „Þú vissir að leyni-
hálf var undir húninum. Þú
hjelst byssunni svo að Webb
gæti ekki sjeð hana. Og þegar
hann bað þig að síma þá
hljópstu fram í anddyrið, en
hann fór að draga frá glugga-
tjöldin. Þess vegna sá hann
ekki til þín. Þú lyftir upp hún-
inum og smeygðir byssunni nið
ur í leynihólfið, og raukst svo
í símann. Og enginn vissi um
þetta fyr en------“.
Alicé sagði: „Myra, hvar
grófstu upp þessa byssu? Skildi
Mildred hana eftir? Tókstu
hana svo og faldir hana til þess
að geta skelt skuldinni á mig?
Jú, bú hafðir rænu á því ein-
mitt á sömu stundu og kona
var að deyja fyrir fótum þín-
um“.
Sam gekk að .borðinu og tók
byssvna.
„Hún er hlaðin“, flýtti Myra
sjer að segja. „Alice hlóð
hana“. Svo varð henni litið
framan í Alice og sá þá á kæru
leysissvip hennar að þetta var
ekki satt. Hvað hafði hún gert
af kúlunum? Fleygt þeim út
um wiuggann á meðan Myra
sótti Sam?
Sam mælti: „Hvar fanst
þessi byssa. Myra?“
„Hún var í handriðssúlunni.
Jeg fann hana og — -—“
Alice mælti: „Fyrst ásakaðir
þú mig og nú segir þú að þú
hafir fundið byssuna. Ó, Myra,
þú hefir tapað. En reyncju að
bera það vel. Taktu því eins og
maður. Bættu ekki gráu ofan
á svart með því að espa alla
upp á móti þjer. Spiltu ekki
því góða áliti, sem bæði Ric-
hard og jeg vildum gjarna hafa
á þier. Góði Sam, reyndu að
fá hana til að hátta. Gefðu
henni svefnmeðal og láttu ekki
Richard sjá hana meðan hún er
í þessum ham“.
Myra sneri sjer að Sam og
var nú reið: „Þjer verðið að
hlusta á mig. Þó þjer haldið að
jeg sje viti mínu fjær, þá verð-
ið þier að hlusta á meðan jeg
segi yður upp alla sögu‘.
„Þjer eruð ekki með öllum
mjalla“, sagði Sam. „Jeg skal
varðveita byssuna og jeg
skal------
„Fingraför hennar eru á
henni“, sagði Myra. „Fingra-
för hennar hljóta að sjást á
henru“.
Flann slepti ekki byssunni að
heldur. „Þjer megið ekki halda
fram þessari vitleysu“. sagði
hann. „Hefirðu gert þjer grein
fyrir því hve hræðileg er sú
ákæra, sem þú berð fram?“
„Jeg hefi aðeins sagt sann-
leikann“.
Hann sneri sjer að Alice.
„Mjer þykir fyrir því að
þetta skuli nú hafa bæst ofan
á alt annað, Alice“. sagði hann.
„En taktu þetta ekki nærri
þjer. Enginn mun leggja trún-
að á það, sem Myra segir. Við
höfum nú fengið fullgildar
sannanir fyrir því, hver myrti
Mapders. Og hún mun átta sig
á þessu þegar frá líður og hún.
hefir fengið tíma til að jafna
sig“.
í sama bili lauk Richard upp
útidvrunum og gekk hratt og
ljettilega inn anddyrið. Það lá
vel á honum því að hann raul-
aði fyrir munni sjer. Það var
eins og nýtt andrúmsloft kæmi
með þessu hljóði. Myru ljetti
mjöp mikið og hún flýtti sjér
á móti honum. En Sam greip
um úlfnlið hennar og hjelt
henni eins og í skrúfstykki.
Hann hvæsti: „Yður er ekki
sjálfrátt ef þ.ier ætlið að segja
Dick frá þessu. Reynið að
hugsa. Yðar vegna megið þjer
ekki láta Richard sjá yður í
þessu skapi“.
Richard kom í dyrnar. „Er
sakadómarinn kominn?“ spurði
hanri.
,.Nei“, sagði Sam og herti
enn takið um úlfnliðinn á
Mvru. Richard var svo niður
sokkinn í sínar eigin hugsanir,
að hann tók ekkert eftir því
hvernig ástatt var þarna inni.
Æfintýrið um IVlóða Manga
Eftir BEAU BLACKHAM.
20.
hann benti á vagninn, þar sem sjá mátti á kollinn á
tveimur gulum trjehestum.
— Þú segir nokkuð, sagði lestarstjórinn. En hvað getum
við gert?
— Jeg veit það ekki, sagði vörðurinn, og svo stóðu þeir
iestarstjórinn og hugsuðu og hugsuðu og störðu á trje-
.hestana.
Mangi velti þessu líka fyrir sjer, og honum datt brátt
ráð í hug. Allan liðlangan daginn hafði hann verið að
hugsa um, hvernig hánn gæti komist á skemmtistaðinn,
og nú sá hann ráðið.
— Hversvegna ekki að fara með hestana á staðinn,
sagði hann og bar ótt á.
— Fl^tja hestana á þessum tíma dags út á skemmtun-
ina! sögðu þeir lestarstjórinn og vörðurinn samtímis.
— Já, sagði Mangi. Það er aldrei að vita, nema ekki
sje hægt að nota hringekjuna, þegar tvo hesta vantar.
Og, bætti hann svo við, hugsið þið ^kkur bara, hvað börn-
in verða fyrir miklum vonbrigðum, ef tvo hesta vantar.
— Máske þú hafir rjett fyrir þjer, Mangi, sagði lestar-
stjórinn, og vörðurinn, sem var vingjarnlegasti maður,
samsinnti þessu. Svo lestarstjórinn fór upp í eimreiðina
og vörðurinn upp í vagninn sinn og skömmu seinna voru
þeir lagðir af stað til skemmtistaðarins.
Þegar þangað kom, fór lestarvörðurinn að leita að eig-
andanum, sem hjet Finnigan. En á meðan á því stóð,
fylgdist Móði Mangi af miklum áhuga með því, sem var
að gerast allt í kringum hann. Þarna var mikill mann-
f jöldi saman kominn. Allir voru eitthvað að skemmta sjer,
sumir í rólunum, aðrir í bílunum og Paradísarhjólinu.
Mangi hugsaði með sjálfum sjer, að það hlyti að vera alveg
dásarnlegt, að eiga heima á svona stað. Það hlaut að vera
miklu skemmtilegra, hugsaði hann, en að vera járnbraut-
arlest, sem dag eftir dag dró sömu vagnana eftir sömu
teinunum, Á svona skemmtistöðum voru allir altaf í svo
góðu skapi.
Síðasíi fíllinn.
Aðeins einn af fílum ’ þeim,
sem voru í dýragörðum Ber-
línarborgar í stríðsbyrjun, lifði
loftárásirnar á borgina af, en
einnig hann er nú dauður. Við
krufningu kom í ljós, að fíllinn
hafði dáið úr sulti.
★
Illar frjettir.
Pjetur litli er duglegastur
allra nemendanna í skólanum.
Það vakti því mikla undrun
kennarans, þegar Pjetur einn
dag kunni alls ekki neitt. Hann
virtist alveg mállaus.
— Hvað hefir eiginlega kom
ið fyrir þig? spurði kennarinn
undrandi.
— Þjer verðið að afsaka,
herra kennari, en mjer var til-
kynt það í morgun að jeg væri
orðinn bróðir.
*
1 Liðhlaupari.
26 ára gamall sænskur sjó-
maður, Torsten Larsson, sem í
fjögur ár barðist með banda-
mönnum, bæði í Normandí og
við Japan, hefir verið dæmdur
í hálfs annars mánaðar fahg-
elsi fyrir liðhlaup úr sænska
hernum. Hann fór ungur til
Filippseyja, þar sem hann gifti
sig. Eftir stríðið kom hann í
heimsókn til Svíþjóðar, þar
sem hann var kallaður í flot-
ann^ en þá strauk hann til Suð-
ur-Ameríku.
Stór maður.
Alt bendir til þess að Bret-
land eignist innan skamms
stærsta mann héimsins. Hann
heitir Eward'Ewans og er 2,78
m. að hæð, og eftir því, sem
læknar segja, hækkar hann uin
fjóra þumlunga á ári, þar til
hann hefir náð átta feta hæð.
Svo að vitað sje eru aðeins
tveír menn stærri en Ewans,
einn Þjóðverji og einn Austur-
ríkismaður.
★
Listisnekkja Hitlers.
Gufusnekkjan „Grille“, sem á
sínum tíma var í eigu Hitlers,
er nú á leiðinni frá Hartle-
pool til Gibraltar, þar sem nú-
verandi eigandi , hennar, sýr-
lenski vefnaðarvörukaupmað-
urinn Georg Adra, bíður henn-
ar. Áhöfn skipsins eru 87
menn.
★
Breska flotastjórnin hefir
látið smíða í Bombay risastóra
flotkvíð, þar sem hægt er að
taka til viðgerðar alt að'
50.000 smálesta skip. Flotkví
þessari, sem kostaði yfir 30
miljónir kr., hefir veríð ákveð-
inn staður hjá Malta til afnota
fyrir Miðjarðarhafsflotann.
Hún verður flutt um Suez-
skurðinn, og mun ferðin um
hann taka fjóra daga. Verður
skurðurinn lokaður allri ann-
ari umferð á meðan.