Morgunblaðið - 13.05.1947, Blaðsíða 14

14

MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 13. maí 1947, i
Á FARTINNI
czCeynilöcjrecf íuóa^a eftír f^eter (SLeuneu
8. dagur
Hún verður ein af þessum
stúlkum, sem maður kynnist
ekki svo vel að maður muni
eftir þeim. Gamli viskujöfur-
inn Konfúsíus sagði: ,,Þegar
maðurinn kynnist verður hann
líkur ljóðabók, sem er þaulles-
in, en ekki hrífandi“. Þetta sýn
ir að hann vissi hvað hann söng
og ,ieg felst á þetta því að jeg
vil helst hafa bækurnar nýjar
og ólesnar og þótt spjöldin sjeu
falleg þá sje þó hitt betra, sem
er á milli þeirra. Eða hvsfð finst
þjer?
Meðan jeg er í þessum djúpu
og alvarlegu hugsufium, eru
dyrnar opnaðar. Hefði jeg nú
verið einn af þeim, sem lætur
sjer bregða, þá hefði jeg gap-
að eins og þorskur á þurru
landi. Því að það var sannar-
lega sjón að sjá stúlkuna, sem
lcom til dyra.
Það getur vel verið að þú
hafi" lofast stúlku einhvern
tím^ og svo sjeð aðra. sem þjer
líkaði betur og svö framvegis.
En jeg segi þjer það satt, að
þótt _þú tínir upp allar þær
stúl’áur, sem þú hefir verið vit-
laus eftir um dagana, þá kemst
engin þeirra og ekki einu sinni
allar í hálfkvisti við þessa.
Hún er í meðallagi há og með
brúnt hár, sem gullinni slikju
úthafið. Vaxtarlag hennar er
eins og rjómi í gróandanum og
augun eru djúp og blá eins og
úthafið. Vaxarlag hennar er
svo að hver einasta dansmær
mundi öfunda hans og hún er
hraustleg og fjaðurmögnuð í
hverri hreyfingu. Jeg skal segja
ykkur það í einlægni, piltar, að
ef jeg væri Persíukeisari og
gæti dregið þessa í kvennabúr
mitt, þá mundi jeg sparka út
öllum hinum konunum. fimm
hundruð og fjörutíu að tölu, og
ekki, híka við það.
Þarna stóð hún nú og horfði
á rrj,r. Og hún gerði ekki svo
mikið sem depla augunum. Það
var svo sem henni fyndist ekk-
ert undarlegt við það, að hún
opnaði þetta afskekta hús fyr-
ir Kv'ókunnugum manni klukk
an að ganga fjögur um nótt.
Hún studdi annari höndinni á
mjöðminni og hallaðist upp að
dyra^afnum.
Hún sagði: „Hvað get jeg
gert fyrir yður?“
Hún sagði þetta nokkuð
hvatskeytlega, ekki í byrstum
tón, æn nægilega mynduglega
til bess að láta bera virðingu
fyrir sjer. Já, jeg segi ykkur
það satt. hún er gull af kven-
manni.
„Frú mín“, sagði jeg, „mig
langar til þess að tala við yður.
Það eru tvö eða þrjú atriði,
sem mig langar til að fræðast
um af yður. og hvort sem sje
þjer trúið því eða ekki, þá er
best fyrir yður að láta að vilja
mínum. Annars munuð þjer
ið.rast stórkostlega“.
Hún hreyfði sig ekki en
sagði:
„Þjer eruð hortugur ferða-
maður. En jeg skal láta yður
vita það, að hjer er enga vinnu
að fá, og ekki kærum við okkur
heldur um það að kaupa jóla-
kort fyrir næstu jól. Hvað ætti
jeg svo sem að tala um við
yður? Og hvernig agtti jeg að
iðrast þess ef jeg gerði það
ekki?“
„Það skal jeg skýra fyrir yð-
ur undir eins“, sagði jeg. „Sko,
jeg er Lemmy Caution, og jeg
er meo leynilögreglumanns
skírteini upp á vasann. Og svo
get jeg gefið yður sjerstakar
upplýsingar, sem jeg mundi
ekki einu sinni trúa henni móð
ur''minni fyrir. Þjer vitið það
•líkk,~.a ekki að jeg er líkið, sem
Max Schribner heldur að sje á
reki niður ána. í öðru lagi
eruð.þjer sú stúlka, sem Rudy
vinr_’ hans Schribner talaði við
í síma rjett áðan. Satt að segja
var það nú ekki Rudy, heldur
jeg sjálfur. Og í þriðja lagi.
þegar jeg heyrði yðar yndis-
legu rödd í símanum áðan. þá
sagði jeg við sjálfan mig, að
þarna væri stúlka, sem jeg
þyrft.i að kynnast, og þess.
vegna ljet jeg yður senda Max
á burtu. Og í fjórða og síðasta
lagi þá eruð þjer svo falleg
stúlka að þjer ættuð ekki að
vera ein á vissum tímum’. En
þótt jeg viti að margur piltur-
inn hafi yfirgefið hinn þrönga
veg vegna hættulegrar fegurð-
ar, þá mundi jeg áræða að
koma inn með yður. Og svo
þakka jeg fyrir áheyrnina".
H'úci brosti ofurlítið. Hún er
svei mjer þá svo köld að það
mætti kæla Martini á henni.
„Svo þjer eruð Cautian?11
sagði hún. ,,Hinn mikli Lemmy
Caujtion. Augasteinn dómsmála
ráðuneytisins. Þjer eruð dásam
legur maður er ekki svo?“
„Hugsið ekki um það heill-
in“, sagði jeg.
„Jeg var ekki að hugsa um
það“, sagði hún .„En komið inn
ef þj.er ætlið yður það og segið
það sem yður liggur á hjarta
sem allra fyrst, því mig langar
til að fá mjer blund í nótt“.
„Hunangsdís", sagði jeg og
smeygði mjer inn um dyrnar.
Jeg brosti blítt við henni. „Jeg
skal _segja »yður það. að þegar
jeg rekst á stúlku, sem er í
eins fallegum brúnum flauels-
kjól og þjer eruð, með klingu
á brjósti og festi um hálsinn,
að ,jeg tali nú ekki um háhæla
skó og vatnsbylgjur í hári, þá
er jeg viss um það að hún er
ekki að hugsa um að fá sjer
blund. Og hana nú. Áttuð þjer
máske von á einhverjum?“
Hún fylgdi mjer inn í her-
bergið þar sem við Schribner
og Milton vorum daginn áður.
Svo sagði hún:
„Jeg sagði ekki að jeg ætlaði
að so/a í fötunum — eða gaf
jeg bað í skyn?“ Hún benti
mjer á stóran hægindastól.
„Fáið yður sæti, það er að
segja ef þið leynilögreglumenn
irnir megið nokkurn tíma setj
ast. Og afsakið það ef jeg fer
hjá mjer“. Hún leit gletnislega
til mín. „Jeg er ekki veraldar-
’vön pg jeg hefi aldrei komist
í það að verða fyrir nátthrafni
eins og yður“.
„Nú eruð þjer að gera að
gamni yðar“, sagði jeg. „Hvar
í ósköpunum hafið þjer verið
alla yðar ævi?“
„Jeg hefi aldrei kynst karl-
mönnum“, sagði hún og sendi
mjer svo brennandi augnaráð
að hægt hefði verið að kveikja
í vindling við það. „Alla mína
þekkingu hefi jeg fengið við
lestur góðra bóka“.
„Nú segið þjer ekki satt“,
sagði jeg, „nema þjer eigið við
þá þekkingu, sem hægt er að fá
af ávísanabókum ungra pilta“,
Hún settist og krosslagði fæt
urna. Það var unun að sjá. Jeg
ætla ekki að fara að lýsa fót-
legfíium hennar, en það eru al-
mennilegir fótleggir. Það segi
jeg hiklaust og jeg veit hvað
jeg- syng.
„Þjer þykist sniðugur“. sagði
hún. „Þjer þykist hafa snuðrað
eitthvað upp. Jæja. hvað er
það?^Hvað er það, sem nagar
yður innvortis?“
„Jeg skal nú þegar komast
að því“. sagði jeg. ,Og þjer eruð
ekki fjarri því að eiga kollgát-
una. Jeg hefi snuðrað ýmislegt
upp um yður og Maxie sem get
ur orðið óþægilegt ef jeg kæri
mig um“.
„Ekki er það nú víst“, sagði
hún. ,Jeg hefi heyrt yðar getið,
Mr. Caution. Þjer eruð sagður
duglegur og slyngur. En jeg
hefi nú ekki orðið vör við það.
Þegar þjer hugsið yður um þá
minnir það mig á seinagang".
„Jpg kveikti í vindling. „Það
er b;st fyrir yður að hlusta á
mig og hlusta vel“, sagði jeg.
I „Þje^ætlið máske að tefja tím-
ann þangað til Maxie kemur
I aftur. En það dugir yður ekki,
' því að hvenær sem jeg sje
í þanrp durt aftur og er ekki í
|*góðu skapi, þá mun jeg dusta
hann þangað fil hann verður
, eins og blekklessa á gólfinu.
I Það er því best að við tölum
. saman“.
! „Hver bannar yður að tala?“
sagði hún. Reynið þjer að kom-
ast að efninu, fen ef þjer verðið
leiðirdegur, þá fer jeg upp að
hátta“.
| „Alt í lagi“, sagði jeg. „Þetta
^líkar mjer. Jeg hefi altaf unað
mjer vel hjá fallegum konum,
og ef þjer haldið að mjer líði
ekki vel núna, þá er það mis-
skilningur. En nú þarf jeg
1 fyrst ^f öllu að fá að vita, hvað
þjer heitið“.
I „Tamara Phelps“, sagði hún,
' „og vinir mínir kalla mig bara
Tamara“.
,Jæja, Tamara mín“, sagði
jeg, „nú skal jeg segja yður
hvað mjer liggur á hjarta- Jeg-
er að leita að stúlku, sem heit-
ir Julia Wayles. Hún var trú-
lofuð mann, sem heitir Larson,
en hvarf. Þeir halda að henni
hafi verið rænt, og jeg held að
Schribner viti eitthvað um það.
Og svo grunar mig að þjer sje-
uð í vitorði með honum. í gær-
kvöldi kom jeg hingað til þess
að tfjj.a við Schribner og spyrja
hann hvort hann vissi ekki hvar
hún væri. Jeg sagði honum að
jeg hjeti Paul Willik, en þá ber
þar að mannskratta, sem þekk-
ir mig, og Maxie varð vitlaus
og sagði að rjettast væri að
drepa mig og hendá mjer í
ána. Hvernig líst yður á?“
I „Mjer líst ekki vel á það“,
sagði hún. „En jeg veit ekki
hvort það er satt eða logið.
Eitt er þó sýnilegt, að þjer haf-
ið ekki verið drepinn, og að
þjer eruð ekki lík á reki niður
ána, Jfeg býst því ekki við að
þjer getið ákært Max fyrir
morð“.
mm
Sykurnáma Siggu gömiu
Efíir ANN RICHARDS
6.
„,Jeg skal ná mjer niðri á ykkur, Alli árrisuli og Sigga
gamla,“ tautaði hann. „Jeg skal svei mjer kenna ykkur að
vera ekki að hæðast að mjer“.
‘ Og svo þrammaði hann af stað til heimilis síns, en það
var í gömlu’eikartrje. Þegar þangað var komið, seíti hann
upp hugvekjuhúfu, sem hann átti, þetta var galdrahúfa,
og ekki gat hann hugsað án hennar, en stundum var hann
jafnvel svo latur, að hann nenti ekki að sækja hana, svo
hann gæti hugsað hálfa hugsun. En í þetta skipti hjet hann
því með sjálfum sjer, að aldrei aftur mundi hann reyna
að hugsa, án þess að hafa galdrahúfuna á höfðinu. Að
hugsa án háfunnar, hafði oft komið honum í koll, en aldrei
þó jafn áþreifanlega og þennan morgun!
Annar kafli.
I skógi þeim, sem Gráálfur bjó í, var heilmikið af grasi-
grónum trjárjóðrum, þar sem trje höfðu verið felld í eld-
inn. Hann leitaði upp eitt af þessum rjóðrum, til að hugsa.
Hann settist með krosslagða fætur á trjábol og setti upp
hugvekjuhúfuna sína.
Hann var í svo vondu skapi, að hann fór strax að
hugsa um það, hvernig hann gæti hefnt sín á Alla ár-
risula. Fyrst velti hann því fyrir sjer, hvort hann gæti
ekki sett eitur í eitthvað af kökum Siggu gömlu, og
stútað Alla þannig fyrir fullt og allt. Svo datt honum
í hug, hvor hann gæti ekki strengt band yfir eldhús-
glugga Siggu gömlu, þannig að Alli mundi detta um
hann og meiða sig. En ekki leist honum alskostar vel
á þá hugmynd, því að- ekkert var. að vita, nema Alla
mundi fljótlega batna. En svo datt honum allt í einu
í hug það versta af öllum vondum brögðum, og þetta
hafði slík áhrif á hann, að hann sat grafkyr, eins og hamj
svæfi.
Um líkt tleyti og þetta skeði, var ungfrú líigunn
íþorni á göngutúr, og veðrið var svo gott, að hún var
full af gáska og glettni. Svo einkennilega vildi til, að
hún rakst á Gráálf, þar sem hann sat eins og klettur á
trjábolnum.
— Hvernig, sem jeg leitaði,
gat jeg hvergi fundið lítinn
hund í líkingu við „Búbbý“
sáluga, svo mjer datt í hug að
kaupa úlfalda.
★
Halió, halló’.
Prófessorarnir eru annálaðir
fyrir gleymsku, eins og allir
vita og margar sögur sagðar
um það, sannar og ósannar. —
Hjer er ein:
Kunnur prófessor í læknis-
fræði hafði tekið að sjer að
rannsaka sjúkdóm greifafrúar
nokkurrar. Hann komst að því
að hún þjáðist af illkynjuðum
hjartasjúkdómi. Hann „hlust-
aði“ hana stanslaust í stund-
arfjprðung, en þá fór að koma
annarlegur glampi í augu hans,
eins og hann skynjaði ekki stað
og stund. Alt í einu var eins
og hann kæmi til sjálfs sín og
kallaði:
— Já, halló, halló, þetta er-
prófessor X.
'k
Hjúskapur borgar sig.
Það er haft orð á því, að það
borgi sig að vera giftur í Sao
Paulo í Brasilíu. Þar hefir
nefnilega verið ákveðið, að
laun giftra manna hækki um
75%, en launahækkun þeirra
ógiftu nemur ekki nema 35%.
★
Stúlka kölluð í herinn.
ÍT)ölunum í Svíþjóð kom það
nýlega fyrir, að stúlka var
kölluð í herinn. Var það af
misgáningi, vegna þess að for-
nafn hennar var misskilið, Fyr
ir milligöngu prestsins tókst að
afstýra því, að stúlkan yrði að
fara til herbúðanna.
★
Alvarlegt verkfall!
Verkföll eru komin í tísku.
Það sjest best á því, hvað ííð
þau eru um heim allan. Fyrir
nokkru síðan ákváðu t. d. „stat
4starnir“, sem leika í leikriti
Shakespeares „Richard 111“ í
Konunglega leikhúsinu í Stokk
hólmi að gera verkfall, ef þeir
fengju ekki launahækkun.
iiNnniimMMmitiimntimiiiiiiimiiiiiiii
- Almenna fasteignasalan ■
Bankastræti 7, sími 6063,
er miðstöð fasteignakaupa.