Morgunblaðið - 01.06.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIB
Sunnudagur 1. júní 1947
Á FARTINNI
cJ-!eijnilöcjrecjÍuóaífa ejíie j^eter (Sheuneu
22. dagur
Hún gefur mjer auga, og þeg
ar jeg segi að hún gefi auga,
þá er það að gefa auga. Hún
hefi>; blá augu og hún beinir
þeirn fyrst að fótunum á mjer
og færir þau svo upp eftir. Og
hvernig þau færast upp eftir
mjer. Þau koma hægt og hægt,
alla leið neðan frá-skóm, upp
eftir vestishnöppunum mín-
um og staðnæmást loksins við
andlitið á mjer. Ó, hvílík augu,
piltar. Það var eins og brenn-
andi logar færi um mig allan,
og hjelt jeg þó að það gæti ekki
komið fyrir.
Jeg stend þarna og segi ekk-
ert. Jeg bíð eftir því að hún
ávarpi mig. Jeg'er að bíða eftir
því hvort rödd hennar er jafn
yndisleg og alt annað við" hana.
Jeg þurfti ekki að efast um það.
Þegar hún byrjar að tala er
rödd hennar mjúk og orðin
drjúpa hægt af vörum hennar
eins og dögg af rósarblöðum.
Hún segir: „Halló, fjelagi
Svo kemur bros á var-
irnar. og festist þar. Hún horfir
á mig og höndin með brauð-
sneiðinni staðnæmist miðja
vegu milli borðsins og munns-
ins.
Jeg sest. Jeg segi ekki eitt
einasta orð. Það er víst best að
lofa Jienni að segja eitthvað
meira, hugsa jeg. Það er lík-
lega betra fyrir mig.
Hún segir: „Svo þjer Homið
frá Schribner. Jeg býst við því
að hann hafi fundið miðann,
þegar hann kom heim?“
„Já“, segi jeg. „Einhver hafði
skilið eftir miða í bílnum hans.
Maxie giskaði þá á að hann
hefði farið á mis við yður og
hað mig að fara sem skjótast
hingað“.
Hún horfir lengi á mig. Svo
segir hún:
„Mjer sýnist á yður að þjer
kunnið að dansa. Hafið þjer
nokkurn tíma heyrt getið um
dans sem heitir conga?“
Er hún að hæðast að mjer,
eða hvað?.Mitt í þessu Juliu-
máli fer hún að hugsa um það
hvort jeg kunni conga.
„Frú mín góð“, segi jeg, „það
var einmtit jeg sem fann upp
conga“.
Hún kinkar kolli. Svo band-
ar hún til þjóns sem er hinum
megin í salnum. Hann kemur.
„Segið hljómsveitinni að
fara aftur upp á pallinn og
Jeika. conga“, segir hún.. „Mig
tangar til að dansa“.
Hljómsvéitin fer aftur upp á
pallinn og byrjar að leika. Hún
stendur á fætur og jeg líka.
Hún kemur til mín og leggur
sig upp í fangið á mjer eins og
ekkert sje. Og sú kann að
dansa.
Við erum ein á gólfinu og
músikin er góð. Hún vefur sig
upp að mjer og við dönsum.
Jeg hefi dansað conga áður og
það getur vel verið að jeg eigi
eftir að dansa hann seinna, en
það getur aldrei orðið jafn ynd
islégt og nú. Þessi stúlka er svo
vel vaxin að hún þyrfti engin
föt, og það er hreinasta opin-
be)|un að dansa við hana. Jeg
gleými öllu öðru.
Þeir ljeku danáinn fimm
sinr.um áður en við hættum og
gengum aftur 'að borðinu. Á
meðan við vorum burtu hefir
einhver sett viskýflösku á borð
ið. Hún opriar flöskuna og hell-
ir drjúgum á glas og blandar
það svo með svolitlu sóda-
vatni. Síðan rjettir hún mjer
glasið.
„Hvað heitið þjer fallegi
maður?“ segir hún. „Og hvaða
starf hafið þjer hjá Max
Schribner?“
„Jeg heiti Willy Careras“,
segi jeg. „Jeg var áður með
Margonipiltunum í Chicago. En
svo varð mjer ekki vært þar.
Og jeg hugsaði sem svo að það
mundi vera best fyrir rnig að
fara í sumarfrí. Jeg fór svo
hingað í fyrra. Og jeg hefi ekki
gert annað en flækjast hjerna,
þangað til jeg hitti Schribner.
Jeg kyntist honum í New York
fyrir mörgum árum og hann
sagðí að jeg gæti komið til sín
og máske hjálpað sjer lítils-
háttar. Hann er hjer í einhverj
um erindagerðum — jeg veit
ekki hverjum. Jeg er svona
vikadrengur hjá honum — ef
þjer skiljið það“.
Hún segir: „Jeg vona að
hann borgi yður gott kaup. Þjer
eruð vikadrengur ....„ Hún
brosið einkennifega til mín.
„Jeg gæti einmitt notað slíkan
vikadreng“, segir hún.
Jeg gef henni hýrt auga.
„Segið þjer meira, Tamara“,
segi jeg.
„Vikadreng sem getur svar-
að fyrir mig í síma“, segir hún
brosandi. „Það var nú ekki ann
að“. Svo lítur hún á mig bláu
augunum sínum. Varirnar kipr
ast lítið eitt. Svo segir hún al-
varlega: „Jeg vil ekki að þjer
misskiljið mig — Willy. Bless-
aðir látið yður ekki detta í hug
að jeg sje stúlka, sem hægt er
að taka með trompi. Jeg er
ekki fljóttekin“.
Jeg brosi framan í hana.
„Jeg verð að trúa því fyrst
að þier segið það“, segi jeg. „En
sú sem dansar conga jafn dá-
samlega og þjer, hlýtur að vera
útfarin . . . . “
,,Það er alt annað“, segir
hún. „Jeg hefi gaman að dansa.
En iengra er ekki hægt að
koma mjer ....“ Hún horfir
niður á diskinn sinn.
„Getur verið“, segi jeg, „en
einhvern tíma breytist þetta“.
Jeg brosi framan í hana. ,Þjer
hafið, máske ekki hitt á þann
rjetta ennþá“.
„Getur verið“, segir hún og
andvarpar. „Mjer hefir aldrei
gefist tækifæri til að segja ann
-að en nei ....“.
Hún <seilist í glasið mitt. Hún
ber það að vörum sjer og dreyp
ir á því. Svo rjettir hún mjer
það.
„Mig langaði til að bragða
það“, segir hún, Svo opnar hún
tösku sína og tekur upp úr
henni henni tvo vindlinga. Hún
kveikir í þeim báðum í einu.
Svo rjettir hún mjer annan.
Þegar jeg sting honum upp í
mig angar hann af vellyktandi.
Hann hefir líklega dregið þá
angan í sig í töskúnni. Og það
er góour ilmur af honum sjálf-
um. Jeg lít snöggvast á hana.
Hún er svo falleg að hún getur
gert mann utan við sig.
Hún stendur á fætur. Bláa
slæðan hennar setur á hana
nunnusvip. Hún segir: „Það er
best, Willy, að þjer farið heim
til Max og segið honum að
Rudy muni heimsækja hann á
morgun. Góða nótt, fallegi mað
ur“. Hún tekur töskuna sína og
fer. Hún fer út um aðrar dyr
en jeg kom inn um.
Jeg tæmi glasið mitt. Þegar
jeg lít upp stendur hjá mjer sá
sem hleypti mjer inn og bíður
eftir mjer. Hann fylgir mjer
niður.
Úti er dimt og dálítil rigning.
Jeg er ekki í góðu skapi. Mjer
hefir ekkert orðið ágengt, en
stúlkan hefir vafið mjer um
fingur sjer. Kanske hún hafi
búist við Rudy Zimman — hin
um rjetta — á hverri stundu,
og þess vegna hafi hún látið
svona.
Jeg geng þangað sem jeg
skildi við bílinn. Rjett aftan
við hann er annar bíll, stór bíll.
Þegar jeg er að opna dyrnar á
mínum bíl, leggur einhver hönd
ina á öxl mjer. Jeg sný mjer
snöjglega við. Hún er þá þarna.
„Mjer þykir vænt um að sjá
yður Tamara“, segi jeg. „Það
er langt síðan við höfum hitst“.
Hún hlær ofurlítið. Við ljós-
in frá bílnum hennar sje jeg
að hún er komin í loðkápu og
hefir bundið slæðuna sem skýlu
um höfuð sjer. Hún stendur
rjett hjá mjer og jeg finn sama
ilminn eins og af vindlingn-
um.
„Heyrið þjer, Willy“, segir
hún. „Það getur vel verið að
þjer hafið -mikið að gera hjá
Schribner. Hann er í einhverju
braski núna. En ef þjer hafið
tíma til þess þá heimsækið mig.
Mig langar til þess að tala við
yður“.
„Jæja“, segi jeg, „og um
hvað, gæskan?“
Hún hlær enn og hláturinn
er eins og lækjarniður niðri í
hálsínum á henrri.
„Þjer minnið mig á kanarí-
fugl, sem jeg átti einu sinni“,
segir hún. „En jeg á heima í
Grange í Mountstræti í London.
Lítið þjer inn einhvern tíma“.
„Já, jeg skal koma“, segi jeg.
„Það verður mjög gaman“,
segir hún.
Hún lyftir annari hendinni
með hvítum geitarskinnshanska
og klípur í neðri vörina á mjer
með tveimur fingrum og dreg-
ur mig niður að sjer. Svo kvss-
ir hún mig hreint og beint
svona. Jeg segi ykkur það satt,
piltar, að þessi Tamara á engan
sinn líka. _ *
Hún hörfar aftur á bak og
segir hálf kuldalega: „Mig lang
ar mest til þess að vera reið
við yður. Hamingjan má vita
hvers vegna. En mig langar til
þess. Verið þjer sælir, kvenna-
gull“.
Hun stekkur inn í bílinn sinn
og setur hann á stað. Jeg horfi
á eftir rauða ljósinu aftan á
honum.
* *
Jeg ek hægt og rólega í átt-
ina til Betchworth. Jeg hefi um
margt að hugsa og nógan tíma
til þess.
GULLN! SPORINN
Eftir Quiller Couch.
2.
ana, og var einna líkast og svallararnir uppi ónáðuðu hstnn.
Vegna myrkursins, gat jeg ekki greint andlitssvip manns-
ins, en það sá jeg, að þykkt, hvítt hár fjell niður á kraga
hans, og ætlaði jeg á líkamsburðum hans, að hann væri
um sextugt.
Hávaðinn á hæðinni fyrir ofan mig var nú orðinn svo
mikill, að hann hefði nægt til að vekja þá dauðu í gröfurn
sínum, og að lokum spratt einn fjárhættuspilaranna bölv-
andi á fætur. Jeg leit upp í gluggana og sá framan í hann
— þetta var vel limaður og keikur unglingur, varla meií
en átján ára að aldri, með ljóst, liðað hár og rauðar
kvenmannskinnar. Á klæðum hans piátti sjá, að hann var
af tignu fólki, og hann var einkennilega frábrugðinn
íjelögum sínum, sem.voru með rauð og bólgin drykkju-
mannaandlit. „Skrattinn sjálfur hlýtur að hafa sest að í
þessum- teningum!“ heyrði jeg hann hrópa, og við það
varð mikið háreysti í kringum hann, en í sama andartaki
kom þjónn inn í herbergið með meira vín, og þeir settust
þá rólegir að spilinu á ný.
Skömmu eftir að þetta hafði átt sjer stað, gekk einn
af fjárhættuspilurunum, sem staðið hafði nokkuð til hlið-
ar, út að einum glugganum og opnaði hann, líkt og hann
ætlaði að fá sjer ferskt loft. Þetta var hár, þreklegur ná-
ungi, með stórt, rautt nef. Til þessa hafði hann haft í
írammi mikinn hávaða, en svo var að sjá sem enginn
spilaranna hefði veitt því eftirtekt, að hann hafði dregið
sig í hlje frá spilamennskunni. Og nú huldi hann allan
gluggann, svo að jeg sá ekki inn í herbergið.
Meðan á látunum stóð í herberginu, hafði jeg andartak
gleymt manninum niðri á leikvellinum, en þegar jeg leit
í áttina til hans, sá jeg, að hann hafði staðið á fætur og
iæddist hljóðlega að húsveggnum. Jeg veitti því eftirtekt,
að hann eins og dró vinstri fótinn á eftir sjer, eins og
hann væri eitthvað meiddur.
Strax og hann var kominn undir gluggann, þar sem
sá þrekni stóð, flautaði hann varlega.
HANN GAT BEÐIÐ
— Pappi, hvaða munur er á
sparsemi og nísku?
— Það skal jeg segja þjer,
drengur minn. Þegar jeg hlíf-
ist við að fá mjer ný föt, þá
er það sparsemi, en þegar jeg
hlífist við að kaupa nýjan kjól
handa mömmu þinni, þá er það
níska.
★
— Það er áreiðanlegt, að
maður veit ekki hvað hamingja
er, fyrr en maður er giftur. '
— Er þjer alvara?
— Já, en þá er það um ssin-
an.
Skógarhöggsmaðurinn: —
Fyrst bau hafa ánægju af þessu
get jeg vel heðið.
★
— Jeg sá þig í bíó í gær með
konu, sem jeg hefi aldrei sjeð
áður. Jeg geri ráð fyrir, að það
hafi verið konan þín.
— Já, já, það var líka hún,
en þú mátt ekki segja henni frá
því.
★
Hún: — Jeg er hrædd um að
þú hafið móðgað frú Jónsson
með einhverju, því að hún hef-
ir ekki komið hingað í háa herr
ans tíð.
Hann: — Blessuð komstu að,
hvernig jeg hefi farið að því.
Ef til vill get jeg notað sama
ráðið aftur.
★
■* •
I veislu.
Hún: — Hver er þessi hræði-
lega ljóti maður, sem situr
beint á móti okkur?
Hann: — Það er bróðir minn.
Hún: — Ó, fyrirgefið, jeg
ætlaði ekki að móðga yður. Nú
sje jeg líka að þið eruð tals-
vert líkir.
Púsningasandur
Fínn og grófur skelja-
sandur.
Möl.
Guðmundur Magnússon,
Kirkjuveg 16, Hafnarfirði,
sími 0199.