Morgunblaðið - 11.06.1947, Page 5

j Miðvikudagur 10. júní 1947
MORGUNBLAÐIÐ
Minningnrorð unt nhöfninn n Douglnsvjelinni
Kristján Kristinsson
Fæddur 17. ágúst 1923.
Dáinn 29. maí 1947.
í GRÁRRI þokunni við Hjeð-
jnsfjörð brustu margar bjartar
i’ramtíðarvonir. Aldrei fyrr hef-
?ur ísland goldið slíkt afhroð á
jjafnskammri stundu, er tuttugu
<og fimm kenur og menn í
blóma lífsins, eru á einu augna-
bliki hrifsuð yfir landamærin
miklu.
Margir voru það, sem biðu
milli vonar og ótta kvöldið 29.
mai og aðfaranótt þess 30. maí,
ims morguninn leiddi hinn
hræð^lega sannleika í ljós.
Jeg mun alltaf minnast hinn-
Br erfiðu vaktar í stjórnturni
Reykjavíkur-flugvallar eftir að
farið var að óttast um afdrif
i'iugvjelarinnar TF—ÍSÍ, síð-
an hinnar kvíðvænlegu leitar
um nóttina, uns jeg með eigin
augum sá brunnið flugvjelar-
flal.ið í klettahlíðum Hest-
íjalls.
Þá vissi jeg að Kristján vin-
ur minn var dáinn.
- Kristján var fæddur í Reykja
vík 17. ágúst 1923 og var því
tæplega 24 ára, er hann ljest.
Æfi hans varð ekki löng, en
oft hefir „seggur er sjötugur
tórði“ minna lifað. Hann lauk
prófi frá Verslunarskóla ís-
jands og starfaði síðan um skeið
við verslunina Geysi, hjer í bæ.
En hugurinn stefridi hærra. —
Eins og margir ungir menn,
fekk hann brennandi áhuga
fyrír flugi. Hann gerðist því
fjelagi í Svifflugfjelagi íslands.
Þar komu brátt í ljós hinir með-
•fæddu flugmannshæfileikar
hans. Þegar hann fór vestur
jum haf til flugnáms vissum við,
sem til þekktum, að þar hafði
yel skipast. Er hann kom heim
að loknu námi sumarið 1945,
•var hann strax ráðinn til Flug-
fjelags íslands. Kom_þá brátt
i ljós, að hinar glæstustu vonir
höfðu ekki brugðist. Hin örugga
flugstjórn hans og framkoma
öll áunnu honum traust allra.
■Á áliðnu síðasta sumri var hon-
um falin stjórn á fyrstu Douglas
flugvjel Flugfjelagsins, glæsi-
legustu og fullkomnustu vjel
íslenska flugflotans.
Hann gerði sjer ljósa nauð-
syn þess, að hægt væri að fljuga
fceina leið, hátt yfir öllum fjöll-
um, yfir eða í skýjum, og koma
síðan örugglega niður á áfanga
.stað með aðstoð radiovita. —
Hann hafði brennandi áhuga
íyrir því, að fullkomna flugið
hjer á landi og notaði hvert
tækifæri til að auka þekkingu
sína og leikni sína í að fljúga
eftir þeim radio hjálpartækjum,
sem til eru. Áttum við margar
umræðurnar um þessi mál sam-
an. — En við Eyjafjörð er enn
þá enginn sá radio viti, sem
vísað hefði honum rjetta leið
í þokunni við Hestfjall.
★
I dag er hann borinn til graf-
ar. Móðurmoldin mun umlykja
jarðneskar leifar hans. — Við,
vinir hans og fjelagar, munum
ávalt minnast drenglyndis hans,
glaðværðar og skapfestu. Við
samhryggjumst móður hans,
sem nú hefir mist einkásoninn
og innihald lífs síns, rjett er
hún var farin að nota ávax-
anna af umhyggjusemi sinni og
erfici, og sá framtíð sonarins
blasa við»bjarta og fagra.
Allir, sem þekktu hann,
munu geyma minningu hans,
— minninguna um góðan dreng
— í . fegurstu merkingu þess
orðs. B. Jónsson.
Gecrg Ihorberg
Óskarsson
Svo örstutt er bil milli blíðu
og jels,
og brugðist getur lánið
frá morgni til kvelds.
ÞESSI orð skáldsins komu í
huga minn, er jeg heyrði, að
hann Georg, þessi ungi, lífs-
glaði og glæsilegi drengur, sem
framtíðin virtist blasa við, hefði
farist með flugvjelinnni TF-
ÍSÍ í Hestfjalli við Hjeðinsfjörð
þann 29. maí s.l. Brosandi og
fullan af áhuga fyrir starfi sínu
skildi jeg við hann morguninn,
sem hann lagði í síðustu flug-
ferðina. Og hversu var þá ekki
erfitt að kkilja það og trúa því,
þegar voðafregnin barst, að
hann væri dáinn og að við ætt-
um ekki eftir að sjást oftar. Þá
fyrst varð mjer 1 jós þýðing
þeirra orða skáldsins, sem að
ofan getur.
Georg Thorberg Óskarsson,
eins Og hann hjet fullu nafni,
var fæddur hjer í Reykjavík
25. maí 1924 og var hann því
nýlega 23 árá að aldri, er hann
var svo skyndilega og óvænt
á brautu kvaddur. Foreldrar
hans voru Óskar Thorberg
Jónsson bakaramgistari og
Edith, fædd Juhlin. Georg ólst
upp hjá foreldrum sínum, ásamt
tveim systkinum, Trausta og
Elnu, og naut hann þar ást-
ríkis og umönnunar. Fljótt varð
það ljóst, að Georg var mörgum
góðum kostum búinn, enda kom
það á daginn, er fram liðu
stundir, að hann var laghentur
á marga hluti. Vjelar vöktu
fljótt áhuga hans og var hann
vel heima í öllu sem að þeim
laut. Einnig hafði hann áhuga
á smíði ýmiskonar og eru til
eftir hann nokkrir fallegir smíð
isgripir, og má af þeim marka
að þar hefir hagur maður verið
að verki.
Árið 1940 hóf hann nám hjá
föður sínum í bakaraiðninni og
lauk hann því námi með prýð-
iseinkunn árið 1944. En þá varð
það að áhugi hans vaknaði fyrir
vjelum aftur og heindist nú að
flugvjelum, sem hann áleit að
myndu verða farartæki fram-
tíðarinnar. Georg, sem var fljót
ur að öllu, sem hann tók sjer
fyrir, var ekki lengi að taka
ákvörðun. Nokkrum dögum eft-
ir að hann hafði fengið bakara-
sveinsbrjef sitt fór hann til
Ameríku til þess að sinna þeirri
köllun sinni að læra flug. n—
Hann innritaðist í einn besta
flugskóla Ameríku, The Spart-
arr School of Aironautics í borg-
inni Tulsa í Oklahomafylki. —
Þaðan lauk hann prófi í far-
þega- og blindflugi snemma á
árinu 1945 og kom síðan heim,
til þess að honum mætti auðn-
ast að leggja sinn skerf til ís-
lenskra flugmála. Stuttan tíma
ók hann áætlunarvagni milli
Hafnarfjarðar og Reykjavíkur,
en síðan rjeðist hann til Vjel-
flugdeildar Svifflugfjelags ís-
lands sem kennari í vjelflugi.
En 1. apríl 1946 rjeðist hann
til Flugfjelags Islands sem flug
maður og gegndi hann því starfi
með trúmennsku til dauðadags.
Sá, er þefta ritar, sá nokkur af
þeim vottorðum og einkunnum,
sem honum hlotnaðist meðan á
náminu stóð í Ameríku, Qg var
þar allt á einn veg, gott umtal
kennaranna og ágætiseinkunn-
ir. —
Georg heitinn hafði ráðgert
að flytja næstu daga búferlum
til Ameríku og átti hann aðeins
eftir að starfa tvo daga hjá
Flugfjelagi íslands, er hann
fórst. Hann átti því langa ferð
fyrir höndum og erfiða, en
hann horfði björtum augum inn
í framtíðina og kveið engu. En
Ragnar Guðmunds-
son
oft fer margt öðru vísi en ætlað
er, og sjálfsagt hefir hann ekki
órað fyrir því, að ferð hans
væri heitið enn lengra, út í ó-
mælisvíddina, þaðan sem eng-
inn á afturkvæmt.
Þann 19. okt. 1946 giftist Ge-
org eftirlifandi konu sinni, Dó-
rotheu Vilhjálmsdóttur, ættaðri
úr Hafnarfirði. Var hjónaband
þeirra með ágætum og höfðu
þau komu sjer upp snotru heim
ili og mátti á mörgu þar sjá
snildarhandbragð Georgs heit-
ins.
Mikill harmur er nú kveðinn
að hinni ungu eiginkonu hans,
foreldrum hans, og systkinum,
svo og öðru venslafólki, sem
svo skyndilega og óvænt verð-
ur að sjá á bak hinum unga
manni í blóma lífsins, einmitt
nú þegar námi var lokið og líf-
ið sjálft var að hefjast. Vil jeg.
með þessum línum mínum votta
þeim^samúð mína um leið og
jeg sendi Georg heitnum hinstu
kveðju mina með þakklæti fyr-
ir góða viðkynningu.
Vinur.
Háa skilur hnetti himingeimur.
Blað skilur bakka og egg,
en anda sem unnast, fær aldregi
eilífð skilið. —
FRÁ okkar mannlega sjónar-
miði dó hann langt um aldur
fram. Hann var fæddur hjer
í Reykjavík 15, desember 1921
og þess vegna á okkar mæli-
kvarða í blóma lífsins. For-
eldrar hans eru Guðmundur H.
Guðmundsson skipstjóri og
kona hans Guðfinna Árna-
dóttir.
Eina huggun ástvina hans
hlýtur því að vera trúin á ann-
að líf og, að einmitt hann hafi
verið kjörinn til að undirbúa
burtför þeirra hjeðan. Hann
ásamt tuttugu og fjórum öðrum
var hrifinn hjeðan burtu á svo
sviplegan hátt, í flugslysinu
mikla hinn 24. maí síðastliðinn.
Var hann einn af starfsmönn-
um flugvjelarinnar, þennan
dag, eins og alltaf áður, reiðu-
búinn til að gegna skyldum
sínum, enda hafði hann á öll-
um hættuttímum stríðsáranna
verið loftskeytamaður á togur-
um okkar, hugrakkur og djarf-
ur, þó segja megi að hann hafi
þá aðeins verið barn að aldri.
Fyrir hans eigin mikla framfara
hug, hætti hann störfum sínum
á'sjónum, enda víða hjer eftir-
sóttur sem sjerstaklega fær í
sínu fagi.
Rjeðist hann þá við Radio-
flugþjónustuna í Gufunesi, og
vann þar af miklum áhuga í
rúmlega eitt ár. En þá allt í einu
lyftist hugur hins unga, hug-
djarfa manns að hærra marki.
Hann vildi kanna það betur,
sem ef til vill á enn méiri fram-
tíð í skauti sínu og rjeðist því
sem- fastur starfsmaður til
Flugfjelags Islands 1. mars síð-
astliðinn. Þar fannst honum
vera leiðin til þess að fullkomna
það lífsstarf. sem hann hafði
valið sjer.
Hans eiginn stórhugur virðist
því hafa verið orsök þess, að
svifta okkur öllum, sem best
þekktum hans miklu mannkosti
og órjúfanlegu trygð, þeirrar
náðar, að mega njóta hans leng-
ur í þessum heimi. En trúin
og vissan um, að hann sje að-
eins sviftur okkar sjónum í
svip, veitir styrk og huggun.
Guð blessi minningu hans.
Æ, hvar er leiðið þitt lága?
Mig langar að mega
leggja á það liljukrans smáan,
því liljurnar eiga,
sammerkt með sálinni þinni,
og sýna það vinur minn besti,
að ástin er öflug og lifir —
þótt augun í dauðanum bresti.
Vinur.
Sigríður Gunnlaugs-
dóttir
í DAG er til grafar borin
fröken Sigriður Gunnlaugs-
dóttir, flugfreyja, sem fórst
í flugslysinu míkla við Hjeð-
insfjörð þ. 29. mai s.l.
Við, sem þekktum Sigríði
sálugu, og unnum með henni,
samhryggjumst af heilum hug
foreldrum hennar og systkin-
um, en í hóp þeirrar fjölskyldu
hefir dauðinn höggvið djúpt
skarð.
Sigríður Gunnlaugsdóttir var
fædd í Reykjavík þ. 5. ágúst
1923 og var því a blómaskeiði
lífsins er hún var kölluð burt
úr þessum heimi. Hún ólst upp
í föðurhúsum til fermingarald-
urs, en þá fluttist hún til Ak-
ureyrar og dvaldi mörg ár hjá
systur sinni þar. Mjer er Ijúft
að minnast þeirra ára, þegar
Sigga, eins og vinir hennar köll
uðu hana, dvaldi á . Akureyri.
Þar eignaðist hún fjölda vina,
er nú minnast hennar með sökn
uðil Glaðværð og kvenlegur
yndisþokki ásamt góðum gáf-
um, einkendi líf hennar og hvar
sem hún fór urðu erfiðleikar og
hversdagslegt þras að víkja fyr
ir gleðibrosinu bg bláu augun-
um, sem tindruðu af ást til lífs-
ins og löngun til þess að sigr-
ast á' öllum erfiðleikum þess.
Sigríður sáluga var sjerstak-
lega fríð sýnum og glæsileg á
velli. í hópi vina sinria var hún
ávalt lífið og fjörið, og hafði
vekjandi og lífgandi áhrif á
alla, er hún umgekst. Glaðværð
og góðar gáfur er * dýrmæt
vöggugjöf, en því aðeins bros-
ir lífið við manrri, að misfellum
þess sje tekið með brosi á vör
og einbeittum vilja til þess að
örvænta aldrei þótt í móti blási.
Sigríður gekk að öllum sínum
störfum með bros á vör, enda
veittist henni lífið ljett. Hún.
vann brautryðjendastarf í sögu
íslenskra flugmála, þar sem
hún var fyrsta íslenska flug-
freyjan. Jeg veit að oft var hún.
þreytt eftir löng og erfið flug
yfir höfin, hjúkrandi og hlypn-;
andi að farþegum, sem líka oft
þurftu hughreystingar við,
Frh. á bls. 12 ,