Morgunblaðið - 08.07.1947, Qupperneq 14

14
^vmmm
UORGUNBLAÐI9
Þriðjudagur 8. júlí 1947 |
2. dagur
,,Bílúnn minn er hjerna fyr
ir Utan“, sagði hann. „Fyrst
yður verður ekki þokað frá
þessu, þá er best að jeg fari
sjálfur með yður þangað“. j
Whitecliff er lítið þorp og
stendur Við vík nokkra. Þar er
• j
falleg baðströnd, þar eru gisti-
hús og veitingahús og röð tjaldj
skýla fyrir baðgesti við sjóinn.
Ofar eru búðirnar, járnbraut-!
arstöðin, ráðhúsið, lögreglu-1
stöðin og slökkvistöðin. Þar er|
líka dálítill almenningsgarður,
og þar stendur fornfáleg fall- j
byssa^ til minningar um ein-1
hverja styrjöld. Hún er þarna ]
eins og steingerð ófreskja inn!
á milli blómanna. Nýútsprungn |
ir fíflar vögguðust þar, því að
vindurinn náði jafnvel að blása
þar.
Aústan og vestan við þorpið
eru kalkklettar og ávalar hæð-
ir upp af þeim. Þar stóðu hús
hinna auðugri og þar voru
kirkjurnar og skólarnir. Mr.
Coombe ók austur á bóginn.
Lucy sat við hliðina á honum
og horfði hugfangin á alt sem
fyrir augun þar.
Hún mintist þess nú að hún
hafði einu sinni komið til
Whitecliff ásamt Edwin. Ein-
hver maður hafði beðið hann
að koma þangað og líta á gamla
vindmylnu, sem hann var að
hugsa um að gera að íbúðar-
húsi. En þetta fór út um þúfur
og Edwin hafði aldrei farið
aftur. Ekki vildu nágranna-
konur hennar heldur fara þang
að, þeim þótti skemtilegra að
fara til Whitmouth, því að þar
var meiri glaumur og gleði.
Það voru nú tíu ár síðan Lucy
hafði komið hingað, og þá fanst
henni ekkert til um staðinn. En
nú dáðist hún að því hvað börn
in voru rjóð í kinnum og hvað
þau voru dugleg að vaða í sjón
um. Báðströndin fanst henni
líka yndisleg, með froðufell-
andi bylgjum, sem spýttu löðri
langt upp á sandinn. Henni
fanst að hjer mundi hún una
sjer vel.
,,Mentaskólinn“, sagði Mr.
Coombe þurlega og benti á tvö
rauð hús umgirt háum garði.
„Falleg bygging“, sagði Lucy.
„Sem mentastofnun stendur
hann ekki að baki neinum skóla
í landinu“, sagði Mr. Coombe.
„Jeg hefi sjálfur stundað þar
nám“.
„Það er gaman að heyra“,
sagði Lucy. „Og eru skóla-
gjöldin ekki lág?“
„Jú, og það þarf enginn að
sjá eftir þeim“, sagði Coombe.
„Hjeðan geta menn farið í
hvaða háskóla sem er, og jafn-
vel fengið styrk til þess".
„Hlutuð þjer styrk?“ spurði
Lucy.
„Jeg hafði ekki þörf fyrir
það“, svaraði Coombe. „Jeg tók
við af föður mínum, þegar jeg
var tvítugur. Hjerna kemur
Klettavegu.r“ mælti hann svo
og beygði inn á brattan stíg. Á
aðra hönd voru klettarnir og
sjórinn, en á hina hönd falleg
hús með aldingörðum um
kring.
„Hjerna er nú Mávahlíð“,
sagði Coombe og stöðvaði bíl-
inn fyrir utan seinasta húsið í
röðinni. Þar endaði vegurinn
líka á hæðarbrúninni og tók
þar við þröngur stígur.
Þetta var lítið hús úr grá-
steini og stóð eitt sjer, fjarri
hinum húsunum. Hringlaga
garður úr grjóti var umhverfis
það. Háir bogagluggar Voru á
efri hæð, blámálaðir og sneru
í allar áttir eins. og þeim væri
falið að safna öllum sólargeisl-
um frá morgni til kvölds.
„Mjer líst vel á það“, sagði
Lucy og teygði sig út úr bíln-
um. „Mjer líst sjerstaklega vel
á það“.
Mr. Coombe stöðvaði hreyfil-
inn. „Þjer megið ekki dæma
það eftir ytra útliti“, sagði
hann, en hreyfði sig þó hvergi,
eins og hann ætlaði ekki að
sýna henni húsið hið innra.
„Það er skylda mín að benda
yður á, að húsið er mjög af-
skekkt fyrir einstæða konu“,
sagði hann.
„Jeg er ekki einstæðingur“,
sagði Lucy og leit undrandi til
hans, því að hún áleit að hver.
maður gæti sjeð það á sorgar- J
búningi hennar að hún var
ekkja.
„Jeg' þykist sjá“, sagði
Coombe, „að þjer hafið nýlega
mist manninn yðar, og þess
vegna hafið þjer engan karl-
mann til þess að vernda yður“.
„Jeg er jafn varnarlaus hvar
sem jeg á heima“, sagði Lucy.
„En þjer getið verið þar sem
ekki er jafn afskekkt og hjer“,
sagði Coombe.
„Þjer lásuð í bókinni, að
þetta hús væri á mjög góðum
stað“, sagði Lucy. „Hafið þjer
gleymt því?“
„Húsið er á góðum stað, en
ekki fyrir einstæðings konu‘.‘,
svaraði Coombe. „Við skulum
heldur aka til Fagrahlíðar“.
„Ekki fyr en við höfum skoð-
að Mávahlíð“, sa'feði Lucy, opn-
aði hurðina og fór út úr bíln-
um.
Mr. Coombe tautaði eitthvað
sem hún heyrði ekki hvað var.
En svo fór hann út úr bílnum
líka. tók undir hönd Lucy og
leiddi hana heim að húsinu.
Slæðan hennar flæktist um
tölu í treyjunni hans. Hann
greiddi hana lausa og hjelt
: henni svo að vindurinn sveifl-
aði henni ekki. Og Lucy fann
j að hann hugsaði eins og aðrir:
| „Litli veslingurinn“.
Það urgaði í ryði þegar hann J
sneri lyklinum í skánni og það
ýskraði í hjörunum, þegar hann
opnaði hurðina. Þau komu'inn
í anddyri. Gegnt þeim var stigi
upp á loftið og þrjár ljósmál- j
aðar hurðir voru í ar.ddyrinu.:
Birtu lagði þar inn um kringl- :
óttan glugga eins og skjá á.
skipi. Hurðirnar stóðu opnari
og Lucy sá alla leið inn í eld-
húsið, sem var innar af borð-
stofunni. í setustofunni var,
heljar mikill arinn úr svörtum J
marmara og yfir honum hjekk
málverk af skipstjóra í ein- j
kennisbúningi. Þessi mynd var
ekkert meistaraverk. Það var.
eitthvað stirðbusalegt við hönd j
ina sem hjelt á glóandi sjón-;
auka, það var engu líkara en'
að kinnarnar hefði verið litað-
ar með kaffirótarbrjefi og
hrokkið hárið var eins og vír-
flækja. En augun voru skær og
djúpblá, og Lucy sýndist ekki
betur en að myndin deplaði til
hennar öðru auganu, mjög ó-
skammfeilnislega, þegar tekið
var tillit til þess að hún var í
sórgarbúningi.
„Af hverjum er þessi mynd?“
spurði hún og reyndi að láta
ekki á því bera að henni var
brugðið.
„Þetta er fyrverandi eigandi
þessa húss“, mælti Coombe með
einkennilegri rödd. Hann hjet
Daniel Gregg, skipstjóri. Það
er fallegt útsýni úr þessu her-
bergi“, sagði hann svo og dró
hana út að glugga. Þetta fanst
Lucy undarlegt, því að þar var
ekkert að sjá nema illa hirtan
garðinn og éitt kræklótt trje,
Hún sneri sjer við og leit á
herbergið. Það var í sjálfu sjer
snoturt, en þar var inni hið
furðulegasta samsafn af hús-
gögnum, sem Lucy hafði nokk-
uru sinni sjeð.
Á arinhillunni stóð forláta
klukka og tveir kínverskir vas-
ar sin nhvoru megin við hana.
Á veggjum hjengu glitofin
persnesk teppi. Legubekkur
með rauðu flosi var þar og
marglitt Indíánasjal breitt yfir
hann. Þar var lakkaður kín-
verskur skápur, eldgamall, og
í hann var raðað ósamstæðu
safni af leirtaui frá Blackpool,
Cardiff og Southampton og inn
an um þáð skínandi krystall frá
Waterford. I 'einu hqrninu stóð
bambusborð og á því fornfálegt
manntafl úr fílabeini. Vegg-
fóðrið var með stórum rósum
og á veggjunum hjengu ljós-
myndir, litaðar prentmyndir,
útsaUmur og veggskildir. Á
öllu var þykt lag af ryki og
mauravefir voru í öllum horn-
um og myglulykt af andrúms-
loftinu.
Þetta er skrítið herbergi,
hugsaði Lucy, en það getur orð-
ið skemtilegt. Og í huganum
fór hún að lagfæra alt þar inni,
málaði veggina, ruddi húsgögn
unum út, nema því sem henni
leist best á, setti þar upp sín
eigin gluggtjöld og flutti þang-
að legubekk og stóla, sem hún
hafði erft eftir föður sinn.
Og þú verður fyrstur að
víkja, hugsaði hún og leit á
myndina af skipstjóranum. En
hvort það var nú af því, að birt-
an hafði eitthvað breyst, nú
sýndist henni augun á mynd-
inni miklu alvarlegri en áður
og ekki jafn blá.
„Það þarf að taka rækilega
til í borðstofunni", sagði
Coombe eins og út- í hött og
dró hana með sjer inn í næsta
herbergi.
Það þurfti ekki aðeins að
taka til í borðstofunni, heldur
varð að umturna þar öllu.
Veggfóðrið var upplitað og
mátti heita litlaust, nema hvar
í hornunum mátti sjá fölar blá-
ar rósir. Málningin var dottin
af húgögnunum og alt var ryk-
ugt. Herbergið minti helst á
dauðs manns gröf. •
„Það getur ekki verið að
nokkur maður hafi búið hjer
um fjölda ára“, sagði Lucy.
„Nei, hjer hefir enginn búið.
Eldhúsið kemur næst“, sagði
Coombe.
Þar var líka alt rykugt. Á
veggnum var diskagrind og í
henni fjórar raðir af diskum,
en það sá varla í þá fyrir ryki.
Og pottar sneru upp að vegg
eins og þpir skömmuðust sín
fyrir útlit sitt.
© r
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
31.
í hinum enda gangsins var hurð, sem lá inn í stórt
eldhús. í einu horni þess skíðlogaði arineldur, en yfir
honum hjekk vatnsketill. Við reykháfinn var lúa, sem
hægt var að opna, þannig að mögulegt var úr eldhús-
inu að rjetta matinn inn til gestanna. Að öðru leyti
voru venjuleg búsáhöld í eldhúsinu, og pylsur og reykt
kjöt hjekk meðfram einum veggnum.
„Fáðu þjer sæti“, hvíslaði stúlkan, ,,og gættu þess
að hafa ekki hátt. Jeg þarf að búa til púns handa mönn-
unum frammi í veitingastofunni“. Hún benti á lúuna,
en í gegnum hana barst tal og hávaði.
Jeg tók upp stól og kom honum hægt fyrir við lúuna
og reykháfinn, þannig að jeg gat bæði hitað mjer og
hlustað á það, sem fram fór í stofunni. En stúlkan lagði
meiri eldivið á bálið og byrjaði að fást við potta sína
og pönnur.
Við höfðum þagað um hríð, þegar jeg allt í einu
heyrði setningu í gegnum hávaðann, sem kom mjer til
að grípa andann á lofti.
„krattinn sjálfur“, heyrðist í gestgjafanum, „jeg var
búinn að biðja höfuðsmanninn að vera ekki að reyna
að ræna fólk á vegum úti, á meðan við eigum stærri
og alvarlegri verkefni fyrir höndum“.
„Já, en svona hefir hann altaf verið,“ svaraði ein-
hver. „Drottinn einn veit, hversu oft jeg hefi sagt þetta
við hann. E:r það ber ekki nokkurn árangur, og það er
jeg handviss um, að allt endar þetta með því að hann
verður hengdur.“
„Hættu þessum 'hrakspádóm,um og reynum heldur
að ræða um eitthvað skemmtilegra“, sagði nú önnur
rödd, sem jeg kannaðist við sem rödd Dicks, fylgisveins
höfuðsmannsins. „Það verður ekki amalegt að hafa
hendur 4 hári fínu stelpunnar uppi á lofti. Og svo er
hún og faðir bennar kaþólsk, svo það er nú minnsta
syndin að gera útaf við þau. En ekki kann jeg þó al-
mennilega við að gera það fyr en höfuðsmaðurinn er
kominn, þótt einhvernveginn finnist mjer, að eitthvað
hljóti að hafa komið fyrir hann, úr því að strákurinn
kom hingað á hestinum hans.“
. V,--
cr/iN-f ] ; ] | 11 ff'iíjf : . , . ,
! -úii) 1
(T
— Ilvað vofuð þjer að segja?
Hvcr hafi stærri eyru?
ir
Mikið var að verkfallinu
lauk. Nú get jeg aftur fengið
bensín á vindlakveikjarann
minm
Ljettlyndur Flóðhestur.
★
— I nótt dreymdi mig fínan
draum.
— Nú hvað dreymdi þig?
— Sjáðu, mig dreymdi, að
jeg ætti heila tunnu af brenni-
ví.ni.
— Og livað svo?
— .Það man jeg ekki. Jeg
hlýt að hafa orðið rungandi
fullur!
Faðirinn: Kæra dóttir mín,
ef þú óskar þjer að eignast góð-
an mann, skaltu giftast Guð-
mundi. Hann hlýtur að elska
þig mikið.
Dóttirin: Hvernig veist þú
það?
Faðirinn: Jú, jeg hefi í sex
mánuði fengið lánaða peninga
hjá honum og hann kemur enn.
í heimsókn til þín.
Jeg býst við að þú vitir ekki
hvað biðlun er, sagði stúlka við
ungan mann.
Veit jeg það ekki, jú. Það er
að maður eltir konu þangað til
hún íangar hann.
★
Það var í bíó í áhrifamesta
kaflanum í myndinni. Skyndi-
lega fór maður einn að leita
eftir einhverju á gólíinu af
miklum ákafa.
— Hvað er þetta, sem þjer
eruð að leita að? spurði sá, sem
sat við hlið hans.
— Jeg misti karamellu.
— Er svona nauðsynlegt að
leita að henni?
— Já, því að tennurnar mín-
ar voru í henni.
★
Viðskiftavinur að skamma
klæ&skerann: Hvað á þetta að
þýða að hafa vestið með stök-
um hnappi að ofan og auðu
hnappagati að neðan.