Morgunblaðið - 17.07.1947, Qupperneq 10

10
HORGURBLAÐlb
Fimmtudagur 17* júlí 1947
10. dagur
„Æ, jeg hefi þá brotið þær
upp bakkann,“ sagði hún aum-
allar þegar jeg var að skríða
ingjalega. „Þetta var fallegasta
öðuskel, kuðungur og gulur
hörpudiskur, sem var eins og
blævængur. Jeg ætlaði að gefa
þjer þær, mamma. En gerir ekk-
ert til. Jeg skal finna fallegri
skeljar á morgun“. Og hún
þeytti brotunum niður fyrir
bakkann. „Jeg er svöng, hvað
fæ jeg að borða?“
„Þú skalt fá salat og rjóma,
ost, brauð og smjör, hunang,
mjólk, kökur og ávexti“, sagði
mamma hennar.
„Ó, hvað það er gott“, sagði
Anna. „Altaf hugsar þú um
að hafa besta matinn handa
okkur“. Svo sá hún á brjefið,
sem stóð upp úr vasa mömmu
hénnar. „Fjekstu brjef? Frá
hverjum er það?“
„Það er frá Evu frænku?“
sagði Lucy.
„Það var gaman“, sagði
Anna. „Hvað vill hún?“
„Jeg hefi ekki lesið brjef-
ið“, sagði mamma hennar.
„Jeg var svo óhrein á hönd-
unum“, bætti hún við þegar
hún sá að Cyril rak upp stór
augu. „Jeg ætla að lesa það á
meðan við borðum“.
Brjefið var ekki langt. Það
któð ekki annað í því en að
öllum liði vel og að brjefrit-
arinn ætlaði að heimsækja þau
Lucy hinn 14. ágúst.
„Hún má það ekki“, sagði
• Anna. „Það er ekkert svefnher
be'rgi tíl handa henni“.
.„Jeg skal skrifa henni og
segja henni að við getum ekki
lofað henni að gista“, sagði
Lucy, en hún vissi ofboð vel
• að,það mundi ekki hafa neina
þýðingu.
Það hafði heldur engin áhrif
4 Evu Muir. Hún skrifaði aft-
ur og kvaðst geta sofið hvar
sem væri, jafnvel á legubekk
í borðstofunni, ef ekki væri
önnur ráð, og hún kvaðst koma
14. ágúst með lestinni sem
væri í Whitecliff kiukkan 5.45
síðdegis.
Þetta er hræðilegt, hugsaði
Lucy þegar hún var að hátta
um kvöldið.
„Skrifaðu henni og segðu að
þið hafið skarlatssótt“, sagði
Gregg þá.
„Það væri gagnslaust“, sagði
Lucy. „Þá' mundi hún koma
undir því yfirskini að hjúkra
okkur — enginn mannlegur
máttur fær EvU til þess að
hætta við það sem húrj hefir
tekið í sig. Nú hefi jeg komið
mjer svo vel fyrir hjer, en hún
mun hafa endaskifti á öllu.
Annað hvort verð jeg að láta
undan henni í öllu eða það fer
í svarra milli. okkar------“
„Ekki vílarðu fyrir þjer að
standa uppi í hárinu á mjer“,
sagði Gregg.
„Það er öðru máli að gegna“,
sagði- Lucy. „Jeg sje það ekki
þött þú verðir blár og svartur
af reiði. En jeg verð að láta
undan Evu, jeg veit að jeg læt
undan og verð aftur veslings
litla Lucy, eins og jeg hefi þó
mikla andstygð á því að vera
kölluð það. En jeg er svona ó-
sjálfstæð“.
„Láttu mig fást við hana,
góða mín, láttu mig fást við
hana“, sagði Gregg. „Jeg hefi
mörgum sinnum haft aðrar
eins kvenskjátur um borð í
skipum mínum, og engin þeirra
hefir reynt oftar en einu sinni
að segja mjer fyrir verkum“.
„Nei, í öllum hamingju bæn
um“, hrópaði Lucy. „Þú verð-
ur að lofa mjer því að láta
hana aldrei heyra til þín. Þú
verður að lofa mjer því. Hún
mundi draga mig burt hjeðan
undir eins ef hún vissi að þú
ert hjer, eða þá að hún mundi
setja mig á geðveikrahæli,
vegna þess að hún trúir því
ekki að andar sjeu til“.
„Hún mun nú samt komast
að raun um að jeg er til“, sagði
Gregg drýglndalega.
„Hún má ekki komast að
því“, sagði Lucy. „Hún má
aldrei komast að því að þú
sjert til“.
„Svona kvenskass, sem ryðst
leyfislaust inn á heimilið“,
dæsti Gregg.
„Hún heldur að það sje mitt
heimili", sagði Lucy, „og hún
hefir altaf álitið að alt mitt
sje hennar líka“.
„Jæja, hún skal komast að
því núna að það er misskiln-
ingur“, sagði Gregg.
„Ó. guð minn góður, hvað á
jeg að gera?“ veinaði Lucy.
„Þú átt ekki að gera neitt“,
sagði Gregg og rak upp hæðn-
ishlátur. „Láttu mig um það
sem gera þarf“.
II.
„Nú skal jeg segja þjer hvað
þú átt að gera“, sagði Eva. „Þú
átt að fá þjer hænsn. Þú getur
haft þau hjerna á bak við hús-
ið og svo geturðu selt egg“,
„Jeg hefi ekkert vit á hænsn-
um“, sagði Lucy.
„Þú getur lært að fara með
þau“, sagði Eva. „Það er eng-
inn vandi“.
Hún hafði ekki verið þarna
nema tæpan sólarhring, en
samt hafði hún breytt öllu
eftir sínu höfði, og þótt Lucy
væri þver og þrá, aldrei þessu
vant, hafði Eva tekið til sinna
ráða. Hún fann að það veitti
’ekki af því að koma vitinu
fyrir Lucy. Hvernig stóð á því
að hún hafði ekki gengið í
einhvern klúbb eða tók þátt í
samkvæmislífinu? Það var að
vísu ekki nema sjálfsagt að
hún bæri sorg eftir manninn
sinn, en það var hægt að lyfta
sjer upp fyrir því, og það var
ekkert vit í því að ætla að
grafa sig lifandi. Fólk mundi
halda að hún væri ekki með
öllum mjalla, og ekkert er
hættulegra fyrir börn, en ef
slíkt orð kemst á heimili
þeirra.
Hún yrði að kynnast fólki,
spila tennis og gólf og ganga
í spilaklúbb. Og umfram alt
yrði hún að gera ýmsar breyt-
ingar á húsinu. Það var ekk-
ert leikherbergi fyrir börnin
og Lucy hlaut að vita að það
var nauðsynlegt fyrir þau að
geta verið út af fyrir sig. Og
þó að börnin hefðu herbergi
sem þau notuðu bæði sem svefn
og leikherbergi, þá var afar
óheilnæmt að eyða miklum
tíma í þeim herbergjum sem
ætluð væru til svefns. Var það
líka ekki dálítið eigingjarnt af
Lucy að hafa kosið sjer besta
herbergi hússins sem svefnher
bergi? Það átti að vera leik-
herbergið en Lucy og Anna
áttu að sofa saman í hinu svefn
herberginu.
„Hvað er að sjá hvernig þú
útbýrð herbergið þitt, Lucy“,
sagði Eva um leið og hún geyst
ist inn herbergið hennar án
þess að banka, „og hvað viltu
eiginlega með þennan stóra-
kíki?“
„Mjer þykir gaman að horfa
á stjörnurnar“, svaraði Lucy
þreytulega.
„Þjer þótti aldrei gaman að
horfa á stjörnurnar í Whitchest
er“, sagði Eva, „og jeg mundi
láta stjörnufræðingana um
það, ljúfan, annars gæturðu
orðið eittvað skrítin og — finst
þjer ekki hálf óviðkunnanlegt
að láta svona stórt málverk af
ókunnum manni hanga í svefn
herberginu' hjá þjer? Væri
ekki betra að láta stækka
myndina af honum Edwin
blessuðum og setja hana þar í
staðinn? Og hvernig stendur
á því að það eru ekkert nema
skipamyndir á veggjunum en
engar ljósmyndir nema þessar
tvær smámyndir af börnun-
um? Hvað var orðið af mynd-
inni af Evu sjálfri, sem hún
hafði látið taka um jólin og
gefið síðan Lucy í silfur-
ramma? Hversvegna var hún
tekin upp á að sofa í ljótu járn
rúmi? Hvað var orðið af fall-
ega koparrúminu sem Henri-
etta frænka hafði gefið henni
í brúðargjör?“
Lucy hristi aðeins höfuðið
við öllum þessum spurningum.
Henni hafði altaf verið illa
við koparrúm, sem skreytt voru
feitum, gyltum ástarguðum og
þess vegna selt það fornsala
nokkrum og fengið ágætt verð
fyrir. Og nú var hún búin að
fá höfuðverk af öllum þessum
hvössu spurningum Evu og gat
engu svarað.
„Svona, svona“, sagði Eva og
klappaði henni á bakið. „Þú
verður að rífa þig upp úr
þessu, ljúfan, herða upp hug-
ann. Ekki hefði Edwin líkað
að þú gæfist svona fljótt upp.
Jeg sje að jeg verð að vera
hjer fyrst um sinn .... nei,
þakkaðu mjer ekki fyrir, jeg
hefi altaf vitað skyldu mína
og aldrei brugðist henni. Og ef
þjer er sama þá læt jeg flytja
dívanin inn til hennar Önnu:
Mjer hefir altaf verið illa við
það að sofa í sama herberginu
og jeg borða í“.
En Lucy stóð ekki á sama,
henin var afar illa við það og
svo var Önnu. „Hún hrýtur,
mamma“, sagði Anna í mót-
mælaskyni, „og lætur allt her-
bergið lykta af tannkremi ög
andlitskremi og svo spyr hún
mig út úr reikningi meðan jeg
er að klæða mig. Þetta er
mesta órjettlæti. Hversvegna
er hún hjerna þegar við erum
miklu hamingjusamari án
hennar?“
Bílamiðlunín
§ Bankastræti 7. Sími 6063
I er miðstöð bifreiðakaupa.
: JiUi; tisi nWaiijj ns
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
39.
brenndum fingrum uppi í sjer. Hinir stóðu eins og stein-
gjörvingar af undrun, og aðeins Dick hafði haft vit á að
lyfta byssu sinni.
Jacques og jeg stukkum út á ganginn, en um leið og
Dick hleypti af, fann jeg til ógurlegs sársauka í vinstri
fæti, skammt fyrir ofan hnjeið.
„Jeg gæti dyranna, fjelagi“, hrópaði Jacques, „sjáðu
um gamla manninn niðri“.' Þvínæst benti hann niður stig-
ann, þar sem jeg kom auga á Sir Deakin og dóttur hans
þar sem þau stóðu og störðu upp til okkar.
„En hvernig ætlarðu að fara að því, að verjast þeirr
öllum?“
„Svona“.
í sama andartaki rjeðist einn ræningjanna gegn okkr:.,
Jeg sá feitan þrjót reyna að komast fram hjá okkur,
Jacques leggja sverði sínu rólega fram og gestgjafann —
því þetta var hann — hníga til jarðar. Jacques bjó si j
undir að taka á móti þeim næsta, og um leið og þorparar::-
ir hörfuðu frá dyrunum, gaf hann mjer merki um c3
fara.
Jeg tók til fótanna og hljóp niður stigann.
„Flýtið ykkur!“ hrópaði jeg og greip í hendina á ga la
manninum. Dóttir hans tók í hina hendi hans, og þan -ig
drógum við hann á milli okkar þvert yfir ganginn or að
eldhúsdyrunum.
Þjónustustúlkan lá þarna náföl á hnjánum við arö m.
Jeg sá á augabragði, að við gátum ekki vænst nokk rrar
aðstoðar frá hennar hendi, og flýtti mjer því, ásarr..t hin-
um tveimur, yfir steingólfið og út um bakdyrnar.
Stormur var og kalt úti, en unga stúlkan og jeg beygð-
um okkur upp í storminn og teymdum þannig hinn sí-
hrasandi og stynjandi Sir Deakin á eftir okkur út í kuld-
ann.
Hálfbjart var fyrir utan húsið, því einhver hafði opnað
gluggann á herberginu uppi, en stormurinn magnað eld-
inn svo kveiknað hafði í herberginu út frá hinni logandi
— Það er hann, sem síal
fyrstu kærustunni minni. Það
var líka mátulegt á hann.
★
Gesturinn var að fara af
gistihúsinu og veitingakonan
kom inn í herbergið og benti
honum á brunablett, sem var í
hægindastólnum.
— Jeg sje, sagði hún, að það
er brunagat þarna í stólnum.
Þjer verðið auðvitað að borga
fyrir það.
En hann var á öðru máli. —
Ekki að tala um það. Þetta gat
er alls ekki eftir mig, því að
jeg reyki ekki.
Þegar hún fjekk þetta svar,
æpti veitingakonan upp: •—
Jeg hefi aldrei heyrt því líkt.
Þjer eruð fyrsti gesturinn
hjerna, sem hefur neitað að
borga fyrir brunagatið.
★
Dóttir mín hefur fengið styrk
til að ferðast til útlancla að
læra píanóleik.
— Jeg óska þjer til ham-
ingju með hana, var þao Tón-
listarfjelagið, sem styrkir
hana.
— Nei, það voru nágrann-
arnir, sem söfnuðu Iianda
henni.
'k
Þ%ð er sagt, að ef til vill
finnist gröf Alexanders n::L?a
einhverntíma á næstunni. Það
er Englendingurinn Alaa
Wace, sem vinnur að fornleifa
greftri við Alexandria, þar se:a
talið er að Makedonski herkca
ungurinn sje grafinn.
Alexander dó í Babylon cý
þar var líkami hans smurðu:
og vafinn í gull. Aftur á mói.
er ekki vitað fyrir víst, hvai
hann er grafinn, nema það, ac
han vildi láta grafa sig í Alex
andriu, borginnþ sem hanr.
stofnaði.
★
— Hvað hefurðu soðið egg-
in lengi?
— Níu mínútur.
— En jeg sagði þjer að það
ætti að sjóða egg í þrjár mín-
útur.
— Já, en eru þetta ekki þrjú
egg.
■-------------------------
AUGLÝSING
ER GULLS ÍGILDI